Logboek 2013/2 Kreta+Gorcum

Direct naar

het laatste

verslag

In deze periode van drie maanden staat vooral het verschijnen van mijn debuut centraal: deel 1 van de romantrilogie 'Soms priemt een lichtstraal': 'Lucas scholier'. Hierboven de voorlopige cover, nog zonder 'deel 1' en de subtitel.

Wie zien we hier? In het midden - met de priemende vinger - onder het schilderij van HM Koningin Juliana de auteur. De foto is genomen in het voorjaar van 1969 in de senaatszaal van het Academiegebouw van de Universiteit Utrecht op het Domplein. De namen van de beide anderen links en rechts zal ik niet noemen; ze gaven overigens volgaarne toestemming voor het tonen van hun beeltenis op de omslag. Wat betoogt de schrijver hier? Dat staat niet in het boek, maar ik zal met veel plezier onthullen op de boekpresentatie op 2 mei a.s.

Ik weet niet precies wat ik allemaal kan verwachten. In elk geval gaan we na twee maanden terug naar Kreta om ons in te schepen voor een nieuwe zwerfocht. Eindelijk weer varen! Waarheen de tocht zal leiden staat niet exact vast, zoals gewoonlijk. Gewoon: zwerven waar de wind ons brengt.

Op het terras van koffiehuis Astería

Maandag 01-04-2013, 2e Paasdag

Geen wind, vannacht en overdag, en stralend zonnig weer. Gisteravond de Matthäus Passion gedraaid, de uitvoering van Ton Koopman met The Amsterdam Baroque Orchestra uit 1993. Een vertolking met tempo en met ondermeer de prachtige tenor Prégardien. Vanmorgen evenals gisteren een eitje bij het ontbijt. Onze buurman, een Beneteau van 50-voet met een opstand voor zonnepanelen op het achterschip, net zo hoog als die van ons of zelfs iets hoger, vertrekt. Hij gaat de wal op. Natuurlijk gaan we dat eens bekijken, want nog steeds zijn we ongerust of we achterwaarts wel onder de kraanbalk passen. Drie jaar geleden deden we het voorwaarts en toen moesten we ons voorstag losmaken. Dat doen we liever niet nog een keer. Kraanmeester Roussos doet het heel voorzichtig (de buurman gaf hem een fles whisky), buurmans boot past er precies onder, dus moet het bij ons (43 voet) ook wel kunnen. We wandelen door het stadje naar de oude haven en drinken koffie op ons favoriete terras van koffiehuis Astería (foto hierboven). Duidelijk zijn er wat meer toeristen. Bij Wind Hellas laat ik mijn prepaid data-SIM-kaart opladen.

In de loop van de middag liggen we in de kuip te lezen, als er zomaar opeens een narrige, harde wind uit het westen opsteekt. Je hoort hem vanaf de bergen aan komen stuiteren; opeens valt hij loeiend over ons heen. Ik zie dat de naad van een van de doorkijkpanelen van de buiskap begint los te scheuren. Aan de onderkant. Het stiksel is verweerd, de stof en het paneel zelf zijn nog wel goed. Morgen op zoek naar een zeilmaker. Het is een sterk lokaal fenomeen, die winden steeds, je vindt ze niet terug in de weerberichten.

Dat boek van Jan Brokken uitgelezen. Tergend dat je nooit zult weten wie de sabotage met de hoogspanningskabel heeft gepleegd. Treffend ook hoe uitzichtloos en vreugdeloos de levens zijn van de mensen in het verhaal. Brokken volgt ze allemaal tot aan het eind van hun leven. Nu begonnen in de nieuwe John Gray, die ik van mijn dochter kreeg: 'De stilte van dieren. Over de vooruitgang en andere mythen' (Ned. vert. Ambo, 2013) Een boek dat je wel een paar keer mag lezen. Grappig is hoe Gray steeds meer de draad van zijn betoog verliest door zijn oprechte bewondering voor een aantal dichters en schrijvers zoals Llewelyn Powys en Samuel Beckett. Ik leer een bijzondere, mij volkomen onbekende grootheid kennen: de dichter T.E. Hulme (1883 - 1917). Hij sneuvelde, zoals zovelen van zijn generatie, in de Vlaamse loopgraven en was auteur van nog geen dertig gedichten. Eentje maakt een grote indruk op me:

Terug naar boven

Dinsdag 02-04-2013

De maandelijkse update van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer is er deze maand snel (hierboven). De afwijking blijft plus 0,18^o, net als vorige maand. Onnodig hier conclusies uit te trekken (kan trouwens ook niet). Ik blijf het volgen, met ongerustheid, dat wel.

Nog steeds geen lente in Holland. Vannacht was het hier windstil, maar om acht uur 's ochtends steekt de venijnige zuidenwind weer op. Windkracht 6 met uitschieters naar 7 en 8. Enigszins benauwd zien we naar de buiskap; waaien de panden met de vergane stiksels er niet uit? Het valt mee. Ik bel een zeilmaker, die onze buren kennen. Hij komt en zal a.s. maandag alle naden van onze buiskap opnieuw stikken en er een nieuw, doorzichtig voorpand in zetten. Als hij het goed doet, mag hij ook de zeilhuik doen. Ik mail nog wat gegevens naar Fons; hij hoeft in elk geval geen afvoerslangen voor de toiletten en nieuwe schroefasanodes mee te nemen. Die kun je hier kopen bij de kleine chandlery. Vet e.d. voor de onderhoudsbeurt van de vaanstandsschroef heb ik ook nog.

Om half vijf komt er een duiker bij Anégada om de anodes te checken. Hij neemt bij ons de extra offeranode weg, die ik een half jaar geleden ophing en om onze eigen schroefas sloeg. Hoef ik zelf niet te water. Morgen kunnen we de scheepsdiesel eens aanzetten. De resterende dagen tot we de wal op kunnen, zal er niet zoveel mis gaan (hoop ik) Van voorzitter Ed Braad van buurtvereniging KNAKE ontvangen we de laatste nieuwsbrief. Daarin lezen we ondermeer dat de gemeente vanaf heden de nieuwe, antieke straatlantaarns zal plaatsen langs de Havendijk, de Appeldijk en rondom de Lingehaven. Kijk, zo blijf je op de hoogte. Daarna komen Geert & Ine een borrel drinken. De snoeiharde zuidenwind weet nog van geen wijken. Dat is alles voor vandaag. Terug naar boven

De bewolking is wazig van al het zand dat erin zit

Woensdag 03-04-2013

Windkracht 7, soms 8, het grootste deel van de nacht. Opnieuw uit het zuiden. We slapen onrustig. De Navtex zendt voortdurend stormwaarschuwingen uit voor de hele zuidelijke Egeïsche Zee. Om half drie houd ik het niet meer uit in bed en neem poolshoogte vanuit de kajuitingang. De wind krijst door de wanten, om ons heel allemaal slingerende masten. Snel overtuig ik me van mogelijke schade; die is er niet. De loopplank moet anders liggen om niet tegen het water- en electrakastje aan te slaan. Over de havenmuur slaan grote wolken schuim en water van de branding; tot bij ons toe slaan ze neer. Het ziet er huiveringwekkend uit en het kabaal is enorm. Maar...er is niks mis, we liggen goed vast. Je moet je echter niet voorstellen nu buiten op zee te zijn.

Om vijf uur tikken er verdwaalde druppels op het dek, regen vermengd met roodbruin zand. De wind is wat afgenomen, we vallen weer in slaap. Om negen uur staan we op, het is zwaar bewolkt en kil maar de wind is vrijwel weg (foto hierboven). Het dek ligt vol met roodbruin zand (zie hieronder), wat zonde van al ons schrobben en poetsen. Het heeft geen zin om het nu schoon te spuiten, voor vandaag voorspelt Radio Iraklion méér regen en opnieuw harde wind, nu uit het westen.

Vanwege die voorspelde regen doen we meteen maar boodschappen in de stad. Op een terras op het centrale pleintje drinken we koffie. Altijd is er verwonderlijk veel politie op dat pleintje aanwezig. Misschien preventief, omdat er een concentratie van banken is? Ans belt haar zoon Derrick, die vandaag jarig is. Als we terug zijn kijk ik op de website van TCTubantia naar berichten over de tweede hoorzitting in de strafzaak tegen Ernst Jansen Steur. In de loop van de dag blijf ik het volgen. In elk geval zal de rechtbank op 17 april a.s. bepalen welke onderzoekswensen van Jansens' advokaat worden ingewilligd. Hij wil zo'n dertig mensen horen, onder wie ex-patiënten, en een onpartijdig onderzoek door een neuroloog/hoogleraar. Het OM wil vaart maken en wijst vrijwel alles af; over drie maanden zou er een volgende regiezitteing moeten komen. Er is nog geen enkel zicht op het moment van inhoudelijke behandeling. Dat noem ik geen vaart maken. Ondertussen regent het hier nog een paar keer; helaas niet hard genoeg om het dek weer schoon te spoelen.

Tegen kwart over drie klaart de hemel ineens helemaal op en verschijnt er een egaal blauwe lucht. Ik zet de motorafsluiter open, check de wierpot (schoon) en schakel de startonderbreker af. Daarna start ik de motor en zie of liever, hoor: het dieseltje start en loopt probleemloos en spoelt koelwater met ruime plonzen terug in het water. Welk een genot! Voor- en achteruit geen probleem, de beide boegschroeven doen het prima. Ik zie dat er te weinig water in het inwendige koelcircuit zit en voeg wat radiatorvloeistof toe. Heerlijk! Alles loopt als een tiet! Ondertussen trekt vanuit de bergen in het westen de hemel weer helemaal dicht met dreigende wolkenpartijen. Volgens de Navtex mogen we een thunderstorm verwachten. Nou, die valt dan ook binnen een kwartier. Felle bliksemslagen, knetterende donder, hagel en slagregen. Zo spoelt de boot wel schoon!

Het onweer duurt ook een kwartier. Daarna schijnt de zon weer, maar de volgende bui kondigt zich al rommelend aan boven de bergen. Ondertussen beantwoord ik een mail van mijn advocaat. Die zal over een paar dagen ons verweerschrift indienen bij het regionaal tuchtcollege in Zwolle. Terug naar boven

De (vrijwel) definitieve cover van mijn boek, deel 1

Donderdag 04-04-2013

Gisteravond mailt Jan-Willem, mijn uitgever, de vrijwel definitieve cover van mijn boek. Zie hierboven. Compleet met het afgesproken vignet van TenPages. Rug en achterblad komen nog. Voor de rug geldt: titel, auteur en een prominente Romeinse I. Jan-Willem is ook met de voorverkoop gestart op zijn website: je kunt het boek bestellen voor € 17,95 (i.p.v. € 19,95) excl. porto op deze webpagina. Eind april krijg je het toegestuurd.

Na een wonderlijk rustige nacht zet ik me aan het schrijven van een bericht aan mijn 200 aandeelhouders: een uitnodiging voor 2 mei a.s. en over de start van de voorverkoop. Ook meld ik de voorverkoop op Facebook, Twitter en LinkedIn. Mooi dat je dat allemaal vanaf de boot kunt doen. Nu eens zien wat er gebeurt; het zal nog niet al teveel zijn. Van verdere marketing-acties zie ik nog even af.

In de loop van de ochtend steekt er een stevige, vlagerige westenwind op. Twee boten verlaten onze steiger; eentje voor een korte tocht en eentje om de wal op te gaan. 's Middags maak ik een lange wandeling langs de kust en door de stad. De Toedeledoki-bar van Lucia Jongbloed, waar we ons vaak vermaakten, is nog niet open. Negen van de tien bars, restaurants, hotels en winkels zijn nog niet open, kennelijk begint het seizoen pas goed per 1 mei. Sommige gaan misschien helemaal niet meer open vanwege de crisis.

Vanavond nemen we Geert & Ine mee uit eten, uit dank dat ze een halfjaar op ons schip gepast hebben en ons van het vliegveld hebben gehaald. De wind is nog niet minder geworden.  Terug naar boven

Oppompen van onze oude dinghy. Zou hij lek zijn?

Vrijdag 05-04-2013

Vanochtend haal ik onze oude dinghy tevoorschijn. Het bootje is zeker meer dan tien jaar oud. We hadden hem lang niet gebruikt en zolang in het voorste toiletje gestald, dat immers niet gebruikt wordt vanwege de vastzittende afsluiter. Eens zien hoe het eruit ziet en met name of het geen lekken heeft. Voor het laatst hebben we hem in Ashkelon gebruikt. Ik herinner me dat in hem daar geplakt heb met - ik meen - Jaap samen. Nu we ons vaste bootje willen afschaffen, kan de dinghy misschien weer dienst doen.

Op de steiger pompen we hem op (foto hierboven). Het valt niet tegen. We laten hem liggen om in de loop van de dag te kunnen zien of hij leegloopt.

Daarna gaan we voor a.s. zondag, als Fons in Heraklion aankomt, een huurauto te reserveren. We doen vervolgens boodschappen bij de kleine supermarkt. Men begint ons al te kennen; we worden blij begroet.

Het is een mooie, zonnige dag, ondanks het feit dat Radio Iraklion op de Navtex weer een near gale warning uitgeeft voor Z tot ZW 6, occ 7. Soms lijkt de zuidenwind inderdaad aan te wakkeren, maar dan zakt hij weer in. Iraklion heeft het vaker bij het verkeerde eind, en trekt dan de waarschuwing in: 'Cancel galewarning and this message.'  Nu niet. Tijdens een lome middag in de kuip worden we opgeschrikt door de capriolen van een lesboot met een Russische crew, die naast ons poogt aan te meren. Ze gaan wild tekeer, gebruiken teveel de motor, krijgen een lijn in de schroef en rammen bijna onze boot met hun anker. Het duurt een uur voor ze goed liggen.

Later moeten we vaststellen dat stuurboordhelft van de dinghy heel langzaam leegloopt. Helaas, morgen zullen we het lek trachten op te sporen en te plakken. Na zes uur trekt de zuidenwind aan. Toch weer harde wind.   Terug naar boven

B-pontoon, onze steiger. We liggen bijna aan het einde, links.

Zaterdag 06-04-2013

Gisteravond kijken we naar de DVD van 'Der Untergang', de indrukwekkende film uit 2004 met Bruno Ganz als een bezeten Hitler, die niet wenst op te geven terwijl de Russen Berlijn veroveren en om hem heen zijn Derde Rijk in elkaar stort. Alles en iedereen moet met hem ten onder gaan. We hadden de DVD nog hier aan boord liggen.

Vandaag waait het weer flink uit het zuiden. Duidelijk dat er opnieuw een depressiekern ten noorden van Kreta langs trekt. Ondanks de wind besluiten we de dinghy aan te pakken. Met wat zeepsop vinden we het lek zo. Het is een oud gaatje, al eens geplakt, destijds in Israël. Het plakkertje zit er niet meer op. We krabben de lijmresten eraf. Duidelijk heb ik toen de verkeerde lijm gebruikt. Bij de kleine chandlery aan de haven hebben ze PVC-lijm, een potje met een apart flesje waar 'activator' opstaat - in zulke kleine letters (en in het Italiaans) dat ik niet lezen kan wat erin zit. Je moet 8 - 10% ervan in een hoeveelheid lijm mengen, 10 minuten wachten, het aanbrengen en een kwartier wachten. Dan moet je een nieuw mengseltje maken, op beide oppervlakken smeren en weer 10 minuten wachten. Dan moet je met een föhn de oppervlakken opwarmen en tegen elkaar drukken. Aldus uitgevoerd; het lijkt goed te plakken.

Na het middagdutje lig ik in de kuip naar de dingen om me heen te kijken. Ik hoor een doffe klap. De wind blijkt onze dinghy van de steiger in het water te hebben gekwakt. Gelukkig had ik hem vastgebonden. Terug op de steiger leg ik hem beter vast. Het plakkertje zit nog goed vast; het moet liefst 72 uur drogen. De wind lijkt wat meer uit het westen te waaien, teken dat de depressiekern verder in oostelijke richting trekt. De hemel betrekt, in een volledig grijze hemel staat de zon als een vage, zilverkleurige vlek. De bergen zijn niet goed te zien. Opeens blaast er een snoeiharde wind uit het westen en krijst en loeit door de wanten. Zeker windkracht zeven, zo niet 8. We krijgen zelfs Bf 9, zegt buurman Geert. Ik leg de loopplank beter vast en loop alles na terwijl de wind naargeestig brult en de masten om ons heen als takkenbossen door elkaar lijkt te slaan. Op de Navtex geen enkele gale warning.

Tegen half zes lijkt de wind wat af te nemen. Zometeen moeten we onze huurauto ophalen. Dan gaan we boodschappen inslaan bij de Carrefour supermarkt. Morgen tegen 11 uur arriveert Fons in Heraklion. Terug naar boven

Fons pakt de nieuwe stuurcomputer uit. Helaas de verkeerde uitvoering.

Zondag 07-04-2013

Vannacht onrustig, een nacht met voortdurend harde zuidenwind en merkwaardig genoeg, een uurtje pauze, een windstilte omstreeks half vier waarvan je wakker werd. Wakker, omdat we inmiddels hebben leren slapen in de harde wind. Windstilte is dermate ongewoon, dat je er wakker van ligt. Na dat uurtje stak de eeuwige wind weer op en hij blijft de rest van de nacht doorstaan en als we wakker worden en opstaan, op tijd om af te rijden voor onze rit naar Heraklion, staat hij er nog.

We zijn een halfuur te vroeg op the airport. Ook hier waait het snoeihard. Kan het vliegtuig wel landen? De vlucht van Fons staat nog on schedule. We drinken koffie in de stoffige, vliegenvervuilde koffiehoek in de vertrekhal. In de aankomsthal zijn er - behalve vieze toiletten - geen voorzieningen. Grijnzend komt Fons door de automatische schuifdeuren. Aangenaam weerzien. 'Vanmorgen vroeg stond ik mijn autoruiten nog te krabben', vertelt het hij. We rijden terug langs de noordkust en de bergen naar Aghios N. Het waait er nog steeds als een oordeel. We tonen Fons de kraan. 'Net zo een als we in Numansdorp hebben, een graadje zwaarder zelfs', oordeelt hij. We lunchen aan boord. Gezellig om mijn oude werfmaat aan boord te hebben. Dan - dan begint het klussen. In no time is het een zooi aan boord. Ans trekt zich wijselijk en discreet terug. We beginnen vanzelfsprekend eerst aan de klussen, waarbij de boot te water moet zijn. Dus; het vervangen van de stuurcomputer. Dan blijkt na een uur of wat dat Fons de verkeerde versie kreeg aangeleverd: de Raymarine SPX-10 in plaats van de SPX-30. De eerste is te licht voor onze boot. Kloten, Fons zit er erg mee in zijn maag en we leven met hem mee. De doos stond al een aantal maanden bij hem op de werf en hij had gevraagd om de opvolger van onze computer en geen aanleiding gezien om te checken. Wat een klotenpech! Frustratie alom. Wat nu? We bedenken diverse oplossingen: morgen zoeken of ze een SPX-30 op Kreta hebben. In Elounda is een grote watersportwinkel. Misschien hebben ze hem daar of kunnen we hem bestellen en ontvangen voor Fons weer weg is. Of, in het uiterste geval, zal ik hem zelf meenemen en inbouwen eind juni a.s. Voor die laatste optie maakt Fons alles in orde, een soort plug-and-play optie. In elk geval doen alle andere systemen het weer, met name de radar.

Volgende klus. De vervanging van de kapotte radar/plotter repeater op de stuurstand en de inbouw van de nieuwe Raymarine stuurpilotscreen. De laatste hoort bij de ontbrekende SPX-30. Deze operatie verloopt gelukkig vlekkeloos (zie foto hier). Dat is bijzonder, want al jaren had ik een gereviseerde RTL70-radar/plotter bij me (destijds gerepareerd door Holland Nautic toen we in Gibraltar lagen) Het nieuw systeempje werkt vlekkeloos. Reden tot te vredenheid. We zitten buiten in de kuip. Het is 24^o Celsius, de wilde wind is eindelijk gaan liggen. Ans heeft gekookt, morgen verder klussen. Terug naar boven

Samen olie verversen van de generator. Onderste arm van Fons, bovenste van mij

Maandag 08-04-2013

Redelijk rustige nacht, af en toe wat harde wind, meestal rustig. Grillig. Ieder keer als de wind aantrekt, worden we wakker. Op zeker moment tikt het zachtjes boven ons hoofd. Regen. In mijn onderbroek ga ik aan dek om de hoes over de stuurstand te trekken, want de nieuwe radar/plotter is nog niet afgekit. Het is knap koud; volgens de weerkaarten trekt een koufront over.

's Ochtends loopt Fons de verstaging langs: staat er prima bij. De lokale zeilmaker Gianni komt de buiskap halen, morgen is hij klaar. Kostas, een andere lokale wonderboy komt ook langs; hij zal proberen een Raymarine SPX-30 vanuit Athene tijdig hier te krijgen. Verder beziet hij kritisch de situatie van ons roerkwadrant; bij Jeanneaus 45 zijn er corrosieproblemen mee. Bij ons niet, zo blijkt bij inspctie, wij hebben een ander model. Ik loop naar Roussos, de kraanmeester. Via een van zijn pupillen, die het Engels machtig is, laat hij genadiglijk weten dat we overmorgen de wal op kunnen. 'Any time that suites you.' Zelfs zonder hem een fles whisky te hebben gegeven. Dat is mooi. We rijden met de huurauto naar een electriciteitszaak voor kroonsteentjes en knipsluitingen. Daarna door naar Elounda, waar een grote watersportwinkel schijnt te zijn. Die valt tegen; er is weliswaar veel maar het is een rommeltje, alles staat er door elkaar alsof er een explosie is geweest.

We rijden verder en tonen Fons vanuit het dorpje Plaka het voormalig melaatsen eiland Spinalonga. We drinken er koffie aan de wal, onder de indruk van de schoonheid van deze plek. Geheel zonder toeristen. Terug in A.N. gaan we aan de slag: servicen van de generator (zie foto hierboven, impeller is nog goed), gangbaar maken van de electrische ankerlier, vervangen van de impeller en spannen van de V-snaar van de scheepsdiesel (flilters en keerkoppelingolie nog goed), afkitten van de radar/plotter op de stuurstand, verbeteren van de connectie van het kompaslichtje met het instrumentenpaneel, en wat nog meer? Ik vergeet de rest. De hele dag donkere luchten, we zien buien op de bergruggen en ook bij ons dreigt regen, maar die valt alsmaar niet.

Het is koud en winderig, als we rond zes uur stoppen en wat drinken in de kuip. Maar...er is beter weer op komst. We eten lekkere knoflookcarbonades, bereid door Ans. Er is nog geen redigeerexemplaar van mijn boek van de uitgever gekomen. Alles op het laatste moment. Enfin, vroeg naar bed. Terug naar boven

Ons harde bijbootje, creatie van Johan Huy, voor niks naast de ingang van het toiletgebouw

Dinsdag 09-04-2013

Laatste dag voor we de wal opgaan. Rustige nacht, ondanks gesnok door swell in de haven. Vandaag staat de wind in de NW-hoek met kracht 5 - 6. Aan het eind van de ochtend vertrekt Anégada, die in één ruk naar het eilandje Tilos wil zeilen, op weg naar het Turkse Marmaris.

Vandaag is er niet veel te doen. We gaan met Fons koffiedrinken op het terras van Astería aan de oude haven. Zoeken daarna vergeefs in een toeristische boekhandel naar het boek van Victoria Hislop over Spinalonga, waar Fons interesse voor heeft, als cadeautje voor zijn vrouw Astrid. We zullen zien of we bij bol.com er eentje kunnen bestellen. Na terugkomst aan het werk. We brengen ons harde bijbootje, waar Ans zo graag uit in het water valt, weg en stellen het naast de ingang van het toiletgebouw op met een papiertje erop: 'For free.' (foto hierbij). Nu zijn we toch benieuwd! Wie zal het ding meenemen, dat ooit door Johan Huy in Malta gewrocht werd?

Daarna wenden we ons - misschien de verkeerde volgorde - tot onze opblaasbare dinghy. We blazen het geplakte compartiment op (het plaksel moest 72 uur harden) en zie; het loopt niet leeg. Dinghy te water, buitenboordmotortje erop, aan het trekkoord trekken zonder veel fiducie, per slot draaide hij zeker negen maanden geleden voor het laatst en is de benzine (uit Israël) twee jaar oud en mogelijk vergumd. Maar zie: na de tweede trek doet hij prrrt...en draait als een zonnetje. Stukkie varen, geen probleem (zie foto hier). We leggen het bootje vast aan de steiger en laten de motor draaien, de oude benzine moet worden opgestookt (foto hier). Dat duurt uren, ik had hem beter op hoger toerental kunnen zetten. Ondertussen komt de zeilmaker de gereviseerde buiskap brengen. Helaas, hij heeft de strips voor het vastbinden van het opgerolde voorpand mee vastgestikt. Hij zegt dat zijn vrouw het deed. Een uur later is het hersteld en de buiskap ziet er uit als nieuw, de nieuwe plastic vensters zijn perfect doorzichtig.

Al maanden ligt er een aangespoelde loopplank op de steiger, precies bij onze boot. Geert heeft overal rondgevraagd maar niemand claimde het ding, dat ook een trap aan één kant heeft. Een tijd gedubt of we hem mogen annexeren. Af en toe gebruikte men hem om aan boord te komen om onze zlijnen beter te beleggen. Vandaag hangen we hem aan de zeerailing op (foto hier) en leggen onze eigen plank, ooit overgenomen van mijn zeilvriend Erik de H., ervoor in de plaats. Bye bye. Ondertussen tuft ons b.b.-motortje (Yamaha 2 pk) lustig de resterende benzine op. Fons ziet een stel zeilers die ons hard bootje wegsjouwen. We besluiten dat het mooi is geweest en gaan een glas in de stad nuttigen, aan het fameuze binnenmeertje. Het is er heel gezellig (foto hier). We treffen er een opmerkelijke Duitser met zijn vrouw, zijn zus en haar man. Hij was twintig jaar boer op de Orkney eilanden, in de buurt van Kirkwall. Hij is enthousiast omdat wij er ooit, in 2003, waren. Het boeren is hem niet gelukt, omdat hij er tegenop zag om de honderden wilde geiten dood te schieten, die alsmaar zijn akkers plunderden. Interessante levens, waar je spijtig genoeg niet op door gaat omdat het etenstijd is. We lopen terug en constateren dat de tank van de dinghy leeg is. Terug op de hekstoel, dat dierbaar, nooit genoeg geprezen ding(hy). Thuis zie ik dat TenPages de mailing aan de aandeelhouders heeft verzonden over de voorverkoop en de boekpresentatie op 2 mei a.s. We laten we ons de pasta van Ans goed smaken. Morgenochtend de wal op. Terug naar boven

Ons scheepje wordt uit het water gelicht, na drie jaar

Woensdag 10-04-2013

Het is een pechdag vandaag. Hoewel...je kan daar genuanceerd over denken. Vanmorgen is het vrijwel windstil, dat is geluk. Ik loop naar de kraanmeester Roussos: wanneer kun je ons hebben? 'In ten minutes', zegt hij. Mooi zo. Even na tien uur liggen we in het kraangat. Roussos, die geen Engels spreekt, stuurt zijn zoon om te vertellen dat we weer weg moeten. Er komt een big ship aan! Nou en? We protesteren en piekeren er niet over om het kraangat te verlaten. Enfin, om een lang verhaal kort te maken: Roussos heeft me al de hele week versleten voor de kapitein van een groot Hollands motorschip en snapte niet wat mij met ons zeilbootje in zijn kraangat deden. We protesteren bij het havenkantoor, dat ons al weken tevoren had beloofd dat we op 10 april op de al konden, want 'our friend Fons is only here tomorrow to do his job....' Thespina, de dame van het havenkantoor, raakt nu ook in paniek, en telefoneert langdurig met Roussos. We hebben geen bok meer over, zegt hij. Fons en ik scannen het terrein en vinden anderhalve bok en rapporteren dat aan Roussos. Tenslotte garandeert de zoon van Roussos dat we over twee uur worden gelift, als we nu weggaan voor de Hollandse motorboot.

We varen het kraangat uit en leggen vlakbij aan. We zullen er bovenop zitten en permanent aanwezig zijn, als nuisance value. Wat denk je? onze aandacht gaat opeens naar heel iets anders. De bilgepomp is opeens zwoegend bezig om water uit de bilge te pompen. Wat is dat nu weer? Waar komt dat water vandaan? Er is goddomme altijd wat mis op zo'n schip, met name als het niet uitkomt. Ans proeft het water, het is zoet. Geen zeewater dus en godzijdank geen lek. Bovendien telt de teller van de waterpomp de ene liter na de andere. De bilgepomp spuwt nu iedere halve minuut water uit. Pech! Wat ben je dan blij dat zo'n jongen als Fons aan boord is. (Geluk! ik bedoel'het had ook op een ander moment kunnen gebeuren). We kijken de compartimenten onder de kajuitvloer na: eerst lijkt het uit de 90 liter waterzak te komen, altijd al een zwak punt. Maar die is het niet. Verder zoeken leidt naar de ruimte van de warmwaterboiler. We leggen het open en verdraaid, de isolatiemantel is gebarsten en er spuiten stralen water uit (foto hier). Een ongeluk komt zelden alleen en vooral nu! Oplossing voor dit moment: druk van het drinkwatersysteem halen, pomp uit.

Vanaf de kraan wenken Roussos en zijn zonen. First things first. De Hollandse motorboot staat op de wal. We varen opnieuw het kraangat in en daarna gaat het snel (foto hierboven) Zorgen om de windgenerator, het hoogste punt. Komt hij niet in de knel onder de dwarsbalk van de kraan? Nou, nét niet, omdat er één wiek ontbreekt (zie foto hier). Nondeju, wat een hoop zorgen heb je toch als booteigenaar. Een zoon van Roussos spuit het onderwaterschip af (foto hier). Het ziet er verrassend goed uit na drie jaar en één keer handmatig gereinigd (door Karkar in Suez). De anodes zijn flink aangevreten, maar hebben het gehouden maar zijn wel aan pensioen toe (foto hier). De scheepshuid is volledig effen, nergens enig teken van osmose. Roussos besterft het af als we - op zijn vraag - vertellen dat we twee maanden op de wal blijven. Pfff... waar moet hij ons plaatsen zonder in de knoop te komen met ander boten die te water moeten? Ik bedoel: dat we voor een boot staan die eerder te water moet. We vinden het zijn probleem; onze wens staat al maanden op papier in het havenkantoor. Enfin, we komen ergens terecht waar het wel goed lijkt is en waar we ook nog walstroom kunnen vinden (foto hier). Waar ze die bok vandaan hebben, is ons niet duidelijk. Ondertussen is het vier uur en heerst er buiten een zonnige dag.

Fons bouwt - wat een geluk dat het joch er is! - de boiler uit. Later onderzoeken we hem op de grond onder de boot. De isolatielaag is gebarsten. Eronder vinden we een lek waar een soldeerlaag heeft losgelaten. Het kan zijn dat de hoge temperatuur van het koelwater van de motor de doodsklap aan de boiler gaf, maar dat die plek al langer zwak was. Want het overdrukventiel lijkt intact, maar zeker is Fons er niet van.

Moe, we zijn allemaal doodmoe, ook al lijkt het of we weinig gedaan hebben. We zakken wat uit bij de pizzeria om de hoek van de haven en komen geleidelijk weer op verhaal. De eerste nacht op de wal. Het boordtoilet gebruiken is er niet bij. Voor de hoogste nood is er een emmer, grote boodschap helemaal in het toiletgebouw bezorgen. Er komt nog telefoon van Geert & Ine. Die zijn in Tilos, 120 mijlen in 22 uur, eerst veel wind (Bf 6), later weinig (Bf 1), alles op de genua. Mij loopt het hoofd inmiddels zodanig om dat ik geloof van alles te vergeten. Terug naar boven

Fons schroeft de nieuwe rotorbladen op de windgenerator

Donderdag 11-04-2013

Een dag van hard werken tot in het begin van de avond. Het is warm en zonnig en we voelen ons 's avonds tamelijk gesloopt, maar alles is klaar. We kwamen een paar bijzondere zaken tegen, maar het begon rustig met het vervangen van de kapotte afsluiters van beide toiletten (foto hier). Een lastige klus die Fons voortvarend uitvoert in moeilijk bereikbare hoeken. Ondertussen komt Gianni, de zeilmaker, de huik van het grootzeil halen. Het stuk bij de mast is stuk en de overige naden moeten worden nagekeken en versterkt. Ans en ik schrapen de aangroei weg op de rompdelen waar de hijsbanden van de kraan zaten. Ik koop bij de kleine watersportwinkel een nieuwe schroefasanode 35 mm. Fons haalt de oude eraf plus de flink aangevreten anode op de vaanstandschroef. De nieuwe anode komt pas als de Max-prop gesmeerd is. Hij checkt eerst nog het olieniveau van de boegschroef in de ruimte onder het bed in de voorhut; in orde.

