Logboek 2011/1 (Israël>Suez)

Een kaart uit de 17e eeuw (Bron Wikipedia)

Direct naar

het laatste

bericht

De Rode Zee en de noordelijke Indische Oceaan waren al vanaf 2500 jaar voor de jaartelling een belangrijke handelsroute. Eerst van de oude Egyptenaren en daarna van de Perzen. De oude Grieken brachten het traject deels in kaart en het werd beschreven in de merkwaardige Periplus of the Erythraean Sea die uit de 1e eeuw zou dateren. De route naar India zou niet lang tevoren ontekt zijn door de Griekse zeevaarder Hippalus, hoewel daar twijfel over bestaat. Hij zou wel de ZW-moesson hebben ontdekt die sedertdien zijn naam draagt. Het is de wind die we willen benutten om naar de Malediven en India te zeilen.

Maar eerst de Rode Zee. De zee waardoor het Joodse volk door Mozes uit de Egyptische gevangenschap werd geleid. Mozes scheidde de wateren door er met zijn staf op te slaan om het volk doorgang te verlenen, een wonder dat niet alleen verteld wordt in de Bijbel (Exodus 13:17-14:29) maar ook in de Koran (Sura 26, 60-67)

Een van de vele interessante plaatsen om te bezoeken zijn de resten van het Koninkrijk Aksum, een beschaving waar ik nog nooit van gehoord had, die bestond van 100 vChr. tot ± 400 AD. Vijfhonderd jaar en nooit van gehoord. Mogelijk kwam hier de koningin van Sheba vandaan, de geliefde van de Joodse koning Salomo, hoewel anderen geloven dat haar rijk in Yemen lag. Het Aksum-rijk controleerde eeuwen de doorvaart door de Rode Zee, als ik het geloven mag. De hoofdstad Aksum lag in wat tegenwoordig het noorden van Ethiopië is. Dat land grenst niet (meer) aan zee en door de voortdurende spanningen met Eritrea kunnen we die stad waarschijnlijk niet bezoeken. Maar ook in Eritrea zelf liggen genoeg resten van de ooit bloeiende steden van dat onbekende rijk.

In de Rode Zee heerst de Islam aan beide oevers. De bakboordoever is geheel ontoegankelijk voor ons. Saudie-Arabië staat geen bezoekende schepen toe aan zijn kust, hoewel daar de centra liggen van de oorsprong van de Islam, de oude steden Mekka en Medina. We zijn dus aangewezen op havens en ankerplaatsen aan de stuurboordoever, langs de kusten van Egypte, Soedan en Eritrea. Maar die zijn mooi genoeg.

En de Somalische piraten in de Golf van Aden? Ik volg het dagelijks, ondermeer op Noonsite. Ieder jaar - ook het afgelopen jaar - passeren ongeveer driehonderd jachten, in groepen of alleen, de Straat van Bab-el-Mandeb en de zuidkust van Yemen zonder enig probleem. Maar we willen het niet op ons eentje doen. Liever in een klein konvooi. We hopen dat we in Egypte enige jachten ontmoeten die mee willen gaan.

Ans op de sluis naar de Lingehaven. Op de achtergrond zakt de zon weg over de Merwede. Rechts-beneden hiervan is ons appartementje

Zaterdag 01-01-2011, Nieuwjaarsdag

Tegen de verwachting in zijn we op het tijdstip van de jaarwisseling nog wakker. We staan sentimenteel klaar, elk een glas Crémant d´Alsace Brut in de hand, de laatste seconden aftellend terwijl we elkaar aankijken. Gelukkig nieuwjaar, proost!, zeggen we en kijken elkaar aan. Ans en Tom, ouder en breekbaarder dan toen we begonnen maar nog altijd elkaars grootste liefde. Buiten in de stad begint het knallen, sissen en suizen terwijl we elkaar toedrinken. Alweer een jaar voorbij en een compleet nieuw, maagdelijk, oningevuld jaar ligt voor ons. Een nieuw decennium zelfs. Zullen we er beiden ook het einde van zien? Mijn zoon Rommert belt uit Utrecht, hij feest ergens op de Oude Gracht. Floor neemt niet op, Bas wel, hij heeft een feest in zijn woonboerderij in Wijk bij Duurstede.

Nog tot half drie zappen we langs de verschillende feestprogramma´s en concerten. De volgende ochtend belt mijn broertje. "Einde van een kankerjaar!", zegt hij, "De beste wensen voor het nieuwe jaar" Ans kijkt naar het traditionele Nieuwjaarsconcert van de Wiener Philharmoniker vanuit de Gouden Zaal van de Wiener Musikverein. Een onuitstaanbaar programma, in mijn ogen. Na afloop kijken we naar "Wintergasten" van de VPRO, waarin de Amerikaanse filosoof Roy Sorensen centraal staat. Een interessante man die filosofeert over het waarnemen van dingen die er feitelijk niet zijn, zoals gaten, schaduwen, stilte. Gaandeweg word ik steeds enthousiaster over de man. Hij denkt na over vragen als: als je in het donker staat, "zie" je dan het donker? En: draait de schaduw van een draaiende schijf zélf ook? Zo enthousiast dat ik op Internet terstond een boek van hem bestel, "Seeing Dark Things. The Philosophy of Shadows" uit 2008.

Halverwege de middag lopen we naar het Eind. We klimmen de sluis op en kijken naar de Merwede. Het is dooiweer. Vanmorgen regende het, nu zakt een schraal zonnetje weg achter de bomen op Buiten de Waterpoort (foto hierboven) In ons appartementje pakken we een TV en een DVD-speler uit, stellen ze op en schakelen ze in. Ze werken zonder problemen. De TV is een oud en omvangrijk bakbeest, maar prima bruikbaar zolang we niet echt in het appartementje wonen en het alleen af en toe als pied à terre gebruiken. We lopen terug naar de Havendijk. Het is vroeg donker, maar de dagen zullen allengs langer worden.

Terug naar boven

Ons uitzicht uit het raam op het oosten. Het kunstwerk `Geometrie in het landschap` van de Poolse kunstenaar Ryszard Winiarski aan de andere kant van de sluis

Zondag 02-01-2011

Het dooit vandaag verder. Ans gaat bij haar moeder langs en ik klus wat aan het Eind. Niet al te fanatiek want ik heb nog steeds last van mijn rug en bovendien van enkeloedeem. Me teveel ingespannen? Ik heb zelfs het klassieke symptoom van je-trouwring-niet-van-je-vinger-kunnen-krijgen. Enfin, ik neem de afgelopen dagen een dubbele dosis van mijn "plaspil' hydrochloorthiazide; eens zien wat het doet. Ontwateren, dat is de bedoeling. Bovendien moet ik komende week voor contrôle bij mijn interniste langs. Ik pak drie dozen met kunstboeken uit die hun plek in de boekenkasten krijgen. Ik heb nog wat ruimte in de kasten over, maar het zijn er gelukkig niet teveel.

In 1974 hield de gemeente Gorinchem een symposium over kunst in de openbare ruimte. Vanaf dat jaar werden er veel abstracte beelden in de stad geplaatst. Een beeldenroute, uitgezet door de VVV, voert erlangs. Op een daarvan kijken we uit. Naast ons, aan de andere kant van het sluisje, staat een groep witte geometrische sculpuren: een bol, een kegel, een cylinder, een pyramide en een kubus (foto hierboven). Het is een werk van de Poolse kunstenaar Ryszard Winiarski (Lwów, 1936-) uit 1974 met de zakelijke titel "Geometrie in het landschap" Winiarski is een volledig onbekende voor mij. Toch staat er nog een werk van hem in Gorcum, buiten de binnenstad aan de westzijde van het station in een vijver, daar waar de Banneweg het spoor over leidt. Het is ook uit 1974 en bestaat uit willekeurig samengestelde zwarte en witte kubussen: "Kubussen, random structure". Wat beoogde Winiarski met die beelden? Hij wilde af van de individualiteit van de kunstenaar, lees ik op een internetsite (zie boven), de persoonlijkheid van de kunstenaar mag je niet in het werk terugvinden. "He tried to create impersonal art, deprived of any emotions, an art which cannot be evaluated from the aesthetic point of view but whose sense can be explained rationally, logically and with precision" Er zijn meer kunstenaars geweest die ervan droomden om volledig onpersoonlijke kunst te maken, ook in de letterkunde. Denk bijvoorbeeld aan de zogenaamde "Dinggedichte" Volgens die opvatting staat de persoon van de kunstenaar de perceptie van het werk alleen maar in de weg. Een merkwaardige en bijzondere passie. Geen idee of Winiarski nu, bijna 35 jaar later, er nog altijd zo over denkt.