We kijken naar de oude boiler; hij is op een naad gebarsten, er zit een kiertje in. Genoeg om de druk kwijt te raken en water te spuiten. Op een of andere manier heeft het overdrukventiel niet gewerkt, lijkt het. We bekijken het ventiel, het is er destijds door Johan Huy op Malta ingezet en meet 4 bar. Op de ketel staat dat de maximale belasting 2,5 bar is. Duidelijk, dus. We krijgen de lokale technische wonderboy Kostas langs. Hij zocht naar een nieuwe warmwater boiler voor ons en vond er twee, die niet blijken te passen in het compartiment onder de kajuitbank. Samen vinden we op internet na enige tijd dezelfde boiler, die we hadden: de C-warm CWB40-V3. Er blijken zelfs twee importeurs ervan in Athene te zijn. Kostas gaat bellen en - hoe is het mogelijk - ze hebben nog nooit van het ding gehoord en zullen het uitzoeken.

Dan gaan we de Max-propschroef smeren met het handpompje, dat een speciaal vet in de kamers pompt, waar de tandwielen in zitten. Het gaat uiterst moeizaam in de achterste kamer (foto hier), ik vrees dat het te lang geleden is dat we hem onderhanden hadden. Er zit niets anders op dan de schroef gedeeltelijk te demonteren (foto hier). Dan blijkt er donkergrijze, smerige en taaie smurrie in te zitten, die je er met het handpompje nooit uit zult krijgen. Het is een wonder dat de schroef het desondanks altijd is blijven doen (vaanstand in en uit) en nooit heeft vastgezeten. Fons maakt de kamer schoon met WD40 en een tandenborstel. Samen zetten we hem weer in elkaar, zeer voorzichtig en precies, want de bladen dienen op voorgeschreven plaatsen te zitten, waarvan de code in de handleiding staat (code E) Het vullen van de kamer met vet gaat nu heel makkelijk en de vaanbladen bewegen soepel. Altijd nuttig om zo'n schroef weer eens gedemonteerd te zien.

Het is inmiddels bij zessen en ik voel me doodmoe. Ik miste de achterliggende dagen hevig mijn middagslaapje. De drie jaar hormoontherapie hebben mijn conditie behoorlijk aangetast en ik heb het laatste jaar ook niet de moed gehad om eraan te werken.

Ans haalt de huurauto op. Fons klimt inmiddels op het frame van de zonnepanelen en schroeft met enige moeite de nieuwe rotorbladen op de windgenerator (foto hierboven) Per rotorblad moet je twee bouten en twee moertjes aan de binnenkant schroeven, die moeilijk te fixeren zijn. Een aantal malen moeten Ans en ik de gevallen moertjes van het dek of op de grond zoeken.

De laatste avond met Fons. Hij heeft veel gedaan en was - als altijd - een leuke maat aan boord. De verkeerde Raymarine SPX-10 koerscomputer zullen we over tien dagen zelf meenemen naar Holland. Als we twee maanden later teruggaan, nemen we de goede mee, de SPX-30. Fons heeft alles voorbereid zodat ik hem zelf kan aansluiten.

We maken van Fons' laatste avond een gezellige avond in het Italiaanse Restaurant 'La Strada' en drinken na afloop koffie op het pleintje in de binnenstad. Morgenochtend vroeg op om Fons naar het vliegveld te brengen. Terug naar boven 

Ans plukt bloeiende mimosa voor op de kajuittafel

Vrijdag 12-04-2013

Om half zeven de wekker. De zon is nét op, het belooft een warme dag te worden. Wind is er niet. Om half acht zitten we in de huurauto om Fons naar het vliegveld in Heraklion te brengen. Hij ziet ernaar uit om weer thuis te zijn, hoewel hij het erg naar zin had bij ons. We spreken af dat hij de volgende keer - het kan wel een jaar of twee duren - zijn vrouw mee zal nemen. In de vertrekhal drinken we koffie en verwonderen ons over de katten en zelfs een hond, die hier hun vast stek hebben en leven van wat de wachtende passagiers hen toewerpen. Voor de douane nemen we afscheid. Fons heeft een directe vlucht met Transavia; er is alleen een korte tussenstop in Chania (ook op Kreta).

Op de terugweg plukken we een bos bloeiende mimosa (foto hierboven) voor op de kajuittafel. De oneindige rijen oleanders die hier de wegen flankeren, beginnen ook in bloei te raken. Het is inmiddels al ruim twintig graden. Terug op de werf verklaren we de rest van de dag tot vrije dag. Alleen sla ik met wat spijkertjes de loszittende lijst vast van een van de vloerluiken in de kajuit en breng ik de klusresten van onder de boot naar de vuilnisbakken. Vuilnisbakken die overigens al heel lang niet geleegd zijn; het ernaast staande afval begint verontrustende vormen aan te nemen. Staken de vuilismannen? Er steekt een lichte oostenwind op. Een kille wind. We zetten de windgenerator aan om te zien of hij werkt en of hij met de nieuwe wieken stiller is. Dat is allebei het geval, zeer bevredigend.

We brengen de dag beurtelings duttend en lezend door. Ter verstrooiing lees ik een oude Amerikaanse thriller uit de bookswap in het toiletgebouw ('The Juror' van George Dawes Green uit 1995). Ook vandaag is er in de mailbox geen geredigeerd concept van mijn boek. Mij dunkt dat de tijd wel begint te dringen voor Jan-Willem, onze uitgever. Terug naar boven

De grote catamaran schuin voor ons wordt door een hijskraan opgehesen

Zaterdag 13-04-2013

Weekend, maar het kranen gaat vandaag gewoon door. Roussos en zijn zonen laten heel wat jachten te water. Alleen de grote catamaran schuin voor ons kunnen ze niet aan. Daarvoor komt er een hijskraan aanrijden, die met behulp van een groot frame (dat hier op het hellinkje naar de rondweg ligt) en onder veel geschreeuw hem tussen de andere boten uit tilt en te water laat (foto hierboven).

We besluiten dat het zaterdag is en dat het warm wordt. Derhalve doen we niets. Om half twaalf lopen we voor een kop koffie naar het terras van Astería aan de oude haven. Er zijn al wat meer toeristen en meer winkeliers, die hun nering open hebben gedaan.

Het wonen aan boord op de wal vergt enige aanpassingen maar is goed te doen. Voor de grote boodschap en een douche moet je een eind lopen, voor de kleine boodschap hebben we de putsemmer in het achterste toiletje gezet. Lekker loom leven terwijl de butentemperatuur de 24^o nadert. Ik lees de thriller van gisteren uit; hm, spannend maar een wat overdreven verhaal uiteindelijk, met een voorspelbare ontknoping.

Er is ook weer tijd voor het nieuws. Ik lees over het Sociaal Accoord tussen, overheid, vakbeweging en werkgevers. Duidelijk is dat alle partijen de problemen rond het overheidsbudget en de nationale schuldquote weer een halfjaar verder voor zich uit hebben geschoven. Medio augustus wordt pas bekeken of de extra bezuinigingen van 4,3 miljard nodig zijn; Rutte c.s hopen dat een opleving van de economie hen zal redden. Maar waar moet die vandaan komen? Uit een toename van de buitenlandse handel, waar niemand in Den Haag enige invloed op heeft. Het strengste jongetje van de klas blijkt opeens niet meer zo streng voor zichzelf. Opnieuw trekt men een wissel op de latere generaties; wie dan leeft, wie dan zorgt. Beschamend. Terug naar boven

Zondagmorgen vroeg, foto uit de kuip

Zondag 14-04-2013

Gisteravond valt de stroom uit tijdens het kijken naar een oude Star Wars film. Ligt het aan ons? Ligt het aan de werf? Nee, ook boven ons in de stad is het aardedonker. Dan is het overal mis. Via de omvormer kijken we de film verder. Dat is het voordeel van een tweede, 12V-systeem. Bij ons in Gorcum valt eigenlijk nooit meer de stroom uit. Maar daar hebben we geen omvormer. Je kan dus beter aan boord zijn. Er is telefoon van Geert & Ine. Ze zijn in het Turkse Marmaris gearriveerd en liggen voor anker bij de Pupa Yacht Club. Éen uur zeilen, de rest motoren.

Vanmorgen vroeg moet ik naar de WC. Grote boodschap, bedoel ik. Die kan niet aan boord. Op weg naar het toiletgebouw zie ik een fraaie zonsopgang (foto hierboven). Het wordt een mooie, warme dag, de laatste volgens de weerkaartjes. Inderdaad komen er in de loop van de dag hoge veerwolken. Dat is in de Middellandse Zee het beste teken voor een weersverandering.

Als ik ga douchen in het toiletgebouw is er geen warm water meer. Dat is geen genoegen, dan maar niet douchen. Scheren is met koud water ook geen plezier. (Nee, was alles in orde met de boiler aan boord, dan.... Oeps! We liggen op de wal).

Het is een verdomd warme dag. Om twee uur gaan we naar de barbecue van de Britten in het gebouwtje van de watersportclub. We ontmoeten er Jos & Kees, twee gezellige oudere homo's die op steiger D liggen (2 foto's hier). Ik raak een beetje in de lorum, dus het is al een heel wonder dat er hier nog een verslag is. Hik! Terug naar boven

De boten die voor ons op de wal staan

Maandag 15-04-2013

Windstilte aan het begin van de nacht. Desondanks schudt de boot licht op zijn bok. Het zijn kleine aardbevingen, hebben ze ons verteld. Dat is hier gewoon, zeggen ze. Toch een vreemd gevoel, dat schudden, alsof de boot een eigen lichaam met een eigen wil heeft. Later in de nacht regent het af en toe licht. Ik ga eruit om de controleren of alle luiken dicht zijn. Rafelige wolken jagen langs de hemel, er is meer wind dan ik dacht. Eigenlijk moet ik ook naar beneden om de stekker en het stopcontact, waarmee de walstroomkabel aan een verlengsnoer zit, in een plastic zak te hullen om kortsluiting door vocht te voorkomen. Maar ik heb er geen zin in, morgen dan maar. Tegen de ochtend regent het opeens kort en hevig, maar geen kortsluiting.

Het is een winderige dag, kracht 5 tot 6 uit het noordwesten. We liggen hier goed beschut, zo achter de helling en de huizen die erop staan. Regen valt er niet mee, maar ik schuif de stekker van het verlengsnoer onder de boot voor ons en verpak hem in een plastic zak. We doen niet veel, de wind en zijn geloei maakt slaperig. Hoe zouden we dit vol kunnen houden, als we allebei niet zo van lezen hielden?

In het toiletgebouw zoek ik in de bookswap en vindt een beduimelde roman van een mij niet-bekende Chinese schrijver: Zhang Xianliang. Wie zou dat boek hier gebracht hebben? In het Nederlands verschenen er in de jaren '80 wat vertalingen van hem onder de naam X.L. Liang. De roman die ik vond is tot mijn aangename verrassing bijzonder goed: 'De vrouw in het riet' uit 1985 (Ned.vert. Uitgeverij De Geus, 1993) is zonder twijfel sterk autobiografisch en verhaalt over iemand die al vele jaren (vanaf 1957) in heropvoedingskampen verblijft. Het is het eerste deel van een cyclus die uit negen delen zou moeten bestaan onder de verzameltitel 'Openbaringen van een materialist'; in Nederland verschenen er maar drie van, behalve dit boek ook 'Eethuisje Amerika' en 'Doodgaan went'. Het laatste zou een defintieve afrekening zijn met de Culturele Revolutie. Of de auteur die andere zes delen ooit geschreven heeft, is me onbekend. Op Internet is niet veel over hem te vinden. Als ik weer thuis ben, zal ik eens verder zoeken.

Mario Draghi, de president van de ECB, houdt vandaag een gepeperde rede aan de Universiteit van Amsterdam. Europa moet verder op de weg naar een echte Unie, zegt hij, er is geen andere manier om de crisis het hoofd te bieden. Halfslachtige compromissen maken het alleen erger. Er zijn vier pijlers nodig: 'Een begrotingsunie die onhoudbare begrotingen kan voorkomen en corrigeren, een bankenunie met één toezichthouder, een economische unie die werkloosheid tegengaat en een politieke unie die de burgers voor zich kan winnen.' Dat is nu eens taal waar ik het gloeiend mee eens ben! Maar helaas, de kans op zo'n ontwikkeling is pijnlijk gering.

We poetsen toch allebei nog wat zonder veel lust: Ans het frame van de zonnepanelen en ik - eh - de scheepsbel. De komende dagen zal het weer verder verslechteren. Terug naar boven

Dinsdag 16-04-2013

Stormwaarschuwingen voor alle Griekse weergebieden in de Egeïsche Zee. 'East Kritiko: N tot NW force 8 occ 9', zegt de Navtex vannacht over ons zeegebied. Inderdaad waait het de hele nacht flink, maar vergelijkenderwijs vinden we het minder hevig dan toen we nog aan de steiger lagen. Geen luidruchtig geklots tegen het achterschip en veel minder gehuil en gekrijs in de scheepswanten. Ik vermoed dat we (bij deze wind) op een gunstige plek staan, in de luwte van de stad. Af en toe kletsen er felle, korte regenbuien op het dek. Ze duren vaak nog geen halve minuut.

Buiten is het koud, nog geen twaalf graden. We hebben voor het opstaan ons electrisch kacheltje aangezet. Nog steeds harde wind en regenbuien. Geen zin om buiten iets te gaan doen. We brengen de dag in gepaste ledigheid door, vooral lezend. Ik lees het boek van X.L. Zhang ('De vrouw in het riet', Uitgeverij De Geus, 1993) uit. Indrukwekkend boek! Het geeft een ongekend inzicht in de beleving van een politiek gevangene, intellectueel en 'rechts element' in de werkkampen en collectieve boerderijen in het steppengebied zuidelijk van Binnen-Mongolië in de roerige jaren '60 en '70 in de Chinese Volksrepubliek. Op een dag verneemt de hoofdpersoon dat premier Zhou enlai is overleden (begin 1976) en dat Deng Xiaoping opnieuw in ongenade is gevallen, leiders op wie hij en vele anderen hun hoop hadden gevestigd. 'Wij zijn nu ruim tien jaar geterroriseerd, bedrogen en als proefkonijnen gebruikt, zullen wij dan, nu het experiment is mislukt, nu wij op rand van de ondergang staan, zelfs geen "Au!" schreeuwen? Mensen die zo murw zijn dat ze zelfs geen "Au!" meer kunnen schreeuwen, verdienen het ook te sterven...', zegt hij tegen een vriend. Maar het komt er niet van. Misschien in één van de andere delen van de romancyclus?

Vanmiddag een verontrustend bericht van Jan-Willem, mijn uitgever. Met duizend excuses. Ik was allang bang dat hij de deadline niet zou halen. Nu schrijft hij per email dat hij zich vergist heeft in de hoeveelheid werk om het boek goed drukklaar te maken. 'Maar omdat ik weet dat jullie ook een druk schema hebben m.b.t. het reizen naar, van en met de boot, én omdat alle uitnodigingen zijn verzonden heb ik besloten om de boeken voor 2 mei in een speciale editie uit te brengen, exclusief voor alle genodigden en de 1e bestellers.' (Er zijn momenteel 12 eerste bestellers in de voorverkoop; dat is overigens niet veel). 'Het Special Edition kenmerk van het boek zal zijn een exclusieve titelpagina en een ander colofon'(zie hierboven). Die speciale editie wil hij dan met POD (Printing On Demand) maken met een ander colofon. De eigenlijke editie met de overeengekomen oplage van 1000 exemplaren volgt later. Wanneer? Dat zegt hij niet. Ik mail hem terug met een hoop vragen. Zo neem ik b.v. aan dat hij voor de POD-uitgave de ongeredigeerde tekst gebruikt, zoals ik die eind januari jl. heb ingeleverd.

Later krijg ik nog wat antwoorden van Jan-Willem. waarom is het niet gelukt? 'Het is gewoon een groot werk, ik had het moeten uitbesteden en ik heb gedacht "ik doe het zelf", maar niet genoeg de consequenties overzien qua 80K woorden + een drukke agenda!' Hij moet nu overleggen met de drukker en verwacht dat het boek medio juni zal uitkomen. Juni! Dan gaan we al haast weer terug aan boord (op 21 juni). Het boekenseizoen is vrijwel over en er is dan weinig tijd voor PR-activiteiten. Teleurstellend allemaal. Enfin, in elk geval zal de presentatie op 2 mei doorgaan, maar daarna valt er een gat. Niet goed. Terug naar boven

Dulce op de wal in Aghios Nikoláos. Rechts naast ons staat de kraan van Roussos geparkeerd. Rechts de beide toiletgebouwtjes.

Woensdag 17-04-2013

Terwijl de wind om de boot joelt en giert, lig ik vannacht wakker en denk alsmaar aan de situatie rond mijn boek. Nu het de uitgever niet is gelukt om het op tijd drukklaar te hebben, moeten we zien te voorkomen dat deel 1 van de trilogie een slechte start krijgt. Tenslotte klim ik uit bed en vat al mijn ideeën voor oplossingen samen in een email, waarover we morgenochtend - vandaag - telefonisch contact zullen hebben. In elk geval moet de speciale uitgave van 2 mei a.s. er goed uitzien en het karakter van een collector's item hebben: dus een speciale uitgave van xx genummerde en gesigneerde exemplaren. De nummers, zeg 80, moeten apart in ieder boek geschreven worden. Nummeren en sigeneren kan ik op de ochtend van 2 mei a.s. doen. Zo zijn er nog wat punten. Pas als ik de email verstuurd heb, kan ik slapen.

Vandaag een zwaar bewolkte, koude dag (foto hierboven). Het is niet meer dan een graad of 14. Radio Iraklion waarschuwt op de Navtex opnieuw voor 'near gale 7, occ gale 8' uit het noordwesten. We hebben het electrisch kacheltje weer aan. Om 11 uur krijg ik Jan-Willem, mijn uitgever, aan de lijn. We zijn het snel eens over de zaken die ik per email heb voorgesteld. Een speciale 1e druk, genummerd en gesigneerd, van nader te bepalen omvang, die 2 mei a.s. verschijnt. Daarna z.s.m. een tweede druk, bij voorkeur nog in mei, van 1000 exemplaren. Dat is de handelseditie, die in de boekhandels komt te liggen, enz. Tot die tijd blijft de 1e druk verkrijgbaar door middel van POD en online-verkoop.

In de loop van de ochtend is het voor langere tijd droog. Ik pak de schuurmachine en schuur de helft van het onderwaterschip. Morgen de andere helft. Daarna probeer ik een van de nieuwe wieken van de windgenerator weer eraf te halen, maar het lukt niet; vanwege mijn kortere benen kan ik niet de vaste positie bereiken die Fons gebruikte en die het mogelijk maakt met twee handen te werken. Waarom die wiek eraf moet? Dan passen we beter in de kraan van Roussos. Hm, nog eens zien hoe ik dat moet realiseren. Daarna wil ik de rand van het bed in de voorhut beter vastzetten, maar mijn boortol blijkt stuk. Er rammelt iets in het binnenwerk, er is vast iets afgebroken. Een uurlang probeer ik hem tevergeefs te repareren. Ik zal een nieuwe moeten kopen c.q. meebrengen. Dan maar weer lekker lezen.

Aan het eind van de dag neemt de harde wind eindelijk af. Hij is nu oostelijk. In de nieuwsmedia zie ik dat de inhoudelijke behandeling in de strafzaak Jansen Steur pas in november zal plaatsvinden. Terug naar boven

Schuren, schuren, uren schuren....

Donderdag 18-04-2013

Lekker gegeten in het eenvoudige lokaaltje op de hoek bij de haven, gisteravond. Zo'n tentje met TL-licht en alleen maar Grieken. Twee broers die sprekend op elkaar lijken, zwaaien er de scepter. Ze serveren er hun eigengemaakte witte wijn, niet bijzonder maar gewoon drinkbaar. Oude mannen en vrouwen in grotendeels zwarte kledij kijken er op televisie naar de bomaanslagen in Boston. We eten er schotels kip-giros (Ans) en saucijzen (ik) en vooraf een ouzo. We zitten binnen en niet buiten op het terras omdat het zo koud is en zo hard waait. Houdt die wind nou nooit op?

Vanmorgen is het half bewolkt en redelijk zonnig. Het waait nog steeds Bf 5 - 6 uit het noordwesten. Ik schuur met de schuurmachine de stuurboordhelft van het onderwaterschip. Ik doe het grondiger dan gisteren, zodat de bakboordhelft nog een keer over moet (foto hierboven) Moet je het maar gelijk goed doen.

Na een aantal uren schuren komt de zoon van Roussos, de kraanmeester, langs. Ze willen ons schip verplaatsen om een jacht erachter weg te halen. Ja, dat zat erin. Het is wel handig dat we nu meteen kunnen zien of het gerepareerde windmolentje met zijn drie nieuwe wieken onder de kraan past. Roussos rijdt de kraan over de boot en direct is duidelijk dat het molentje, dat op de harde wind fanatiek ronddraait, met de nieuwe wieken tegen de dwarsbalk zal slaan. Die zijn dan meteen stuk. We verzinnen snel een oplossing: ik klim naar boven en steek een touwtje door een gaatje in de staart van het molentje. Als Ans nu aan het touwtje trekt, staat de molen met zijn staart naar voren en dan kan het geheel juist vóór de dwarsbalk omhoog gehesen worden. Dat lukt. Zo worden we zonder problemen een honderd meter verderop geparkeerd, dichter bij het toiletgebouw en met walstroom uit de centrale voorziening. Een opluchting.

We plaatsen de ladder terug en willen nog even een dutje doen. Helaas, Ans valt over de instap in de achterhut en komt lelijk terecht. Schaafwonden aan het linker scheenbeen en beide voeten. Ze zegt: de boot beweegt niet eens, we zijn op de kant en nog val ik me te pletter. Meer onheil: iemand klopt op de boot. Het is de lokale vrijgevestigde techneut Kostas, die met nieuws komt. Hij heeft GVD twee scheurtjes in de bovenkant van ons roer gezien, daar waar de roerkoning vast zit. Ik ga kijken, sceptisch, bij ons oerkwadrant had hij vorige week ook al ongelijk. Maar inderdaad zie ik twee scheurtjes. Die aan stuurboord is miniem, maar die aan bakboord is een serieuze scheur. Er loopt ook water uit (foto hier). Dat betekent dat het roer gelekt heeft en dat er water in zit. Een groot deel van het inwendig roerblad is van hout en als dat langdurig vochtig is, gaat het rotten met alle gevolgen van dien. Op een boot heb je altijd zorgen, nondeju. Hier op de werf staan een aantal Jeanneaus 45  en 40, die allemaal dergelijke roerproblemen hebben, in feite nog veel erger. Ik loop naar een Jeanneau 40 verderop, van jonger bouwjaar, en zie dat hij nog veel meer scheuren heeft, en groter. Het is wel duidelijk hoe slecht de grote botenfabrieken bouwen. Pfff....daar zitten we nou niet bepaald op te wachten! Het probleem lijkt serieus en juist omdat het bij ons nog niet groot is, kunnen we het nu beter aanpakken. Maar wat kost dat niet? Ik mail een foto naar Fons voor advies. Morgen zal Kostas het roer een stuk laten zakken om de zaak beter te kunnen inspecteren. Dan komt hij ook met een offerte voor de plaatsing van een nieuwe warmwaterboiler en het verven van het onderwaterschip met antifouling; dat alles als we eind juni terug zijn. Opnieuw GVD! Wat kost dat allemaal? Ans vindt we dat ook wel zonder warmwaterboiler door het leven kunnen. Ze heeft vast gelijk.

Om vijf uur komen Hans & Sissi op de borrel. Jachthavens, er gebeurt van alles. Sissi kennen we van de vorige keer dat we in Aghios N. overwinterden, als wederhelft van de 65-jarige Ulrich. Ze wilden toen alles weten van onze tocht naar de Zwarte Zee. Nu zijn de verhoudingen gewijzigd en naar de Zwarte Zee zijn ze nooit gegaan. Such is life. Het is in elk geval een heel gezellig bezoek en Sissi doet haar uiterste best om Nederlands te leren. Als ze weg zijn, zijn we wat in mineur over dat onverwachte roerprobleem. Buiten loeit nog immer de wind en vanaf de bergen rollen donkere wolken naar beneden. Er komt vast regen. Terug naar boven

Het doorstapbankje moet nodig opgeknapt worden

Vrijdag 19-04-2013

De voorlaatste dag. Gelukkig geen gepieker vannacht. Vandaag alweer harde wind (NW 6) en 's middags een enkele regenbui. Via de email ontvangen we de offerte van de lokale techneut Kostas voor de installatie van een nieuwe C-warm 40 liter boiler, het laten zakken van het roer voor nader onderzoek, het  aanbrengen van antifouling op het onderwaterschip, en de reparatie van ons doorstapbankje op het achterschip. Dat laatste had ik nog niet gemeld, maar het ding (dat je op twee niveaus in de doorstapopening kunt plaatsen en waar we ondermeer de loopplank aan vast maken) is erg slecht geworden en vertoont veel scheuren en kapotte hoeken (foto hierboven). De offerte is exclusief 23% BTW. We diskussiëren erover. Natuurlijk is de warmwaterboiler de grootste post. We vinden dat die geen prioriteit verdient; zeker in de zomer kun je gemakkelijk zonder. Het roer is nog een onzekere post; het kost in het slechtste geval ongeveer 600 - 700 euro, die nog niet begroot is, maar is domweg een must. De andere twee posten zijn gering.

Bij een andere Jeanneau - een 45 - met ernstiger roerproblemen spreek ik Kostas. Hij zal vandaag langskomen voor het roer en de offerte. We ruimen ondertussen van alles aan boord op, zetten alle afsluiters open en zoeken wat zaken bijeen die we overmorgen mee moeten nemen. Verder lezen we. Ik begin in Ray Kurzweil's bekendste boek 'The Singularity is near' (Penguin, 2005) Kurzweil is een wondere man, futurist, AI-deskundige en nog een hoop meer. Ik heb hem altijd wat gemeden omdat hij zo'n typische overenthousiaste toekomstvoorspeller is, die ervan overtuigd is dat de mensheid onvermijdelijk naar een soort hyperintelligente mix van mens en computer toegroeit, en dat al in deze eeuw.

Ondertussen is Kostas om half zeven 's avonds nog niet geweest. Zijn mobiel telefoontje beantwoordt hij niet en we zien hem ook nergens op de werf. Is hij er weer zoëen van veel beloven en weinig nakomen? Hoe vervelend. om kwart voor zeven krijg ik hem aan de lijn: och, och, helemaal vergeten! Hij komt morgenochtend om negen uur voor het roer. Op de werf kwam ik een man tegen die met een slijptol een van de roeren van zijn catamaran bij de roerkoning aan het bewerken was. Wat er aan de hand is?, vraag ik. Scheuren, zegt hij, en vocht in beide roeren. Goeie genade, ook al! Ik vertel van ons identieke probleem en van een hele reeks andere Jeanneaus. 'It is a French disease', zegt hij. French disease? Is dat niet heel wat anders? Enfin, ik denk dat de grote botenfabrieken zoals Jeanneau, Bavaria, Dufour en anderen hun boten ontwerpen en bouwen op vrijetijd-gebruik en niet voor live-aboard gebruik, wat veel zwaarder materiaal vergt. wat wel vreemd is, is het volgende: toen we begin 2007 ons kielprobleem hadden en Jeanneau de boot naar haar fabriek in Frankrijk haalde voor reparatie, hebben ze méér gedaan dan dat. Ze hadden een onbekend probleem aan de mastvoet hersteld en ook iets aan de roerbevestiging gedaan. Dat zagen we  toen de boot op de werf in Numansdorp terug was (foto van toen hier) en we begrepen niet wat ze gedaan hadden. 'Het roer is (ongevraagd) ook aangepakt', schreef ik toen bij die foto. Nu snappen we het wel: ze wisten dat een zwakke plek was en hebben het versterkt. Daarom hebben we mogelijk slechts een klein scheurtje, terwijl de schade bij de andere Jeanneaus hier veel erger is. Enfin. Vanavond gaan we weer eten in hetzelfde eenvoudige, TL-verlichte lokaaltje als eerder deze week. De geliefde heeft geen zin meer nog te koken.  Terug naar boven

Gisteravond in het eetlokaaltje bij de haven

Zaterdag 20-04-2013

De laatste dag. Gisteravond eten we weer in het kale lokaaltje bij de haven. Buiten is het kil en regenachtig. Binnen zitten wat verlopen oude mannen te drinken en een paar verlopen, zeer dikke jongemannen. De eigenaar is blij dat we komen en zet ons ongevraagd een maaltijd voor: Griekse salade met feta en een girosschotel, plus zijn eigengemaakte witte wijn. Prima eigenlijk. Ik maak een foto van mijn geliefde, waarop ze dubbel afgebeeld is vanwege de grote spiegel naast haar (foto hierboven). Ooit maakte ik nog zo'n foto, dat was in de herfst van 2002 in Straatsburg, daar staat ze zelfs drie keer op (zie foto hier). Als we later op de avond afrekenen, blijkt de rekening slechts 15 euro te bedragen.

Vannacht weer regen en harde wind. In de komende dagen zal het heel geleidelijk beter worden, maar dan zijn we al weg. Vroeg op, waant straks komt Kostas. Hij is stipt op tijd en we worden het eens over zijn offerte, waar we de warmwater boiler uit geschrapt hebben. Nu moet eerst het roer zakken, een operatie waar ik nog nooit bij was. Vanuit de openingen in de achterhut kan hij de stuurautomaat-arm eruit halen en daarna het roerkwadrant. Het gaat gelukkig vrij vlot (zie foto hier). Kostas is wel een interessante knul; van origine is hij architect, maar in de architectuur is volstrekt geen werk. Bij ons overigens ook niet, geloof ik. Hoe moet de crisis opgelost worden? Door protectionisme, verklaart hij met overtuiging, we kunnen nooit tegen die lage lonen op in China, India en andere economische tijgers. Protectionisme leidt vroeg of laat tot oorlog, zeg ik, dat hebben we in het verleden gezien. We moeten het hebben van onze voorsprong in kennis en innovatie. Daar gelooft Kostas niks van. Het is een leuk gesprek, maar ik moet naar buiten want het roer gaat nu zakken.

Als het op de grond staat - de roerschacht zit nog in het roergat - , kun je er net bovenop kijken. Duidelijk is dat er nog meer scheuren zijn, waaronder deze lange (foto hier). Er is ook een scheurtje op de rand van de roerkoker (foto hier), terwijl onder een afdekkende glasvezelmat alleen maar epoxy-vulling zit. Volgens Kostas is dat typisch Frans en zeker niet sterk genoeg. Het roer zal eruit moeten en moet bovenaan versterkt worden. Ook de roerkoker moet versterkt. Wat het gaat kosten weten we nog niet, ik schat zo'n 500 - 600 euro. Pang! Eerst het roer eruit en daarvoor moet de boot weer even in de kraan. Hij vraagt het aan Roussos, de kraanmeester, die belooft het later op de dag te komen doen à raison van 100 euro. Pang! Wie zei ook weer dat een boot een gat in het water is, waar je geld in gooit?

We moeten wachten tot Roussos met zijn kraan komt. Ondertussen nemen we de buiskap weg en leggen de dinghy binnen, nét voor er een regenbui valt. Ik ga met twee pinpassen in de stad geld pinnen om Roussos en Kostas (de helft van de overeengekomen som) te kunnen betalen. Daarna bindt de staart van de windgenerator vast aan de opstand van de zonnepanelen, zodat hij in de gunstigste positie staat voor de hijskraan. De wieken zet ik vast met een tieripje en een touwtje.

Om half drie komt Roussos de boot optillen (foto hier). De man ziet er uit  als een versleten indiaan, een zware roker die analfabeet is en geen woord over de grens spreekt. Maar hij is hier wel de keizer van het kraangebeuren en alle zeilers respecteren en vrezen hem. Hij kan zomaar lullige schade aan je boot toebrengen, als je hem niet bevalt. Het roer zakt uit de schacht; Kostas en Roussos' zoon vangen het op (foto hier).  En dan vangt het onderzoek aan. Ik zie in bange verwachting aan hoe Kostas stukken epoxy-vulling met een beitel wegslaat. In de roerschacht vinden we al snel zwarte, vochtige plekken op de plaatsen van de scheuren (foto hier). Er komt een vieze, zure stank vanaf. De diagnose is duidelijk: vocht, beginnende osmose. Maar - en dat is het goede nieuws - het zit niet diep. Dat geldt ook voor de top van het roer, waar de stalen staaf erin gaat. Ook zwarte plekken, ook osmose, ook niet erg diep (foto hier). We zien ook de plaatsen waar de Jeanneau-fabriek in 2007 reparaties heeft verricht (waar ze ons nooit iets van verteld hebben) Toen zijn er osmoseplekken uitgebeiteld en opgevuld met een lichtblauwe epoxy met een dun glasvezelmatje eroverheen. De oorzaak-en-gevolg keten ziet er volgens Kostas zo uit: de rubber roerkraag geeft een trilling, die op termijn scheuren veroorzaakt in de dikke laag onversterkte epoxy rond de schachtuitgang op het schip en de RVS-buis op het roer. Epoxy trekt water aan en dat sijpelt door de scheuren naar binnen en veroorzaakt osmose en toenemende verzwakking van de structuur.