Misschien wel daardoor geïnspireerd zeg ik tegen Ans, als ze van haar moeder terugkeert, zullen we ook een kunstwerk ophangen? In de keuken is er plaats aan de linkerwand. "Wat denk je van "Sissinghurst" van Jean-Paul Vroom?", zeg ik. Vroom, die in 2006 overleed, was typisch zo´n mens met teveel talenten - hij was ondermeer ontwerper, cineast, theatervormgever, choreograaf, schilder, fotograaf en graficus - en vrijwel overal blonk hij in uit. Zozeer dat niets erbovenuit stak en er geen lijn in zat. Maar voor de zeefdruk Sisinghurst hadden we altijd een groot zwak. Het werk is geïnspireerd door het beroemde kasteelpark van Sissinghurst in Kent, dat zó mooi is dat iedereen er minimaal eenmaal in zijn of haar leven een bezoek aan moet brengen (Wij zijn er nog niet geweest) Ik pak het werk uit, boor een gaatje in de muur, plug, schroef, en ophangen. Helaas, het werk weerspiegelt de TL-lichten boven het aanrecht teveel. Het  hangt hier niet goed. Of er moet ontspiegeld glas in. Hm. Komt wel een keer. Morgen, maandag, begint het leven weer en moeten er nog veel prozaïscher zaken geregeld worden. Terug naar boven 

Tevreden zit ik op de nieuwe vloerbedekking in mijn studeerkamer. Meubels hebben we nog niet

Maandag 03-01-2011

Vlak voor oudjaar kregen we via ons briefadres bij Tessa ieder een brief van Bureau Burgerzaken van de Gemeente Gorinchem met een vragenlijst betreffende dat officiële briefadres: is het nog steeds nodig?, hoe is onze huidige situatie?, enzovoorts. We vullen in dat we nog steeds onderweg zijn en dat het briefadres in stand moet blijven. Er moet een kopie van onze paspoorten meegestuurd worden. Waarom dat laatste nodig is, is me niet helemaal duidelijk. Misschien vraag je je overigens af waarom we ons niet laten inschrijven op ons nieuwe appartement op het Eind? Dat kan officieel niet, omdat we dit jaar (en komende jaren) langer dan acht maanden buitenslands verwachten te zijn.

Vandaag temperaturen nét boven het vriespunt. De dag begint zonnig maar dat is gauw afgelopen. De rest van de dag is grijs. Tevreden stel ik bij het opstaan vast dat de verdubbeling van de dosering van mijn plaspillen heeft geholpen, het enkeloedeem is weg. De firma Carpetright belt of ze vandaag de vloerbedekking kunnen leggen in plaats van morgen. Dat is OK. We lopen door de binnenstad, kopieëren onze paspoorten bij een supermarkt (t.b.v. de vragenlijst van de gemeente) en brengen ook kopieën bij de notaris die eind volgende week de akte van levering van ons appartement zal doen passeren. Ik bel onze contactman bij ING: komt de hypotheekofferte op tijd rond? Op de 16e vliegen we immers terug naar Israël. Hij stelt ons gerust en zal morgenochtend met de offerte langskomen. Alleen kan ik nergens in de inboedel de polis van een levensverzekering vinden. Ik bel onze bank; gelukkig hebben ze een kopie bewaard die ze zullen opsturen. Dan komt schoonzoon Michel langs. Hij werkt bij een beveiligingsbedrijf en zal zorgen dat nog voor ons vertrek beveiliging in ons appartement wordt aangelegd. Niet dat we veel kostbaarheden hebben, integendeel, maar bij inbraak kan een hoop schade worden aangericht. De beveiliging werkt hopelijk preventief.

Even na enen komen de tapijtleggers. Kundige mannen, en vrolijk ook nog (ze komen uit Breda). In een uurtje is alles klaar, gang, slaapkamer en studeerkamer. Stofzuigen en opruimen. Zeer tevreden nemen we het resultaat in ogenschouw (zie foto hierboven). Het appartement ziet er opeens heel wat gezelliger uit; we gaan er ons steeds meer thuis voelen. Als ze weg zijn zoeken we bij een paar woonwarenhuizen naar een kleine ontbijttafel voor de keuken, maar we vinden geen geschikte. Buiten is het donker voor je er erg in hebt. Terug naar boven

Dinsdag 04-01-2011

Vandaag verschijnt de maandelijkse grafiek over de ontwikkeling van de mondiale temperatuur in de lagere troposfeer (zie hierboven). De overschrijding van het gemiddelde vanaf 1998 is terug naar + 0,18° Celsius. De grafiek ontleen ik altijd aan de website van klimaatscepticus Roy Spencer, die er ditmaal geen commentaar op geeft. Ik sluit mij maar daarbij aan. Deze maand geen mantra.

Vol verwachting sta ik vanochtend op. Ik hoop de gedeeltelijke zonsverduistering te kunnen zien. Ik sta gereed met een CD om erdoor de verduistering te kunnen waarnemen. Helaas, de hemel is bewolkt. Wel is er een streepje hemel zichtbaar in het oosten, de zon komt oranjerood op maar ik zie geen hap eruit. Even later is de opgaande zon alweer achter de wolkenbank verdwenen. Vindt de verduistering achter de wolken plaats? Of vergis ik me daarin? Overigens lijkt de schemering langer aan te houden dan anders. Ik had gehoopt dat ik het fenomeen van de dubbele zonsopgang zou kunnen zien, zie theorethische plaatje hieronder. Opnieuw, helaas niet. Enfin, in elk geval vanochtend geen enkeloedeem meer.

We lopen naar het Eind. Ans ontdekt dat onverlaten vannacht twee van de vier bloembakken hebben gestolen van het muurtje van ons plaatsje aan de sluis. Bakken die vastgeschroefd zaten. Twee ervan hebben ze weten los te rukken. Wat kun je eraan doen? Het fladderappes is langs geweest. Goed dat we dezer dagen een degelijk alarmsysteem krijgen.

De man van de ING komt langs en we worden het eens over de offerte. Hij blijkt een amateur-organist te zijn en we praten een tijdje door over muziek.  Ook mijn Zoladex-zuster Yvonne komt langs en bewondert ons appartementje. Ze brengt twee spuiten mee die ik medio februari en medio mei toegediend moet krijgen. Of mezelf moet toedienen. We zien wel. Van mijn eigen bank ligt de ontbrekende polis van de levensverzekering in de brievenbus als de ING-man al weer weg is. Opgelucht faxen we die door bij onze makelaar Van Geffen. Ans zet me af bij het Beatrixziekenhuis, ze gaat door naar haar moeder en ik ga naar de prikpoli om mijn PSA en electrolyten te laten prikken. Mijn interniste is tevreden over mijn bloeddruk (142/90 mm Hg) en de bloedsuikerwaarden. Toch wil ze volgende keer - dat zal deze zomer zijn - mijn hartfunctie weer een keer onderzoeken. Ze is accoord met de verdubbeling van de dosering (tot 25 mg) van mijn plaspil Hydrochloorthiazine. Ze geeft recepten mee voor een halfjaar die ik bij de apotheek schuin aan de overkant van het ziekenhuis ophaal. Ook vraag en krijg ik een Medication Survey voor al mijn medicatie (inclusief de twee Zoladex-spuiten) mee. Je schijnt die spuiten niet in de ruimbagage van een vliegtuig mee te mogen nemen; het moet dus in onze handbagage en we willen vermijden dat de beveiligers problemen met die spuiten maken.

Ik haal Ans bij haar moeder op en samen rijden we naar de Ikea in Utrecht, lunchen er en vinden er daarna een wit, vierkant ontbijttafeltje en twee stoelen. Gemakkelijk dat we steeds dezelfde smaak blijken te hebben. Terug aan het Eind zet ik ze in elkaar. Ans is er verrukt van en plaatst er een bosje fraaie kunstbloemen op en - tja - je zou er graag meteen willen ontbijten ware het geen avond. Het is steeds meer ons huis. Morgen voor contrôle naar mijn uroloog. Terug naar boven  

Nog maar twee van de vier bloembakken op de rand van ons gelijkvloers balkon. De andere twee werden eergisteren gestolen. Deze kreeg het fladderappes niet los

Woensdag 05-01-2011

Gisteren berichtte ik van de diefstal van twee van de vier bloembakken van ons gelijkvloerse "balkon" door het fladderappes. Ze hebben zelfs de tuinaarde in die twee bakken meegenomen. Curieus. Hierboven een foto. Wat moet je ermee? Bezit leidt tot problemen, verdraaid als het niet waar is. Zodra je iets bezit, wordt er iets van ontvreemdt. Je zou haast zeggen: bezit leidt tot ontvreemding. Geen bezit leidt niet tot ontvreemding. Enzovoorts.