Kostas neemt me mee naar zijn werkplaatsje aan de rand van de stad (foto hier) en laat me bij het roer van een andere Jeanneau zien wat hij wil doen. Hij zal alle onversterkte epoxyvullingen eruit beitelen, zowel bij de schachtuitgang als aan de bovenkant van het roer. Die ruimtes zal hij opvullen en versterken vanaf de glaszvezel met carbonvezelstukken, zodat een supersterke structuur ontstaat. Maar eerst zet hij het roer op zijn kop om het een maand lang te laten uitdrogen. Natuurlijk, ik heb er geen verstand van, maar het klinkt allemaal aannemelijk. Ik zie ook de hij bezig is, deze vroegere architect, om een eigen snelle zeiler te bouwen van dat carbonvezel. Later drinken we thee aan boord en worden het eens over een prijs die ons schappelijk voorkomt. Natuurlijk is het een rib uit ons lijf, maar verder varen met zo'n kaduuk roer is geen optie.

We nemen afscheid van Kostas. In zijn aftandse auto liggen ons roer, het doorstapbankje en een vloerluik, dat hij zal repareren. Over twee maanden zal alles in orde zijn; vertrouwen houdt de wereld tesamen. Ik maak dit verslag, straks gaan we ergens uit eten, het geld kan niet op, lijkt het. Dan als we terug zijn de koffers finaal inpakken en slapen. De harde wind is nog niet gaan liggen. Om zeven uur morgenochtend gaat de wekker. Terug naar boven

De muzikanten in de taverna van gisteravond

Zondag 21-04-2013

Op de laatste avond in Aghios N. vinden we in een zijstraat van het centrale Venizelou-plein een erg goede taverna met zelfs live-bouzouki muziek. De naam van het restaurant hebben we niet onthouden, het was iets met 'casserole' erin, maar de plaats vinden we over twee maanden zonder meer terug. We aten er ondermeer slakken, niet de wijngaardslakken zoals we die kennen, maar de veel kleinere regenslakken die je hier overal bij regen ziet rondkruipen, het huisje op de rug. De Grieken verzamelen ze als het regent en voeden ze eerst twee weken met brood e.d. omdat ze het gebruikelijke voedsel van de slijmerige beestjes - groene blaadjes, misschien wel bespoten over door geiten bepist - niet vertrouwen. Hm. De slakken zijn van zichelf niet erg smakelijk, ze worden bereid met knoflook, olijfolie, kerrie en rozemarijn en dan zijn ze overheerlijk. Het is ook een genoeglijk gepeuter (foto hier), want ze zitten anders dan bij onze wijngaardslaken nog in hun eigen slakkenhuisje. In de taverna serveren ze ook van die lekkere, kleine olijfjes, veel smakelijker dan de grotere variant. Die kleintjes heten koronaikes, dat heeft iets met 'kroon' te maken maar wat weet ik niet. Tenslotte is er dus die live-muziek, twee muzikanten die voortreffelijk bouzouki spelen (foto hierboven). Een mooi (voorlopig) afscheid van Kreta.

Om zeven uur gaat de wekker, om half negen staan we onder aan de boot klaar met de koffers. Een laatste blik: daar ligt ze op het droge (foto hier), om twee maanden lang eens goed uit te drogen. Als we terugkeren, zal het roer gerepareerd zijn en het onderwaterschip in de antifouling zitten. Dan kunnen we al snel te water en vertrekken.

Onde vaste autoverhuurder Harry pikt ons op en brengt ons naar het vliegveld van Heraklion. Het is koud en onderweg valt regen. Maar na vandaag wordt het mooi weer, zegt Harry, volgend weekeinde is het 30^o, reken maar. Bij het inchecken maakt men bij de desk problemen over de dameshandtas van Ans; die geldt ook als cabinebagage, zegt men, nieuwe richtlijnen, zegt men. Dus u hebt 3 stuks en u mag maar 2 stuks meenemen in de cabine. Een damestasje is geen bagage, probeer ik, maar eigenlijk een soort kledingstuk. De deskmeneer glimlacht, maar hij houdt aan. Hm. Op de heenreis mocht het wel, zeggen we, dan kunt u de regels voor de terugreis niet zomaar veranderen. Dat die heenreis niet bij Trabsavia was, verzwijgen we. Enfin, tenslotte besluit men - omdat we voor de ruimbagage ondergewicht hebben, dat het cabinekoffertje in het ruim mee mag zonder bijbetalen.

De directe vlucht van Transavia vertrekt op tijd. Na zes minuten vliegen we langs het vermaarde vulkaaneiland Santorini, dat we aanstaande zomer ook willen aandoen. Ik maak een foto uit het raam, waarop het vaag te zien is (foto hier). We hebben alle ruimte, er zitten niet meer dan 25 mensen in het vliegtuig. Fijn dat u in zo grote getale bent gekomen, spot de piloot bij het voorstellen. Uitgestrekt over drie stoelen brengen we de 3,5 uur van de vlucht soezelend en slapend door. Precies op tijd landen we op Schiphol, waar de zon schijnt en mensen buiten op terrassen zitten. het is hier warmer dan in Kreta. Bij het stalletje van de Hema eet ik de bekende rookworst. Één worst? Neet, twee. Verrukkelijk. Michel, Barbara en Esri halen ons af en brengen ons naar Gorcum. Nog weinig blad aan de bomen, zien we. De lente is laat.

Thuis. Ons gezellige appartementje op de sluis. De rare bolvormige straatlantaarns zijn al voor een deel vervangen door een minder futuristisch Anton Pieck-type. We pakken uit en gaan in bad. Op het nieuws horen we dat er vanavond nachtvorst komt. Vanavond koken onze buren Wiger & Arina voor ons. Terug naar boven

De verwijdering van een bollentype lantaarn aan de haven

Maandag 22-04-2013

Om half zeven klaarwakker. Dat is onze gewone tijd in Kreta, als het daar half acht is. Het zal een paar dagen duren voor onze inwendige klok aan de tijd in Nederland gewend is. Slapen lukt niet meer, we staan dus maar op. Ik loop naar de Citymarkt om spullen voor het ontbijt te halen. Het is fris en uitbundig zonnig. Op de andere kant van de sluis zijn mensen van Bouwbedrijf Heijmans bezig om de oude bollenstraatlantaarns te vervangen door het 'Anton Pieck type', zal ik maar zeggen (foto hiernaast, een andere hier met beide types).

Later lopen we samen de stad in om verder boodschappen te doen. Bij de Free Record Shop kopen we de DVD van 'The Hobbit', deel 1 van een trilogie. Het vooruitzicht op een mooie filmavond! Rond de kerk staat de weekmarkt. We zitten een uurtje te genieten in de zon op het terras van Grand Café Tax op de Groenmarkt. Kijken naar de voorbijgangers. De Marokkaanse groentenman roept vrolijk in zijn groentenstal naar het publiek: 'De goeiste Hollandse aardbeien, twee bakjes voor 2,50.!' Ik heb de indruk dat hij die fout met opzet maakt. Naast ons zit een groep mensen die collectief ontslagen zijn bij een groot bouwbedrijf. We luisteren mee. Het zijn mensen van middelbare leeftijd, die weinig kans maken op de arbeidsmarkt. Ze zijn somber en zoeken steun bij elkaar. Kwaad ook, omdat zojuist bekend werd gemaakt dat het bedrijf in 2012 een winst van meer dan 20 miljoen euro heeft gemaakt. We treffen er ook Ed Br, de voorzitter van onze buurtvereniging KNAKE. Hij drinkt een kop koffie mee.

''s Middags gaat Ans naar haar moeder in het verzorgingshuis. Ze maakt het redelijk. Ik werk Internetbankieren bij en bestel via Boekwinkeltjes.nl de delen 2 (€ 1,70) en 3 (€ 3,90) van X.L. Zhangs romanserie, waarvan ik deel 1 in de bookswap in Aghios N. vond. Zometeen lekker met het bord op schoot naar de TV-journaals kijken. Terug naar boven

Het gedicht 'Huisjesslak' van Chris J. van Geel op het huis van Rijk & Joke

Dinsdag 23-04-2013

Wakker om zeven uur; al een halfuur verbetering in de inwendige klok. Miezerregen buiten. Na elven wordt het droog. We lopen de stad in om een mooie, zwarte Stabilo-bionic pen te kopen, voor het signeren van mijn boek over enkele dagen. Overdreven? Kom nou, dat moet er netjes uitzien! Gisteren constateerden we dat tijdens onze afwezigheid het gedicht 'Huisjesslak' van de dichter Chris J. van Geel is geplaatst op de muur van het huis van Rijk & Joke op de hoek van de Havendijk en de Balensteeg (foto hierboven). Zulks in het kader van de Gorcumse Poëzieroute, uiteraard.

Thuis ontdek ik dat ik de oplader van mijn fotocamera op de boot heb laten liggen. Daar liggen er nu twee en hier geen. Stom. We hebben ook problemen met ons Senseo-koffiezetapparaat. Alles gaat stuk, maar dit is wel erg snel. Het apparaat is iets meer dan twee jaar oud en als je hem aanzet, stopt na een paar telllen. Helaas is de garantietermijn van twee jaar precies verlopen, maar er bestaat zoiets als een Europese Richtlijn Koop en Garantie. We gaan ermee naar de EP in het Piazza-center, waar we hem kochten, kort nadat we ons appartementje betrokken. De aankoopbon hebben we bij ons. Tja, zegt de medewerkster, de garantie is verlopen. Ze vertelt dat het bij deze serie van Senseo-apparaten steeds mis is, de hare begaf het al na een jaar.. Ergens binnenin begeeft een zekeringetje het en daar kun je niet bij om hem te vervangen. Aha, zeg ik, dan was het een product dat bij de aflevering al gebrekkig was. Dan geldt de Europese Richtlijn! Dan hebben we recht op gratis vervanging of reparatie. De dame doet niet moeilijk, ze gaat met Philips bellen om de zaak te regelen.

We gaan naar het filiaal van Dixons in het Piazza-center en kopen er een universele oplader. Ik probeer het uit op de batterij van mijn camera en zie, het werkt. Mooi zo. Ans gaat met haar dochter Barbara en kleinkind Esri op bezoek bij schoondochter Kate en haar kinderen. Die gaan morgen voor een tijd terug naar Tsjechië. Ondertussen loop ik via de Nieuwe Hoven terug naar de binnenstad. De zon breekt wat aarzelend door en opeens is het een stuk aangenamer buiten. Ik ben benieuwd hoe het gaat, want de laatste weken heb ik last van enkeloedeem. Beginnend hartfalen? (Maar ik meen dat oedeem een laat fenomeen daarvan is). Misschien een bijwerking van de metformine? Daarom neem ik sinds eergisteren dagelijks een extra (tweede) plaspil en het vocht in mijn onderbenen neemt af. De lange wandeling gaat goed, ik bereik met redelijk gemak ons huis. In de brievenbus ligt het tweede deel, 'Eethuisje Amerika', van de romancyclus van de Chinese auteur X.L. Zhang, dat ik via Boekwinkeltjes.nl besteld had. Snelle service. Vanavond gaan we lekker naar 'The Hobbit' kijken. Terug naar boven

De ochtendzon schijnt op onze ramen en op die van de bovenburen. Zie de afstemming in kleur en patroon van de zonneschermen!

Woensdag 24-04-2013

Gisteravond had mijn jongste zoon Bas de wereldpremière van een belangrijke compositie voor zijn (voor)opleiding aan het conservatorium: een stuk voor sopraan en viool, gebaseerd op een gedicht van de dichter Leo Vroman. Het is een strofe uit 'God en godin'. Hij was tevreden over de uitvoering, die moet meetellen bij het oordeel over zijn definitieve toelating tot de componistenopleiding. Binnenkort krijg ik de opname te horen. Voor aanstaande dinsdag moet hij een zogenaamde Fauxbordon inleveren, een muzikale vorm uit de late Middeleeuwen. Moeilijk? Neuh, zegt hij, je moet gewoon de regels toepassen. Verder staan er een tweedelige compositie over de schilder Hieronymus Bosch op stapel, voor saxofoon en piano, en een stuk voor tenorsax, strijkkwartet en piano. Het stuk over Bosch bestaat uit twee delen; het eerste in 9/8 maat, het tweede in 15/16 maat. Waarom?  Omdat 9-8-1516 de sterfdag van de schilder is. Het klinkt allemaal uiterst indrukwekkend; laten we hopen dat hij slaagt.

Het is vandaag een stralende lentedag van 20^o Celsius. 's Ochtends loop ik langs Cindruk in de Burgstraat om 25 posters op A2-formaat te bestellen van de cover van mijn boek. Ze zullen vrijdag klaar zijn. Daarna is er bij de menningmeester op de Appeldijk een vergadering van de Stichting Poëzieroute Gorinchem. De ontwikkeling van de route lijkt in een stroomversnelling te komen. Tijdens onze afwezigheid zijn er diverse gedichten aangebracht. In de komende dagen zal ik er een aantal tonen. Alles bijeen kan er binnenkort een tracé zijn met z'n 30 à 35 gedichten. Ook het ontwerp van de website en de brochure voor bezoekers naderen hun voltooing.

's Middags bezoek ik de vier Gorcumse boekhandels en leg de vraag voor of ze ingaande volgende week een stapeltje van mijn boek in consignatie willen nemen. Ze betalen die boeken nog niet (aan de uitgever); dat hoeft pas als ze verkocht zijn. Bij De Wingerd in de Arkelstraat en De Mandarijn in de Gasthuisstraat moet ik morgen terug komen, omdat de bedrijfsleider er niet is. Boekhandel Cursief in de Kruisstraat wil er 7 afnemen  en de Bruna in het Piazza-center 10. Ze vinden het allemaal leuk om lokale literaire initiativen te steunen en vooral het feit dat het om een speciale, genummerde en gesigneerde 1e druk gaat, vinden ze aantrekkelijk.

Ans en ik doen boodschappen bij de Jumbo super in het Piazza-center en bezoeken daarna haar moeder van 94 in het verzorgingscentrum. Later loop ik naar de winkel van Rijk. Hij is mijn ceremoniemeester op 2 mei a.s. en hij neemt ook 10 boeken in consignatie af. Zelfs wil hij voor deze bijzondere 1e druk een speciale etalage inrichten! Dat is natuurlijk geweldig. Ik zal twee posters aanleveren, foto's en andere zaken uit de periode van dit 1e deel van mijn trilogie, zoals twee schaalmodellen van 2CV's en almanakken uit de jaren '60 en '70. Dat kan een mooie etalage worden! Natuurlijk zal ik er volgende week een foto van tonen. Tot zover de wederwaardigheden van deze zonnige dag. Morgen ben ik jarig; ik word pas 66.  Terug naar boven

Werklui bezig met de voorbereiding van glasvezel. Niet voor ons.

Donderdag 25-04-2013

Mijn verjaardag, dus. Vanmorgen ga ik nuchter naar de prikpost van Rivas op Oost, voor de diabetesscreening. Mijn bloed wordt afgenomen door een medewerkster, Usha, die ik nog van vroeger ken. Bij terugkomst ligt er een cadeautje op mijn ontbijtbordje. Vol nieuwsgierigheid pak ik het uit en zie, ik word niet teleurgesteld: een heuse electrische tandenborstel! Dat ontbrak me nog! De eerste in mijn leven! Altijd het handwerk toegepast, maar de geliefde beweert al jaren dat een elektrieke borstel beter en schoner borstelt. Minder tandplak, wittere tanden, enzovoorts.

Na het ontbijt (met twee gekookte eitjes) lopen we langs de twee boekhandels, die nog niet de afname van een stapeltje boeken hebben toegezegd. De bedrijfsleiders van De Wingerd en De Mandarijn zeggen meteen toe. Mooi, volgende week ligt mijn boek dus in alle vijf de Gorcumse boekhandels, inclusief het antiquariaat van Rijk & Joke (waar een aparte etalage voor het boek komt). Thuis komen er veel felicitaties binnen via email, website, Facebook en telefoon. Voor de deur zijn werklui bezig een sleuf te graven (foto hierboven). Waar is het voor?, vraag ik. Voorbereiding voor een glasvezelkabel, zeggen ze. Mooi! Maar het is alleen bestemd voor bedrijven, zeggen ze, deze gaat onder het voetgangersbrugje door naar het kantoor van de Havendienst. Dat is minder fraai, waarom krijgen de burgers geen aansluiting?

Weer bezig met de publiciteit rond mijn boek. Ik stel een persbericht op en mail het naar de lokale media. De website van Gorkums Nieuws heeft het even later al opgenomen. 's Middags belt Cindruk dat de bestelde posters op A2-formaat al klaar zijn. Ik haal zeop; ze zien er indrukwekkend uit. Volgende week maandag lever ik ze met de boeken bij de boekhandels af, gesigneerd en wel. Later kijken we samen via 'Uitzending gemist' naar de uitzending van Pauw & Witteman van gisteravond. Het gaat om ons om het dagelijkse college van Maarten van Rossem over de Oranje-koningen in de 19e eeuw. Willem I was een man van formaat, Willem II was een wispelturige halve gare. Een wat vreemd oordeel van Van Rossum, want de eerste was een autocraat van oude stempel en de tweede werkte mee aan de zeer liberale grondwet van Thorbecke, die we in grote lijnen nog steeds hebben. Maar de vorst was natuurlijk angstig geworden vanwege alle troebelen in het revolutiejaar 1848 in Europa.

Het afleesschermpje van onze kamerthermostaat laat wisselend de mededeling 'FILL' zien. De druk in het CV-circuit is te laag. We slagen erin om samen het systeem bij te vullen zonder al teveel te knoeien. Ondertussen is het aangenaam weer geworden. De miezerregen van vanmorgen trok weg en de bewolking ook. We hebben de schuifpui van onze serre openstaan. Jaap & Diana bellen om me te feliciteren. Ze keren overmorgen naar hun Kiara terug, die in het Griekse Preveza op de wal ligt. Diana gaat de verslaggeving op haar website hervatten, vertelt Jaap. Hij heeft gepoogd zijn Vaarbewijs, al meer dan een jaar verlopen, te vernieuwen. Dat valt nog niet mee. Ze vragen erom in Kroatië, zegt Jaap. Als we hebben neergelegd zoek ik het mijne op en zie dat het - anders dan ik dacht - geldig was tot 25-04-2012. Oef! Ook meer dan een jaar verlopen. Precies vandaag! Bij de Vamex vraag ik snel de benodigde papieren op. Raar, ik dacht altijd dat het tot je 70ste geldig was, maar dat staat er niet op. Stel je voor dat je het over zou moeten doen; ik zou zakken als een baksteen!

Straks gaan Ans en ik lekker samen uit eten bij Bon'Apart, verderop op het Eind. Terug naar boven

De posters voor mijn boek. Gisteren haalde ik ze op

Vrijdag 26-04-2013

Niet meer jarig, vandaag. Grappig, 65-worden vond ik erger dan 66-worden. Misschien komt dat ook wel omdat ik me beter begin te voelen, nu het einde van de hormoontherapie alweer ruim twee maanden achter me ligt. Wel heb ik toenemend last van opvliegers. Ik heb echter geen zin om die te bestrijden met de tabletten Cyproteronacetaat die ik nog bezit. Nu liever zonder al die hormonen. Ik maak een afspraak voor een contrôlebezoek aan mijn uroloog in juni. Voor die tijd zal ik mijn PSA laten bepalen; de laatste keer was een jaar geleden.

Vanmorgen bezig met het opzoeken en afdrukken van oude foto's, voor de speciale etalage die Rijk & Joke in hun antiquariaat gaan inrichten voor de verkoop van mijn boek. Er komen ook twee schaalmodellen van 2CV's in (mijn alter ego Lucas bezat er in de tijd verschillende), een schoolkrantje en oude almanakken. Bij het zoeken naar die oude foto's vind ik er nog twee die mogelijk geschikt zijn voor de cover van deel 3. Ik mail ze aan uitgever Jan-Willem. Het regent de hele ochtend pijpenstelen en het is koud. We halen in de stad het cadeautje op voor de verjaardag - morgen - van Thijs, mijn oudste kleinkind. Het moet nog even geheim blijven. Ans gaat daarna bij haar moeder langs. In mijn luie leesstoel mijmer ik over de dingen die ik volgende week bij de boekpresentatie wil zeggen - en welk stukje uit deel 1 ik zal voorlezen. Het mag niet te lang zijn, vinden ceremoniemeester Rijk en ik.

We lunchen als Ans terug is. Daarna tukje. Lezen. Het regent nog steeds. Straks langs bij Inge's wijnhuis in Heukelum. Terug naar boven

Apentrots met mijn literair debuut.

Zaterdag 27-04-2013

Als Jan-Willem, mijn uitgever, vanmorgen aan de telefoon meldt dat hij de 1e druk van mijn boek van de drukker heeft ontvangen en juist bezig is met uitpakken, ben ik niet meer te houden. Ik stap in het autootje en rijd in een klein uur naar Nijkerk. Het is fris weer maar lekker zonnig. Onderweg veel auto's met caravans, de meivakantie is begonnen. In Nijkerk vind ik vlot het adres van Jan-Willem, een keurig rijtjeshuis in een bloemrijke buitenwijk. In de gang staan drie dozen; daar zitten mijn boeken in. Jan-Willem haalt het boek uit de vierde doos en laat het me zien. Verbazingwekkend: dit is écht mijn boek. Het ziet er mooi en smaakvol uit. De rugtekst met de Romeinse I. De achterkant met een foto uit 2007, door Ans genomen in het Portugese Lagos. We vierden toen Sinterklaas met een aantal andere overwinteraars in de tuin van een Portugese villa. 'Nu kun je je pas echt auteur noemen', zegt Jan-Willem.

Ik zet me aan de tafel neer en terwijl Jan-Willem koffie zet, begin ik de 100 exemplaren te nummeren en te signeren met het speciale signeerpennetje, dat ik van de week kocht. Ik voel me geweldig. Het gaat vlot en zo hoef ik maandag a.s. er niet voor terug te komen. Jan-Willem pakt tien exemplaren in een doos; die moet ik straks bij het antiquariaat van Rijk & Joke afleveren. We zijn het erover eens dat hij de primeur van de verkoop heeft. De andere Gorcumse boekwinkels zullen hun exemplaren van deze 1e editie pas na de boekpresentatie op donderdag ontvangen, zodat we er op de presentatie zelf in elk geval genoeg hebben. 'Zorg je dat de handelseditie (de 2e druk) in elk geval op 1 juni klaar is?', vraag ik. 'In de eerste week van juni heb ik een signeersessie in Wijnhuis Heukelum.' Dat heb ik gisteren met Inge afgesproken. Jan-Willem knikt.

Als ik terugrijd ben ik in een hemelse stemming. Achter me staat de doos voor Rijk en op de zetel naast me liggen twee exemplaren van mijn boek. Exemplaar 1 om bij de presentatie uit te reiken aan Ans, aan wie het immers opgedragen is, en exemplaar 30 voor mijn dochter Floor, waar we morgen heen gaan. Nu begint mijn boek aan zijn tocht door de wereld, denk ik, nu ja, door Nederland. Dat het een zegetocht moge zijn! Maar dat zal wel niet; literaire boeken lopen zelden hard.

In Gorcum lever ik de doos met pakbon bij Rijk af. Komende maandag zullen we de speciale etalage inrichten. Thuis toont mijn geliefde zich zeer ingenomen met het boek. We lunchen en doen een middagdutje. Op de sluis is het druk en overal in de stad is een vrijmarkt.  Later maak ik dit verslagje en zometeen ga ik toch nog even naar Heukelum. Daar ontvangt men de kersverse auteur met gejuich. Een van de andere stamgasten maakt een foto (zie hier). Ze plagen me en zeggen dat ze met een busvol naar de boekpresentatie komen, en 's avonds niet weggaan. Thuis tref ik Barbara & Michel met hun jongste dochter Esri. Ja, zeggen ze, aanstaande donderdag komen wij ook en Tessa en Jeff komen ook. Het zal druk worden! Terug naar boven

Kleinzoon Thijs - drie jaar geworden - blaast de kaarsjes uit

Zondag 28-04-2013

Gisteren  was mijn kleinzoon Thijs jarig. Hij werd 3 jaar. Vandaag om half tien rijden we af naar IJburg, Amsterdam. We hebben een mooi loopfietsje voor hem gekocht op advies van zijn moeder. Bij aankomst stormt hij al op ons toe. 'Opa cadeautje' - nietwaar? - komt eraan. Hij heeft geen aandacht voor het fietsje maar kijkt overal, achter me, onder mijn jas, waar het cadeautje is. Een cadeautje zit immers in een papiertje, het fietsje niet. Later, nadat hij de drie kaarsen op zijn verjaardagstaart heeft uitgeblazen (foto hierboven), rijdt hij er even op met een wat laatdunkende uitdrukking: is dit rare fietsje zonder trappers écht wel zijn cadeautje? Hier nog twee foto's van hem en zijn zusje (die komende maand één jaar wordt.

Als we weer thuis zijn begint al gauw de jaarlijkse borrel (met tapas) van buurtvereniging KNAKE. De nieuwe bewoners van het Bastion-appartementencomplex op de stadswal zijn uitgenodigd voor een kennismaking. Het is fris maar zonnig weer en de bijeenkomst is vrolijk. Voorzitter Ed Br. en buurman Lourens wijden zich aan het openen van de verse oesters. Ze zijn heerlijk. Ed doet het voor. 'Je moet de sluitspier doorsnijden', demonstreert hij, 'daar schrikt hij van.' Dat kunnen we ons voorstellen. het is zoals gezegd een geanimeerde bijeenkomst. Zie hier 3 foto's. Als we thuis zijn, presteer ik weinig meer. Zeg maar niks, ik val op de bank in een lange, diepe slaap. Terug naar boven

De uitstalling van mijn boek in Antiquariaat Gorinchem

Maandag 29-04-2013

Vanmorgen richten we de speciale etalage in voor mijn boek, bij het Antiquariaat Gorcum van Rijk & Joke. Eigenlijk zijn het er twee, eentje aan de buitenkant en kleintje in de winkel. We gebruiken twee posters op A2-formaat, die ik had laten drukken, foto's uit de periode waarin deel 1 zich afspeelt, 2 schaalmodellen van 2CV's, 2 studentenalmanakken uit die tijd, bundels van de dichter Gerrit Achterberg en 'Nader tot u' van Reve (komen in het boek voor) en tenslotte wat oude medische studieboeken. En natuurlijk twee exemplaren van mijn boek. Het ziet er allemaal aantrekkelijk uit (zie foto hierboven en een tweede hier). Vanaf woensdagmiddag is de winkel open.

Over de rest van de dag is weinig te melden. De bewolking en de miezerigheid van de ochtend maken rond de middag plaats voor zon. Ik maak een wandeling over de stadswallen en door de binnenstad. Veel mensen zijn vrij. De kunstglashandel bij de Peterbrug is ontruimd en gesloten. De vriendelijke oude baas, die op droge dagen voor de winkel glas in lood panelen stond te maken, is overleden. Een karakteristiek element verdwijnt uit de stad; wat komt ervoor in de plaats? Kan bij de huidige malaise wel een tijd duren. Terug naar boven

De oude Gorcumse stoombrandweer, getrokken door paarden

Dinsdag 30-04-2013, Koninginnedag

Geen dag waar een republikein als ik jaarlijks naar uitziet. Maar deze Koninginnedag van vandaag is bijzonder: ht is ook de dag van de abdicatie van Beatrix en de inhuldiging van Willem Alexander als nieuwe koning. Het erfelijk koningschap is me een doorn in het oog. We betalen iemand een vorstelijk salaris om de rol van staatshoofd te spelen, maar ik vind  dat we die dan ook zelf moeten kunnen uitkiezen. Dat neemt niet weg dat koningin Beatrix die rol over het algemeen intelligent, verantwoordelijk en goed vertolkt heeft. Dat moeten we bij Alexander nog maar afwachten.

De feestdag vangt aan met het langskomen van de oude Gorcumse stoombrandweer, getrokken door paarden  (foto hierboven). Daarna zetten we ons voor de TV, per slot willen we het allemaal wel zien. Ik moet toegeven dat de hele ceremonie beslist stijlvol was en de nieuwe koningin, die overigens staatsrechtelijk ten onrechte die titel voert, is een prachtige vrouw. Langdradig was echter het afnemen van de volstrekt overbodige eed van trouw aan de koning door de leden van de Staten Generaal. Die eed hebben ze al gezworen bij hun aanstelling. En wat zei het PvdA-kamerlid Lutz Jacobi toch? Niet 'zo helpe mij God almachtig' en ook niet 'dat beloof ik', maar iets als 'dat onthield ik'. Hè? Onthield? Wilde ze zich onthouden? Of heb ik het niet goed verstaan? Enfin, niemand trok er zich iets van aan en de saaie ceremonie wikkelde zich verder af. Later lees ik op een nieuwssite dat Jacobi Fries gesproken zou hebben en zei 'Dat unthjit ik', hetgeen ook 'dat beloof ik' betekent. Hm. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar ik ben het Fries niet erg goed machtig.

Tot mijn verbazing verwijdert de politie de studente Joanna, die al eerder vreedzaam bij de Utrechtse Jaarbeurs tegen de monarchie demonstreerde, van de Dam. Daarvoor moest men toen al excuses maken maar verdraaid, ze doen het opnieuw! Dus moeten ze wéér excuses aanbieden. Dat is geen blunder, het is een superblunder.

We lopen de binnenstad in voor een kop koffie in de zon op het terras van Grand Café Tax. Later rijdt er een lange kolonne wagens van Circus Renz langs de haven, richting Buiten de Waterpoort. Komende week dus circus. 's Middags rijden we naar Heukelum, niet naar het welbekende wijnhuis, maar naar het plein bij de Coöp Supermarkt, waar een oranjefeest is. Ans' dochter Barbara treedt er op met haar band Pleasure (foto hier). Allemaal aanstekelijk goud van oud, wat ze spelen. Ook hier is het warm in de zon, maar er steekt later een venijnige wind op. 's Avonds kijken we naar de Koningsvaart. Daarmee is de eerste Koningsdag voorbij, of was het de laatste Koninginnedag? Terug naar boven

Gedenkteken voor oud-Gorcumer Henk van Randwijk op Buiten de Waterpoort, onderdeel van de Poëzieroute. Rechts op de achtergrond de tenten van Circus Renz

Woensdag 01-05-2013

De Dag van de Arbeid bezit ik in lijdzaamheid. Het is de dag vóór de presentatie van mijn schrijversdebuut. We hebben een logeetje: kleine Vajèn, de dochter van Tessa. Het weer is een paar graden warmer dan gisteren en uitbundig zonnig. We zitten met haar en Barbara, die even kwam kijken, in de serre met de schuifpui open. De zon schijnt binnen en het is er zeer aangenaam. We maken later met Vajèn een wandeling naar Buiten de Waterpoort, waar het Circus Herman Renz inmiddels zijn tenten heeft opgeslagen. Dat zal haar interesseren! Nee, dat doet het niet. Na twintig meter valt ze in het wandelwagentje in een diepe slaap. We lopen langs de rivier. Twee grote containerschepen leggen aan en takelen een auto op de wal. Misschien van een matroos, die niet verder mee gaat. Bij de circusstallen geen wilde dieren meer, maar kalveren, ganzen en een geit. Tja, die kan je ook kunstjes leren maar een deel van de exotiek is wel weg. Hadden de kamelen, de tijgers en de olifanten het vroeger zo slecht? Misschien wel. Kleine Vajèn heeft er geen aandacht voor en slaapt de slaap der rechtvaardigen. Bij de kassa koop ik kaartjes om a.s. zaterdag met kleinkind Esri naar het circus te gaan. Ja, allemaal opa-en-oma gedrag, maar dat zijn we toch ook?

Verderop, voorbij het oorlogsmonument, vinden we de nieuwe gedenksteen voor Henk van Randwijk, journalist en verzetsman, afkomstig uit Gorcum. Het werd kort geleden onthuld en vormt een onderdeel van de Poëzieroute in aanleg (foto hierboven). De laatste zinnen van zijn tekst staan ook op het bekende verzetsmonument aan het Weteringplantsoen in Amsterdam: 'Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.'

Terug thuis blijkt dat de kleine Vajèn in haar slaap een ontzettend vieze luier heeft geproduceerd. Dus moet ze in het bad worden afgespoeld en dat vindt ze helemaal niet erg (foto hier). Ik loop naar Rijk om de laatste zaken betreffende de ceremonie van morgenmiddag door te nemen. Ondanks de fraaie etalage in zijn winkel en een stukje in De Stad Gorinchem (met een stomme fout aan het eind) is er nog geen klant voor mijn boek geweest. Natuurlijk niet, het is de eerste dag van de verkoop. Wat betreft de ceremonie spreken we af dat die kort moet zijn, niet meer dan maximaal twintig minuten. Anders zakt de aandacht weg.

Op weg van Schotland naar Noorwegen zijn drie nederlandse zeilers verdwenen. Ze vertrokken op 17 april met een roestige, tot zeilschip verbouwde loodskotter. Op de foto op de website van Zeilen ziet het schip er nogal wrak uit. Ze hadden allang in Noorwegen aangekomen moeten zijn. In een ander bericht (bij de NOS) staat als vertrekdatum 15 april. Vrienden menen dat men zich geen zorgen hoeft te maken. 'Het zal me niet verbazen als ze opeens ergens opduiken', zegt een vriend. Laten we dat hopen. Terug naar boven

Tenslotte lees ik een passage uit mijn boek voor (over Lucas in Istanboel en over de lichtgevende grashalm)

Donderdag 02-05-2013

Vanmiddag de presentatie van mijn debuutroman in Bar Bistro 'Madeleine', Wed 3a, Utrecht. Gelegen naast het Domplein met de Domtoren en -kerk en het Academiegebouw, dat een rol speelt in deel 1. Het weer is niet denderend, het regent 's ochtends maar in de middag zal het opknappen. Ans gaat naar de kapper en ik loop wat doelloos heen en weer en heb al honderd keer de dingen klaargelegd, die we mee moeten nemen naar Utrecht: het als eerste genummerde exemplaar van mijn boek, om uit te reiken aan degeen aan wie het is opgedragen (Ans), de affiches, de signeerpen, de camera. Een paar keer kijk ik het velletje papier door met steekwoorden voor mijn toespraakje. ik voel dat ik zenuwachtig ben. Waarom heb ik met dit in godsnaam allemaal op de hals gehaald?, denk ik. Moest je weer zo nodig? Waarom kies je geen rustig bestaan van boeken en van de boot? Ondertussen wordt het droog.

Om kwart over twee rijden we uit Gorcum weg. In Utrecht parkeren we in de Springhavergarage en lopen het korte stukje naar het Wed. Het is feestelijk druk in de stad, de terrassen zitten vol. Om drie uur precies stappen we Bar Bistro 'Madeleine' binnen. Pim, de uitbater, heet ons welkom. De zaak is net verbouwd en ziet er mooi en sfeervol uit. Het achterste gedeelte is voor ons; men heeft er een z.g. 'cabaretopstelling' gemaakt van stoelen en tafels. Voor de boekverkoop staat een tafel rechts achterin, een hoge tafel dient al spreekgestoelte. We hangen de affiches op. Even voor halfvier komen de eerste gasten al binnen: onze zeilvrienden Carla & Piet van Gils van het zusterschip Everjoy. Daarna komt - verrassing! - iemand binnen die ik al een eeuwigheid niet heb gezien: zangeres Cherry Wijdenbosch. We drinken thee (foto hier) en proberen wat bij te praten, maar veel tijd krijgen we niet, want nu stromen de gasten binnen. En het is nog niet eens vier uur! Zo heb ik geen tijd om nog eens mijn spiekblaadje door te nemen, vanwege de talrijke hartelijke begroetingen van mensen uit diverse periodes van mijn leven. Sommigen komen (onder andere namen) in het boek voor. Ik zie ook Guus en Lidewij van TenPages, met een grote bos bloemen. Van de TenPagesschrijvers is Ria Schopman aanwezig. Andere gasten zijn aandeelhouders, soms mensen die ik helemaal niet ken. Het is een wonderlijke mix, dit gezelschap. Veel mensen hebben een cadeautje bij zich, bloemen, flessen wijn, boekenbonnen, CD's; aan het krijgen van cadeautjes had ik nooit gedacht. Uitgever Jan-Willem is bezig de tafel met boeken in te richten. Vol trots zie ik de stapeljes van exemplaren van mijn boek. 'Zullen we de 2 euro korting vandaag handhaven?', zegt Jan-Willem. Even snap ik niet waarom hij dat mij vraagt, tot ik bedenk dat ook mijn verdienste per boek 2 dubbeltjes zakt. So what? 'Prima', zeg ik, 'doen we.' De zaal zit om vier uur vol. Mijn zenuwen zijn opeens over. Misschien moeten we maar eerder beginnen, zeg ik tegen ceremoniemeester Rijk.

We wachten toch nog even. De boekverkoop loopt als een trein. Wonderlijk, wonderlijk. Om twintig over vier komen Inge, zijn vrouw en zijn vader en andere stamgasten van Wijnhuis Heukelum binnen. 'Nu!', zeg ik tegen Rijk. Hij vraagt om stilte en leidt kort in. Dan ben ik. Raar, ik hoor mezelf soms praten. Af en toe een blik op het spiekbriefje en af en toe ga ik heel andere kanten op. Het gaat vlot. 'Het boek is geen autobiografie', zeg ik, 'er gebeuren een hoop dingen in die in werkelijkheid nooit hebben plaatsgevonden. De seksscènes zijn bijvoorbeeld allemaal verzonnen.' Gelach. Werkt bevrijdend. Tenslotte lees ik de passage voor over hoe alter ego Lucas in Istanboel (1968) zijn eerste joint rookt. De lichtgevende grashalm. Al lezend vind ik de gekozen passage langer duren dan ik dacht. Intermezzo: Rijk verteld iets over het meemaken van mijn schrijfproces, als ik bij hem in de winkel een kop thee kwam drinken en erover vertelde. Dan is de beurt aan Jan-Willem, die (iets te lang) verteld over de boekenmarkt, die zal blijven.

Dan volgt ruim anderhalf uur pure gezelligheid. Ontmoetingen met oude vrienden, zoals Fred Martinot, Henk van Wilpe (die links op de cover van het boek staat afgebeeld), Henk Bezemer (de latere zeiler, met wie ik in die oude tijd doorwrochte en - achteraf - onbegrijpelijke marxistische artikelen schreef), Edu Feltmann (bijna dertig jaar geleden mijn docent op de Cursus Ziekenhuisbeleid) en vele anderen. Bijzonder is de ontmoeting met een hele goede vriend van vroeger, Jaap Lizé, die ik toen Bas noemde en hij mij Wubbe. Waarom? Dat weten we niet meer. We reden omdermeer in 1971 met zijn VW-kever naar Joegoslavië (komt niet in het boek voor, Jaap overigens wel). De naam 'Bas' is aan hem blijven hangen, hij noemt zich dus nog altijd Bas Lizé. Ik heb aan hem gedacht toen we onze jongste zoon 'Bas' noemden.

Mijn kinderen. Ze zijn er alledrie en ze zijn apetrots, zeggen ze. Geweldig om uit hun mond te horen. Van de kant van Ans zijn Barbara, Tessa & Jeff er met de kleine Vajèn. Er zijn nog meer zeilvrienden: o.a. Gert & Anjès en Erik & Thea. De bijeenkomst loopt uit en tegen half zeven sluit de bar. Beladen met cadeaus en afspraken verlaten we het pand. Van Jan-Willem krijg ik boeken mee om morgen onder de Gorcumse boekhandels te verspreiden. Kijk hier voor een aantal foto's van de boekpresentatie. We rijden terug naar Gorcum en dineren samen in Grand Café Tax op de Groenmarkt, en nemen genotterend de bijeenkomst nog eens uitvoerig door. Pas nu voel ik me echt schrijver. Terug naar boven

Mijn boek op een goede plek bij de Bruna in het Piazza Center. Met een bordje!

Vrijdag 03-05-2013

Vanmorgen schrijf ik het verslag van de boekpresentatie van gisteren. Een lang verslag, want ik wil niks vergeten. Schijven tegen het vergeten. Daarna loop ik met een steekkarretje met dozen boeken de binnenstad in. Ik heb ook affiches bij me. Als eerste bezoek ik Boekwinkel 'De Wingerd' in de Arkelstraat. Ze bestelden zes exemplaren. 'We leggen ze op een mooi plekje', beloven ze. 'De affiche zullen ze op de deur hangen.' Straks kom ik kijken, zeg ik. Dan door naar 'De Mandarijn' in de Gasthuisstraat. Die krijgt er acht plus een affiche. Verder naar Boekhandel Cursief in de Kruisstraat (6 exemplaren en een affiche). Vennote Anja Kok ontvangt me en biedt een kop koffie aan. Ze vertelt over de malaise in de boekenbranche en bij de boekwinkels in het bijzonder. Ik luister en denk: misschien zijn er teveel boekwinkels in de stad. Ondermeer door de hoge huren leiden ze een krampachtig bestaan. Ze zouden moeten samenwerken, bijvoorbeeld bij inkoop en publiciteit, of liefst samengaan. Één kantoorboekhandel en één grote, literaire boekwinkel is genoeg in Gorcums binnenstad. Maar daar heeft nemand zin in. Ze krimpen hun voorraad sterk in (De Mandarijn) of verhuren een winkelgedeelte aan een ander (een tassenzaak bij De Wingerd) en zo rekken ze hun bestaan. Sombere tijden.

Thuis pak ik het autootje er rijd naar de Bruna in het Piazza Center. Die krijgt er acht (geen affiche) 'Ik zal ze meteen verwerken', zegt de bedrijfsleider. Hij zal ze op de eerste tafel bij de ingang leggen. Opvallend hoe ze allemaal willen meewerken, maar ja, ze lopen met die boeken van mij geen risico. De pakbonnen van mijn uitgever tekenen ze direct. 'Straks kom ik kijken', zeg ik. Ik doe boodschappen in het winkelcentrum en breng ze naar het autootje. Terug naar de Bruna en kijk: ze liggen op een prachtig plaatsje met een borje erbij waar 'Nieuw!' op staat (foto hierboven). Op deze foto's zie je ze liggen in de andere boekhandels. Op de terugweg drink ik een kop koffie bij Rijk in de winkel. 'Heb je al wat verkocht?', vraag ik gretig. Nee, helaas niet. Het is duidelijk, ik verwacht teveel en wil te vlug. Ik herinner me dat Peter Buwalda me vertelde dat zijn boek pas na anderhalf jaar opeens ging lopen. Een onbekende auteur moet zijn eigen publiciteitsmanager zijn.

Thuis zet ik een set foto's op Facebook en mail ze naar TenPages. Marel bericht terug dat ze ze op hun website zullen zetten. Aan het eind van de middag besluit ik nog even naar Heukelums Wijnhuis zal gaan. Napraten over gisteren en plannen maken voor een signeersessie daar op 1 of 8 juni. Terug naar boven

Suikerspinnen in het Circus Herman Renz

Zaterdag 04-05-2013

We lopen de stad in voor de boodschappen. Vanzelfsprekend kijken we onderweg ook even in de boekhandels. Vergis ik me of zijn de stapeltjes kleiner geworden? Bij Boekhandel 'De Mandarijn' is mijn stapeltje vervangen door het nieuwe boek van Heleen van Royen. Stuitend om te worden vervangen door zo'n muts als Van Royen! Als de winkelbediende een andere kant opkijkt leg ik snel een exemplaar van mijn boek op een open plek op de tafel, die in het midden staat. Een prominente plek! Benieuwd of die er maandag nog ligt.

's Middags horen we het alarmerende geluid van sirenes. Er is iets aan de hand. Later lezen we op de website van Gorkums Nieuws dat men op Buiten de Waterpoort een stoffelijk overschot heeft aangetroffen. Nadere informatie ontbreekt. Later gaan we met kleinkind Esri naar het Circus Herman Renz op Buiten de Waterpoort. Daar is niets meer te zien. De circusvoorstelling is uitverkocht; toch vinden we een mooi plekje op de tweede rij. Het circus zat destijds zwaar in de malaise en werd door de eigen medewerkers gered. De voorstelling heet 'Viva Niño', om een of andere reden', 'leve het jongetje'. Een mooie voorstelling, waar wilde dieren geen rol meer in hebben. Paarden, stierkalveren, varkens, geiten en ganzen treden op. Esri vindt het prachtig.

De kustwacht in Noorwegen stopt met de actieve zoektocht naar het vermiste Nederlandse zeilschip Warnow. Ik schreef er onlangs over. Het schip is al twee weken in stormweer zoek in de buurt van de Noorse kust. Ze hadden rudimentaire navigatiemiddelen. Naar verluidt probeerde de schipper op 20 april via zijn mobiele telefoon zeekaarten te downloaden. Malloten! Vanavond een rustige avond. Terug naar boven

Zondag, 05-05-2013, Bevrijdingsdag

Hierbij de maandelijkse update van de grafiek van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer van klimaatscepticus Roy Spencer. In april 2013 een plus van 0,10^o Celsius. 'Not surprisingly, the cooling appears to be confined to the Northern Hemisphere', commentarieert Spencer ietwat zuur. Tja. Wat mij opvalt, is dat de grafiek zelden meer onder de nul duikt. Het jaar 2012 behoort volgens de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA tot de tien warmste jaren sinds het begin van de temperatuurmetingen in 1880. Voortgaande opwarming, dus.

De zon schijnt vanmorgen uit een wolkenloze hemel. We gaan op bezoek bij de moeder van Ans in het verzorgingshuis. Het gaat redelijk met haar. Vanaf Huize Sint Clara loop ik over de Nieuwe Hoven en het Paardenwater naar huis. Een mooie wandeling in een tomeloos ontluikende lente. Ans komt later met het autootje.

Merkwaardig nieuws bij de NOS. 'Lijk in Gorinchem blijkt toch levend', kopt de website. Gisteren maakte ik al melding vaan een dode, die men op het zwemstrandje van Buiten de Waterpoort aantrof. De gewaarschuwde politie en later de ambulancebroeders hadden vergeefs gepoogd de man te reanimeren. Daarna dekte men hem af met een zeil en zo lag hij er twee uur, in afwachting van de technische recherche. Die stelde vast dat de man nog leefde. Lach er echter niet om, het is soms helemaal niet zo gemakkelijk om definitief de dood vast te stellen.

's Middags komen er stapelwolken, zoals het hoort. We zitten in de serre met de schuifpui open en kijken naar het wandelend publiek dat over de sluis passeert. Wat hebben we toch een goddelijk plekje! Ans is begonnen aan een nieuwe correctielezing van deel 2 van mijn trilogie, totdat haar beide dochters met respectievelijk Esri en Vajèn arriveren voor de thee. Terug naar boven

De onbekend Latin-band op het terras van Restaurant/Café Soestdijk

Maandag 06-05-2013

'Yo no soy marinero,
Yo no soy marinero,

soy capitan!
Soy capitan, soy capitan!'

De muziek van de eeuwenoude hit van Ritchie Valens spat tegen de gevels en buitelt over de Langendijk. Gisteren, terwijl Ans en haar dochters in de serre zitten (foto hier), loop ik in de namiddag door de binnenstad, kijken of er ergens vertier is. Nou en of! Op het terras van Restaurant/Café Soestdijk, het terras tussen dat etablissement en Café Pavlov, is een muziekmiddag met twee bandjes. Op straat dansen mensen. Ik schuif op de bank, in het zonnetje, bezoekers maken plaats voor me. Eerst is er een band met de uit Roemenië afkomstige zangeres Lucia Ciobotaru; zij woont in Gorcum en heeft hier een muziekschool. Niet onaangenaam maar de zaak komt pas goed op gang met de Latijns-Amerikaanse muziek van een band uit de buurt van Tiel (vertelt schoonzoon Jeffrey, die me een glas wijn brengt) De zangeres is een mollige, zeer levenslustige meid en de lead-guitarist speelt werkelijk verbluffend goed. Hij ziet er met zijn Cubaanse legerpetje en een dikke Havana-sigaar uit als Che Guevara. Geen idee hoe deze aanstekelijk spelende band heet (foto hiernaast) Ik wieg mee op het ritme van de muziek. 'Yo no soy marinero, soy capitan!' Natuurlijk, dat is zo, zo zit het in elkaar in het leven, zo werkt het, onderscheid moet er zijn anders raakt de teeltkeus in de war. Aan de overkant streelt het licht van de avondzon de gevels van de Appeldijk en het leven is goed.

Vandaag vind ik uit hoe die band heet: Bandera Latina. Ze hebben een leuke website waarop je ze kunt beluisteren.

Het is een stralend zonnige lentedag. Ans en ik lopen naar de maandagochtendmarkt achter het oude stadhuis. We kijken snel om het hoekje bij de boekhandels; ik heb de indruk dat er nog niks verkocht is. Bij Grand Café Tax gaan we in het zonnetje op het terras naar de passanten zitten kijken. Later laat ik mijn camera per ongeluk op de tafel liggen. Pas thuis mis ik hem. Gelukkig blijkt dat het personeel hem vond en apart legde.

's Middags passen we een uurtje op baby Vajèn, omdat haar ouders inkopen gaan doen omdat ze morgen jarig is en één jaar wordt. We wandelen met haar over de stadswallen. Daarna begin ik te lezen in het boek dat Floor me gaf voor mijn verjaardag: 'De Afvallige' van Jan van Aken (Querido, 2013). Bijna zo dik als mijn eigen boek, maar geen trilogie. Het kan dus wél, een dik boek uitbrengen voor slechts € 22,50. Terug naar boven

Waar die kaars voor is, interesseert haar geen moer

Dinsdag 07-05-2013

Gisteravond keken we geboeid naar de eerste twee afleveringen van het 3e seizoen van de Deense serie 'Borgen'. Uitstekend! Vanavond verder kijken; er zijn nog een heleboel afleveringen te gaan. Vandaag begint de dag warm en zonnig, maar voor de namiddag wordt onweer voorspeld. Een koufront, waarachter het de komende dagen een stuk kouder en wisselvalliger zal zijn.

Het is de 1e verjaardag van Ans' jongste kleinkind Vajèn, dochter van Tessa & Jeff. We gaan er vanochtend heen met een rose schelpzandbak met emmertje, bakvormpjes en een schepje. De bedoeling van die taart met dat ene kaarsje ontgaat het liefje, zodat Tessa hem uit moet blazen (foto hiernaast) Onderwijl belt een journalist, nu eens niet inzake Jansen Steur, van Radio Rijnmond die me een interview afeemt over mijn boek.

Op Facebook meldt Barbara's oudste, de gymnasiast Jordin, met een foto erbij dat hij mijn boek bij de Bruna in het Piazza Center heeft zien liggen. 'Moest nog even langs de Bruna en kwam dit tegen. Toch wel heel leuk :)', schrijft hij erbij. Op zijn foto zie ik dat de stapel bij Bruna kleiner is geworden; er is minstens één exemplaar verkocht. Tjonge, jonge. Ik kan het niet helpen en ik zou wel onzichtbaar in een boekwinkel willen staan en zien wat voor soort mensen mijn boek opnemen en het kopen! Wat zeg ik? Ik zou er zelfs wel bij willen zijn, ook onzichtbaar, als ze het lezen. Boekhandel Cursief geeft het boek ook publiciteit  op Facebook, evanals TenPages op Twitter. Daar vind ik ook een aankondiging van mijn zoon Rommert voor zijn nieuwe onderneming Ideedropper. Als ik het goed snap gaat het om een opzet voor de ondersteuning van crowdsourcing (wel te onderscheiden van crowdfunding zoals bij TenPages). Ziet er mooi en interessant uit.

Tot dusver, 17.30 uur, slechts een enkele onweersklap. Ik actualiseer mijn tweede website Tom Zijlstra m.b.t. mijn boek. Daarna verder lezen in 'De Afvallige' van Jan van Aken. Dankzij de cadeau- en boekenbonnen die ik bij mijn boekpresentatie kreeg, heb ik vrijwel het hele oeuvre van Jan van Mersbergen besteld en ontvangen. Om binnenkort te lezen en van te leren. Tot mijn stomme verbazing ontdek ik dat mijn boek al op de webshop van De Telegraaf staat! 'Nog niet verkrijgbaar', staat erbij. Wat grappig! Maar wie heeft dat gedaan? Terug naar boven

Boekaffiche op ons slaapkamerraam.

Woensdag 08-05-2013

Mijn boek staat niet alleen op de webshop van De Telegraaf, maar ook op talrijke andere internet boekhandels, zoals Bol.com, Bruna.nl, AKO.nl of Van Stockum.nl. Steeds met de tekst erbij dat het boek nog niet leverbaar is of nog niet verschenen. Mooi, want dat is het inderdaad nog niet. Nog twee of drie weken wachten (hoop ik).

Het is uitermate zacht weer, vanmorgen, de zon schijnt door sluierbewolking aan de hemel. We lopen voor de boodschappen de stad in, het bekende rondje Citymarkt, Marokkaanse groenteboer en Bakker Bart. Vervolgens koffie op het terras van het Museumcafé. Nu mijd ik de boekhandels; je kunt toch niet dagelijks gaan kijken of je boek wel verkoopt? Het moet niet te gek worden. Wel is duidelijk dat de inzet van een auteur niet ophoudt met het schrijven zelf; je moet er veel aan doen om je boek in de publiciteit te brengen. Deze week hing ik dus een affiche op het raam van onze slaapkamer, want daar lopen altijd veel wandelaars langs (foto hiernaast) Ik plakte er een strookje bij met 'Nu in de boekhandel!' en schaam me er een beetje voor.

Op TenPages hebben ze in de rubriek 'Nieuws TenPages.com' een aparte webpagina gemaakt over mijn boekpresentatie. Dat is mooi. 's Middags ga ik eens bij Rijk in de winkel kijken. 'Al uitverkocht?', vraag ik bij het binnentreden. 'Niks', zegt hij, 'maar verwacht niet teveel van een antiquariaat. Daar komen mensen voor een goedkoop, tweedehandsboek. Die van jou is veel te duur.' Hij heeft gelijk. Later op de middag mailt hij me dat hij er zojuist toch eentje heeft verkocht aan een buurtgenoot. Matthijs Daniëls van de Gorcumse Courant komt langs voor een interview en een foto; het stuk staat volgende week in de krant. Lokale publiciteit is nu belangrijk.

Van het ongelukkige zeilschip Warnow, zoek sinds 20 april bij de Noorse kust, is nog steeds geen spoor gevonden. Terug naar boven

De watersportwinkel bj ons naast communiceert niet steeds duidelijk

Donderdag 09-05-2013, Hemelsvaartdag

Vannacht fikse regenbuien, vandaag droog, fris en overwegend zonnig. Uitgeslapen, laat ontbijt. Wandeling door de binnenstad, koffie in de zon op het terras van Hugo.

Een dag zonder betekenis. Verder lezen in 'De Afvallige' van Jan van Aken en tussendoor het aandoenlijke boekje van Hans Werkman over Ida Gerhardt in haar laatste jaren: 'Uren uit het leven van Ida Gerhardt' (deProm, 1997). Ik vond het bij Rijk in de winkel.

Kijken naar Borgen, seizoen 3, aflevering 6.  Terug naar boven

Gedicht in de Bornsteeg, onderdeel van de Poëzieroute

Vrijdag 10-05-2013

Jan-Willem, mijn uitgever, bevestigt dat de 2e druk, de handelseditie, inderdaad voor 1 juni a.s. gereed zal zijn. Dat is mooi, want ik had met mijn vriend Inge afgesproken dat we op zaterdagmiddag 1 juni een gecombineerde wijnproeverij en stigneersessie bij hem in de wijnhandel zouden beleggen. Wil ik nog wijzigingen aanbrengen, dan kan ik die tot maandag indienen. Het leidt ertoe dat ik deel 1 nogmaals helemaal ga doornemen.

Het is een nogal grauwe dag, droog maar kil en grijs. Inmiddels krijg ik per email de eerste lezersreacties binnen van mensen, die het boek kochten op de presentatie of het bestelden in de voorverkoop. 'Boeiend om te lezen! Ik kan niet wachten op de volgende delen!', schrijft er een. En: 'Het boeide me erg en ik zat lekker buiten in de zon en kon niet meer stoppen. Heb het in één adem uitgelezen.' Uiteraard is er ook kritiek: 'hier en daar te langdradig, vooral je lange beschrijvingen van allerlei zaken, soms te bombastisch en ouderwets.' Eenieder oordele zelf.

Mijn dochter Floor meldt vol trots dat ze op 24 mei a.s. zal spreken op de Elspeet Conferentie 2013 van Boekblad.nl. die gewijd is aan 'Sex sells - Over hypes in het boekenvak'. De appel en de boom, nietwaar?

Van Radio Rijnmond krijg ik de link met het radio-interview opgestuurd. Toen het werd opgenomen stond ik bij Tessa in de achtertuin, dus af en toe hoor je de wind waaien. Je kunt het hier beluisteren op Soundcloud.

De rest van de dag vind ik toch nog enige fouten in deel 1. Bijvoorbeeld een hele stomme: het bier is 'verschraald' in plaats van 'verschaald'. Vautje! Ik ben op de helft en vind het toch weer leuk om deel 1 door te lezen. Straks even naar Heukelum. Terug naar boven

Wijnhuis Heukelum. Met Ad Hogerdijk, mijn oude vriend uit Deil

Zaterdag 11-05-2013

's Ochtends fröbel ik een uitnodiging in elkaar voor de literaire wijnproeverij in Wijnhuis Heukelum op zaterdag 1 juni a.s. en mail hem naar Inge. Op die dag is mijn boek (2e druk) er te koop en is de auteur zelf aanwezig om het te signeren. Op de proeftafel zullen een aantal 'uitgelezen' rode en witte wijnen staan.

We doen boodschappen. Bij de EP in het Piazza Center halen we onze Senseo koffiezetmachine op; hij is gratis gerepareerd, de condensator is vervangen, aldus het briefje. Thuis meteen proberen en ja, hij doet het weer. Het is inderdaad een erkend probleem bij de Senseo's, zie hier. Daarna werk ik de hele dag aan de correctie van deel 1 en haal er toch nog een twintigtal fouten uit. Morgen verder en doen moet het af zijn. Buiten is het koud en regenachtig weer. Ans gaat met kleindochter Esri naar de molen 'Nooit volmaakt' op de Begijnewal. Het is landelijke molendag, dus de molen is open voor publiek (zie foto hier).

's Middags gaan we naar Heukelum, waar het eerder genoemde wijnhuis een Provençaalse proeverij heeft belegd. Het weer is een beetje opgeknapt. Er zijn vele zaken uit de Provençe te koop: oliën, tappenades, worst, kruiden, planten e.d. Zelfs een sinaasappelboompje. Mijn oude vriend en vroegere buurman op de dijk in Deil Ad Hogerdijk, vader van Inge, is er ook (foto hierboven). Het is druk en gezellig. Inge en ik spreken af dat de uitnodiging voor 1 juni in de voorgestelde vorm de deur uit kan.

's Avonds hebben we weinig puf en hangen op de bank voor de TV: een quiz, het nieuws, een detective, het trekt alle voorbij zonder onderscheid. Vroeg naar bed. Van de wijn, natuurlijk Terug naar boven

Zondag 12-05-2013

Werk aan de winkel. Eerste lees ik het concept door van het interview dat komende week in de Gorcumse Courant zal staan. Slechts één verbetering. Daarna ontbijt, in bad en verder met de correctie van deel 1 van mijn boek. Dat is hard werken. Buiten is het opnieuw een gure dag. Toch gaat Ans - het is Moederdag - naar haar moeder in het verzorgingshuis.

Ik stuur de concept-uitnodiging voor de literaire wijnproeverij aan mijn uitgever Jan-Willem voor instemming (zie hierboven). Aan het eind van de middag komt Tessa langs met haar dochter Vajèn. Niet lang daarna ben ik klaar met de correctie - liefst 55 verbeteringen! - en heb ze in een document gezet voor Jan-Willem en gemaild. Deze week begint het drukken van de 2e, verbeterde druk. Het is me duidelijk dat het redigeren een inspannende klus is en dat redacteuren niet voor niets knap duur zijn. Tijd voor een glas wijn.   Terug naar boven

De koolstofdioxideconcentraties op de top van de Mauna Loa vulkaan in Hawaï, sedert 1958

Maandag 13-05-2013

Vanmorgen naar het Huisartsencentrum De Colvenier. Daar is een van de lokaties van de diabetesdienst van de SHL. Ik ken de SHL nog van vroeger, in de jaren '90, toen het alleen maar een huisartsenlaboratorium in Breda was. We deden toen alles zelf in het ziekenhuislaboratorium. Beter of slechter? Ik weet het niet. Enfin, ik ben er om fundusfoto's te laten maken, dus opnames van mijn netvliezen om te zien of er diabetische leasies aan de bloedvaten zijn. Het maken van de foto's gaat supersnel; mijn ogen hoeven niet eens te worden gedruppeld om de pupillen te verwijden. Uitslag over twee weken bij de huisarts, dat vind ik wél lang.

Dezer dagen overschreed de concentratie van CO2 in de atmosfeer de grens van 400 ppm (zie grafiek hierboven). Op zich niet verbazingwekkend, want die concentratie loopt al anderhalve eeuw op tengevolgen van het verstoken van fossiele brandstoffen door de mens. Bij het begin van de industrialisatie was het nog 280 ppm. De concentratie van 400 ppm werd al eerder overschreden, maar nog nooit gedurende een compleet etmaal. Zo'n hoge concentratie was er voor het laatst 3 - 5 miljoen jaar geleden, toen er een tropisch klimaat over de hele aarde was en de zeespiegel ongeveer 40 meter hoger dan nu stond. Nooit eerder was er op aarde zo'n snelle stijging van CO2. Niemand weet hoe het klimaatsysteem daarop zal reageren. De mens schept in korte tijd prehistorische klimaatomstandigheden. De tijd was nog nooit zo kort voor het klimaat om een nieuw evenwicht te vinden. Vandaar de toename van extreme weersituaties, die we thans waarnemen. De stijging blijft doorgaan, ook na het passeren van de 400-ppmgrens, de meeste broeikasgassen blijven duizenden jaren in de atmosfeer aanwezig en het wordt steeds moeilijker, zo niet onmogelijk, om de stijging tijdig te stoppen.

Terug naar ons eigen weer. Het is regenachtig en guur, niet meer dan 13^o. Iedereen weet dat weer en klimaat verschillende dingen zijn. Ans is naar Barbara om op Esri te passen en voor de kinderen te koken, want hun moeder moet naar een cursus. Huh, wat? Wat ik eet? Eh....nou ja, iets lekkers van gisteren uit de magnetron, 4,5 minuten. De liefste zorgt voor mij. (Zij gelooft in mij). Ik blijf binnen en lees verder in 'De Afvallige' van Jan van Aken en raak steeds meer geboeid. Terug naar boven

Gemeentewerklieden vervangen de bakken met volop bloeiende violen door bakken met pieterende geraniums

Dinsdag 14-05-2013

Snap jij het? Ik niet. Aan de leuningen langs de Lingehaven, dus op de Peterbrug en langs de sluis en ook langs de voetbrug om ons huis, staan bakken met bloemen. Violen, die al sinds de winter in volle bloei staan. Een prachtig gezicht. Maar vanmorgen beginnen werklieden van de gemeente de bakken te legen (foto hierboven). De schitterende violen worden vervangen door pieterige geraniums. Natuurlijk, die staan er over een aantal weken ook mooi in bloei, maar je vraagt je af waarom die mooie violen moesten verdwijnen. Omdat die geraniums al waren aangeschaft? Hm. Op de Peterbrug hebben ze overigens de bloembakken weggehaald. Ergens las ik dat de gemeente op het aantal bloembakken wil bezuinigen. Als dat zo is, waarom lieten ze die violen op de brug dan niet staan? Die konden nog wekenlang mee,  mogelijk zelfs langer.

Lezen in 'De Afvallige' van Jan van Aken. Nog steeds vind ik het boeiend en goed geschreven, maar hier ergert me de heen-en-weer springerij in tijd en plaats. Vooral in tijd. Het boek is al ingewikkeld genoeg en je vergeet soms wie wie ook al weer is. Een strikt chronologische vertelling zou het boek een stuk begrijpelijker maken.

Vanaf 16.00 uur kijk ik naar de livestream-weergave van het debat in de Tweede Kamer over de positie van staatssecretaris Weekers. Glaasje wijn erbij, wij wel. Buiten regent het knap hard. Terug naar boven

Met Fons aan de koffietafel van Jachtwerf Rexwinkel in Numansdorp

Woensdag 15-05-2013

Het kamerdebat van gisteren over de positie van staatssecretaris Frans Weekers gaat als een nachtkaars uit. We verlaten het om om halfacht naar Opsporing Verzocht te kijken, waar nieuwe informatie wordt gepresenteerd over de vermissing van de twee broertjes. Hun vader lijkt alles goed voorbereid te hebben, de verdwijning van zijn beide jongens, de rit naar Zuid-Limburg langs plaatsen die belangrijk waren voor het gezin, en zijn zelfgekozen dood. Zelfmoord is een statement van machteloosheid en laat de nabestaanden zitten met een levenslange pijn en gevoel van schuld. Dat is de kwalijke kant ervan. De man was organisatieadviseur. Hij had na zijn scheiding een nieuwe vriendin. Kun je je voorstellen dat hij wraak nam op zijn ex? Dan was hij wel heel ver 'van zijn padje'. Persoonlijk vind ik zelfmoordenaars doorgaans irritante figuren omdat ze eenzijdig de communicatie domineren; er is geen gesprek meer mogelijk.

Later kijken we naar het Songfestival. Het lied van Anouk steekt met kop en schouders uit boven de rest, vinden we. Alleen die bijdrage van Denemarken, die was ook wel goed. Nu Anouk in de finale zit, moeten we a.s. zaterdag natuurlijk ook kijken. Merkwaardig, vroeger meed ik dit soort programma's als de pest.