Koude dag vandaag, vanwege wind, toch grotendeels droog. Drukke dag, daarom puntsgewijs en in vogelvlucht. Per telefoon regel ik een kabelaansluiting voor analoge TV en radio bij Ziggo. Digitaal + internet kan niet; de monteurs kunnen niet voor de 15e van deze maand komen. Telefoon kan ook niet omdat mijn alarminstallatie erop wordt aangesloten. Hm. Als de stroom uitvalt, valt Ziggo ook uit, zegt de medewerker die ik bel. Alleen een KPN-telefoonlijn blijft fan actief. Hm, hm. In de koude ochtend fiets ik naar het ziekenhuis voor een contrôlebezoek aan René Gilhuis, mijn uroloog. Een kundige dokter, ik nam hem ooit zelf aan. René is tevreden. Mijn PSA, gisteren geprikt, is < 0,1 mg/ml. Net als in november. Eigenlijk wil hij een RT doen, een rectaal toucher, maar daar heb ik geen zin in. We spreken af dat hij het over een halfjaar zal doen. Hij biedt aan om me Androcur voor te schrijven tegen mijn voortdurende opvliegers (vanwege de hormoontherapie) maar ik zie ervan af. Nog meer hormonen, ik heb er geen zin in. Daarna ga ik even langs bij Diny, een van mijn vroegere secretaresses toen ik hier nog directeur was, op het managementcentrum van de Rivas Zorggroep. Grappig, vroeger was dit de personeelsflat. Honderden sappige verhalen hangen hier tussen de wanden van de gerenoveerde kantoren. Diny schenkt me gastvrij een kop koffie en we praten bij over alles en nog wat.

Het grootste deel van de dag staat in het teken van de casus van Jansen Steur, de disfunctionerende neuroloog die ik begin 2004 uit het Medisch Spectrum Twente verwijderde toen ik daar in de Raad van Bestuur zat. Ik was de kwestie nooit echt vergeten maar toch was het gelukkig een beetje weggezakt. Nu staat de zaak weer helemaal centraal in het getuigenverhoor met twee rechercheurs van het politiecorps in Twente. Ze zijn er speciaal voor afgereisd naar Gorcum. Het interview vindt plaats op het politiebureau. Precies op tijd, om half twaalf, sta ik voor het oude politiebureau in de binnenstad. Voor de ramen hangen affiches betreffende kraakwacht-bewoning; ik ben duidelijk aan het verkeerde adres. In een lampenwinkel om de hoek vraag ik waar tegenwoordig het politiebureau is. Op de rotonde bij het Paardenwater, zeggen twee dames. Aha! Had ik nagedacht, had ik het zelf geweten. Ik fiets erheen en ben toch nog op tijd. In een kale verhoorruimte vindt het gesprek plaats. Het wordt integraal opgenomen op een recorder. De beide rechercheurs zijn aardige tukkers zoals ik die ken uit mijn dagen van toen. En ze zijn goed op de hoogte en dat vind ik plezierig. Het blijkt overigens wel, anders dan ik te tevoren verstaan had gekregen, dat het gesprek niet plaatsvindt inzake de strafzaak tegen Jansen Steur, maar in het kader van het vooronderzoek voor een mogelijke strafzaak tegen (de raad van bestuur) van MST. Door dat misverstand - laat ik het zo noemen - had ik van het gesprek af kunnen zien. Maar daar heb ik geen zin in. Ik heb behoefte om gewoon de waarheid te vertellen en om me te verantwoorden. Dat heb ik altijd gezegd. Ik voel me overigens onderhand uitgemelkt over de kwestie Jansen Steur, zeg ik de rechercheurs, na alle interviews met Lemstra 1 en 2, de rechter-commissaris en de commissie Hoekstra. Toch duurt het gesprek liefst drie uur en het hadden er gemakkelijk meer kunnen zijn. Ik wil er verder niets over vertellen, behalve dan dat ze me toch even fiks versteld deden staan over iets wat ik totaal niet wist. Het slaat niet op mij maar toch lijkt het me verstandig dat ik er nu niks over zeg, want ik wil de beide rechercheurs niet voor de voeten lopen. Het doet me overigens veel om opnieuw en voor de zoveelste keer de ellendige zaak van Jansen Steur op mijn netvlies te hebben. Misschien dacht ik heimelijk er los van te zijn maar dat is niet zo. Maar ik verdedig mijn rol en mijn optreden. Per slot heb ik hem uit het MST gezet zodra ik de kans zag en het liefst had ik het eerder gedaan als dat mogelijk was geweest.

Na het verhoor fiets ik naar het Eind. Ans kocht inmiddels bij de Wereldwinkel een gangspiegel. Een strijkijzer en strijkplank kochten we gisteren. Ikea heeft ondertussen de spullen gebracht die we vorige week kochten: een bureau, een bed, nachtkastjes, een garderobekast en een schoenenkast voor in de gang. Ik martel mijn rug met het in elkaar zetten van het bureau op mijn studeerkamer (foto hierboven). Daarna begin ik aan de schoenenkast tot schoonzoon Michel arriveert. Samen zetten we ons nieuwe bed in elkaar. Wat is die jongen sterk! Moeiteloos tilt hij hele loodzware panelen op en zet ze op hun plaats. Kon ik dat vroeger ook? Ik geloof van niet. Om half tien zijn we klaar. Pfff. Allemachtig. Ik heb weer erg pijn in mijn rug. Alleen al door al dat gezwoeg krijg je het gevoel nooit van je leven nóg eens je boel te willen opbreken en dit plekje te verlaten. Terug naar boven

De Malta-overwinteraars 2008/2009 in Fort Vuren bijeen. Vlnr. Miranda, Diana, Josje, Fred, Jaap, Ans, Tom, Gerda, Nanning en Gerard

Donderdag 06-01-2011

In de mailbox tref ik bericht van het maandblad "Zeilen" dat ze mijn artikel over onze tocht van Libanon naar Israël willen plaatsen. wanneer weten ze nog niet, maar of ik alvast de foto´s wil mailen. Het is een saaie, grijze regendag. Ans gaat naar Barbara om op de kinderen te passen inclusief de kleine Caelan, die er door Kate gebracht wordt. Een tijdlang ben ik in de weer met de kabelexploitant Ziggo. Dat valt niet mee. Schoonzoon Michel vertelde gisteravond dat zijn beveiligingsbedrijf ook zelf wel de telefoonlijn kan voorzien van accu´s, die de voeding van de bewakingsverbinding overnemen als het electriciteitsnet mocht uitvallen. We moeten dus behalve analoge TV en radio ook een telefoonlijn van Ziggo hebben. Je denkt: ze zullen wel blij zijn met een nieuwe klant, maar de medewerker ziet op zijn scherm dat er na mijn eerste contact van gisteren niet eens een melding voor activering van TV en radio is geregistreerd. Hij zal het alsnog doen. Ik vraag wanneer de telefoonlijn in werking zal zijn. Tja, daarvoor moet er eerst een monteur komen om het modem te installeren. Dat kan niet vóór ons vertrek. Kan het beveiligingsbedrijf misschien het modem installeren? Ja, dat kan, Ziggo kan het modem opsturen. Daarvoor moet ik echter bij een andere afdeling zijn. Kunt u me doorverbinden? Nee, dat kan niet, u moet opnieuw bellen. Vreemd. Ik moet dus opnieuw bellen en het keuzemenu opnieuw doorploegen (10 cent per minuut) om bij de goede medewerker te geraken. Verzenden van het modem kan, zegt die, maar het is er dan pas op de vrijdag voor ons vertrek. Kan ik het misschien ophalen? Dat kan, zegt de medewerker met een verheugde intonatie in zijn stem alsof hij zojuist een nieuwe ontdekking deed, dat kan, in Utrecht. Dat zal ik dus morgen doen.