Vanmorgen kil en wat regen. We gaan om tien uur op weg naar Jachtwerf Rexwinkel in Numansdorp om Fons op te zoeken. We hebben de foute koerscomputer (Raymarine SPX-10) bij ons, alsmede een afsluiter en fitwerk dat bij de reparaties in Aghios N. niet nodig bleek. Om elf uur zitten we met Fons aan de koffietafel op de werf. Heerlijk om weer in bootsferen te vertoeven. Ik realiseer me hoezeer ik dat mis. Fons heeft de goede koerscomputer (Raymarine SPX-30) bij zich en een doos met o.a. een nieuw potje vet en een nieuwe anode voor de Maxprop-schroef, een nieuwe impelller en een nieuw deksel voor het impellerhuis. Ik weet niet of ik verteld had dat Fons op Kreta ontdekte dat er een verkeerd deksel op zat. Niet erg verkeerd, maar voldoende om op langere termijn extra slijtage te geven. Ik vermoed dat het op Malta is gebeurd, een jaar of vier terug. We praten met Fons en Wolter-Jan, de polyesterman, over de inwateringsproblemen met ons roer. 'Het komt eigenlijk voor bij alle roeren op polyester schepen', zegt Wolter-Jan, 'het is een notoire zwakke plek, waar twee soorten materiaal (RVS en polyester, kevlar e.d.) contact hebben op een plek met veel spanning en belasting. Dat blijft problemen geven.' Volgens hem was het zwarte, zuur stinkende water geen osmose. Het is rottend water dat langdurig opgesloten zit (misschien wel anäeroob, dus zonder dat er zuurstof bij kan). Interessant. Dan is het mogelijk dus geen exclusief probleem van Franse boten, zoals Kostas in Aghios N. beweerde.

Op de terugweg gaan we even aan in Willemstad. Gewoon herinneringen ophalen; we hebben hier zo vaak gelegen met onze Dulce. Het is er stil. Bij Restaurant Bellevue binnen drinken we koffie, riant gezeten in het hoekje (foto hier). Buiten zijn werklieden bezig de windkering rond het terras op te zetten. In de oude haven ligt een splinernieuwe motorsailer, Spirit 35 staat erop. Een groep zeilers in een Bavaria is aan het oefenen met aanleggen. 'Ik zou het leuk vinden om hier weer eens te liggen', zegt Ans. Ik deel dat gevoel, maar ik weet dat zulk heimwee ook weer weg is, als we straks weer aan boord zijn.

Terug thuis. Het weer is aardig opgeknapt, maar nog niet aangenaam. Het is weliswaar zonnig, maar winderig en koud. Ik drink een kop thee bij Rijk. Blijkt toch dat hij al vier van mijn boeken heeft verkocht! Terug naar boven

Interview in Gorcumse Courant 15-05-2013

Donderdag 16-05-2013

Een vreugdeloze regendag. De komende Pinksterdagen beloven ook geen goed, qua weer. In Kreta is het ondertussen lekker weer, liefst 28^o. Ik lees de hele dag verder in Jan van Aken's 'De Afvallige' en kleed me vanmiddag pas na drie uur aan, om over de beregende straten in de stad boodschappen te doen. Ans is een vriendin helpen met haar verhuizing.

In de Gorcumse Courant staat deze week het interview, dat Matthijs Daniëls vorige week met me hield (zie hierboven). Een beter leesbare versie staat hier. Ik plaats een uitnodiging voor de 'literaire wijnproeverij' op zaterdagmiddag 1 juni a.s. in Wijnhuis Heukelum op Facebook en LinkedIn. Via TenPages zullen al mijn aandeelhouders ook een uitnodiging ontvangen.

Via de post arriveert een interessant kookboek: 'Ottolenghi. Het Kookboek' (Ned. vert. Fontaine, 2012) van Yotam Ottolenghi en Sami Tamimi. De eerste komt uit Israël en de tweede is een Israëlische Arabier. Ze hebben een trendy restaurant in Londen. Zie hier. Daar maken ze de bijzonder originele recepten die je ook in hun kookboek vindt. We zullen het eens proberen! Binnenkort zal ik melden hoe ze smaakten.  Terug naar boven

Een drakenboot oefent in de haven

Vrijdag 17-05-2013

Wist je dat de kalender zich elke 400 jaar herhaald? Ik niet, maar ik las het op onze wetenschappelijke scheurkalender. Het komt door de schrikkeljaren, staat erop. Vrijdag de 13e komt 688 keer voor, donderdag de 13e en zaterdag de 13e, de dagen eromheen dus, komen maar 684 keer voor in zo'n cyclus. Vreemd is dat. Ik snap dat verschil van vier dagen niet. Wie wel? Tja, vreemd te denken dat je er niet meer bent als die cyclus opnieuw begint. Mogelijk is er een ver famielid dat in de toekomst de stamboom nazoekt, waar je dan in opduikt. Werd dokter, kreeg drie kinderen, was ziekenhuisdirecteur, ontsloeg twee disfunctionerende neurologen, schreef een boek. Dat hij de liefde van zijn leven tegenkwam, staat er niet in. Dat geeft niet, dat geeft geen moer als ik het zelf maar weet. En dat doe ik.

Gisteravond komt Ans moe thuis van het verhuizen van die vriendin. Geen zin nog te koken. We eten lekker bij de Griek in de Langendijk.

Vandaag weer een godvergeten regendag. Harde wind in Aghios N. Boodschappen onder de paraplu. Steeds meer middenstanders in de binnenstad geven de geest. De crisis heerst en somberheid heerst. Godzijdank ontvangen wij vandaag op onze bankrekening ons vakantiegeld, zodat we de dure rekeningen van onze boot eindelijk kunnen betalen.

Mijn oude vriend Herman U. komt me halen. Samen rijden we onder aangename kout naar Heukelum. Het Wijnhuis van mijn nog oudere vriend Inge. We praten over de 'literaire wijnproeverij' van over twee weken. 'Ik geloof dat het druk wordt', zegt Inge. Dat zou mooi zijn. De gesprekken met Herman gaan de filosofische kant op. Wat stelde ons leven voor? Als je terugkijkt nou, dan had het weinig om het lijf. Te snel en teveel bemind en te gemakkelijk kinderen gemaakt. Teveel vergissingen en.... Nee, niet zo zwartgallig, er was veel goed dat je niet vergeten moet. In mijn geval drie mooie kinderen en minstens twee liefdes die ertoe deden; één ervan staat in mijn boek (deel 3), en dat is verdomd veel voor een leven.

Weer thuis. Herman vindt geen parkeerplaats en blijft kort. Buiten de voortdurende, hevige regen. Ik denk aan Robert Creeley, oude dichter van vroeger:

'All night the sound had

come back again,

and again falls

this quiet, persistent rain.'

Meer hoef je niet te zeggen. Hij was een dichter uit mijn ontvankelijke jeugd. Robert Creeley is alweer even dood. Hij stierf in 2005. Hij komt niet eens in mijn boek voor. Had eigenlijk wel gemoeten. Terug naar de dag van heden. Ans heeft een verdraaid lekker Ottolenghi-recept gekookt. Gemarineerde puntpaprika's met buffelmozzarella en daarna diverse soorten paddenstoelen met onder andere kaneel, knoflook, citroen, kaneel en peper. Daar word je dan weer erg vrolijk van, zó lekker is het. In de haven beneden ons oefenen de drakenboten voor de wedstrijd van over een week (foto hierboven). We zakken een beetje door, verliefd als we vroeger waren. Dat hebben we nog steeds. Ik vertel nooit veel over mijn ziekte, maar vanavond schijt ik in mijn broek zonder dat ik het merk. Het komt niet vaak voor, maar het is uiteraard ongewenst. Ieder keer probeer ik me er niet door te laten beïnvloeden, vooruit, broek uit, onderbroek uit, kont wassen, kleren in de was, schone kleren aan en verder drinken met de geliefde.

Het drukt me wel weer met mijn neus op de feiten. Het is niet zo dat ik die persé ontken; het is natuurlijk niet helemaal in orde met mij. Mijn overleving na de diagnose is nu 3,5 jaar. Zes maanden geleden kreeg ik mijn laatste hormooninjectie, drie maanden geleden had ik er weer een moeten hebben in het schema, maar die hoefde niet. Het effect is een toename van opvliegers, maar dat is draaglijk. Mijn moeheid en mijn slaperigheid zijn nog niet afgenomen. Volgende maand komt een nieuwe bepaling van de PSA. Stand van zaken: boven nul als er ergens uitzaaingen opleven, nul als dat (nog) niet zo is. Wat ik zou willen = doorleven, nog minstens een roman schrijven, liefst meer, een dichtbundel bijeen zoeken, zien wat er uit mijn kinderen wordt en - ach - mijn kleinkinderen en - ach - of er leven in het heelal wordt ontdekt. Waarom? Dat snap je toch wel? Vanavond niet verder. Terug naar boven

Met de kleine Vajèn op de Peterbrug. Geen bloembakken meer aan de railing. Op de achtergron in het geel het antiquariaat van Rijk & Joke

Zaterdag 18-05-2013

Een grijze dag, maar wel droog. Omdat Tessa & Jeffrey de stad ingaan om kleren te kopen, passen wij op de kleine Vajèn. Kleren passen is geen doen met zo'n kleintje erbij. We maken een wandeling met haar door de binnenstad. Het kind heeft de eigenaardigheid van veel van die kleintjes om terstond in slaap te vallen, zodra ze in het wandelwagentje zitten. Hiernaast een foto op de Peterbrug. Nu zie je meteen dat er helemaal geen bloembakken meer zijn.

We lopen langs Boekhandel Cursief in de Kruisstraat. Mijn stapeltje is kleiner geworden. Ik wil een boek kopen om volgende week aan iemand cadeau te doen. Maar de boekhandelaarster, die me herkent, vindt dat maar raar. 'U bent toch de schrijver?'

'Jawel', zeg ik, 'maar ik heb er zelf geen meer en de handelseditie komt pas over twee weken.'

'Nou, neemt u er maar eentje mee, als u ons dan een ander exemplaar brengt. Gesigneerd, graag.'

Dat is erg aardig van haar. 'Wilt u er een cadeaupapiertje om?'

'Graag.'

We kopen bij Blokker een eierwekker, een digitale die je aan de wand kunt bevestigen. De oude heeft het reddeloos begeven. Op een handige plek bij het fornuis hang ik hem aan een spijkertje in de muur. De rest van de middag lees ik verder in 'De Afvallige' van Jan van Aken. Een tjdje houd ik me onledig met een nieuw spel op Internet: GeoGuessr. Je wordt ergens op de wereld neergezet (door Google) en dan moet je uitzoeken waar je bent. Heel aardig. Ik was verdwaald in Kazachstan, Finland en New England in Australië. In het laatste geval dacht ik dat ik in Canada was. Vanavond zullen we naar de finale van het Songfestival kijken. Terug naar boven

Zondag 19-05-2013, 1e Pinksterdag

Van de week was er een bericht in het nieuws, dat het zien van de zon op een foto de pupillen kleiner maakt, net als het kijken in de echte zon. Die pupilvernauwing is een onbewuste veiligheidsreactie. Volgens de onderzoeker, de Nederlander Marnix Naber, worden de hersenen als het ware voor de gek gehouden door de illusie van de zon op de foto. Volgens hem 'wordt de pupilreflex van het oog gestuurd door wat je ziet.' Dat is nog maar de vraag. Het is eerder andersom, dunkt me. De reflex is bij echt zonlicht onmiddelijk en onbewust en bij de foto is het evenmin waarschijnlijk dat het bewustzijn interfereert. Integendeel, als het bewustzijn een rol zou spelen, zou het beseffen dat het om een foto ging - en de pupillen niet vernauwen.

Eigenlijk een mooie dag, deze 1e Pinksterdag. Veel zon, een lichte noordoostenwind, fris en geen regen. In zon en luwte is het zeer aangenaam. We maken vandaag een volledige wallenwandeling, dat is vijf kilometer (foto hier). Het pad is omzoomd met hoog bloeiend fluitekruid. Straks wordt alles weer gemaaid. De vele kastanjebomen op de wallen staan schitterend te bloeien, de platanen staan nog pas in teergroen gekleurd blad. Veel Gorcumers verpozen zich op de wal. We treffen er een vreemde, stalen trap. De 'Burgemeersterstrap' staat ervoor op een reeds roestend, liggend bord. De trap voert naar het dicht begroeide terrein beneden de wal, niet ver van de jachthaven (foto hier). Hij is van recente datum, die trap, en is aangelegd ter gelegenheid van het afscheid van Piet IJssels als burgemeester. Een burgemeesterstrap, heb je daar ooit van gehoord? Ik zoek naar de achtergrond en vindt een artikeltje in de Gorcumse Courant van 1 mei jl. Je weet niet wat je leest: 'De trap werd zodanig geplaatst dat de burgemeester en zijn vrouw vrijwel direct vanuit het eigen appartement aan de Courtine Den Haan de uiterwaarden in kunnen lopen'. Een merkwaardig serviele geste waarvan ik me kan voorstellen dat Piet zich er ietwat voor schaamde. De trap begint nu, na nog geen drie weken, al aardig te roesten.

Aan het eind van de wandeling drinken we een glas witte wijn op het terras van Brasserie Bon'Apart op de 3e Waterkering West. De vraag rijst wat de herkomst is van het woord 'brasserie'. Komt van 'verbrassen' denken we. Dat blijkt later niet te kloppen; het komt uit het Franse woord voor 'brouwerij'. Voortaan kunnen we verantwoord zitten te verbrassen in een brasserie. Terug naar boven

Maandag 20-05-2013, 2e Pinksterdag

Er heerst verontwaardiging over het weer. Het is koud en in de komende week zal de temperatuur nog verder dalen tot 10^o. We beleven waarschijnlijk de koudste lente in tijden; mogelijk komt de lente bij de koudste vijf sinds 1901. Wat doen we hier toch? We zouden op Kreta moeten zijn, waar het overdag bijna 30^o is. Enfin, geen reden erop uit te gaan.

Vandaag lees ik 'De Afvallige' (Querido, 2013) van Jan van Aken eindelijk uit. Dat is bepaald geen straf, het is een boeiende historische roman die zich afspeelt in de vierde eeuw van onze jaartelling. De eeuw waarin het christendom zich ontwikkelt en er vurige conflicten zijn over de aard van God en zijn goddelijke zoon Jezus, die tegelijk mens was. De eeuw waarin het veelgodige heidendom nog bestaat en er een laat-Romeins keizer is, Julianus, die de verering van de godenwereld van de Oudheid tracht te herstellen - zonder overigens de christenen te vervolgen. Van Aken put bij zijn beschrijvingen ondermeer uit de prachtige website Livius.org over de oude geschiedenis. Vroeger gebruikte ik die ook wel, in de tijd dat we door veel van de gebieden voeren en oudheden bezochten die in dit boek voorkomen. Het Romeinse Rijk wordt bedreigt door de oprukkende Hunnen, die de stammen van de Goten over de grens van de Donau doen vluchten, naar de vermeende veiligheid bij de Romeinen. In die context beleven een aantal aansprekende hoofdpersonen boeiende avonturen, die hen tot in het keizerlijk gezelschap brengen. Er is veel geweld en weinig seks. Eigenlijk een historisch jongensboek, zoals veel recensenten zeggen. En een boek met veel humor. Een paar keer heb ik werkelijk onbedaarlijk moeten lachen, bijvoorbeeld over de wijze waarop een geitenhuid vermaakt wordt tot een enorme wijnzak ('de podeoon') en later onbedoeld in de allereerste doedelzak ter wereld. De meeste historische gebeurtenissen in het boek zijn even onbedoeld en toevallig, een visie die me wel bevalt. Ik heb alleen één bezwaar, ik noemde het al eerder: het voortdurend door de tijd springen van de verschillende hoofdstukken, waardoor je soms gewoon de draad verliest, is erg irritant. Waar is dat toch goed voor?

Ans gaat 's middags met Tessa naar haar moeder. Later blijven Tessa en kleinkind Vajèn bij ons eten, want Jeff moet ergens spelen. Terug naar boven

Tekst van Henk van Randwijk op Knipsteeg 11. Onderdeel van de Poëzieroute

Dinsdag 21-05-2013

Een volledig miezerige regendag. Triest dobberen de schaarse jachtjes aan hun slaphangende touwtjes in de Lingehaven. Het weer lijkt totaal uit het lood geslagen. Het is niet meer dan een graad of elf, twaalf. Pas tegen het einde van de maand lijken weer normale temperaturen te worden bereikt. Met het autootje doen we boodschappen in het Piazza Center. Even een snelle blik bij de Bruna binnen. Het stapeltje van mijn boek lijkt iets kleiner geworden. Thuis lezen in de vijfde roman van Jan van Mersbergen: 'Zo begint het' (Cossee, 2009).

Hiernaast een tekst uit de Poëzieroute van de schrijver, dichter, journalist en verzetsman Henk van Randwijk. Het staat op de muur van het huisje op Knipsteeg 11, waar hij geboren werd in 1909. Toevallig ook het huisje waarin Tessa & Jeffrey een tijd gewoond hebben. Honderd jaar geleden woonden de armen van de stad in steegjes als deze. Waar de afgebeelde tekst vandaan komt, weet ik niet. Ik zal het eens navragen. Het lijkt een autobiografische tekst, mogelijk uit zijn debuutroman 'Burgers in nood' (1936) of uit de roman 'Een zoon begraaft zijn vader' uit 1938, dat destijds behoorlijk werd opgehemeld door de criticus Menno ter Braak.

Ik ben anderhalf uur bezig om de 55 fouten en foutjes, die ik in de 1e druk van deel 1 van mijn boek vond, te verbeteren in het Word-bestand van de eindversie. Een goede week eerder had ik ze al mijn uitgever doorgegeven. Bovendien sla ik het nu op een USB-stick en op Dropbox op. Veiligheidshalve. Vanavond komen Rijk & Joke bij ons eten. Vreugdevolle onderbreking van een naargeestige en dodelijk saaie dag. Terug naar boven

De nieuwe kapstok in de gang

Woensdag 22-05-2013

Groot nieuws! Gisteren was er bericht van mijn jongste zoon Bas. Ik meldde al eerder dat hij die dag voor een college van acht docenten moest verschijnen, zijn composities in achtvoud bij zich en een CD met opnames, om zijn prestaties in het achterliggende, voorbereidende studiejaar te evalueren. Welnu: ze hebben besloten hem definitief toe te laten tot het Haagsch Conservatorium. Wat een opluchting! Binnenkort komt hij langs om het te vieren.

Een gure dag, vandaag. We lopen helemaal naar het huis van Barbara, om het autootje op te halen. Ze had het een dag geleend in verband met het wegbrengen van kinderen. Op de terugweg rijden we langs de Praxis op de Spijksedijk om een nieuwe kapstok voor de gang te kopen. De bestaande kapstok, nog van de vorige bewoner, ergerde ons wegens onvoldoende haken. Thuis aan het werk en zie, binnen een kwartier hangt hij ter plekke (foto hierboven). Voldaan gevoel. Op een legger aan de bovenkant kan ik nu mijn petten kwijt. De oude kapstok krijgt een welkome plek aan de binnenkant van de slaapkamerdeur, omdat we in ons appartementje niet erg veel kastruimte hebben.

Veel last van 'opvliegers'. Wanneer gaat dat een keer over? Verder wat lezen en klungelen. Niet om over naar huis te schrijven, dus. Morgen wordt mijn kleindochter Lisa één jaar. Nog een maand, dan vliegen we weer terug naar Kreta. Terug naar boven

'Hoera!' voor Lisa. Een kaarsje uitblazen kan ze nog niet. Rechts Floor

Donderdag 23-05-2013

Dit zou de koudste dag van de week moeten zijn. Normale waarde is circa 18^o, nu wordt het met moeite 10^o. Om tien uur rijden we naar IJburg, Amsterdam, op verjaardagsbezoek bij mijn jongste kleinkind Lisa. Die wordt vandaag één. Liesje, mijn eerste ex en moeder van mijn dochter Floor, is er ook. Floor heeft voor een taart gezorgd met vier kaarsjes. Vier? Ja, want broertje Thijs is drie en omdat Lisa nog niet goed (uit)blazen kan, mag hij dat doen (zie foto hier). 1 + 3 = 4, nietwaar? Hoe enig, zo'n familietafereeltje. Hierboven nog een foto.

Tegen twee uur zijn we in Gorcum terug. We rijden langs de Weverstraat waar Ans een vriendin gaat helpen bij het uitpakken en inruimen na een verhuizing. lopend ga ik langs groenteboer Ruitenberg in het Piazza Center, die altijd de beste asperges heeft. Lekker dikke, voor vanavond. Tegenover de groenteboer is de gerenommeerde vishandel van Van Lopik. Daar eet ik bij wijze van lunch een lekkere rolmops. Ben ik mijn hele leven al gek op. Bij de Jumbo haal ik ham (en melk en yoghurt) Verderop even een blik in de Bruna; mijn boek ligt nog steeds op een ereplaats, zes stuks, hetgeen betekent dat er twee verkocht zijn. Buiten het winkelcentrum is het gelukkig droog. Ik loop naar de spooroverweg bij het Stadhuis; de overweg van het 'Betuweboemeltje'. Bij de vijver links scharrelt de vaste groep ganzen langs de oever. Aan de overkant is een appartementenflat in aanbouw. Hachelijk, in deze tijd van een stagnerende woningmarkt. Een aantal van de appartementen worden zorgwoningen van Rivas. Wonen met zorg en uitzicht op het station, niet gek. In de binnenstad loop ik snel door, er valt een regenbui.

's Middags belt Jan-Willem, mijn uitgever. Hij heeft deze week mijn boek, deel 1, bij de drukker gebracht. Volgende week komt hij langs om een paar dozen te brengen: mijn 10 auteursexemplaren en boeken voor de 'literaire wijnproeverij' van zaterdag 1 juni. Terug naar boven

Met Herman ten Vergert, voormalig secretaris RvB van MST

Vrijdag 24-05-2013

Gisteren een vrolijke middag in Enschede. Ik ging naar de afscheidsreceptie van Herre Kingma als voorzitter Raad van Bestuur van Medisch Spectrum Twente. Kingma? Had je daar geen ruzie mee? Inderdaad, maar onze controverse hadden we immers al een jaar of wat geleden bijgelegd. Een goed reden om weer eens in het MST te zijn en een groot aantal mensen terug te zien.

De lange rit maakt me wat melancholiek. Vroeger reed ik dit traject van bijna twee uur vaak elke dag, viermaal, toen ik net bij Ans in Gorcum woonde en later in Deil. Hoe hield ik dat vol? Het is druk en het verkeer vraagt alle aandacht. Weer even vluchtig genieten van het uitzicht op de IJsselbrug bij Deventer. Later rijd ik het mooie Twentse land binnen, de grote boerenhoeven met de geknikte daken, vaak verscholen onder geboomte, de kleine boorhuisjes van de zoutwinning, maar ook de sedert de laatste keer weer toegenomen bedrijvencomplexen langs de weg. Ik parkeer in de Van Heekgarage bij V&D en het Casino. Er tegenover ziet alles er anders uit dan vroeger. Het pand waar vroeger de electronicahandel van It's zat - destijds een vervelende sta-in-de-weg - , is verdwenen, evenals het parkeerterrein en - zo lijkt het - een groot deel van het polikliniekgebouw. Ervoor in de plaats is een omvangrijk betongeraamte gekomen, hoog, hol en uitgestrekt, waarin het nieuwe ziekenhuis komt. Op weg naar de receptie, die op de begane grond van de ruwbouw gehouden wordt, zie ik als eerste Grieto Bouwman. Kennelijk nog steeds hoofd van de beveiliging. Hij is bezig met zijn mensen en herkent me niet. Binnen sta ik wat verloren aan de rand van de borrelende en netwerkende groep mensen. Het is minder druk dan ik had verwacht. Ik zie veel vaag bekende gezichten. Kingma zie ik nergens. Gelukkig loopt juist Freek langs. Hij was met een tussenpauze van een jaar mijn voorganger in de RvB en later, in 2006, opstapper op Dulce. Met Freek zeilde ik toen de boot van Noord-Spanje terug naar Holland (verslag hier in de rubriek 'Zeilverhalen'). Bijna zeven jaar geleden. Nu wordt het gezellig. Met plezier ontmoet ik een achtereenvolgens Rick Schenau, nog steeds huisarts in de stad en destijds medestander in de zorgvernieuwing. 'Een aantal van je projecten lopen nog steeds', zeggen sommigen, onder andere het diabetesproject, het CVA-zorgcircuit, de herstelafdeling. Fijn om te horen. Ik spreek ondermeer Marisca de Groot, nu secretaris RvB, Jeroen Kolkman (MDL-arts en destijds medestander in de versnelde ontwikkeling van de ICT, nu hoogleraar) Herman ten Vergert (toen secretaris RvB, foto hierboven), Annette Toonen (freelance journalist, onder andere de NRC) en Meindert Schmidt (toen bestuurder van het ziekenhuis in Winterswijk en nu voorzitter RvB van de Ziekenhuisgroep Twente). Op zeker moment schuif ik in de rij mensen voor Kingma. 'We hebben allebei nog een akkefietje bij de tuchtrechter', zeg ik na de felicitatie. We grappen wat over de zaak die we allebei vervelend vinden, zo aan het slot van je loopbaan. De IGZ (Inspectie), zegt Kingma, wil de zaak tegen de inspecteurs scheiden van die tegen de MST-bestuurders. Oh. Kan ik me iets bij voorstellen. Kingma krijgt als cadeautje een exemplaar van mijn boek, keurig in cadeaupapier verpakt.

Nog meer gesprekjes met mensen van vroeger. Met een glas in de hand kijk ik een tijdje rond. Het geroezemoes van een receptie. Hostesses brengen lekkere hapjes en drank rond. Ooit was dit mijn wereld. Mis ik het? Nee, volstrekt niet. Na zes uur besluit ik terug te rijden.. Nog twee uur voor de boeg. Bij Markelo staat een lange file wegens een ongeval. Ik ga de snelweg af en verdwaal ergens tussen Lochem en Doesburg. Uiteindelijk vind ik een brug over de IJssel en de snelweg naar Arnhem. Om half negen arriveer ik in Gorcum. Langs de haven parkeren mag niet meer, staat er op gele borden. Dat is vanwege de Open Havendag van morgen. Met moeite vind ik een plekje op de Kalkhaven. Terug naar boven

Open Havendag 2013. Met Tessa en Vajen op het terras van de 3e Waterkering

Zaterdag 25-05-2013

Vandaag is het Open Havendag, ter viering van het 25-jarig bestaan van de Lingehaven. Je kan je niet meer voorstellen dat er ooit - in de jaren zestig - plannen waren om te haven te dempen. In plaats van een parkeergarage heeft Gorcum er een extra toeristische attractie van formaat bij gekregen, een voorziening die het niveau van de oude stad een behoorlijke impuls heeft gegeven en die er ook aan bijdroeg dat de Gorcumse Veerdienst werd opgericht. Een bedrijf dat zich ontwikkelde tot een van de best renderende in de gemeente.

Het weer werkt mee. Velen verwachtten dat de dag letterlijk in het water zou vallen, maar het is droog en regelmatig schijnt de zon. 's Ochtends lopen we langs de kramen die op het Eind, de Kriekenmarkt, de Appeldijk en de Havendijk staan. Er is veel volk op de been. 'We kopen niks!', is het consigne van Ans, 'ons huis is vol.' Toch bezwijken we voor twee overjarige komijnenkazen voor een tientje en een zal met twee kilo rode druiven voor twee euro. Op de Kriekenmarkt gaan we even bij het antiquariaat van Joke & Rijk aan. 'Op zo'n dag krijgen we zeker 200 tot 300 mensen over de vloer', zegt Rijk vergenoegd. Ik vraag naar boeken van de deze week overleden zeilschrijver Eerde Beulakker (69 jaar, aan de slopende zenuwziekte ALS) en leg ze in het zicht op de tafel met actuele boeken. Dat heb ik van Rijk geleerd. Op de Open Havendag mag je immers veel bootjesmensen in de winkel verwachten. We kijken een tijdje naar de races van de drakenboten en later zitten we genoeglijk in de zon op het terras van de 3e waterkering en zien de zalmschouwen uit  Woudrichem en Werkendam arriveren. Op het terras voegen Tessa en Vajèn zich bij ons. Diverse muziekgroepen en drumbands trekken door de stad. Het is een uiterst vrolijk gebeuren. Kijk hiernaast en hier naar de foto's.

Later op de middag haal ik bij Inge in Heukelum een doos wijn. Volgende week hebben we daar de 'literaire wijnproeverij' rond mijn boek. Vanavond komen onze buren Wiger & Arina bij ons op het eten. ('Op het eten' is een ouderwetse zegswijze - denk ik - die ik graag gebruik. Ik weet niet of het goed Nederlands is).  Terug naar boven

De 'Warnow'.

Zondag 26-05-2013

Lazy sunday. Uitgeslapen tot tien uur. Ietwat een kater van een erg gezellige avond met onze buren Wiger & Arina. Ans had voortreffelijk gekookt: een salade van paling en pasta en het Vietnamese vleesgerecht Bun Hoi Te Kwai. Vandaag lummelen, wat lezen (Kurzweil) en slapen.

Het stalen jacht Warnow -  eeen tot zeiljacht omgebouwde, Duitse loodsboot - is nog steeds niet gevonden. Op 15 april vertrok het uit Stonehaven, Schotland en werd een week later in Noorwegen verwacht. In het zeegebied was het onrustig, maar toch vertrokken ze. Er waren drie Nederlanders aan boord, zonder navigatiemiddelen. Arnoud, Tirza en Peter. Hoe is het mogelijk, denk je. Op 17 april zou er met de telefoon van een van de bemanningsleden voor de kust van Noorwegen contact zijn gemaakt met internet om zeekaarten te downloaden. Op 20 april zou een Noorse visser het schip nog hebben gezien in de buurt van Bergen. Op 10 mei hebben de Noren de zoektochten naar het schip stopgezet. Er is nooit materiaal van het schip aangespoeld en dat vindt men vreemd. 'Het is een stalen boot, die dus zinkt als er iets misgaat. Dan komen altijd wel onderdelen van het schip los, die vervolgens ergens aanspoelen', zegt de Nederlandse kunstwacht. Kijk hier op de aandoenlijke Facebookpagina van de groep. We hebben eerder dergelijke naïevelingen ontmoet: bijvoorbeeld het Franse jacht Tanit dat ondanks alle waarschuwingen toch door de Golf van Aden voer in 2009. De kapitein werd door Somalische kapers doodgeschoten. ''Piraten moeten onze droom niet verwoesten', zeiden ze. Dat deden de piraten wel. Lees het hier.  Terug naar boven

Een antieke, Scheveningse logger (?) in de Lingehaven

Maandag 27-05-2013

Maandag, marktdag in Gorcum. Het weer is de kooplui (en ons) genadig: het is een stralend zonnige lentedag, de eerste sinds wanneer? Na wat boodschappen in de stad strijken we neer op het zonovergoten terras van Grand Café Tax en zien de marktbezoekers uit stad en ommelanden aan ons voorbij trekken. Tegenover het terras is een kraam met mooie, lichte damesjurken e.d. Ans zoekt er een kwartiertje, houdt op die typische, ongeëvenaarde vrouwelijke wijze specimina omhoog en onderwerpt ze aan een kritische beschouwing. Weinig komt er in aanmerking. Later zie ik dat ze een fraai, paars exemplaar aanschaft. De Marokkaanse groentenboer in de kraam ernaast heeft weer het hoogste woord: 'goeie meloenen voor één euro!', roept hij. En 'mooie sperziebonen bij die allochtonen!' en 'verder lopen = duurder kopen'. Ans koopt een meloen en wat zoete aardappelen (foto hier). We brengen een relaxte anderhalf uur door op het terras.

Op de terugweg zien we een mooie, antieke vissersboot in de haven (foto hierboven). Ik weet niet precies wat het is: een logger? Terug thuis lunchen we en maak ik dit summier verslagje. Vanmiddag ga ik naar Utrecht met de snelbus voor een bijzondere ontmoeting, waar ik morgen over schrijven zal. Terug naar boven

Met mijn vroegere vriend Bas in Restaurant 'Sirtaki' in de Servetstraat in Utrecht

Dinsdag 28-05-2013

Gisteravond had ik een eetafspraak met een goede vriend van vroeger: Jaap Lizé die zich nog altijd Bas noemt. Bas Lizé dus. We waren vrienden in onze studententijd en woonden een tijdlang in het zelfde studentenhuis aan de Oude Kamp 17 in Utrecht, niet ver van de Nieuwegracht. We studeerden allebei geneeskunde en gingen vaak samen stappen in de Utrechtse kroegen. Ik noemde hem Wubbe - ik heb het hier al eens uitgelegd - en hem noemde ik Bas. Die naam is dus aan hem blijven kleven. Deze Bas komt voor in mijn boek. De loopbaan van Bas speelde zich af in het onderwijs en nu heeft hij nog steeds een adviespraktijk: Advies van Bas. Hij bleef in tegenstelling tot mij bij zijn vriendin, trouwde met haar en kreeg vier dochters (waaronder een drieling) We verloren elkaar eind jaren '70 uit het oog en vonden elkaar terug dankzij de sociale netwerksites. 

Ik reis met de interliner in iets meer dan een halfuur van Gorcum naar Utrecht. Op het Jaarbeursplein ligt alles op de schop, de bus stopt op een nieuw busstation oostelijk van de ingang van Hoog Catharijne. Ik heb alle tijd, we hebben pas om zes uur afgesproken op het Wed bij Bar Bistro Madeleine, dezelfde plek als voor mijn boekpresentatie onlangs. Ik raak haast onvermijdelijk verzeild in de grote boekhandel van Selexyz Broese op de Stadhuisbrug. Mijn voorgenomen terughoudendheid - wanneer moet ik al die boeken lezen? - smelt snel weg. Ik verlaat de winkel met een ruim gevulde tas. Het is schitterend zonnig weer, de terrassen lonken. Ik nestel me op het terras van Graaf Floris aan de Vismarkt.

Even voor zes uur loop ik het schilderachtig stukje langs de gracht naar het Wed. Bar Bistro Madeleine blijkt gesloten. Ik zet me op een terrasbank van het naastgelegen eetcafé, van hieruit kan ik zien of Bas arriveert. Inderdaad komt hij even later op de fiets aanrijden. De volgende uren raken we niet uitgepraat. We gaan eten in mijn vertrouwde Grieks restaurant 'Sirtaki' in de Servetstraat, ooit de eerste Griek in Utrecht. Veel mensen uit vroeger tijd passeren de revue, soms lachen we ons een kriek, soms is het even schokkend omdat enkelen al dood zijn, in een paar gevallen door zelfmoord. We hebben een gouden avond, die veel te snel voorbij is. We lachen als vroeger en vinden elkaar weinig veranderd. Bas kijkt nog even ondeugend als vroeger. Of hij dat ook is? Lees mijn boek. Ik haal gelukkig op tijd de laatste interliner naar Gorcum. Thuis bij Ans zit nog een tijd na te genieten.

Vandaag is het een redelijke dag, in elk geval droog. Via via hebben we een tweede platte televisie gekregen, eentje van 22", geschikt voor de slaapkamer. Hij moet natuurlijk wel geïnstalleerd worden. Bij de Handyman in de Arkelstraat koop ik een stevige wandbeugel en bevestig het toestel aan de muur. De aansluiting levert meer problemen op: er is geen kabelcontactdoos in de slaapkamer. Na veel gedoe en vier bezoeken aan de Praxis  op de Spijksedijk heb ik een coaxkabel door een gat in de muur getrokken naar de meterkast op de gang. Daar zit een signaalversterker met nog een vrije uitgang. Maar het werkt niet, er komt geen signaal en tenslotte geef ik het op. Frustratie, woede, berusting (deze drie). Een installateur zal morgen uitkomst moeten bieden. Terug naar boven

De nieuwe TV op onze slaapkamer heeft nog geen signaal

Woensdag 29-05-2013

Een grijze dag. Overal elders in Nederland schijnt het te regenen, behalve in Gorcum. Ik verdiep me nogmaals in de installatie van een tweede televisie. Het ziet ernaar uit dat ik een zogenaamde signaalverdeler nodig heb, maar ik heb geen zin om nog eens naar de Praxis te lopen. Het heeft ook geen haast en trouwens, ik zou niet onder ogen willen zien dat ik straks zo'n ding heb gekocht en geïnstalleerd en dat het nóg niet werkt.

Ik maak er een leesdag van met 'Prooi' (Luitingh-Sijthoff, Ned. vert. 2003), een oudere Michael Crighton. Het onderwerp is erg actueel en verontrustend: de mogelijkheden en gevaren van nanobots, emergente eigenschappen en foglets. Een onderwerp dat ook bij Kurzweil een vooraanstaande rol speelt.

Ans voltooid vandaag de correctielezing van deel 2 van mijn trilogie. 'Mooi boek', zegt ze. Nu ga ik het zelf nog een keer oplettend en kritisch doornemen.

Vanuit Brussel krijgt ons land te horen dat er voor 2014 toch veel meer hervormd en bezuinigd moet worden, om de 3%-norm te halen. Niet de eerder genoemde 4,3 miljard, maar zelfs 6 miljard omdat de economie het nog steeds laat afweten en de verhoopte groei zich niet voordoet. Ik zei destijds al dat het Sociaal Accoord onhoudbaar zou zijn en dat met name de vakbeweging de leden ermee zand in de ogen strooide.

Terug naar boven

Donderdag 30-05-2013

Saaie, grijze dag. Ik word weer eens geconfronteerd met de zaak Jansen Steur. De tuchtzaak, ditmaal. Per email en per post komt de dupliek binnen van letselschadeadvocaat Yme Drost, namens vijf gedupeerde ex-patiënten. Hoe zit het ook weer? Eerst ontving ik het klaagschrift, later nog een aanvullend klaagschrift. Daarop zonden mijn advocaat en ik op 2 april jl. een verweerschrift in. Nu reageert de klagende partij daarop na twee maanden met een dupliek; daarop kunnen wij dus weer reageren (met een 'tripliek'?). Enfin, daarvoor heb ik gelukkig tijd beschikbaar, tot 21 juni. Dat moet voldoende zijn. Vervelend om je er weer in te verdiepen, maar het is niet anders. In plaats van te beginnen met de correctie van deel 2 van mijn boek, zet ik me tot lezen en analyseren van het stuk. De dupliek van Drost zit slordig in elkaar en hij haalt veel dingen uit hun verband. Vermoeiend om dat weer recht te moeten zetten. Ik bel mijn advocaat en we maken een afspraak voor komende maandag.

Later loop ik bij Rijk langs voor een kop koffie. Tegelijkertijd heeft Ans haar vriendin Janny op bezoek. De rest van de dag begraaf ik me gerieflijk in de laatste (wetenschappelijke) thriller van Michael Crichton, 'Micro' (Luitingh-Sijthoff, Ned. vert. 2012). Hij overleed in 2008 aan kanker, voordat hij het boek af had. Het werd voltooid op basis van aanwezige schema's en schetsen door de auteur Richard Preston. Crichton hervat het thema van de nanobots en de froglets uit het eerdere 'Prooi'. Het verhaal is erg spannend, dus ik verricht verder vandaag niets. Wel verneem ik dat de gevierde SF-auteur Jack Vance onlangs op 96-jarige leefijd overleed. Hij schreef de onvergetelijke Tschai- en Durdane-series, boeken die ik verschillende keren herlas. Een meesterverteller, deze Vance! Terug naar boven

Uitgever Jan-Willem met de 2e druk. Let op de barcode rechtsonder, zegt hij

Vrijdag 31-05-2013

Vandaag komt Jan-Willem, mijn uitgever, exemplaren van de 2e druk van mijn boek brengen. Het is een tamelijk mooie, zonnige dag. Om kwart over elf gaat de telefoon: het is Jan-Willem en hij heeft autopech op de A27. Het gaat om een gesprongen ventilatorriem. Wachten op de Wegenwacht. Tenslotte arriveert hij iets na één uur. Hij heeft een doos oude boeken bij zich, die misschien antiquarische waarde hebben. We lopen langs de winkel van Rijk & Joke. Helaas, de waardering van de antiquairen valt tegen, de boeken zijn weliswaar oud - bijvoorbeeld de Verzamelde Gedichten van Guido Gezelle - maar teveel beschadigd.

Bij ons thuis pakken we mijn boek uit. Inderdaad: de 2e druk. Op de achterkant staat nu ook een barcode, dit is de boekhandelseditie. Het boek is ook leverbaar als e-book, met een eigen ISBN-nummer. Bij een kop koffie vertelt Jan-Willem hoe het verder gaat. De boeken zijn aangemeld en geleverd aan het Centraal Boekhuis in Culemborg, het distributiecentrum voor de Nederlandse boekhandels. Een exempaar ging naar de Koninklijke Bibliotheek in 's Gravenhage. Het boek werd aangemeld bij NDB Biblion, de inkooporganisatie van de Nederlandse bibliotheken. Volgende week stuurt hij persberichten uit. Recensieexemplaren kan men aanvragen. Verder komen er mailingen aan alle boekwinkels in Nederland. De infromatie op de diverse online-boekensites (zoals Bol.com) moet worden aangepast. Nu staat het boek er wel op, maar als 'nog niet leverbaar. Een heel werk. o ja, Jan-Willem zal ook zorgen dat het in de webwinkel van TenPages komt.

We praten over deel 2 en spreken af dat de cover en de tekst voor augustus klaar zullen zijn. Dat betekent dat ik de correctieslag af moet hebben, als we op 21 juni naar Kreta teruggaan. Over drie weken dus. Deel 2 zou medio september/oktober kunnen uitkomen. Een opwindend vooruitzicht.

Om kwart voor drie vertrekt Jan-Willem. Ans keert vlak erna terug van een bezoek aan haar moeder. Het ging niet zo denderend met haar; ze lag nog in bed en was in de war. Later knapte het op. Straks gaan we naar Nieuwegein, op het eten (daar heb je het weer: 'op') bij onze vrienden Paul & Tine Andela. Die hebben beloofd ons een rijsttafel zoor te zetten. Terug naar boven

De 'literaire wijnproverij' in Wijnhuis Heukelum. Helemaal rechts Inge Hogerdijk

Zaterdag 01-06-2013

Om twee uur 's middags rijden we naar Heukelum voor het inrichten van de boekentafel in Wijnhuis Heukelum. Het weer werkt mee, het is droog en fris en soms schijnt kort de zon. Jacqueline, de vrouw van Inge, schenkt koffie. We gaan natuurlijk niet meteen aan de wijn, de middag duurt nog tot minstens zes uur. We richten een aparte tafel in met twee stapels boeken (2e druk), foto's uit de Lucas-tijd en een model van een 2CV. Juist als we klaar zijn met de tafel komt de eerste bezoeker binnen: Freek, mijn oude, vertrouwde opstapper uit 2006, nu helemaal overgekomen uit zijn woonplaats Deventer. Toen - in 2006 - zeilden we Dulce terug van Spanje naar huis (verslag hier) Freek kocht ook aandelen in mijn boek. Even later lopen twee representanten van mijn grootste aandeelhouder binnen, Robert Schurink en Angela Iuliano van de Cortex Group. Later loopt de zaak van Inge vol met stamgasten, maar ook met enkele onbekenden en met mensen die ik in jaren niet zag. Dat zijn ook aandeelhouders. Erg leuk is dat Ad Hogerdijk, Inge's vader en mijn vroegere buurman in Deil, ook van de partij is. Het wordt zeer gezellig. Ik geniet van de sfeer en van de complimenten. Dit is een leuke kant van mijn nieuwe bestaan als schrijver. Inge heeft lekkere wijnen op de proeftafel gezet en de verkoop van wijn en boeken loopt goed. Ik heb dertig van mijn boeken meegenomen; daarvan wordt de helft verkocht. We vinden er overigens drie misdrukken bij, boeken waarin de bladzijden van achteren naar voor zitten of de bladspiegel omgekeerd is. Die zullen we teruggeven aan de uitgever. De niet-verkochte boeken blijven nog weken in het Wijnhuis te koop; Inge denkt ze allemaal nog te kunnen verkopen. Zie hiernaast en hier 3 andere foto's van de proeverij.

Om zeven uur vertrekken Ans en ik naar Gorcum in feestelijke stemming. We besluiten onszelf te trakteren in het Grieks restaurant 'Mykonos' op de Langendijk. Daar zit Daan Wormgoor aan de bar, een jeugdvriend van Ans (foto hier). Het restaurant zit vol, maar even later krijgen we van eigenaar Jorgos het mooiste tafeltje aan het grote raam boven de Lingehaven. Als we om tien uur thuiskomen, zijn we behoorlijk moe. Voor de TV zitten we te slapen. Vroeg naar bed, derhalve. Terug naar boven

Poëzieroute Gorinchem. Gedicht van Hans Kilian op buurthuis 'De Aanlegsteiger'

Zondag 02-06-2013

Uitgeslapen, ondanks vroeg in bed. Beetje brak. Zelfs in mijn zondagse bad val ik weer in slaap. Dat moet afgelopen zijn; de komende dagen geen druppel alkohol. Omdat het een mooie, frisse lentedag is, maak ik een lange wandeling over de wallen en door de binnenstad. Onderweg kom ik langs het gebouw van de peuterspeelzaal, buurthuis en zaalverhuurder 'De Aanlegsteiger'. Op de muur langs de Visserslaan staat een gedicht van de Poëzieroute, dat ik nog niet gezien had (foto hierboven). Het heet 'Signalement' en is van de in Gorcum woonachtige dichter Hans Kilian.

De rest van de dag begraaf ik me weer in de stukken voor de tuchtzaak inzake Jansen Steur. Morgenochtend zal ik onze reactie op de dupliek van letselschadeavocaat Yme Drost met mijn advocaat in Utrecht bespreken. Het vergt uitzoekwerk in de diverse rapportages (Lemstra 1 en 2 en Hoekstra), omdat Drost erg ongenuanceerd en onzorvuldig citeert. Je mag niets ongecheckt laten bij die man, zo blijkt als ik diverse faux pas ontdek. Ondertussen komen Tessa en Vajèn thee drinken bij Ans.

Weet je wat Drost ook schrijft? Met veel plezier lees ik op bladzijde 14 dat hij zich beklaagt over mijn proceshouding: 'Het stuit klagers (de 5 gedupeerde ex-patiënten van JS) tegen de borst dat Zijlstra geen volledige openheid van zaken geeft. Zijlstra heeft in de openbaarheid altijd gesteld zich toetsbaar te willen opstellen. Bij een dergelijke houding past de huidige proceshouding van Zijlstra niet. Klagers zijn van oordeel dat een dergelijke houding, waarin Zijlstra op een aantal punten niet naar waarheid verklaart, hem tuchtrechtelijk is te verwijten.' Tjonge, tjonge. De waarheid niet spreken = liegen of verzwijgen. Je verwacht dat hij daar voorbeelden van geeft, maar dat doet hij niet. Bovendien rekt hij het bereik van het tuchtrecht op onnavolgbare wijze op. Verderop verwijt hij me zelfs dat ik met Kerst en Oud & Nieuw 2003 met vakantie ging. Curieus verwijt, waar ik JS toen allang de toegang tot het ziekenhuis ontzegd had. Ik zal het hier maar bij laten.   Terug naar boven

Mr. Willemien Kastelein, mijn advokaat

Maandag 03-06-2013

Weer een dag die gewijd is aan de zaak Jansen Steur. Vanmorgen bezoek ik mijn advocaat Willemien Kastelein in Utrecht (foto hierboven). Zij is vennoot in het bureau Kramer, Bijkerk en Steenberghe en specialist in gezondheidsrecht. Het kantoor zetelt in een deftig pand aan de Ramstraat in de rustieke wijk bij het Wilhelminapark (maar dat heb ik al eens eerder verteld). In tweeëneenhalf uur bereiden we het antwoord op de dupliek voor van letselschadespecialist Yme Drost. Veel zoekwerk: wat staat ook al weer waar en in welke bijlage? De stapel processtukken rijkt nu al tot kniehoogte. Ik vertel uiteraard dat we vanaf 21 juni a.s. maandenlang buitenslands zullen zijn; kan dat problemen geven? We zijn medio oktober weer terug, maar kunnen onze boot tussentijds niet zomaar ergens wegleggen. Dat weet Willemien natuurlijk ook niet. De ervaring leert echter dat er bij het Tuchtcollege doorgaans vele maanden zitten tussen de wisseling van stukken en de zitting. We zullen naar bevind van zaken moeten handelen. Verder zal ik hier niets zeggen over onze strategie; dat merkt Drost vanzelf wel bij de zitting.

Om half twee rijd ik terug naar Gorcum. Er is veel bewolking, de zon komt er niet echt door. Verderop in de week zal de temperatuur eindelijk weer eens boven de twintig graden komen. Thuis lunch ik met Ans, die juist terug is van een bezoek aan haar moeder. Daarna val ik in mijn luie leesstoel in slaap, toch vermoeid van de inspannende ochtend.

Later stuur ik wat berichten over de verschijning van mijn boek aan 'bekende boekhandels' zoals De Rooie Rat in Utrecht, politieke boekhandel en antiquariaat, die ik in mijn studentenjaren tot bloei heb zien komen. Morgen zal ik er meer doen. Terug naar boven

Dinsdag 04-06-2013

De demonstraties in Turkse steden duren nu een week. Het gaat allang niet meer alleen over de herinrichting van het Taksimplein in Istanbul en het parklj, dat ernaast ligt. Het verzet tegen het regime van premier Erdogan en zijn gematigd Islamitische AK-partij is massaal. In vele tientallen steden zijn demonstaties, die met veel geweld door de politie worden neergeslagen. Er zijn nu twee doden geteld.

Syrië, Libanon, Egypte, het lijkt wel of in alle landen waar we met ons schip kwamen, de pleuris uitbreekt. Nu Turkije. De toeristen zeggen massaal hun vakantiereserveringen af. Dat parkje bij Taksim, dat ken ik. Ik liep er een aantal keren door, op weg naar de stomvervelende, corrupte havenmeester van Istanbul. Een aardig parkje, een kleine oase van rust naast de drukke snelwegen. Erdogan wil zijn stempel op de architectuur van de stad drukken. Op Taksim, zinnebeeld van het Turkse secularisme, wil hij de grootste moskee van het land bouwen. Een glazen, doorichtig gebedshuis, groter dan de Haghia Sophia en de Blauwe Moskee, ongetwijfeld een mooi ontwerp, maar evenzeer ongetwijfeld een allesoverheersend gebouw op die plek. Ook zou er sprake zijn van sluipende islamisering van de samenleving. Een inperking van de verkoop van alkohol dreigt bijvoorbeeld. De pers, veelal overheerst door het regime, negeert de demonstraties en dat maakt de betogers weer woedend.

Erdogan gedraagt zich typisch als een dictator. De demonstranten zijn extremisten. Voor hem telt alleen de stembus, zegt hij, en hij gaat onverstoord op bezoek naar Marokko. Uitschot, daar hoeft hij geen rekening mee te houden. Dat kan een misrekening zijn. De president van Turkije, Abdullah Gül, is slimmer. 'Democratie is meer dan alleen verkiezingen', zei hij gisteren. 'Wij leven in een open maatschappij en mensen moeten uiteenlopende meningen kunnen uiten, als dat maar met wederzijds respect gebeurt.' Is het nauwelijks verhulde poging om de macht?' 'Ik weet niet wat de president gezegd heeft', is de reactie van Erdogan. Gül hielp hem tien jaar geleden aan de macht, maar nam daarna steeds meer afstand. De situatie is hachelijk, want Erdogan kan in uiterste instantie niet op zijn leger bouwen. Met de militairen, behoeders van de seculaire erfenis van Atatürk, heeft hij een slechte verhouding.

Een mooie dag van zon en wolken. Ik krijg een verzoek van BN/De Stem om een recensie-exemplaar van mijn boek op te sturen. Dat is veelbelovend. Ook stuur ik een berichtje naar mijn oude HBS, tegenwoordig de Nassau Academie geheten, om ze te interesseren in de aanschaf van mijn boek voor de bibliotheek. Per slot komt de school er in voor. Ik breng een exemplaar van de 2e druk naar Boekhandel Cursief in de Kruisstraat. Een paar weken gelden gaven ze me gratis een exemplaar mee, dat ik aan iemand cadeau wilde doen. Nu krijgen ze een 2e druk voor terug. 'Veel mooier uitgevoerd', zegt (mede)eigenares Anja, 'Beter dan die 1e druk, die met POD is gemaakt'. Ik zie het overigens niet. 'Ik heb deze week drie exemplaren verkocht', zegt ze, 'nadat dat interview met jou in de krant stond.' Ze vindt het niet veel. 'Er kwamen mensen vragen naar het boek; die keken erin en kochten het toch niet.' Tja; het sprak ze niet aan, vrees ik. Misschien hadden ze heel iets anders verwacht.

Verder presteer ik niet veel. Al dagen ben ik zwaar verkouden en daar heb ik flink last van. Ik voel me als een slappe vaatdoek.  Terug naar boven

Woensdag 05-06-2013

De gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer kent een zaagtand-fenomeen over het jaar, met een maximum en een minimum. We zitten in mei - waarschijnlijk - op het minimum, zoals de maandelijkse grafiek van Roy Spencer laat zien. De maand komt niet eens onder de mediaanlijn. Een plus van 0,07^o Celsius. Maar dat kan in juni nog wel gebeuren. We blijven het volgen.

Ook vanmorgen nog slap van de verkoudheid, hoewel minder gesnotter en gehoest. In Turkije waren gisteravond opnieuw demonstraties tegen Erdogan. Opvallend: zijn vice-premier biedt de betogers zijn excuses aan voor het extreme politiegeweld. Opnieuw een AK-politicus die afstand neemt tot de premier?

Een lekkere, zonnige dag. We lopen de binnenstad in voor onze boodschappen. Bij de Peterbrug stopt een grote Volvo-stationcar naast ons. 'Ans!', roept een vrouw. Ze stappen uit. Het zijn twee oude bekenden uit onze ziekenhuistijd, die een paartje zijn gaan vormen. Leven is veranderen, het ziet er goed uit. Thuis begin aan het verzenden van mailberichten over het uitkomen van mijn boek, op naam, aan al mijn relaties op LinkedIn. Dat neemt flink tijd. Ondertussen komt een technicus van EP langs om ons nieuwe TV'tje op de slaapkamer aansluiten. Dat lukte mezelf niet. Het is snel opgelost, ik had een te ruime aansluitbus gebruikt. Nu is het wachten op Bas, mijn jongste zoon, die langs zal komen. Terug naar boven

Screendump van de Bol.com-pagina over mijn boek

Donderdag 06-06-2013

Leuke middag en avond met Bas. Hij heeft zijn was bij zich. Terwijl die in de wasmachine draait, lopen wij over de wallen en kijken naar het hoge water. Niet zo hoog als verwacht, de uiterwaarden staan slechts voor de helft onder. Minder dan in het vroege voorjaar. Later luisteren we naar de muziek die hij voor zijn examenproef inleverde: mooie, geconcentreerde muziek voor verschillende instrumenten. Heerlijk, zo'n getalenteerd jong! Alleen een beetje lui (als zijn vader vroeger).

Vanmorgen vroeg in een stralende ochtend naar de Rivas-prikpost in Gorcum-Oost om bloed te laten afnemen voor een PSA-bepaling. Uitslag volgende week, als ik bij mijn uroloog ben. Spannend! Soms neig ik, heel even, ertoe om het niet te willen weten. Leef maar gewoon door, denk niet aan die ziekte, het gaat toch goed? Maar zo zit ik niet in elkaar.

Later op de ochtend lopen we naar de Praxis aan de Spijksedijk, om een nieuwe toiletbril te kopen. Ja, bij de bevestiging van de huidige bril op de pot is iets gebroken. Ik had al eens een reparatiepoging ondernomen, maar het ding raakte weer los. Je schuift erop heen en weer, op zich niet zo erg, meende ik, maar daar was Ans het niet mee eens. Vanmorgen bepaalde ze gedecideerd dat er een nieuwe moest komen. Enfin, die zit er nu op en toegegeven, het zit rustiger.

We drinken koffie op ons eigen terras op de sluis, de schuifpui open, en kijken naar de passanten. ik worstel nog steeds met die zware verkoudheid. De zon staat stralend aan de hemel. Op de sluis zijn twee schilders bezig een nieuwe, donkergrijze anti-sliplaag op het beton aan te brengen. In de verte zie ik Rijk bezig de tafel met goedkope boeken buiten op de stoep voor de winkel te zetten. Van de buren Wiger & Arina komen op Facebook mooie foto's langs uit Zeeland, waar ze vannacht met hun boot in Goes lagen. Zij wel! Nou, wij binnenkort ook.

Ik stuur een moppermailtje aan mijn uitgever: waar blijven die persberichten die hij zou aan de media zou sturen? Per slot kunnen we er nu nog van profiteren dat ik in het land ben. Helaas komt er geen reactie. Jan-Willem is, geloof ik, typisch zo'n man die in zijn enthousiasme teveel hooi op de vork neemt. Enfin, ik ga zelf maar weer aan het werk om deel 1 onder de aandacht van mijn LinkedIn-relaties te brengen. Uren ben ik ermee bezig. Ans zit lekker in de serre, de deuren staan open en buiten is het zomer. Mooie muziek op Radio4.

Premier Erdogan sprak de pers in Tunis. De bouwplannen voor het Taksimplein zullen niet veranderen, laat hij weten. Een harde opstelling, die tot verdere escalatie dreigt te leiden. Een autoritaire leider die geen rekening houdt met grote minderheden, komt vroeg of laat in de problemen. Er zijn nu vier doden.

Andere brandhaard. Met steun van het Libanese Hezbollah heeft Assad de strategische stad Qusair na een wekenlange strijd veroverd. Die steun zou verschil kunnen uitmaken; men verwacht dat ze nu Aleppo zullen proberen volledig in handen te krijgen. Terwijl het Westen aarzelt om de opstand te steunen, lijkt Assad de overhand te zullen krijgen dankzij Iran, Rusland en Hezbollah. Tegelijk spreekt Al Queida zijn steun uit aan de tegenstanders van Assad. Heeft het demokratische Westen de boot gemist?  Terug naar boven

Eergisteren met mijn jongste zoon Bas op de Altenawal

Vrijdag 07-06-2013

'Thank God it's friday', zuchtte ik vroeger toen ik nog werkte. Nu hebben we in wezen altijd vrijdag en we genieten er hevig van. Dagelijks. Gisteravond bezoek van Wil Funk en zijn vriendin Marjanne Rijkhoek. Gezellig een paar uur stuk gekletst in de serre, de schuifpui nog steeds open. In de warme avond komen bekenden langs en soms beginnen ze op gemoedelijke toon een gesprekje. Wil en Marjanne kopen ieder een boek bij me met opdracht en handtekening. Hoe ik dat doe? Ze komen uit mijn stapeltje met auteursexemplaren en ik vul het weer aan met bestellingen op de online-boekensites. Omzet nietwaar? Marjanne heeft contacten met leesgroepen in de buurt. Ze zal proberen in het najaar een bijeenkomst te regelen over mijn boek.

Vanmorgen werk ik weer verder aan de berichten aan mijn LinkedIn-relaties. Een enkeling reageert meteen enthousiast: 'Ga ik lezen!' Later reageert mijn uitgever ook eindelijk. Hij zendt het persbericht (zie hier), dat hij heeft gecompileerd uit reeds bestaande teksten. Helaas is er geen verzendlijst bij. Recensieexemplaren zond hij op mijn verzoek, omdat ik er mensen ken die ik inlichtte, in elk geval aan BN/De Stem, De Volkskrant en de Twentse Courant/Tubantia. Ik hoop dat het opgepakt wordt. Tussendoor drink ik een kop koffie bij Rijk in de winkel. Later bericht Rijk dat zijn eigen uitgever, Paul Roosenstein, mij nog van vroeger blijkt te kennen. Nu herinner ik me hem weer. Paul zal een link met mijn boek maken op één van zijn sites: 50pluswereld.

In het begin van de middag loop ik naar de praktijk van mijn huisarts in Gorcum-Oost. Een wandeling van tweemaal drie kwartier. Ik moet op diabetescontrôle bij praktijkverpleegkundige Harrie. Alles blijkt in orde: fundusfoto's beiderzijds goed, cholesterol, triglyceriden, LDL-fracties, nierfuncties, alles goed, behalve de nuchtere glucose: 7,1 mmol/l. Maar de HbA1c is voorbeeldig. 'Ga zo door', zegt Harrie. 'Nou, bedankt Harrie!', doe ik automatisch een TV-reclame na. Tegen half drie ben ik thuis Daar lees ik zorgvuldig de conceptdupliek van mijn advokaat in de tuchtzaak Jansen Steur. Die staat als een huis, ik heb er niets over op te merken.

De ziektekostenverzekeraars worden in de toekomst niet meer gecompenseerd voor de risico-patiënten in hun bestand verzekerden, lees ik in De Volkskrant. Minister Schippers 'wil de verzekeraars zo optimaal prikkelen om de beste zorg tegen de scherpste prijs in te kopen.' Ik snap het niet: het schrappen van die compensatie moet er wel toe leiden dat verzekeraars zullen proberen te selecteren op risico; ook al mag dat officieel niet, ze zullen wegen vinden om risicopatiënten buiten de deur te houden. Voor de aanvullende verzekeringen mag dat nu al. Weer een stuk solidariteit uit het systeem gesloopt.

Bij Rijk kocht ik het nummer uit mei 1982 van het toenmalig literair tijdschrift Bzzlletin (nr. 96) met een uitgebreid artikel van Dirk Kroon over Jozef Eijckmans (Eijckmans is de dichter, in 1907 geboren in Gorcum, van wie een gedichtfragment op ons huis staat, onderdeel van de Poëzieroute) Ik vind er een mooi liefdesgedicht van hem in, dat ik niet kende. Aarzelende woorden, als steeds, en uiterst summier, zo'n gedicht als je zelf had willen maken:

eigenlijk mag ik hem wel

die dagdromer van mij

hij kent een beter leven hij

weet altijd hoe het hoort

vandaag verraste hij mij weer

met iets merkwaardigs:

zij kwam met de trein van

4 minuten over half 12

stond om kwart voor 12 voor

mijn huis en belde aan

ik deed haar open

zij lachte alleen maar

Van mij had deze ook wel op onze muur mogen staan. Terug naar boven

Dulce op de wal in Aghios N. (foto Meeder/Roubos)

Zaterdag 08-06-2013

Zonnige dag met een frisse, zelfs koude noordenwind. Nel Meeder & Frans Roubos, die al eerder een bericht in het Gastenboek plaatsten, sturen per email een foto uit Aghios N. van onze Dulce (foto hierboven). De boot staat er keurig bij, de antifouling is nog niet op het onderwaterschip aangebracht. Het roer is er nog af, zoals verwacht. Nel en Frans, bekenden uit Gorcum, laten nu hun eigen boot voor de hete maanden in Aghios N. achter. We ontmoetten hen in de herfst van 2009 in Ikaria, waar ze langszij kwamen liggen in het piepkleine haventje.

Boodschappen in de stad. Bij hetpostagentschap van boekhandel 'De Wingerd' stuur ik de drie misdrukken van mijn boek op naar Jan-Willem. Daarna stel ik een eigen persbericht op en mail het naar een aantal bladen, zoals Plus, Zin en Opzij. Gewoon proberen. Barbara, Tessa en Vajèn komen 's middags thee drinken. Ook Kate komt langs, weer terug uit Tsjechië. Veel bootjes door de sluis. De sluismeesters waarschuwen de mensen voor de harde stroom op de rivier, die nog steeds hoog staat. Maar niemand ziet er reden in om terug te keren. Later ga ik even kijken naar de waterstand: die is al aan het zakken.

Ik bel Kostas in Aghios N., onze nijvere werkman, om hem te vragen voor onze komst de antifouling aan te brengen. Dat zal hij doen. Straks even langs Inge in Heukelum. Benieuwd of hij nog boeken heeft verkocht. Terug naar boven

Mijn kleinkinderen Lisa (l) en Thijs (foto Pijke)

Zondag 09-06-2013

De dag van onze terugreis naar Kreta nadert met rasse schreden. Even klagen. Nog steeds heb ik last van vermoeidheid en van de zware verkoudheid; die duurt nu al een week. Gisteravond daarom vroeg te bed.

Vanmorgen is het bewolkt. We rijden naar Derrick & Nicky in Amsterdam-Noord. Die hebben dit weekeinde Liam en Caelan over de vloer. De moeder van Nicky is er ook. De conditie van de ongelukkige Liam is stabiel. Hij kijkt nog steeds het liefst naar tekenfilms. Caelan is een vrolijk mannetje dat zich prima redt met de beide talen, Hollands en Tsjechisch. Om iets te doen ga ik in de tuin onkruid uittrekken. Dat is hard nodig; de vervelende hanekam of zevenblad - Aegopodium podagraria - dreigt hun siervarens, hortensia's en klimop te overwoekeren. Vreedzaam werk, maar na drie kwartier ben ik alweer doodop. We dachten nog even bij Floor, Pijke en hun kinderen in IJburg langs te gaan, maar ik voel me te moe. Later bleken ze niet eens thuis te zijn. Daarom hiernaast een schattige foto, die Pijke van de week maakten van Lisa & Thijs.

Thuis een verlaat middagslaapje in mijn luie stoel. Daarna lezen in een mooi boek, dat ik onlangs kocht, toen ik in Utrecht was: 'Immortality. The quest to live forever and how it drives civilisation' van de filosoof Stephen Cave (Biteback Publishing, 2012). Daarover moet ik het binnenkort eens hebben. Buiten schijnt inmiddels de zon.