Om twaalf uur rijden Ans en ik naar Fort Vuren waar de reünie is van de Nederlandse overwinteraars van 2008/2009 op Malta. Het is een vrolijk weerzien (foto hierboven). Iedereen een jaartje ouder geworden. Vorig jaar waren ze bij ons in Andel. Waar is iedereen sedertdien heen gevaren? Nanning & Miranda (de catamaran Famous Goose) liggen in het Groningse Zoutkamp, Gerard & Josje (Mermaid) overwinteren in het Turkse Finike, Fred & Gerda (Pegasus) overwinteren weer op Malta en Jaap & Diana (Kiara) en wij met onze Dulce liggen dus in Ashkelon in Israël. Terwijl het buiten hard regent en de druppels op het dak van het restaurant roffelen, vliegt de middag voorbij. We wisselen ervaringen uit, bespreken de multipele stoornissen en tegenslagen die zich ook dit jaar weer op onze schepen voordeden en vertellen over de plannen en bestemmingen voor het nieuwe jaar. We nemen ons voor het volgend jaar weer bij elkaar te komen, als tenminste iedereen dan net als nu weer in Nederland is.

Samen rijden we na afloop naar het Eind waar ik in een ongebruikelijk grote en geconcentreerde inspanning van kracht en vernuft het schoenen(gang)kastje, de twee nachtkastjes en de garderobekast van Ikea in elkaar zet. Mijn rug voelt als gebroken rug als Ans me om negen uur naar de Havendijk rijdt, waar we - als het even wil - voor de laatste keer de nacht zullen doorbrengen. Vanaf morgen willen we, nu ons nieuwe bed gereed en opgedekt is, in ons appartementje gaan slapen. Terug naar boven

Direct beneden ons huis is in de haven een kano-aanlegplaats van de gemeente. Er ligt nog ijs in de haven

Vrijdag 07-01-2011

In drie tochten met het autootje brengen we onze spullen over naar het Eind. Het is weer een mistroostige, grijze miezerdag. De temperatuur loopt vandaag snel op naar een graad of tien. Op de Maas is hoogwateralarm vanwege de smeltende sneeuw en de regen in de Ardennen. Tegen elven is alles over. Dan komt ook Peter, de timmerman, langs om de achterdeur met het gat te repareren. Dat is nog op kosten van de verkoper van ons appartement. Er is door enige bewoner in het verleden een gat in gezaagd, waardoor een koude tochtstroom de kamer in trekt. In de woonkamer staan nogal wat spullen die van de Havendijk komen. Een deel ervan zullen we meenemen naar Israël zoals de nieuwe AIS-monitor en de nieuwe actieve Renaud-antenne. De rest blijft hier. De gebruikelijke rem op aanschaffingen - waar moesten we immers ermee heen? - was er een beetje af sedert we weer ons eigen plekje hebben. Ik begin met hier en daar wat van onze kunst op te hangen.

Laat ik eerlijk zijn: we gaan steeds meer genieten van dit appartementje. Voor het eerst sedert 3,5 jaar geleden in Andel komen geleidelijk aan al onze eigen spullen, waaronder onze geliefde grafiek, boeken en muziek, weer om ons heen staan (boeken, muziek en kunst - wat wil je nog meer?) En toch - tóch hebben we allebei ook zin om straks weer aan boord te zijn en te gaan varen naar nog (voor ons) onbekende gebieden. Het Suezkanaal, de Rode Zee, de Golf van Aqaba. Een lezer van onze website drukte het vandaag per e-mail beter uit dan ik zelf tot dusver vermocht. Hij schrijft: "Ik meen tussen de regels een worsteling te proeven tussen de man die zo graag schrijft, beleeft en zeilt, en een senior op stage in zijn laatste levensfase die als een kat een plekje zoekt tussen alles wat hem veilig kan wanen, maar die telkens met een schuin oog naar het luikje in de keukendeur lonkt" Precies, goed gezien, Roger, dank.

Na de klussen rijd ik naar Inge in het Heukelums Wijnhuis. Alwaar vanouds gezellig. Ik neem behalve wijn een fles champagne mee om Ans te verrassen en samen te klinken en te drinken om de eerste avond hier te vieren. Je begrijpt dat ik daar een hele goede beurt mee maak. We hebben alleen twee keukenstoelen om op te zitten maar we voelen ons vanavond de koning te rijk. Terug naar boven

Onze ets van Constant Nieuwenhuys

Zaterdag 08-01-2011

Dag van regen, dag van zon, dag van vreugde om het ophangen van het grootste deel van onze grafische kunst. Uitmeten, gaten boren, pluggen erin, schroeven erin en ophangen. Ach, het wederzien van al die werken die jarenlang in de opslag stonden! Boeken zijn je vrienden en kunstwerken ook. Het zijn - voor wie wil inbreken - geen kostbare werken maar wel mooie. Zoals deze ets hiernaast van Constant, mijn persoonlijke favoriet (foto hierboven). Hij krijgt een ereplaats boven ons dressoir in de woonkamer. Over Constant valt zoveel te vertellen maar de tijd ontbreekt. Een van onze kunstwerken - een mooie zeefdruk van Elmar Gille - heeft een barst in het glas. Gelukkig is het werk zelf niet beschadigd. Komende week zal ik het naar de lijstenmakerij brengen.

Middag. We rijden om vier uur naar Heukelum. In het wijnhuis van Inge hebben we afgesproken met de overige leden van de Watersportvereniging Deil. Het illuster genootschap waarvan ik het voorzitterschap bekleed en dat ik al evenlang probeer te verliezen. We proeven er de wijnen die we twee maanden geleden mee hebben genomen en bij Inge apart hebben gezet: rode wijnen van Turks Cyprus (licht en zonder karakter), van Grieks Cyprus (ietwat geraffineerder) en van de Hoogten van Golan. In Israël, wou ik haast schrijven, maar het is natuurlijk niet Israël, het is nog steeds bezet Syrisch gebied, maar de wijnen (Merlot en Cabernet Sauvignon van het huis Gamla) zijn het proeven waard. Enfin, het is hoogst aangenaam bij Inge (foto hier) en we moeten alweer weg voor we er erg in hebben. In het nabije Asperen tafelen we lang en genoeglijk bij Restaurant "Oud Asperen" en maken plannen voor - wie weet? - een voorjaarstocht naar Engeland met de Matjas van de WV-leden Pieter & Esther, als we eind mei weer even in Nederland hopen te zijn. Ik zal jullie verder niet lastig vallen over de zaken die in deze bijeenkomst van oudere mannen en hun jongere (en veel verstandiger) wederhelften verder aan de orde kwamen. Waarom niet? Het is vast niet erg belangwekkend en ik ben, nu het tegen enen loopt, hartstikke moe.  Terug naar boven

Zeefdruk van Sjoerd Bakker, 1982, 25/50

Zondag 09-01-2011

Eindelijk weer eens een droge dag. Zelfs met af en toe een schriel zonnetje. Het is zondag, de Gorcummers wandelen over de stadswallen langs de Merwede en steken via het sluisje naast ons de Lingehaven over richting Buiten de Waterpoort. Ze lopen over het bruggetje langs onze ramen, het is net of we de hele dag eerste rang op een terrasje zitten. De meerderheid kijkt niet naar binnen, dat valt ons mee. We gaan verder met het ophangen van onze kunst. Ondermeer de zeefdruk van Sjoerd Bakker uit 1982, die hierboven staat. Het is het eerste werk dat ik kocht, in het begin van de jaren ´80 op een kunstmarkt op het Janskerkhof in Utrecht. Vanaf die tijd heeft het altijd in mijn woningen gehangen en het ontroert me om het terug te zien. Het krijgt een mooie, lichte plaats op onze slaapkamer.

Nog altijd zijn de werken van Sjoerd Bakker vaak langwerpig van vorm. De latere werken zijn scherper en zekerder van lijn en kleur, maar ze zijn nog steeds meestal geïnspireerd op klassieke Japanse prenten. "Een reisbeurs voor Japan, lang geleden, bracht me uiteindelijk bij een klein houten huis aan de voet van de Fuji-san, de heilige berg van deze natie. Drie maanden bleef ik daar en het bleek blijvend letsel in de artistieke zin. Daarna ben ik jarenlang teruggekeerd naar dit land, heb er vele tochten gemaakt en nog vaker geëxposeerd. De natuur die er schitterend is, werd vaak het uitgangspunt voor mijn etsen en schilderijen. Op de voorgrond een object, of een spoor van menselijke aan- of afwezigheid". schrijft hij op zijn website. "Het Aziatische staande formaat nam ik van ze over in mijn schilderijen. Het voorkomt 'breedsprakigheid' en dwingt me de reden van de inspiratie simpeler of summier weer te geven"

Op het middaguur komen zwager Cees en zijn vrouw Mieke, vergezeld van haar ouders, een kijkje bij ons nemen (foto hier). Ze hebben twee tassen met archiefstukken van ons bij zich. Ans gaat daarna een uurtje naar haar moeder en ik grasduin in de tassen en vind in de stukken ondermeer de originelen van documenten die we eind deze week bij de notaris nodig zullen hebben, als de hypotheekacte en de overdracht van het appartementje zullen verleden worden. (Een acte wordt verleden) Halverwege de middag komen Michel & Barbara met hun kinderen langs. Michel heeft het telefoonmodem van Ziggo bij zich, dat hij eerder deze week in Utrecht haalde. Morgenochtend vroeg zal zijn firma ons beveiligingssysteem installeren.