Vanavond uit eten met Ria P. en Chris Braad. Het is niet zo dat die beiden iets met elkaar hebben; het zijn allebeid mensen uit het Gorcumse verleden van Ans, die elkaar toevallig ook goed kennen. Terug naar boven

Stenen die Opportunity op Mars onderzocht

Maandag 10-06-2013

Het was ondertussen steeds waarschijnlijker geworden dat er ooit, miljarden jaren geleden, water op de planeet Mars heeft gevloeid. Maar nu is door de vondst van echte kleimineralen het definitieve bewijs geleverd. Het marswagentje Opportunity, dat al sinds 2004 op de rode planeet rond rijdt, vond ze in een steen bij de 22 kilometer brede krater van de vulkaan Endurance. 'Het water zou drinkbaar zijn geweest', zegt een onderzoeker. Eigenlijk is dit groot nieuws, want de kans is nu toegenomen dat er ooit leven op Mars is geweest. Microbiologisch leven. Waarschijnlijk eerder dan op de aarde, die langer heet en vloeibaar bleef. Er is zelfs een kans dat dat Marsiaanse leven de aarde heeft 'bevrucht', door het inslaan van stenen die door botsingen met asteroïden van het Marsoppervlak werde losgeslagen.

Gisteravond een gouden avond met Ria P. en Chris Braad in Brasserie Bon'Apart, vlakbij op het Eind. Vanmorgen kijken nog we nog wat lodderig in bed naar de nieuwsjournaals op de nieuwe TV. 'Chill', zouden mijn kinderen zeggen. Het is bewolkt en zal tot aan de middag duren voor de zon er door komt. Ik ben uren doende met het versturen van een verbeterd persbericht aan een dertigtal kranten en tijdschriften. Daarna ga ik verder met het mailen van LinkedIn-relaties. Een paar berichten terug dat ze het boek gaan bestellen.

Ondertussen is het mogelijk om de stand van zaken betreffende lezersreacties op te maken. Ik kreeg er circa tien. Iedereen las het boek met plezier en vond het gemakkelijk en vlot te lezen. Zelfs moeilijk om ermee te stoppen. Jammer dat de volgende delen er nog niet zijn. Dat klinkt dus goed en ik geloof dat ze het menen. Wat is er nu eigenlijk blijven hangen?

'Ik vond de hoofdpersoon Lucas zo lief', zei iemand.

'Lief?'

'Ja, tegen die vrouwen in zijn leven.'

'Maar die Ginette laat hij toch wel erg lelijk zitten.'

'Dat is zo maar die dingen gebeuren. En hij was nog zo jong.'

Hm. Daar komt Lucas mooi mee weg.

Volgens onze zeilvrienden Peter & Daniëlle van de Second Lady, die in het Turkse Datcha liggen, is dit weekeinde de eerste meltemi opgestoken. De meltemi, de narrige, loeiende en dodelijk vermoeiende Egeïsche noordenwind die op gezette tijden in de zomermaanden waait en waar ook wij nog de nodige hinder van kunnen ondervinden. Terug naar boven

Schematische weergave van sneller-dan-het-licht reizen met de Alcubierre-aandrijving

Dinsdag 11-06-2013

Peinzen over reizen sneller dan het licht. Dat is in de fysica een onmogelijkheid. Maar van de week verscheen er een merkwaardig bericht op de website van de Nederlandse uitgave van de NewScientist: de Amerikaanse NASA-ingenieur Harold White vond er een oplossing voor. Die is gebaseerd op het werk van de Mexicaanse fysicus Miguel Alcubierre van bijna twintig jaar geleden, waarin hij de zeer speculatieve Alcubierre Drive ontwikkelde. Daarvoor is het bestaan van 'negatieve massa' noodzakelijk, iets dat nog nooit is aangetoond. Het gaat me allemaal ver boven de pet, maar het beginsel zou zijn dat niet de reiziger en zijn ruimtevoertuig de lichtsnelheid doorbreken, maar dat de omringende ruimte sneller dan het licht langs hem heen raast. Op bijgaand plaatje is dat schematisch weergegeven. In de ruimtetijd bevindt het ruimteschip zich op een vaste plaats, in een 'warpbel'. Aan de voorkant wordt de ruimtetijd extreem samengeperst en aan de achterkant zet hij weer uit. Binnen in de warpbel sta je volkomen stil, je doorbreekt de snelheid van het licht op geen enkele manier. Ik vermoed dat je dan reist zonder allerlei rare, relativistische effecten, zoals tijdvertraging of zelfs omkering van de tijd. Toch zou je naar schatting tienmaal sneller reizen dan het licht. Op die manier zou je in een maand of drie naar de dichtstbijzijnde ster Proxima Centauri (4,3 lichtjaar) kunnen reizen.

Maar hoe maak je zo'n warpbel? Daarvoor zou een onvoorstelbaar grote hoeveelheid energie vereist zijn, ongeveer evenveel als nodig is om de planeet Jupiter in energie om te zetten - om over andere moeilijkheden nog maar te zwijgen (zoals het ontstaan van zwarte gaten aan de voorkant van de bel). Maar voor dat energieprobleem schijnt Harold White nu een oplossing te hebben bedacht, die met het scheppen van die 'negatieve massa' te maken heeft, met behulp van het Casimir-effect (genoemd naar de Nederlandse fyicus Hendrik Casimir) - volgen jullie het nog? Ik niet. In elk geval zou daarbij geen Jupiter maar slechts zo'n 700 kilogram materie in energie te hoeven worden omgezet. Wonderlijk. Wordt Star Trek werkelijkheid?

Terug naar de lectuur van mijn boek over onsterfelijkheid. Daar krijg je bij zulke ontwikkelingen wel behoefte aan. Het is vandaag een mooie, windstille dag. Nog steeds last van vermoeidheid en verkoudheid. Ik mail nog wat relaties van LinkedIn over het verschijnen van mijn boek en ontvang een mooi bericht van een oude vriend, die mijn boek las (waar hij overigens niet in voorkomt):

'Ik heb het met veel plezier gelezen', schrijft hij. 'Vooral het deel over Utrecht omdat het allerlei herinneringen opriep. Wat heb je er veel van vastgehouden! Had je dagboeken of heb je een fabelachtig geheugen? Je scholierentijd in Breda is ook erg herkenbaar, ik kan mijn eigen verhaal er zo naast leggen. Utrecht is interessanter omdat ik zelf stukken van je verhaal heb meegemaakt en vele plaatsen, gebeurtenissen en figuren herken. Je levert een aardig stukje geschiedenis van de studentenbeweging. Met je eigen soms verrassende commentaar. Sommige stukken vond ik eerlijk gezegd wat ver uitgesponnen en detaillistisch, zoals de liefdesgeschiedenissen en je trip naar Istanboel. Lijkt me ook veel moeilijker om daarover voor anderen te schrijven. Maar openhartig is het zeker. Dus ik ben zeer benieuwd naar het vervolg!'   Terug naar boven

Gedicht van H.J. van Tienhoven in de Zustersteeg

Woensdag 12-06-2013

Vanmorgen een vergadering van het bestuur van de Stichting Poëzieroute. Onlangs verschenen er weer nieuwe gedichten op gevels in de Gorcumse binnenstad, zoals dat hiernaast. Het is van de mij onbekende dichter H.J. van Tienhoven, die in 1990 overleed. Op internet is weinig over hem te vinden. Hij zou deel hebben uitgemaakt van de Beweging van de Vijftigers en betrokken zijn geweest bij een literaire rel met andere dichters als Vinkenoog en Andreus. Een miskend dichter onder de Vijftigers, aldus zijn vriend Ad den Besten, die net als hij in het verzet zat.  Hans Andreus zei eens: ‘Het meest mislukte van een modern gedicht is mij altijd liever dan het meest geslaagde van Schulte Nordholt of Van Tienhoven.’ Van Tienhoven op zijn beurt noemde Andreus en Vinkenoog onuitstaanbare kwasten. Tja, wat moet je ervan denken? Het zou mijn keus niet zijn geweest, maar ik maak die keuzes niet en een voorzitter moet een gepaste bestuurlijke afstand houden. Het gedicht werd geplaatst op verzoek van en bekostigd door de Rotary. Wat daar de keus bepaalde, weet ik niet. Niet zelden is dat een moeilijk punt; een financier wil graag eisen stellen, die niet steeds stroken met de kwaliteit van de route.

We beginnen onze vergadering. Bert van 't Land deelt drie kaartjes van de Gorcumse binnenstad uit. De eerste noemt hij 'de zekere route'; die telt 25 gedichten en die staan er nu allemaal. Het tweede kaartje is 'de wenselijke route' met 30 gedichten. Voor de vijf die we nog graag zouden willen plaatsen, ontbreekt helaas het geld. Dan het derde kaartje, waarop 'de eindroute' staat, de ideale route met 37 gedichten. Maar het geld! Dat hebben we niet. We diskussiëren en opperen tal van aanvullende geldbronnen, maar de tijden zijn slecht en bedrijven hebben het moeilijk. Eén van de potientiële lokaties is het binnenplein van Bastion VII, het nieuwe appartementencomplex op de Altenawal. Omdat daar niets meer herinnert aan het vroegere verpleeghuis ''t Nieuwe Gasthuis', hebben we daar een tekst voor die dat wél doet. Een tekst van de journalist Rudie van Meurs:

Een mooie tekst, die recht doet aan wat tientallen jaren op deze plek geschiedde. Veertien dagen geleden heb ik mijn opvolger in Rivas, Pieter de Kort, een email gestuurd met het plan en de vraag of zijn organisatie (of misschien de Stichting Vrienden van 't Gasthuis) nog wat geld in het PR-budget had om het te financiëren. Helaas heb ik nog niets gehoord. Misschien is hij met vakantie.

Enfin, het besluit is gevallen om de Gorcumse Poëzieroute op 8 september a.s. te openen in het Museum. Dus de 'zekere route' met 25 gedichten. Een folder met de looproute vanaf het NS-station en eindigend bij Restaurant Metropool op het Melkpad, is in de maak. Een website ook. Nu hopen dat we ergens nog wat geld kunnen vinden. Weet u, lezer, wat?

De rest van de dag, een tamelijk warme en overwegend bewolkte dag, ben ik weer doende met marketingactiviteiten voor mijn boek. Verheugend is dat het nu in de webshop van Tenpages zit en op de homepage staat, al zal dat waarschijnlijk kort zijn. Ook verheugend is dat het prijkt op de website 50pluswereld onder de kop 'Herkenbare semi-autobiografische roman van Tom Zijlstra'.   Terug naar boven

Het gedicht van Ida Vos over Esther van Vriesland op Langendijk 45

Donderdag 13-06-2013

Vanmorgen naar de uroloog. Ans gaat mee. Een groot deel van het ziekenhuis ligt op de schop. De uitbreiding van de centrale hal en dergelijke. Met enige spanning zitten we in de wachtkamer. René Gilhuis roept ons binnen en steekt meteen van wal: mijn PSA is < 0,1 ng/ml. Onmeetbaar. Maar het kan wel gaan oplopen, zegt René, nu je hormoontherapie is gestopt. Dat geeft niet, zolang het maar onder de 1,5 ng/ml blijft. Ik ben opgelucht. Over een halfjaar terugkomen, zegt de uroloog. Onwillekeurig voelt het toch als een halfjaar vakantie. Weet je wat we doen?, zeg ik tegen Ans, we gaan even kijken of Pieter er is, mijn opvolger. Bij de lift van het managementgebouw lopen we Diny, mijn vroegere secretaresse tegen het lijf. 'Pieter is met vakantie', zegt ze, 'volgende week is hij er weer.' Dat dacht ik al, toen ik hem niet kon bereiken. Volgende week dus vragen naar het plan voor een gedicht op het binnenplein van Bastion VII, waar ik gisteren over schreef.

Nu even aandacht voor een ander gedicht van de Poëzieroute, op de voorkant van het pand Langendijk 45 (zie hierboven). Het is van Ida Vos en handelt over Esther van Vriesland, het Joodse meisje uit Gorinchem dat in WO II in Auschwitz stierf. Net als Anne Frank hield ze een dagboek bij, dat in 1990 gepubliceerd werd onder de naam 'Esther. een dagboek' (Uitgeverij Matrijs). En wie is Ida Vos, de schrijfster van het gedicht? Wikipedia brengt uitkomst: een Joods-Nederlandse schrijfster die in 2006 stierf. Ook zij maakte op jonge leefijd WO II mee, maar ze overleefde.

Telefonisch contact met onze man in Aghios N. over de werkzaamheden aan ons schip. Hij heeft de reparatie van het roer en de roerkraag op het achterschip klaar. Nu regent het, zegt Kostas, maar dat duurt niet lang en ik zal zorgen dat alles klaar is als jullie terugkomen.

Straks krijgen we bezoek van oude vrienden uit de tijd van BRAIN/Internal Affairs, de kunstmanifestatie van het Beatrixziekenhuis in 1992, de dichter Koos Dalstra en zijn partner Marion van Wijk. We zagen ze voor het laatst in 2007, bij ons vertrek uit Vlissingen, Terug naar boven

Marion van Wijk (l) en Koos Dalstra

Vrijdag 14-06-2013

Alweer vrijdag. Voor mijn gevoel is het nog pas vrijdag geweest. Volgende week vrijdag zijn we op Kreta. Gisteravond zeer oude bekenden op bezoek: Koos & Marion. Ooit deelnemers aan de kunstmanifestatie BRAIN/Internal Affairs in 1992 in het oudbouw van het Beatrixziekenhuis - het mooiste dat ik ooit in mijn leven georganiseerd heb. We hielden op gezette tijden contact en zo zwaaiden ze in 2007 ons uit op de zeesluis van Vlissingen. Al die twintig jaar hielden ze zich ondermeer bezig met de kunstenaar Bas Jan Ader, een fascinerend mens die van het 'vallen' een existentiële kunst maakte en die in 1975 spoorloos verdween op de Atlantische Oceaan in een piepklein zeilbootje.

Ze waren op 2 mei jl. bij mijn boekpresentatie in Utrecht en lazen deel 1 van mijn roman. Ze betonen zich er enthousiast over, al vindt Koos - zelf taalkunstenaar - mijn taalgebruik wel eens slordig. Maar hij roemt de inhoudelijke rijkdom van het boek met zijn dichte net van verhaallijnen en betekenissen. We hebben een fijne middag en avond met ze. Om half tien loop ik met ze naar het station om ze op mijn beurt uit te zwaaien.

Vandaag een aardige dag met tamelijk wat zon. Ik breng de lege flessen van gisteravond weg en doe boodschappen. Ans is met een vriendin op wallenloop. Later ontmoeten we elkaar op het terras van De Hoofdwacht op de Markt.

De rest van de dag stuur ik berichten aan mijn relaties op LinkedIn over het uitkomen van mijn boek. Ik heb er nu ruim tweehonderd verstuurd. Heeft het zin? Een enkeling reageert terug met een mailtje: 'Ik zal het kopen.' Tja, na al die persberichten die ik verzond, is dit het enige dat nog overblijft. Stug doorgaan dus, nog meer dan driehonderd te gaan. Rijk & Joke zeiden pas dat ik een schandaal moet veroorzaken. Dat geeft een hoop publiciteit. Prima, maar hoe? Ach, gisteravond zei ik: waarom ben ik er niet gewoon tevreden mee dat het boek er is? (Nou ja, delen 2 en 3 moeten nog uitkomen).

Straks eens bij Inge zien in Heukelum hoeveel boeken hij verkocht heeft. En morgen? Morgen is de 42e Jaarmarkt van Heukelum en ik zal er zijn, bij het Wijnhuis in de kraam, om er mijn boek te verkopen en (desgewenst) te sigeneren en een goed gesprek te voeren over de schone letteren bij een goed glas wijn. Terug naar boven

Kraamhouder voor mijn boek voor de deur van Wijnhuis Heukelum. Links de bakjes met zaziki, baklava en tappenades van de Griek (foto Annie Welbie)

Zaterdag 15-06-2013

De hele dag ben ik aanwezig op de 42e Jaarmarkt van Heukelum om mijn boek te verkopen. In de kraam voor het Wijnhuis Heukelum. Zie hierboven. 's Ochtends om kwart voor tien rijden we naar het dorp. Ver buiten het plaatsje staan al overal eindeloze rijen auto's in de wegbermen geparkeerd. Nu al zó  druk! Helaas valt er regen uit een donker bewolkte lucht. vanmorgen vroeg zag ik op de buienradar dat het om de passage van een koufront gaat. Na een paar uur wordt het inderdaad droog en laat de brekende bewolking de zon door. Maar die wind! Snoeihard uit het zuidwesten. De straatjes en pleintjes van Heukelum zijn vol van vrolijk babbelende en etende mensen. Overal kraampjes met oude spullen, ambachten, koffie, poffertjes, enzovoorts.

Ik krijg een deel van de kraam voor het Wijnhuis, op het andere stuk verkoopt de kok van het Grieks Restaurant 'Grand Athina' in Leerdam voor twee euro per stuk plastic bakjes met zaziki, baklava en tappenades. Ik stal mijn boeken en wat foto's uit, hang affiches op, plaats het 2CV-schaalmodel ernaast en zet de klapstoeltjes die we meenamen achter de kraam. De langsschuifelende bezoekers hebben echter meer aandacht voor de Griekse bakjes. Ik moet iets doen om de aandacht te trekken. Geleidelijk vind ik mijn vorm; een pakkende marktslogan moet kort en krachtig zijn, merk ik. Uiteindelijk wordt het: 'Vrijmoedige roman over de jaren '60 en '70!' en 'Poëzie en vrije liefde!' en 'De tijd dat het persoonlijke nog politiek was!' De meeste mensen lopen door, sommigen grijnzen. De griek naast me deelt kortingsbonnen uit van vijf euro, te besteden in zijn restaurant. Die trekken de aandacht en vinden gretig aftrek. Moet ik soms ook koring op mijn boek geven? Gelukkig komt er een bekende uit mijn ziekenhuistijd langs, Ruud van E., die lachend meteen een boek koopt. Mijn eerste klant na twee uur!

Onder de uitbundig schijnende zon gaan de uren voorbij zonder dat ik iets verkoop. Van Inge's vrouw Jacqueline krijg ik koffie. Inge's vader Ad komt af en toe gezellig bij me staan. Ans gaat terug naar Gorcum om boodschappen te doen. Een paar keer krijgt de Griek naast me bezoek van de leiding van de jaarmarkt. 'Flyeren mag niet', zeggen ze, 'die papiertjes gaan overal rondslingeren en straks moeten wij alles opruimen.' De Griek snapt het niet en ik ook niet: de mensen gooien die kortingsbonnen immers juist niet weg en stoppen ze bij zich? Maar als de official voor de derde keer langskomt en boos wordt, geeft de Griek er de brui aan. Hij ruimt zijn spullen op en ik krijg de hele kraam ter beschikking. Snel maak ik een mooie opstelling van mijn boeken 'Vrijmoedige roman...enz'. Het helpt echter niet, onder dit publiek zitten geen lezers, lijkt het. Weet je wat ze wel willen kopen? Mijn 2CV-schaalmodel.

Uit de eindeloze stroom passanten komt een man van mijn leeftijd bij de kraam staan. Hij bladert langdurig in het boek en bekijkt één voor één de foto's. Hij heeft een grijze borstelsnor en een trieste oogopslag, het schaarse grijze haar wappert over zijn schedel omhoog. 'Ik kan het boek signeren, als u wilt.' Sceptisch kijkt hij me aan. 'Mijn huis puilt uit van boeken.'

'Nou, dan kan er nog wel eentje bij', opper ik.

'Ach, wat heb je eraan? Het leven blijft even verdrietig.'

'Nou', zeg ik hoopvol, 'daar gaat mijn boek juist over.'

Een keiharde windvlaag doet de affiches klapperen en waait de omslag van de boeken omhoog.

'Ik zal er eens over denken', zegt de man en ziet toe hoe ik een losgewaaid affiche bevestig. Hij blijft bij de kraam staan. 'Ik heb in mijn leven alles verloren. Nu ben ik alleen.'

Hij begint eerlijk gezegd op mijn zenuwen te werken. Gelukkig komt Ans terug, ze gaat naast me op een klapstoeltje zitten. De man negeert haar. 'Ik hoef niks meer', zegt hij. Desondanks loopt hij niet weg en ik hervat het roepen van mijn marktslogans.

Hij ziet dat een tijdje aan en zegt dan: 'Je doet dat niet goed. Je moet de mensen direct aanspreken.' Hij pakt een boek en wendt zich tot twee jonge meiden, qua leeftijd een onwaarschijnlijke categorie die ik niet eens aanroep. 'Hebben jullie al een vaderdagcadeau? Geef je vader eens een mooi boek.'

Tot mijn verbazing stoppen de meiden en bekijken het boek. Zover heb ik het zelf bij leeftijdsgroep nooit gebracht! Toch lopen de meiden uiteindelijk door. Gelukkig komt er een stamklant van het Wijnhuis langs, die het boek koopt. Dat wilde ze toch al, maar even vijzelt het mijn geschonden zelfvertrouwen op, maar gedurende de rest van de middag - of de duvel ermee speelt - bij mij lukt die benadering niet.

Vlak voor sluitingstijd verkoop ik een derde boek, ook al aan een stamklant. Een verkoper ben ik niet, ik moet het duidelijk van bekenden hebben. We breken de kraam af en drinken enige glazen wijn aan de druk bezette stamtafel van het Wijnhuis. Buiten worden de kramen opgeruimd. We nemen afscheid van Inge, Jacqueline, Ad en de anderen. 'Tot oktober!', zeggen we. Iedereen wenst ons behouden vaart.

Thuis zakken we moe op de bank. Later bakt Ans twee lekkere biefstukjes. We zien in het nieuws dat in Turkije Erdogan zijn laatste waarschuwing aan de betogers in het Gezi park geeft. Puf voor een verslag heb ik niet meer, we gaan vroeg naar bed. Morgen dan maar.   Terug naar boven

Aan de wandel op Buiten de waterpoort: vlnr. Pijke met Thijs en Lisa, Ans en Floor

Zondag 16-06-2013

Vanmiddag krijgen we bezoek van Floor & Pijke en hun kinderen. Met zijn allen lopen we naar Buiten de Waterpoort (foto hierboven). Het was vanmorgen tamelijk zonnig, maar nu betrekt de hemel allengs. Op het terrein liggen en spelen tal van mensen in het gras; de oudere generatie Gorcumers zit op de bankjes naar de rivier te kijken. Van het Merwedestrandje is kleine Thijs (3) zeer onder de indruk. Hij bewaart een veilige afstand tot de golfjes die op het zand slaan. Met behulp van een rietstengel gaat hij denkbeeldige priraten te lijf, terwijl zijn zusje Lisa (1) angstig toeziet (foto's hier en hier - nieuw album). Later komen Tessa en Vajèn erbij en nog later ook Michel & Barbara met Esri, hun jongste.

Op het terras van Petit Restaurant 'De Boulevard' zitten we naast de reusachtige kastanjebomen een keurige, zondagse familie te zijn. We drinken thee of eten een roomijsje. Ik neem een hapje van het ijsje van Ans en weet me daarna te bedwingen. (Later krijgen we allebei diarhee van dat ijsje). De kinderen vermaken zich op en rond een trampoline. Thijs zit in de fase dat hij overal heen sjouwt; voor je er erg in hebt is hij weg. Pijke houdt hem in de gaten en vindt hem voor het bevrijdingsmonument. Eigenlijk heerlijk, zo'n ontspannen middag.

Thuis eten we van de heerlijke, suffisante groentensoep met ballen, die Ans heeft gemaakt. Buiten valt er nu een regenbuitje. We constateren dat ons appartementje niet erg geschikt is voor zulke kleine kinderen, voor wie niets veilig is. Maar ach, voor een keertje. Thijs speurt de kamers af op alles dat op een auto lijkt, terwijl kleine Vajèn verwonderd luistert naar Lisa, die in haar buggy genoeglijk ligt te....neurieën. Ook al een muzikaal type, als haar beide ooms Rommert en Bas? Om half zeven is iedereen weer weg. Ans en ik strijken moe en voldaan op de bank neder. Terug naar boven

Dulce vandaag op de wal in Aghios N. Kostas lijkt bezig met het afplakken van de scheepshuid

Maandag 17-06-2013

Nog vier dagen voor vertrek. We beginnen met het inslaan van zaken, die we op Kreta niet kunnen kopen, zoals: maggi, aromat, lapsang souchong thee, rookworsten, en dergelijke. er is telefoon van Kostas, onze klusser in Aghios N. Hij heeft een spider-laesie in de scheepshuid ontdekt, zegt hij. Waar? Aan stuurboord, ongeveer een meter achter de tunnel van de boegschroef. Huh? Lijkt me vreemd, ik heb daar twee maanden geleden niks gezien. Kostas wil binnenboord gaan kijken of je daar iets ziet. Ho, weet je wat, maak eerst eens even een foto en mail me die, zeg ik. Smeer er ondertussen geen antifouling op. We moeten wat uitkijken met die Kostas, de overwinteraars in de marina zijn immers weg en nu heeft hij weinig te doen.

Per email stuurt Nel Meeder een foto van onze Dulce (hierboven). Zij en Frans vertrekken vandaag voor de hete zomermaanden naar Nederland. Op de foto zie ik dat de auto van Kostas bij de boot staat; hijzelf lijkt bezig met het afplakken van de scheepshuid.

Ans is vandaag naar haar dochter Barbara. Ik zet me aan het verder verzende van promotiemail over mijn boek aan mijn LinkedIn-relaties. Halverwege ben ik op de helft. Heeft het zin? De ramen van de schuifpui staan open, buiten wordt het steeds warmer en zwoeler. Er komt een kortstondige aanval van broeierige hitte aan, waarschuwt men. Buiten klinkt gerucht: het is mijn oude vriend Herman U., die eens poolshoogte komt nemen. We drinken thee. Doe toch niet zo fanatiek, zegt Herman, laat dat boek, het is al mooi dat je het geschreven hebt, wees daar toch tevereden mee. Het zijn gedachten die ik ook wel eens heb, maar ik weet dat ik toch door zal gaan met het promoten. Weet je wat?, zeg ik, laten we even naar de Praxis rijden, ik heb een nieuwe schroefboormachine nodig. Die we aan boord hadden, ging stuk door corrosie. Je gebruikt zo'n ding niet veel, maar je kunt ook niet zonder. Zo gezegd, zo gedaan, ik koop een Makita voor € 89,95.

In de loop van de middag ontvang ik een opvallend maailtje van een literair tijdschrift: 'Wij bespreken alleen titels die door erkende uitgeverijen worden uitgegeven en die door een professionele redactie zijn beoordeeld. Ik kan niet helemaal inschatten of dat het geval is, nadat u via Ten Pages bij uitgeverij Van Brug terecht bent gekomen.' Ik forward het aan Jan-Willem, die er misschien raad mee weet.  Terug naar boven

Schade aan de romp van Dulce. Kijk goed, dan zie je sterachtige figuur

Dinsdag 18-06-2013

Het wordt vandaag warmer dan in Aghios N. Van onze klusser Kostas ontvang ik foto's van de vermeende beschadigingen van onze scheepshuid. Eerlijk gezegd kan ik er niks ernstigs op zien. Ja, de antifouling is hier en daar vrijwel weg, maar dat geeft niks. Of vergis ik me? Op één plek zie je inderdaad een spinnewebfiguur (foto hierboven). Ik besluit ze door te mailen aan Fons met de vraag of hij ze vandaag voor advies wil voorleggen aan Wolter-Jan, de polyesterman van Jachtwerf Rexwinkel in Numansdorp. Afwachten dus.

Op de website van Imray haal ik de updates op van de Greek Waters Pilot en de Italian Waters Pilot en print ze. Daarna maar weer moedig voort met het promoten van mijn boek bij mijn LinkedIn-contacten. Tegen de middag ben ik voorbij de driehonderd. Een enkeling mailt terug het boek te zullen kopen. Ook doe ik de computerhygiëne van mijn kleine notebook-PC. Ans is naar haar moeder en vanmiddaag gaat ze naar de tandarts. Ik niet; die tandarts van me wiil alleen maar oude vullingen vervangen. Zolang die goed blijven zitten, hoeft dat van mij niet. In plaats daarvan ga ik naar mijn Marokkaanse kapper op de Langendijk voor een 'zomerkapsel'.

Later op de middag heb ik even Fons aan de telefoon. Hij had de foto's nog niet aan W-J laten zien, maar denkt dat het gewoon gaat om het effect van uitdroging van de aangroeiwerende verfresten, nu de boot al twee maanden op de wal staat. Dan komen er krimpen en barsten in. Morgen meer zekerheid

Ik slenter naar het Merwedestrandje bij Buiten de Waterpoort. Op deze eerste tropische dag is het er erg druk. De beide dochters van Ans zitten er met resp. Esri en Vajèn, Kate is er met Liam en Caelan en Ans zelf, onder haar blauwe paraplu. De zon steekt, de verbrandingsfactor is erg hoog en het rivierwater is ijskoud. Kleine Vajèn stapt aan de hand van haar moeder onbevangen door de golfjes, die op het zand uitlopen. Een vredig tafereeltje. Vanavond eten we bij Wiger & Arina. Terug naar boven

De windsituatie in Griekenland voor a.s. zondag, 12.00 uur UTC (bron Poseidon)

Woensdag 19-06-2013

Het is knap benauwd vandaag. In de ochtend regent het bij een temperatuur van 25^o. Later breekt allengs de zon door de bewolking en dan wordt het ruim 30^o. Op alle weer- en nieuwssites staan waarschuwingen voor extreem weer, dat zich gedurende de hele dag kan voordoen: hevig onweer met hoosbuien en hagel. Op een of andere manier heeft Gorcum er tot op dit moment, het eind van de middag, nog geen last van. Hoe ziet het weer er komend weekeinde in Griekenand uit? Ik kijk op de Poseidon-website. Het is erg rustig (zie hierboven voor a.s. zondag, 12.00 uur UTC). Niet dat we zo snel al vertrekken; eerst moet er nog een en ander gedaan worden, zoals het inbouwen van de nieuwe koerscomputer (nu nemen we de goede mee) Dat is helemaal voorbereid door Fons. Verder het onderwaterschip, de aan- en afvoerslangen van het koelwater naar de (afwezige) boiler kortsluiten en de andere klussen van Kostas (het roer weer ophangen, e.d.). Dan te water (denk aan het 'melken' van het schroefaslager!, dieseltanks laten vullen, lege gasfles vervangen, dinghy nog een keer plakken, voorraden inslaan en alles checken.

Fons! Hij belt dat Walter-Jan, de polyesterspecialist, inderdaad bij het bekijken van Kostas' foto's denkt dat het om gecracqueleerde antifouling gaat, als gevolg van de warmte op de wal. Mogelijk moeten we het nog verder afschuren omdat het anders los kan laten, met medeneming van de nieuwe antifouling. We zien nog wel (ik heb er niet zo'n zin in); het is in elk geval een geruststelling.

Een groot deel van de dag ben ik opnieuw bezig met het mailen van mijn LinkedIn-relaties over het verschijnen van mijn boek. Bijna 400 bereikt. Weer ontvang ik leuke reacties, het werkt dus wel. Ik hoop op zeker moment een grens te overschrijden, waarbij mijn boek voldoende bekend is en 'vanzelf' gaat lopen. Ans is vandaag bij Barbara en haar moeder. 's Middags bezoek ik Rijk ten afscheid. Jammer dat ik op 8 september a.s. niet bij de officiële opening van de Gorcumse Poëzieroute kan zijn.

Ons pensioenfonds meldt dat de dekkingsgraad in één maand is gezakt van 106% naar 102%; het gevolg van de gedaalde rente. Straks is ook bij ons een korting nodig. Jan-Willem, mijn uitgever, schrijft me dat hij erg moest lachen om het bericht van een literair blad, dat ze alleen boeken van erkende uitgevers recenseren. Het fenomeen 'erkenning' bestaat niet meer in de uitgeverswereld. Vroeger was het gereserveerd voor die uitgevers, die bij het Centraal Boekhuis in Culemborg terecht kunnen voor de boekendistributie. Dat kan nu iedere uitgever. in elk geval heeft hij wel een recensie-exemplaar opgestuurd.   Terug naar boven

Ans is in de badkamer aan het pakken

Donderdag 20-06-2013

Onze laatste dag in Gorcum is bewolkt en broeierig tegelijk. Heel af en toe valt er een lichte bui. Bij Transavia check ik ons online in, bespreek twee stoelen voorin het vliegtuig en print de boarding passes. Hoe gemakkelijk! Daarna haal ik de koffers uit de kelderberging en we beginnen te pakken (foto) Veel kleren hoeven niet mee, die hebben we genoeg aan boord. De koerscomputer en de nieuwe schroefboormachine nemen de meeste plaats in. De rest is routine.