Iedereen treft elkaar eind van de middag op de Weverstraat, waar schoondochter Kate haar verjaardag viert. Het valt me op dat Liam alweer een beetje veranderd is, hij is minder krampachtig en laat zich vol plezier door zijn moeder verstoppen, terwijl zijn vader hardop aftelt voor een spelletje verstoppertje. Dat geeft hoop dat hij zich nog steeds verder ontwikkelen kan. Terug naar boven

Zonsopgang Buiten de Waterpoort. Links de pui van restaurant `Merwezicht`, rechts de watertaxi Gorcum

Maandag 10-01-2011

Onze (voorlopig) laatste week in Gorcum is ingegaan. Het heeft vannacht gevroren en bomen, stoepen, hekken, scheepjes in de haven en auto´s, het werd in de vriesnacht alles zonder onderscheid bedekt met een lichtgrijs laagje rijp. Ik loop naar ons autootje dat geparkeerd staat aan de andere kant van het sluisje. Krabben, dus, want ik moet de auto naar de parkeerplaats op Buiten de Waterpoort brengen waar het parkeren voor een dag slechts drie euro kost. Omdat we ons niet inschrijven op het Eind - we verblijven immers meer dan acht maanden in het jaar buitenslands - en we dus ons officiële briefadres bij Ans´dochter Tessa moeten handhaven, kunnen we geen parkeervergunning voor het Gorcums centrum krijgen en dat is lastig. Ik loop terug in de kille vrieslucht. Op de rivier stomen de schepen luidruchtig en met hoge snelheid voorbij. Bij de Waterpoort - die al anderhalve eeuw geleden werd afgebroken door een kortzichtig gemeentebestuur - komt de zon op met schuchtere kleuren alsof hij aarzelt om aan de dag te beginnen (foto hierboven).

Om kwart over acht belt monteur Rinus van het beveiligingsbedrijf van schoonzoon Michel aan. In de loop van de ochtend installeert hij de alarminstallatie. Michel komt zelf ook even kijken. De aanwezigheid van dat alarm geeft ons een geruster gevoel, per slot is ons appartement op de begane grond, alhoewel het vanaf de loopbrug die om het pand heen leidt niet gemakkelijk toegankelijk is. Uiteraard is het professionele installatie waar ik vanzelfsprekend verder geen mededelingen over doe. De rest van de dag lijkt Murphy´s Wet van toepassing op de totstandkoming van onze hypotheek. Het begint als ´s ochtends de medewerker van ING Hypotheken belt dat zijn superieuren op het hoofdkantoor in Amsterdam toch onverhoopt problemen opwerpen. Ik ga er wat uitvoerig op in omdat het me zo ergert. Allereerst onze lopende levensverzekering; ze ontvingen weliswaar de polis maar nu betwijfelen ze of de opgebouwde waarde - die ieder jaar steeg - niet gedaald is. Vroeger ontving je die jaarlijks maar sedert 2009 heeft de levensverzekeringsmaatschappij die waardeontwikkeling niet meer opgestuurd, vanwege de doorwerking van het akkoord over de zogenaamde "woekerpolissen" Ja, daar kunnen wij niets aan doen. De ING-medewerker zal met de verzekeringsmaatschappij gaan bellen. Ten tweede vinden zijn superieuren het pensioenbericht van ons pensioenfonds, waarde hoogtes van mijn vroegpensioen én mijn ouderdomspensioen in zijn vastgelegd, niet voldoende. Ik moet het instellingsbesluit van eind 2006 faxen. Wonder boven wonder vind ik het in de eerste de beste doos. Ik fax het bij onze makelaar verderop in de straat. Ten derde, en nu gaat Murphy pas goed aan de gang, is de bankrekening die we bij ING moesten openen, verkeerd geadresseerd. Inderdaad, we vonden het al zo gek dat we de betaalpassen nog niet ontvingen. (Die passen heb je nodig om Internetbankieren - onmisbaar voor ons in den vreemde - aan te vragen) De ING-medewerker voor de hypotheken (laten we hem Franz K. noemen) vraagt beschaamd of ik met mijn legitimatiebewijs bij het ING-filiaal op het Stadhuisplein wil langsgaan om de zaak recht te zetten.

Enfin, ik fiets naar het Stadhuisplein. Het ING-filiaal opent echter pas om tien uur. Om niet in de kou te hoeven staan wachten ga ik naar de hal van het naastliggende stadhuis en krijg een kop koffie van de receptioniste, die een vroegere collega van Ans is. Een halfuur later zit ik aan de ING-balie met een toenemend vertwijfelde balie-medewerkster. Vertwijfeld over hun eigen dienstverlening. Nu pas blijkt dat ze het huisnummer van ons briefadres verkeerd hebben geregistreerd: 41 in plaats van 41b. (Op 22 december hebben we dat absoluut correct opgegeven omdat we er ervaring mee hebben). Daardoor werden de betaalpassen geretourneerd (Door wie??) en door ING geblokt. De vriendelijke baliemedewerkster (aan haar ligt het niet, laten we haar Felice B. noemen) wil uiteraard de adressering wijzigen. Dat kost tien werkdagen en dan zijn we al lang en breed in Israël, het aanvragen van Internetbankieren kost daarna...enzovoorts. De balie-chef komt erbij, een serieus ogende, haast Whizz-kid-achtige figuur met gel in zijn haar (laten we hem Jozef K. noemen). Hij weet bij zijn collega´s in het ICT-centrum in Leeuwarden - in Leeuwarden? - een short-cut te bewerkstelligen. Over vijf werkdagen zullen we onze betaalpassen ontvangen maar helaas, dat is ook te lang. Jozef K. denkt na, belt met Franz K. die hem de noodzaak van een functionele betaalrekening voor a.s. vrijdag bij ING bevestigd. Ik verschuif ongemakkelijk op mijn barkruk (aan de balie van ING in Gorcum staan barkrukken) en krijg een opvlieger en doe mijn winterjas uit. Felice B. kijkt vol mededogen en biedt me een flesje ING-mineraalwater aan en vraagt opeens verheugd: heeft jullie dochter misschien zélf een ING-rekening? Dan kan ze het Internetbankieren van onze rekening aan die van haar toevoegen. Het is me niet duidelijk wat we daarmee opschieten. Ik bel toch naar Tessa die zegt geen ING-rekening te hebben. Enfin, dat schiet ook niet op en zo kan je doorgaan met niet-opschieten en zitten wachten op lieden die hun systeem niet beheersen, maar de terreur van het zelfgekozen systeem van ING is niet te ontgaan, de mens is er de ondergeschikte van de ICT geworden en dat systeem vertoont geen enkele flexibileit. Iedereen is gewaarschuwd, overigens niet tegen ING alleen maar tegen iedere bank; ik vrees dat het ook bij de andere banken precies hetzelfde is. Een zorgwekkende ontwikkeling waar ik eens goed over wil nadenken. Voor ons komt er uiteindelijk dus geen oplossing. We spreken af dat we dus niet kunnen gaan Internetbankieren en dat ze naar ons briefadres bij Tessa gewoon weer papieren afschriften gaat sturen, net als je die vroeger kreeg. Ik had geen zin meer om te vragen of daar nog extra kosten aan verbonden waren (waarschijnlijk wel) en één ding is zeker, onze bankzaken gaan behalve dan de maandelijkse betaling van de hypotheek, beslist niet over naar ING. Ik bedoel: zij maken een fout en wij zitten met de sores.

Ik fiets terug naar het Eind. We krijgen van Rinus instructie over het alarmsysteem. Ik zie dat de sluisdeur naast ons openzwaait, rivierwater kolkt naar binnen over de ijsvloer die er nog steeds ligt. Even later arriveert een prachtig aakje met de naam "Niets Zonder Gods Zegen". Een schip dat ik al kende van onze tijd in Andel en dat je terugvindt bij de blogger van de Wilhelminasluis. Het meert af achter het brugje met kerstbomen over de Lingehaven. De bemanning takelt de mast en de giek omhoog (foto hier) en even later gaan ze de brug afbreken. Wat je hier niet allemaal meemaakt. Nieuwe taken wachten ons maar het lijkt het of Murphy nog steeds kliert. Waar is het nieuwe neuskapje voor onze windgenerator gebleven? Vergeefs doorzoeken we alle dozen, zakken en stapels. Misschien nog aan de Havendijk gebleven? Ans gaat kijken en tegelijk de boel er schoonmaken. Ik breng ondertussen een zeefdruk van Elmar Gille naar de lijstenmaker, omdat er tijdens de verhuizing een barst in glas kwam, dwars van de ene kant naar de andere. Kunnen we bij de verhuizer declareren, zegt de onvolprezen planningsmedewerker Piet v.d.W. van R. Vlot & Zn. Aan de Havendijk ontdek ik na een kwartier zoeken het neuskapje onder zo´n ouderwets velours gordijn. Mooi.

De rest van de dag lijken we vooralsnog onder Murphy´s juk uit. Niemand weet echter of de zitting bij de notaris van a.s. vrijdag goed zal verlopen. Het is duidelijk dat ING en waarschijnlijk ook de andere banken, nauwelijks hypotheekfinancieringen durven aangaan zonder 200% zekerheid. Ans en ik beperken ons tot kleine dingen: de aanschaf van een magneetbord voor de keuken, het verwijderen van de gangdeur die de toegang tot de keuken blokkeert (zetten we in de kelderberging), het uitpakken van nog wat dozen, en de rest die ik vergeten ben. Het wereldnieuws verbleekt erbij. Toch stijgt het water in de grote rivieren door de ingevallen dooi en de vele regen in de stroomgebieden. Ik ben nog van de generatie die in 1995 - we woonden toen in Deil - de Betuwe voor drie dagen moest ontruimen. Nu wordt het lang niet zo erg, verzekeren de deskundigen van Rijkswaterstaat. Niettemin moet ik straks ons autootje van zijn parkeerplek op Buiten de Waterpoort halen. Die staat namelijk al snel bij hoog water blank. Terug naar boven

Foto van een cumulonimbus, de typische onweerswolk met zijn aambeeld-vorm, die bundels anti-materie de ruimte in stuurt

Dinsdag 11-01-2011

Met de geheimzinnige tegenpool van de bekende materie in het heelal, de anti-materie, hebben we ons al vaker bezig gehouden. Ondermeer hier. Nu blijkt uit waarnemingen van de Fermi-satelliet van NASA dat bundels van anti-materie-deeltjes gewoon op onze eigen aarde worden geproduceerd in onweersbuien (zie foto hierboven). Het gebeurt ongeveer 500 keer op een dag. Kun je nagaan met welk een geweldige energie bliksemontladingen gepaard gaan! Het is zelfs in de LHC, de grootste botsingsmachine voor elementaire deeltjes op aarde, nog niet eens gelukt om anti-materie te produceren (hoewel dat wel binnen zijn mogelijkheden ligt) Bij de ontladingen van omweerswolken zou het gaan om de kortdurende - enige milliseconden - productie van positronen, de anti-materie partners van het electron.

Ook bij ons loopt de spanning vandaag hoog op, want onze levensverzekeraar schiet niet op met toesturen van de geprognosticeerde waarde op de einddatum. Eerst dacht ik dat het vooral ING was, die moeilijkheden maakte, maar nu komt het voort - zo schijnt het - uit de voorwaarden die vervuld moeten worden om de Nationale Hypotheek Garantie (NHG) te verkrijgen. Toch snap ik niet waarom onze ING-man er zo laat aan is begonnen, want nu staat de geplande sessie bij de notaris van aanstaande vrijdag erg onder druk. En twee dagen later, zondag dus, vliegen we al! Vandaag doen we van alles en nog wat maar ik heb nu - kwart voor twaalf - niet meer paraat wat allemaal. Ik weet nog dat ik vanmorgen de foto´s bij mijn nieuwe Zeilen-artikel aan de redactie mailde en in elk geval belde ik Yachting Willemstad: waar blijft onze gerepareerde Steiner Navigator? Jullie hadden beloofd dat hij voor half januari klaar zou zijn. Eigenaar John Wiercx belt even later terug dat hij helaas niet voor week 3 klaar zal zijn. Dat is niet acceptabel. zeg ik, we gaan niet zonder kijker mét peilkompas richting het drukke Suezkanaal. (Onze andere kijkers hebben geen peilkompas). Wiercx snapt het en zal proberen een reserve-kijker voor me te regelen. Om vier uur vanmiddag belt de ING-man (degene die ik gisteren Franz K. noemde) weer. Nog geen nieuws. Om half zes haal ik mijn jongste zoon Bas van de bushalte op het station. Dat verzet de zinnen even en Bas eet gezellig met ons mee. We hebben nog geen meubilair in de woonkamer en zitten op de grond (foto hier). Als vanouds luisteren we naar muziek. Na zessen belt Franz K. weer. Hij is opgelucht, hij had contact gehad met de verzekeraar: ze waren ondanks toezegging nog niet eens aan de klus begonnen! Hij is boos geworden en verkreeg de toezegging dat een medewerkster vanavond nog de waardebecijfering zal mailen. Of het nog tijdig is voor het notarieel vervolg is me niet duidelijk.

Na elven loop ik met Bas naar het station. In zijn tas heeft onze componist-in-de-dop een cassette van de verzamelde Mahler-symfonieën. Tijdens het uitpakken van onze dozen uit de opslag bleek dat ik ze dubbel had. Ja, dezelfde uitvoering. Bij de Korte Brug kolkt het water uit de sluis naar binnen; er wordt gespuid. In de sluiskolk staat het water een meter of vier hoger dan aan de stadskant. Onder de volgende brug zien we het water in de richting van het Kanaal van Steenenhoek stromen. Nu ik terug ben en het verslag van vandaag afsluit - het is half één - is er nog steeds geen bericht van de levensverzekering. Ik geloof niet dat het nog goed kan komen. Wat een geklooi! Moeten we nu proberen ons vertrek een week uit te stellen? En kan dat? En kan Fons dan nog wel mee? Nogmaals, wat een ontzettend geklooi! Terug naar boven

Sjoerd de Vries (geb. 1941), `De Deelen`, 1990

Woensdag 12-01-2011

Onrustig geslapen wegens piekeren. Waarom is die bestaande levensverzekering voor de financiering van onze hypotheek onder NHG zo belangrijk? Omdat ik vanwege mijn prostaatkwaal nu eenmaal geen nieuwe levensverzekering kan afsluiten. De hele zaak zou dan op losse schroeven komen te staan en we zouden ons appartementje alleen maar kunnen huren, ware het niet dat ik toevallig die oude verzekering jaren geleden, toen we ons huis in Deil verkochten, gewoon door heb laten lopen. Achteraf een uiterst gelukkig toeval - maar dan moet het wél in orde komen met die waardeprognose.

Een bleke, regenachtige dag breekt aan. Onze ING-man (Franz K.) belt. Hij sprak met de notaris. Die suggereerde dat we hem in het slechtste geval à raison van € 150 kunnen machtigen om in de loop van volgende week namens ons de hypotheek- en de overdrachtsacte af te maken. Hm. Franz K. belt opnieuw met de levensverzekeraar en zowaar, even na tien uur verschijnt dan eindelijk de waardeprognose in mijn emailbox. Pfff...de sessie met de notaris kan overmorgen gewoon doorgaan.

Hierboven een foto van een ander werk uit onze collectie: "De Deelen" uit 1990 van de Friese kunstenaar Sjoerd de Vries. Een werk dat me diep raakt. Ans vindt het echter te somber en daarom mag het werk geen prominente plaats in ons woninkje hebben. Geeft niet, als ik er maar af en toe naar kan kijken. De Deelen is een veengebied niet ver van Heerenveen. Het landschap van manshoge rietkragen inspireert hem al jaren: "Zodra je De Deelen in loopt, omsluit het je; het mysterie is, dat jij alles kunt zien, maar dat niemand jou kan zien", zegt hij erover. De Vries is een autodidact; hij leidde een moeilijk, kommervol leven. Hij schildert niet maar werkt meestal met karton, "het mooiste materiaal dat bestaat"; hij gebruikt gelaagd of gelijmd karton van oude boekbanden of kaften die hij versnijdt, bekrast, brandt of scheurt, en plamuurt ze of plakt ze over, enzovoorts. Een techniek die hij zelf heeft ontwikkeld.