De ochtend en een deel van de middag werk ik de lijst van LinkedIn-contacten af om de mensen te informeren over mijn boek. Gelukkig is die klus geklaard; in Griekenland hebben we immers geen snelle Internetverbinding meer. Ondertussen belt Pieter, mijn opvolger in Rivas. Hij blijkt geïnteresseerd in de mogelijkheid om in het kader van de Poëzieroute de tekst van Rudie van Meurs (zie eerder) te plaatsen op het binnenpleintje van Bastion VII. Hij geeft de naam van een contactpersoon door, die het een en ander zal afstemmen met andere projecten op die plek: opname in een Architectuurroute en een ander aandenken aan het voormalige Nieuwe Gasthuis. Ik geef het aan Rijk door. Mooi dat het op onze laatste dag nog voor elkaar kwam. Tenslotte stuur ik twee exemplaren van mijn boek op, een aan Klaas & Hinke (jongste zuster van mijn moeder) in Friesland en de andere aan mijn zoon Rommert.

's Middags rijden we langs Ans' moeder en Kate, Liam en Caelan om afscheid te nemen. Om half zeven zitten we aan een glas wijn en kijken melancholisch naar buiten. We kennen dat wel: je hebt al weken zin om te vertrekken, maar vlak tevoren zakt dat verlangen in. Waar zijn we mee bezig? Vooral als Tessa onverwacht nog even langsfietst met kleine Vajèn als een lief, oogverblindend boegbeeldje voorop in het kinderzitje zit. Ach, ach. Vanavond eten we een eenvoudige pasta. Morgenochtend zal Jeffrey ons om vier uur naar Schiphol brengen. Terug naar boven

Wachten op Schiphol, heel vroeg in de morgen

Vrijdag 21-06-2013

Korte nacht. Wekker om kwart voor drie. Volgt de routine: wassen, inpakken, snel ontbijt en huis afsluiten. Om vier uur rijden we naar het huis van Barbara om ons autootje voor haar deur te zetten. Tijdens onze afwezigheid rijdt zij erin. Het regent een beetje. Jeffrey is er al. We laden de koffers over en rijden over de stille snelwegen naar Schiphol. Daar heerst een grote drukte. Omdat we al online hadden ingecheckt, gaat het snel. Geen gezeur over teveel stuks handbagage, de damestas van Ans hebben we in het kleine koffertje gestopt.

Het vliegtuig, een Boeing 737-800 van Transavia, vertrekt met een klein halfuur vertraging. We zitten voorin, op rij 3. De cabine is vol. Buiten bewolking. Als ik mijn mobieltje wil uitzetten, kan ik het nergens vinden. Heb ik het laten liggen? Later. als we op kruishoogte zijn, vind ik toch het in mijn computertas. Pfff.... We hebben beiden ontzettend slaap. Ans wekt me een keer als ik rechtop zittend, hard snurk. We zetten onze horloges een uur vooruit. Om half twaalf lokale tijd landen we op Iraklion Airport. het waait er stevig uit het westen en de wind is warm. Bij de uitgang zit onze chauffeur uit Aghios N. Hij doet schichtig en geheimzinnig, hij heeft hier geen vergunning, of zo. Snel tekenen we een huurcontractje en dan rijden we prinsheerlijk over de bekende snelweg naar het oosten. Overal bloeien de oleanderhagen langs de weg.

Een uur later rijden we het terrein van de marina op. In de verte ligt onze Dulce, een machtig gezicht! Het onderwaterschip is gevefd,, behalve bij het roer en op de plaats van de laesie rechts achter de boegschroefkoker. De rieten mand is van ellende van de achterstoel gevallen, de ietwat lekke waterslang uit Egypte zit er nog in. De accu's zitten vol, dankzij de zonnepanelen. Zwetend hijsen we de koffers aan boord en vangen de uitpak- en opbergoperatie aan. Wat is het warm! En winderig! We zetten na een uur de ventilator in de achterhut en richten hem op het bed, op onze zweterige lichamen. Een kwartier later staat Kostas voor de deur. Ik loop met hem mee naar de plek met de craquelé sterfiguur in de romp. Met een vochtmeter van Sovereign laat hij me zien wat er aan de hand is: op die plek is er beduidend meer dieptevocht dan er omheen. Circa 17%. Er wordt dus vocht aangezogen door de gelcoat heen. 'Now let's have a look at the inside', zegt hij. Op die plaats zit in de vuurhut het frontpaneel van het bed. We duiken onder de vloer en zie: er zit een kleine, overlangse barst waar het paneel aan de scheepshuid gelamineerd is (foto hier). Omdat het paneel niet van wand tot wand loopt, oefent deze plek extra druk uit op de scheepshuid, zeker als je klappen op het water maakt bij tegenwind en golfslag tegen. Laten we buiten de antifouling wegschuren en zien of die spinnewebfiguur ook in de gelcoat zelf zit, zeg ik tegen Kostas. Dan blijkt dat dat inderdaad het geval is (foto hier). Nu is alles duidelijk: dit is een zwakke plek, waar water in het laminaat lekt. Voor de stevigheid van de scheepsconstructie kan dat vooralsnog en jarenlang geen kwaad, maar het is beter om de plek af te dichten en ook van binnen te verstevigen. Ik kijk somber, wat gaat dat niet kosten? Nou, iets meer dan tweehonderd euro, zegt Kostas. Dat valt mee en hij kan er snel aan beginnen.

Later schuurt hij de zône rond het roerasgat glad. Onderwijl leggen we de boot aan de walstroom en rollen de waterslang uitrichting steiger D, waar we een kraan mogen gebruiken. Helaas, de slang is te kort. Nu komt de oude slang uit Egypte van pas ook al lekt die een beetje. Met een koppelstukje zet ik ze aan elkaar, maar het malheur is nog niet over. Steeds schiet de slang van de kraan af, ondanks het slangklemmetje. Enfin, na veel getob hebben we één tank vol. Morgen een betere constructie maken.

We hebben nog veel meer gedaan, maar ik weet het niet meer. We gaan eten bij het kleine restaurantje naast de haven. De eigenaar ziet ons verheugd komen. Van twee maanden geleden kent hij ons nog? Ja, ja, verzekert hij. Oh. We eten een girosschotel met Griekse salade, plus ouzo, bier (Ans) en de simpele witte wijn die hijzelf maakt. Alles voor 23 euro. Op de TV, die op het terras staat, zien we dat de Griekse publieke omroep weer uitzendt en dat er nog steeds stakingen en demonstraties tegen het beleid van de regering Samaras zijn. Terug aan boord vallen we doodmoe in bed. Terug naar boven

Kostas schilt de buitenste laag laminaat weg op de zwakke plek

Zaterdag 22-06-2013

Vreemd. Vannacht was het windstil, maar tussen zes en zeven vanochtend staat er een snoeiharde zuidenwind. De boot ligt op de steunen te wiebelen. daarna valt de wind weg voor de hele, zinderend hete dag, behoudens wat lichte wind uit het oosten af en toe. Op het hoogtepunt van de dag is het ruim 31^o. Maar dan hebben we de activiteiten al achter ons.

We ruimen de voorhut leeg, want daar moet onze Kostas straks bij om de scheepshuid en de wrangen van binnen te zien. Onderwijl breng ik de huurauto terug. Kostas arriveert even later. Hij duikt in de voorhut en stelt vast dat daar weinig mis is. Buiten schilt hij de gelcoat weg. We zien dat de spinnenwebfiguur ook in de glasmat eronder zit. Slecht teken! (foto hier). We besluiten de bovenste laag ook weg te schillen (foto hiernaast) Gelukkig, in de volgende laag zit niks, die is volkomen glad en egaal. We zijn nu ongeveer 3 mm diep. Van binnen kun je nu in de scheepshuid van de voorpunt een lichte plek zien: daar zit de laesie (foto hier). Kostas, die ik steeds meer op Arie Boomsma vind lijken (uiterlijk, dan) haalt zijn Sovereign Moisture Meter weer tevoorschijn. Inderdaad: in het gelaedeerde deel is de vochtigheidsgraad bijna 18%, eromheen neemt hij snel af tot hooguit 4 - 5%. Verderop en aande bakboordzijde is alles in orde. Maar één zwakke plek, dus. Maar hoe komt die zo zwak. We veronderstellen dat er in de loop der jaren (het schip is 11 jaar oud) torsie is opgetreden tussen twee 'vaste punten', de wang waarmee het voorpaneel van het bed vast zit en die warmee de wand van het kleine hutje vast zit. Daar zit ongeveer 10 centimeter scheepshuis tussen. Als de boeg klappen opvangt, kunnen die twee punten iets uit elkaar wijken - kennelijk genoeg beweging om het laminaat heel geleidelijk los te torderen. Tja, zeilen is slecht voor schip, nietwaar? Ik weet natuurlijk niet zeker of die redenering klopt. Wat moeten we doen? Allereerst de zaak verder laten uitdrogen, nu het laminaat open ligt. Maandag zal Kostas er een nieuw stuk in lijmen, er gelcoat over aanbrengen en daarna antifouling. Als we dinsdag of woensdag weer te water zijn, zal hij de zaak van binnen wat versterken. Dat moet afdoende zijn. Ik hoop dat Fons meeleest en ermee instemt.

Ik maak met een nieuwe slangklem de oude slang uit Egypte vast op steiger D. De klem blijft nu zitten en we vullen alle drinkwatertanks. Daarna spoelt Ans de kuip schoon. Op de C-steiger ligt de Rubin, de tweemaster van Nel Meeder & Frans Roubos. Alles is in orde; ik maak een foto die ik ze vanavond zal mailen. De hete middaguren brengen we, met de ventilator op onze lichamen gericht, op bed door. Om half vijf ga zwemmen bij het strandje naast de haven. Het water is heerlijk! Vanavond gaan we eens lekker uit eten in de stad. Morgen, zondag, vrij. Nou ja, waarschijnlijk ga ik de koerscomputer uitpakken en in het Seatalk-systeem plaatsen. 's Ochtends dan, als het niet zo warm is. Terug naar boven

De nieuwe koerscomputer in de bakboord garderobekast

Zondag 23-06-2013

De koerscomputer is aangesloten en in de bakboord garderobekast opgehangen (foto hierboven) tegen de zijwand, zodat er nauwelijks meer kans is op vocht wegens lekkage. Ik had er gisteravond opeens zin en door de voorbereiding van Fons was het een fluitje van een cent. Het SeaTalk-circuit werkt weer. De stuurautomaat kunnen we nog niet uitproberen omdat de aandrijf-unit er nog af is. En er moeten nog enige kalibraties worden verricht.

Gisteravond zoeken we naar de gezellige taverna met live-bouzouki muziek, die we op onze laatste avond in april vonden. We treffen het niet, hij is gesloten. Failliet? Een zijstraatje terug staan tafeltjes op een trottoir. We eten er zeer verse tsipoura, oftewel dorade. Verrukkelijk.

In de ochtend, als het nog niet zo warm is, zetten we met vereende krachten de bimini op. De buiskap hadden we eergisteren al opgezet. Het is in de volle zon absoluut niet uit te houden. Daarmee is onze lust tot klussen op. We liggen lekker op de kuipbanken in de lichte wind te luieren en te lezen. Ik ben begonnen met een boek dat ik hier in de bookswap aantrof: de Nederlandse vertaling van 'Le Messie' van de Frans-Joodse auteur Marek Halter. Een nogal slecht geschreven (of slecht vertaald), maar interessant boek uit 1996 over een tot Messias bestempelde, Joodse man uit het geheimzinnige gebied van de Khaibar, die rond 1524 het Joodse land wil veroveren op de Osmaanse Turken. Een zionist avant-la-lettre dus. Khaibar zou een oase zijn ten noorden van het Saoedische Medina, waar Joodse stammen woonden voor de geboorte van de Islam. In 629 werd het gebied veroverd door de profeet Mohammed en zijn volgelingen. Wat ik niet wist is, dat de anafabete Mohammed de rabbi's van Khaibar opdracht zou hebben gegeven tot het schrijven van de Koran, uit gedeelten van de Thora en de Talmoed. Oh ironie, zou dat waar zijn?

Om vijf uur, als de ergste hitte voorbij is, gaan we zwemmen bij het strandje. Vanavond eten we aan boord.  Terug naar boven

Dulce 'on the hard'. De groene emmer aan de voet van de ladder is de toiletemmer voor 's nachts

Maandag 24-06-2013

Gisteravond lopen we naar de Toedeledoki Café-Bar van Lucia Jongbloed en haar vriend Nikos. Leuk hen weer te zien. Druk is het niet. Zwoele avondlucht komt binnen door de immer openstaande deuren, terwijl muziek uit de sixties en seventies klinkt. Lucia schenkt ons koffie en daarna bier en wijn. 'Het is duidelijk minder druk', zegt ze. 'In de hotels hier in de buurt zitten voornamelijk Russen. Die hebben een all-in arrangement, zodat de ze de straat niet op hoeven om zich te bezatten. Dat doen ze binnen.' Ze overweegt de bar te sluiten en een boetiek te beginnen; per slot hangt en staat er heel wat eigengemaakte kunst in haar zaak.

We blijven niet lang; ik voel me moe en heb slaap.

Vandaag staat er niet veel wind. Onder de bimini is het net uit te houden. Kostas belt dat hij vandaag niet kan komen, hij is met zijn dochtertje naar het ziekenhuis omdat ze hoge koorts heeft. We doen boodchappen in het supermarktje vlakbij. Heerlijke zoete kersen hebben ze. Helaas vergeten we nieuwe kakkerlakkendoosjes te kopen. Dat is wel nodig want her en der op straat zien we dode liggen. Platgetrapt, en als je dat doet spuiten de eieren er aan alle kanten uit. We hebben nog al wat vuile was en omdat de enige wasmachine in het toiletgebouw permanent in gebruik is, besluiten we de wasmachine aan boord te gebruiken. Het sop laten we simpelweg in de vuilwatertank lopen. Per slot is het per wasbeurt niet meer dan 60 liter. Later zet ik de afsluiter toch open en laat het weglopen; binnen een kwartier is het verdampt.

In een kalm tempo zijn we begonnen met het wegpoetsen van de vliegroest op alle RVS-buizen. Iedere dag een stukje. Voor de rest lezen we en zwemmen aan het eind van de middag. Hopelijk komt Kostas morgen, want we willen toch wel graag gauw het water in. Terug naar boven 

Nog steeds op de wal. De was is supersnel droog.

Dinsdag 25-06-2013

Een lezeres ontdekte toch nog een fout in de 2e druk van mijn boek. Op pagina 206 staat op de achtste regel van onderen 'Elisa en Lucas' en dat moet zijn 'Elisa en Charles'. Stom dat we dat over het hoofd zagen. Verbetering moet wachten op de 3e druk, als die er ooit komt. De lezeres schrijft verder: 'Je boek heb ik in 3 avonden uitgelezen. Boeiend ! Nodigt uit om verder te lezen!  Stukjes herkenning wb de studie in Utrecht. Ik heb het nodige geleerd, van wat er zich 12 jaar voordat ik daar zat, zo heeft afgespeeld in de studentenwereld.'

Gisteravond liepen we naar het terras van Astería aan de oude haven voor een paar mojíto's. En kijken naar het voorbijkomend toeristenvolk. Veel jonge meiden in korte broekjes, broekjes waarover in Nederland ophef was bij docenten van middelbare scholen. Veel Russen ook, roodverbrande en dikke mannen, de vrouwen uitdagend gekleed. Vannacht is het windstil, tot opnieuw in de vroege ochtenduren er een uurlang een harde westenwind staat die de boot doet schudden.

Vanmorgen is Kostas er weer. Zijn dochter heeft een oorontsteking en krijgt Augmentin, maar het ziet ernaar uit dat - nu ze opnieuw koorts kreeg - dat er een ander antibioticum nodig is. In de laesie in onze scheepshuid ontdekt hij water onder de volgende laag glasvezel. Als je het verwarmt, zie je het opeens opborrelen. Die laag zal er dus ook uitmoeten. Kostas vertrekt weer om de rest van de dag niet terug te keren. We zijn bang dat het met zijn dochtertje niet in orde is. Voor ons is er echter weer een dag weg. De voor vanmiddag bestelde diesel wordt ook al niet afgeleverd. Traag gaan de snikhete uren op de van hitte zinderende vlakte naast de haven voorbij met ezen en wat poetsen. Geen zuchtje wind brengt verkoeling. In elk geval hebben we kakkerlakkendoosjes gekocht en in de boot uitgezet. En nog een was gedraaid, sedert we zien dat iedereen met een wasmachine hier op de wal gewoon de was doet.

Tegen vier uur steekt de wind op, een warme wind uit het zuiden, later draaiend naar west. We gaan maar eens zwemmen. Terug naar boven

Vanmorgen nemen we 220 liter diesel in

Woensdag 26-06-2013

Om half zes gistermiddag komt Kostas toch langs. Zijn dochtertje van vier is aan de beterende hand. Hij meet met de Sovereign Moisture Meter of de zwakke plek in onze romp verder is opgedroogd. Dat valt tegen, de plek heeft nog een vochtigheid van bijna 18%. Pas als het terug is naar 15%, kun je hem dichtmaken, zegt Kostas. Dat kan nog wel een aantal dagen duren. We kijken elkaar aan. We hebben geen zin om al die tijd langer op de snoeihete wal te blijven staan. Weet je wat?, zeg ik tegen Ans, we boeken een tripje naar Santorini. Dan kan de zwakke plek intussen verder drogen en bovendien hoeven dat eiand straks, als we weer varen, niet meer aan te doen. Ans is het er meteen mee eens.

Gisteravond eten we aan boord een koude salade met ham, appel, ui en nog wat. Van morgen komt de dieselman langs met zijn tankautootje (foto hierboven). We nemen 220 liter in. Dat is mooi in orde. Check op de doorstroming tussen hoofd- en dagtank: in orde, de dagtank zit 100% vol.

Vlak bij de haven is een reisbureautje. We boeken er voor morgen en vrijdag een tweedaagse trip naar Santorini. Vertrek morgenochtend in de haven van Heraklion met een snelle boot om 9.45 uur, hotel, transfer en ontbijt inbegrepen. Bij Haris van Proton Rent A Car aan de Karetanaki straat huren we een autootje, 60 euro voor twee dagen. Geregeld! daarna naar Wind Hellas voor kraskaarten, waarmee ik maandelijks mijn SIM-datakaartje kan herladen. Dat gaat niet meteen, ze zijn zaterdag beschikbaar, zegt de uiterst vriendelijke medewerkster. Even later drinken we met een tevreden gevoel ijskoffie op het terras op het hoekje bij de haven.

De rest van de dag lezen we. Ik verlies me in in 'Inferno', de nieuwe Dan Brown, die we op Schiphol kochten. Ik begin er met wat scepsis aan, maar dat is onterecht, het boek is razend spannend. Een merkwaardige en zeer overtuigende waarschuwing tegen de rampen die de overbevolking van onze planeet teweeg zullen brengen, staat centraal in het boek. Daar dacht ik vaak hetzelfde over. 'Uitgezaaide primateritis', noemde ik de kwaal van onze planeet destijds. Inmiddels zijn we bijna zeven jaar verder - zonder dat de zaak er beter op werd. Hoewel? Misschien dat de huidige, langdurige economische wereldcrisis enig tijdelijk soelaas biedt.

Eind van de middag zwemmen. Straks het huurautootje ophalen. Terug naar boven

De economy-class van de ferry. Zoek de schipper

Donderdag 27-06-2013

Om zeven uur op. Een uur later rijden we naar Heraklion. Er is weinig verkeer op de weg. We rijden het vliegveld voorbij en slaan bij een bedrijven zône van de snelweg af. Vlot vinden we de zeehaven parkeren tegenover de kade van de veerboten. Er ligt een grote groenkleurige catamaran-ferry van Hellenic Seaways aan de kade met een reclame voor de telefoonaanbieder Cosmote op de romp. Het is een van de nieuwere schepen van de rederij, de Highspeed 5 met een kruissnelheid van 38 knopen. Er kunnen ruim 800 passagiers aan boord en, gelet op de hoeveelheid mensen die via de laadklep naar binnen drommen, zijn die er vandaag wel. Eerst gaan we in het gedrang per ongeluk in de bussiness-lounge zitten. Maar onze tickets zijn voor twee stoelen in de economy-class. Oh, weten wij veel (foto hierboven).

Binnen twee uur jaagt het schip door een rustige zee naar Santorini. Naar buiten, het dek op, mag niet. Voor we het weten schuiven we opeens langs de enorme kraterwanden van de onderzeese vulkaa naar binnen. We zien achteruit een aantal zeiljachtjes, witte notendopjes met belachelijk kleine zeiltjes in de azuurblauwe zee. Dus men zeilt hier toch wel heen. Met veel gebrul van de motoren legt de ferry achterwaards aan, de mensen staan en masse te wachten tot de achterklep op de kade zakt. Een evengrote menigte staat achter de hekken te wachten op inschepen. De aanlegkade ligt onder een steile en zeer hoge en donkergrijze klifwand, de kraterrand. Santorini is de oude Venetiaanse naam van het eiland (van Sant Irini = Sint Irene), in het Grieks heet het Thira. De plaats waar we aanleggen, helemaal onderaan de kraterwand, bestaat alleen maar uit een kade, wat terrasjes, een overdekte vertrek- en aankomsthal en een parkeerplaats met talrijke bussen en busjes. Een lange rij mannen staat met naambordjes de uitstromende passagiers op te wachten (foto hier). Het is intussen erg heet. Met enige moeite vinden we een man met een A4'tje voor zich met de naam Hotel Margarita en ZIJLSTRA erop, helemaal goed geschreven. Dat hotel is het onze. Over een een steile weg met scherpe haarspeldbochten rijden we even later naar boven. Het uitzicht is fenomenaal! (foto hier).

In de periode tussen 1627 - 1600 vChr. was er een hevige vulkaanuitbarsting, heviger dan die van de Krakatau in 1883, die het eiland volledig van vorm veranderde. Van het eiland bleven alleen de scherpe kraterwanden over. Die vormen nu een kleine binnenzee, waar de vulkaanrest als een eilandje middenin ligt. Een aardbeving en een enorme tsunami volgden, die de noordkust van Kreta verwoestten. De vulkaan is nog steeds aktief, de laatste eruptie was in 1956. In wezen zijn we opnieuw, net als destijds op de Vesuvius en de Etna, op gevaarlijk gebied. Oh ja, en het eiland Nissiros, dat op dezelfde breuklijn als Santorini ligt. Ik ben zwaar onder de indruk van de gigantische krachten die eens dit eiland vorm gaven. De mens is nietig (en is tóch in staat de planeet te verwoesten met overbevolking en klimaatverandering).

                Ons hotel is bij de rode pijl.

Het busje zet ons af bij een snoeperig Grieks hotelletje (foto hier), halverwege het mondaine hoofdstadje Fila en het even noordelijker gelegen Filokastro. Hotel Margarita. Dat is bovenop de kraterwand, maar andere gebouwen belemmeren het uitzicht. Hotel Margarita is proper, eenvoudig en vriendelijk. De kamer heeft gelukkig wel airco en zelfs een balkonnetje met ruim uitzicht in oostelijke richting over de Egeïsche Zee. Er staan twee stoelen onder een parasol. We zetten ons koffertje neer en slenteren de weg af. Na honderd meter vinden we een eenvoudige taverna, waar we lunchen met Griekse salade, tonijnsalade en een kruidige witte wijn van het eiland. Buiten is het bloedheet. Terug in het hotel houden we siësta. Tegen zes uur gaan we gewoontegetrouw zwemmen, ditmaal in het schattige zwembadje achter het hotel. Het is hier mooi. Morgen verder verslag. Terug naar boven

Het licht van de fameuze zonsondergang van Santorini valt op ons. Teken van geluk?

Vrijdag 28-06-2013

Gisteren aan het eind van de middag lekker gezwommen in het zwembadje achter het hotel (foto hier). Opvallend hoeveel zwaarder het zwemt in zoet water. Waarschijnlijk heb ik dat wel eens eerder vastgesteld, maar ben ik het vergeten. Daarna knappen we ons op in de hotelkamer, waar ik - als fotograaf - mijn geliefde vastleg in een heel karakteristieke, vrouwelijke pose (foto hier). Ik zou er uren naar kunnen kijken, ware het niet dat het zolang niet duurt. We lopen naar het centrum van Fira, het hoofdstadje van Santorini, dat als een arendsnest bovenop de oostelijke kraterrand is gebouwd. Een wandeling van tien minuten. Smalle straatjes, belegd met knobbelige steentjes, met terrassen die boven de afgrond hangen en méér juweliers dan ik ooit eerder bij elkaar zag. We strijken neer op zo'n terras om de fameuze, romantische zonsondergang van Santorini mee te maken. Het uitzicht van de steile klifhelling over de binnenzee met de cruiseschepen, het vulkaaneiland midden in de caldera en verderop de westelijke kraterrand, die het eiland Thirassia heet, is ronduit spectaculair (2 foto's hier). Inderdaad groepen alle toeristen op de terrassen bijeen om de zonsondergang mee te maken. De Britse bardame komt naar buiten om van iedereen een foto te maken, ook van ons (foto hierboven, en hier eentje die ik - ahum - zelf maakte). Ondanks al die toeristendrukte moet ik zeggen dat hier wel heel gemoedelijk is. Later dineren we in de fraaie loggia van een Chinees restaurant (foto hier). Ja, waarom niet? We zullen nog maanden Grieks eten en dat is weinig fantasievol en veel van hetzelfde, dus voor de afwisseling is Chinees zo gek nog niet. De schaal met verschillende voorgerechten (zoetzure spare ribs!) is verrukkelijk en het vleesgerecht met zwarte bonensaus is werkelijk top.

Vandaag alweer de laatste dag. Simpel ontbijt. Erop uit! In het centrum van Fira met zijn bochtige straatjes en hoge terrassen drinken we ijskoffie. Ik laat een extra gat in mijn broekriem plaatsen, want anders zakt hij af. Val ik af? Vast. We dalen af naar het oude haventje met een snel kabelbaantje en drinken er opnieuw ijskoffie (foto hier); het is al verdraaide warm ondanks een frisse wind uit het noorden. Pittige golfslag tegen de kade. We nemen een boot die ons naar het vulkaaneiland voert, midden in de binnenzee (foto hier). Onderweg nemen we verschillende jachten waar, die vergeefs zoeken naar een aanleg- of ankerplek. Op het kale eiland van verschillende soorten lava, ontstaan door talrijke uitbarstingen in de afgelopen 3600 jaar, ontschepen we en klimmen een stenig pad op naar boven. In de hitte voorwaar geen sinecure! De geliefde bezweert me dat dit toch echt de laatste keer is dat ze met me mee een vulkaan beklimt. 'Ik weet het zeker!' Ik zwijg en ploeter verder en poog de stemming erin te houden. 'Kijk eens naar dat uitzicht!'. Onderweg zien we diverse zijkraters. Het zal de geliefde een rotzorg zijn, doch ik op mijn beurt weet twee dingen zeker: ik heb haar lief en ik krijg haar boven. De hoogste krater, op 127 meter boven de zeespiegel, is een tweelingkrater, met hier en daar uitpuf-openingen voor hete zwaveldampen. Het heeft wel iets van Dante's hel, dat klimmen en zweten in de hitte. Hier 2 foto's. Er staan diverse meetinstrumenten die iedere verandering in druk en temperatuur van de ondergrondse magmakamers regitestreren en alarm geven als die waarden toenemen. Wat dan? Tja, snelle evacuatie van de bevolking en de toeristen, neem ik aan. De vraag is of dat alarm tijdig komt. Op de terugweg bezoeken we nog hete bronnen in een inham van het mini-eilandje Palea Kameni naast de vulkaan. De mensen gaan er zwemmen in zwavelig water met temperaturen tot dertig graden, maar dat geloven we wel. Heb ik wel eens in spectaculairder omstandigheden op IJsland gedaan. We varen tussen het eilandje en het vulkaaneiland door. Op het laatste zien we toch een paar baaitjes waar wat jachten geankerd liggen. Altijd goed om te weten.

Ontschepen om twee uur 's middags. Teleferique naar boven. Wandeling naar het hotel. Late lunch in taverna er vlakbij. Kort slaapje op stretchers aan het zwembadje. Busje naar de zeehaven. De snelle ferry Highspeed 5 is verlaat wegens tegenwind. We nemen de drukte waar vanaf een terrasje; eigenlijk hebben we nog helemaal geen zin om terug te gaan. We voelen ons wel thuis op Santorini. Maar er is geen genade. In twee uur naar Heraklion en in een uur met de huurauto naar Aghios N. Onderweg valt de donkerte in. Het is halftien. We klimmen de boot op. Alles in orde, maar het schip schudt, het waait aardig hard. Geen zin meer om ergens te gaan eten. Ans bakt een omelet. Verslag schrijven en naar bed. Zoals vaker vraag ik me af waarom ik me toch al die moeite getroost. Misschien omdat ik het ooit een keer terug wil lezen als de herinnering definitief faalt? Interesseert het me dan nog? Ans misschien wel, die kan op hoge leeftijd alles teruglezen - want vrouwen leven immers langer dan mannen. Terug naar boven

Eruptie van de vulkaan van Santorini, ergens in de eerste helft van de vorige eeuw

Zaterdag 29-06-2013

Gisteren, toen we nog op Santorini waren, dacht ik: er moeten toch foto's bestaan van de recente erupties van de vulkaan? Vandaag even gezocht en ja hoor, het zijn er niet veel, maar deze hierboven is wel mooi. Genomen vanaf de kraterrand bij het hoofdstadje Fira. Alleen de datum ervan kon ik niet vinden. Het kleine stukje van het stadje ziet er nog onberoerd door het toerisme uit. Dat is nu wel anders.

Vanmorgen breng ik het huurautootje terug, maar eerst vul ik bij een benzinestation de kleine jerrycan met brandstof voor de buitenboordmotor. Hebben we dat vast aan boord. Terwijl we op Santorini waren is Kostas kennelijk langsgeweest. Hij heeft de vochtigheidsgraad van de zwakke plek gemeten; '17,3% max', staat er met viltstift op geschreven. De plek droogt niet erg snel, vinden we.

Het waait flink uit het zuiden, vandaag. Een warme, vlagerige wind die onrustig maakt. We lezen we dutten en gaan aan het eind van de middag naar het strandje om te zwemmen. Samen borrelen in de kuip. Met haar wil ik oud worden. Bouzouki-muziek van wijlen Iordanis Tsomidis uit de luidsprekers. Verder niets te melden. Terug naar boven

De Venetiaanse doge Enrico Dandolo, geschilderd door Domenico Tintoretto

Zondag 30-06-2013

Grappig toeval. In de nieuwe - en spannende! - thriller 'Inferno' van Dan Brown (2013) komt de intrigerende figuur van Enrico Dandolo voor, de 42e doge van de republiek Venetië (je leest ook 39e en 41e doge) Hij was blind en leefde een lang leven, van 1107 (?) - 1205 en bedonderde velen. Als initiator van de Vierde Kruistocht veranderde hij van intenties en veroverde de Byzantijnse hoofdstad Constantinopel. Daar ligt hij ook begraven, in de Haghia Sophia. Waar exact is niet zeker. Tegenwoordig is er een kleine, marmeren vloerplaat met zijn naam - een cenotaaf, ergens in de 19e eeuw op de eerste verdieping in de enorme basiliek aangebracht door de Italianen - die aan zijn bestaan herinnert.

In de thriller van Dan Brown speelt die vloerplaat, die abusievelijk 'tombe' wordt genoemd, een rol. In een tekst, geschreven in de stijl van Dante, staat: 'Zoek de verraderlijke doge van Venetië, die paarden het hoofd van de romp scheidde en de beenderen van de blinde wegrukte.' Die regel blijkt op Dandolo te slaan.

Tijdens het lezen had ik een stellig gevoel die naam al eens eerder te hebben gehoord. Dat blijkt te kloppen. Toen we bijna vier jaar geleden in Istanboel de Haghia Sophia bezochten, waren we zeer onder de indruk van de gewijde stilte van die meer dan duizend jaar oude basiliek. Bij toeval vonden we op de eerste verdieping de cenotaaf van (in het Latijn gesteld) Henricus Dandolo. Ik schreef er dit stukje over en de foto die ik toen nam, staat hier en hiernaast is een afbeelding van hem. Grappig toeval om deze aartsintrigant in een internationale bestseller tegen te komen.

Gisteravond keken we op DVD naar een goede film: 'In the Valley of Elah' van regisseur Paul Haggis uit 2007, met een prachttige karakterrol van de acteur Tommy Lee Jones. Vannacht is het rustig, maar tegen de ochtend steekt de harde zuidwestenwind opnieuw op en bereikt herhaaldelijk Bf 6. Tegelijk is het over de 30 graden. We gaan koffie drinken (ijskoffie) bij Astería aan de oude haven en kijken uenlang naar de voorbijgangers. Terug aan boord besteed ik een aantal uren aan de correctie en verbetering van de eerste twee hoofdstukken van deel 2 van mijn boek. Tijdens ons middagdutje blijkt Kostas beneden aan het werk te zijn gegaan. Hij mat de vochtigheidsgraad op de zwakke plek; die was gezakt naar 15,9%. Laag genoeg om met stukjes glasvezelmat de reparatie te beginnen. We zijn blij dat er iets gebeurt. Morgen gaat de gelcoat erover. Mogelijk kunnen we dinsdag of woensdag eindelijk te water. Terug naar boven

Lees vanaf hier verder in Logboek 2013/3, Kreta en verder