Vandaag passen we op de kleine Caelan. Zijn moeder Kate is met Liam naar de revalidatiekliniek in Utrecht en Derrick is naar zijn werk. Voortdurend trekken langdurige regenbuien over. Toch lopen we met Caelan, warm ingepakt in zijn wagentje, naar buiten om eens te kijken of het gebied Buiten de Waterpoort al is onder water staat. Nou, nog nét niet, maar de waarschuwing staat er nog (foto hier). Een dubbelbaks rivierschip is bezig om aan de kade een auto aan boord te hijsen; de steiger en de kade liggen vrijwel gelijk met de rivier (foto hier). De waterlijn, gemarkeerd door hout, riet en plastic flessen, ligt al half over de kade. Verderop liggen de twee stenen "tafelen" met het gedicht "Tekst op een rivierbaken" van Ida Gerhardt (zie hier voor een foto en de tekst zelf). De rivier golft tegen de stenen (foto hier). Het gedicht staat in de bundel "Het Sterreschip" uit 1979 (de meervouds-s was nog niet ingevoerd).

De dichteres heeft het kleine monument op de zuidpunt van Buiten de Waterpoort op 22 april 1988 zelf onthuld (zie de foto hieronder). Ze was toen al 82 jaar oud. Misschien is het niet algemeen bekend dat Ida Gerhardt naar aanleiding van die gelegenheid ook een gedicht schreef. Het draagt opnieuw de titel "Rivierbaken" en staat als voorlaatste gedicht in haar laatste bundel "De Adelaarsvarens" uit 1988. Een hermetisch en moeilijk te interpreteren gedicht, moet ik zeggen.

                              Rivierbaken

                       Gorcum, 22 april 1988

                       Daar waar het water was,

                       daar waar het, later, wás

                       wat ik als kind al wist.

                       Daar waar het water is,

                       daar waar het baken is

                       waarin het is gegrift.

In het online krantenarchief van De Gorcumse Courant lees ik dat Gerhardt het gedicht, dat in de beide stenen panelen werd gegrift, zelf uitgekozen had. Zij zou het bij die gelegenheid "een zelfportret, dat zich tot op heden handhaaft" hebben genoemd, en gezegd hebben "U heeft een wens van mij vervuld, die ik reeds als kind in mij droeg. Een wens die niemand wist".

Dat is nogal wat, de betekenis van dit kleine monument is kennelijk beduidend groter dan ik dacht. Ik zoek verder in het archief en lees wat ze er toen nog meer van zei: "Hier heb ik gestaan met mijn vader, met mijn hand in de zijne, wachtend tot de boot zou komen (....) en ik dacht: Wacht maar, ik zal later ook wat voor mijn land doen. Kinderdromen, maar daarachter een vaste, donkere gedachte. Het heeft me voortgestuwd" De tekst van het bij of na die gelegenheid geschreven, tweede Rivierbaken-gedicht wordt nu opeens duidelijker. Wat het kind Gerhardt met haar vader wachtend op deze plaats aan de rivier al wist - lees haar uitspraken hierboven na een heel lang leven gedaan - staat inderdaad letterlijk gegrift in het eerste Rivierbaken-gedicht. Het gedicht dat ze koos omdat het een zelfportret was. Een wonderlijke, levenslange cirkel werd door haar gesloten bij de onthulling van het monumentje. Het moet zonder meer een grootse gebeurtenis voor haar zijn geweest. Terug naar boven

Looppad en -brug zijn vanaf onze voordeur (rechts) afgezet. Diepliggende riolen worden (preventief?) leeggepompt

Donderdag 13-01-2011

Het verhaal over Ida Gerhardt en de twee Rivierbaken-gedichten, dat ik gisteren schreef, laat toch wat vragen onbeantwoord. Want wanneer precies heeft de kleine Ida hand-in-hand met haar vader op de boot staan wachten, daar op het eind van Buiten de Waterpoort? Ze werd op 11 mei 1905 in Gorcum geboren. In juni 1908 verhuist het gezin naar Schiedam om zich daarna nooit meer metterwoon in Gorcum te vestigen. Moeten we ons dan voorstellen dat een knap drie-jarig kind een lotsbepalende gedachte krijgt? Is dat geloofwaardig? Of is ze later nog wel eens met haar vader in Gorcum teruggeweest? Geen idee. Vragen voor een grondige biografie die voorzover ik weet nog geschreven moet worden.

Gisteravond komen Tessa & Jeffrey ons ophalen. Door de ononderbroken vallende regen lopen we naar de Grote Markt en dineren met zijn vieren gezellig in Restaurant "Peer" Simpel en smakelijk en zelfs een goede biefstuk met pepersaus. De hele nacht valt de regen gestadig. ´s Ochtends verschijnen er werklieden van de gemeente. Ze zetten de loopbrug af met lint en lichten een aantal putdeksels achter en opzij van ons appartement (foto hierboven). Wat is er aan de hand? Vanwege de hoge stand van het water in de Merwede gaan ze de laaggelegen riolen alvast leegzuigen. Vandaag zal de rivier nog zeker 10 centimeter stijgen en morgen nog eens zes. Het is me niet helemaal duidelijk, maar mogelijk kan het water in die riolen doordringen; ik kan me voorstellen dat de inhoud maar beter verwijderd kan zijn als ze gaan overstromen.

Het is een hectische dag. In onze kelderberging worden de voegen van de vloertegels nat. Heel langzaam sijpelt er water binnen. Ik zet een reserve-boekenkast op balken om eventuele waterschade voor te zijn. Onze ING-man Franz K. belt en verontschuldigt zich, de NHG wil behalve de brief van vier jaar geleden, waarmee mijn vroegpensioen werd aangekondigd, ook nog het meest recent bankafschrift waaruit blijkt dat het maandelijks wordt overgemaakt. Ik ken niemand die een eenmaal ingesteld (vroeg)pensioen niet laat uitkeren, maar vooruit. Met Internetbankieren scharrel ik het op en mail he door. Ans gaat naar de mondhygiëniste en ik rijd naar Nieuwegein om drie sets DVD-films terug te brengen naar onze vrienden Paul & Tine, naar onze bank in Utrecht om dollars te halen (in het Suezkanaal moet je met dollars betalen). Daarna rijd ik naar Jachtwerf/Marina Numansdorp voor een afstemmingsbezoek bezoek aan Fons. Onderweg meldt Franz K. zich nogmaals, ditmaal wil hij een kopie van onze vliegtickets (???) Hij begint te lachen, het is een grapje, alles is nu in orde en straks faxen ze - één dag tevoren - de betaalinstructies aan de notaris. Om twee uur ben ik in Numansdorp. Ik heb de nieuwe Renaud-antenne en het Simrad AIS-toestel met toebehoren bij me. Fons checkt de aansluitbussen en hij zal beide instrumenten in zijn koffer meenemen, naast vele andere zaken zoals filters, condensators, gereedschap en weet ik wat nog meer. Wat we niet nodig blijken te hebben, zal hij weer mee terug nemen.

Onderweg over de Haringvlietbrug naar de A59 belt het notariskantoor. De zitting wordt uitgesteld naar het eind van de middag. De storting van ING staat pas na vier uur op hun rekening. Het is allemaal wel heel erg op het nippertje! Terug in Gorcum stapt Ans in de auto om naar de zwemles van kleinkind Nikita te gaan. Ik loop naar Buiten de Waterpoort. Het parkeerterrein begint inderdaad onder te lopen, het strandje ernaat staat al blank en bij het naastliggend fitness-centrum proberen ze met zandzakken en pompen het binnenlopende water tegen te houden. Het is overigens helemaal niet koud meer, de temperatuur is meer dan 10° en het is al een tijdje droog. Woest kolkt de rivier voorbij, de harde wind ranselt de golven, wind tegen stroom, het water is vuil en bruingeel van kleur. De golven slaan steeds over de stenen tafelen met het 1e rivierbaken-gedicht van Ida Gerhardt (foto hier). V-vormige, slingerende formaties van luid snaterende ganzen vliegen verward westwaarts tegen de harde wind in, alsof ze de weg kwijt zijn geraakt (foto hier). Met een wijde bocht vaart het pontje uit Sleeuwijk naar de stad toe (foto hier). Mijn kop in de wind, hand aan de pet, het is verdraaid mooi om hier te lopen.

Terug op het Eind bevestig ik een eerder gekocht roostertje in de ventilatieopening in het plafond van de badkamer en doe zo nog wat klusjes. Morgen is de overdracht bij de notaris. Volgens het weerbericht komt er vannacht weer regen. Niet alleen hier, maar ook in Ashkelon gaat het dit weekeinde regenen. Terug naar boven

Bij de notaris tekenen we de actes voor de hypotheek en de overdracht van eigendom

Vrijdag 14-01-2011

Een historische dag. Maar hij begint prozaïsch met de zoveelste terugblik op de ellendige affaire Jansen Steur. Ans moet vandaag op haar moeder passen. Die moet de hele dag van haar kamer weg omdat ze in het verzorgingshuis op de gangen nieuwe vloerbedekking leggen. Om half tien fiets ik naar het politiebureau van Gorcum. Ik spreek er opnieuw met dezelfde twee rechercheurs van onlangs. Ze hebben aanvullende vragen. Daarna neem ik het concept van het proces-verbaal door. Ik doe het rustig en zorgvuldig, corrigeer waar ik het nodig vind en vul het soms aan. Dat doe ik - heel modern - op het scherm van de laptop die ze bij zich hebben. Toch kost het bijna tweeëneenhalf uur. Ik geef er hier geen commentaar op. Een paar keer moet ik plassen (gevolg van de plaspillen en hormoontherapie). O, wat voel je je dan zwak. Zeker als je ook nog enkele onwelkome opvliegers krijgt. De beide Twentse brigadiers weten niet waar het toilet is, ze zijn hier ook maar te gast. Er is een balie tussen mij en hen en die zet zich door als een fundamentele barrière in het hele gebouw. Gelukkig kan ik gewoon de verhoorcel uitlopen en bij de portier vragen naar het toilet. Half één ben ik klaar. We nemen afscheid. De beide rechercheurs heb ik leren waarderen en dat bedoel ik positief. Langs het Paardenwater loop ik terug naar de binnenstad. Het regent pijpenstelen en het blijft alsmaar door regenen en de grijze hemel drukt iedere uitbundige gedachte de kop in. Hoe lang zal de zaak Jansen Steur me nog blijven achtervolgen? De aardige rechercheurs weten niet wanneer de onzalige dokter zal voorkomen, net zomin als ze weten of en zo ja, wanneer het ziekenhuis zélf vervolgd zal worden. "Hoe gaat het nu met Ernst?", vroeg ik ze nog, zonder illusie dat ze een antwoord op die vraag hadden. Hadden ze ook niet. Hij woont ergens in Duitsland, dat is alles wat ze weten (of zeggen).  

Op de terugweg loop ik tegen de wind in, gebogen achter mijn paraplu, naar Buiten de Waterpoort. Het water van de Merwede is aan het zakken. Thuis (in wat nog net ons thuis niet is) activeer ik - manual in de hand - het modem van Ziggo en vanaf nu zijn we verbonden aan de alarmcentrale en kunnen we direct Internet krijgen. We hebben nog geen draadloze router, dus plug ik een UTP-kabel in het modem. Helaas, hij is te kort om de studeerkamer te bereiken. Snel haal ik in de stad een UTP-koppelblokje (want ik heb nog een tweede stuk kabel) en ziedaar, het werkt. Ik daal af naar onze kelderberging (dat was ik alweer vergeten) en zie er nauwelijks water op de vloer. Waarom gaan de uren toch zo snel voorbij? Of raak ik overspannen? Tijdens de installatie van Ziggo belt onze ING-man, hij die ik de afgelopen dagen alsmaar Franz K. noemde. (We kwamen er van de week achter dat we allebei verzot zijn op orgelmuziek, dat geeft een band). Is alles nu in orde? Alles is in orde. Dan belt opeens ook Yachting Willemstad: meneer, uw kijker is aangekomen. Morgen kom ik hem ophalen, spreek ik af. Het is net of alles precies op het laatste moment samenvalt en in orde komt.

Op deze uiterst regenachtige achternamiddag tekenen we de actes bij de notaris (foto hierboven). Alles precies op het nippertje. Sedert vanmiddag half vijf bezitten we weer een huis. Voor het eerst in ruim vijf jaar. Heel gelukkig, eigenlijk stralend van geluk, lopen we met de handen ineengestrengeld door de Arkelstraat terug. Het is alsof we zweven. Het is alsof het niet waar is. Maar het is wél waar. Het is gelukt en het appartement is van ons. Op de Langendijk schieten we een kroeg binnen en drinken er een Glühwein. Toasten en wensen elkaar geluk. Geluk, dat is wat we hebben. Niemand ziet het en niemand weet het, noch hoeft het te weten of te zien. Maar het is voor elkaar, we hebben een huis en nog wel op de mooiste plek van Gorcum.

Zittend voor het venster aan de noordkant van onze woonkamer drinken we een glas wijn. Buiten is het donker. De lichten van de lantaarns en de vensters van de huizen aan de haven glanzen mat in het stille water, waar de regen ontelbare kringen in maakt die elkaar voortdurend vervangen en uitwissen. Niemand loopt meer langs. In het appartementengebouw schuin aan de overkant is een verlicht raam waarachter een rijzige vrouw roerloos naar buiten staat te kijken. Het haar draagt ze strak achterover met een knot. Waar kijkt ze naar? Kijkt ze naar ons? Ik trek de gordijnen dicht. We gaan om ons geluk te vieren lekker samen uit eten bij onze achterburen, Restaurant Merwezicht.

Terug naar boven

Het pontveer van Brakel ligt voor het sluisje afgemeerd

Zaterdag 15-01-2011

Op onze voorlaatste dag in Nederland is er nog het nodige te doen en te regelen. In een regenachtig Willemstad haal ik bij Wiercx onze gerepareerde Steiner Navigator 7 x 50 zeekijker (met het onmisbare peilkompas) op. Had ik al verteld dat een van de vondsten in de dozen uit de opslag de originele aankoopnota (in 1999) was, vergezeld van een garantiebewijs met termijn van 30 jaar? Ik geloof het niet. John Wiercx kijkt verrast op, hij had me immers twee maanden geleden gezegd dat de garantietermijn slechts 10 jaar was (overigens te goeder trouw, volgens mij). Hij kopieert beide documenten om ze aan Steiner op te sturen en ik hoef niets te betalen. De kijker ziet er weer al splinternieuw uit.

Om half een ben ik terug op het Eind. Er is een brief van onze verhuizer, waarin ze melden de schade te zullen vergoeden van de zeefdruk van Elmar Gille, waarvan de glasplaat gebroken was. Ik hoef alleen maar de factuur van de lijstenmaker op te sturen. Dat kan nog net voor ons vertrek. Van Anégada is er een e-mail: het hagelde in Ashkelon, de scheepjes liggen er goed bij. De bakboordspring van onze Dulce zou geknapt zijn tijdens de grote storm van enige weken geleden; de lijn werd opnieuw belegd door de buurman. Ook de fenderhoezen zien er gescheurd uit. We kunnen nog net bij onze buurman op het Eind, Boumeester Watersport, een paar nieuwe halen. Via Internetbankieren betaal ik de laatste rekeningen en regel de maandelijkse stortingen voor onze hypotheek. Zo komt vandaag eigenlijk alles voor elkaar.

Op de sluis is het druk. Veel Gorcummers lopen langs op weg naar Buiten de Waterpoort om er naar het hoge water te gaan kijken. Aan de Merwedekant ligt het pontveer van Brakel afgemeerd, uit de vaart genomen vanwege de waterstand (foto hierboven). De toegangsweg door de uiterwaarden staat blank. We proberen ons in te stellen op de andere wereld waar we straks heengaan. Het begint het in de Arabische wereld te gisten nadat demonstranten in Tunesië hun autoritaire president en dictator Ben Ali na 23 jaar hebben weggejaagd. Over anderhalve maand gaan we naar Egypte. Daar riepen vandaag feestende demonstranten bij de Tunesische ambassade in Cairo uit: "Ben Ali, vertel Mubarak dat er voor hem ook een vliegtuig klaar staat!” Een Egyptische  mensenrechtenactivist zei vandaag tegen een persbureau: “What’s significant about Tunisia is that literally days ago the regime seemed unshakable, and then eventually democracy prevailed without a single Western state lifting a finger. I feel like we are a giant step closer to our own liberation.” Dat is een hoop die we graag delen. Egypte is echter niet Tunesië.

Eind van de middag - Ans is alvast naar de verjaardag van schoonzoon Michel - rijd ik naar het Wijnhuis Heukelum om afscheid te nemen van mijn vriend Inge. Ik tref er Nancy & Hans Vervoorn, vroeger mijn overburen aan de Deilsedijk in Deil (foto hier). Na afloop rijd ik boordevol melancholie terug naar Gorcum, tot aan de rand vervuld van gevoelens van nostalgie. Waarom in godsnaam verlaten we deze warme wereld vol familie en vrienden? Het is donker. Ik moet uitkijken voor tegenliggers op de smalle weg naar de A15. Nevels trekken vanaf de weilanden over de weg. Eenieder kan erin zijn eigen geesten oproepen. Bij Barbara & Michel is de verjaardag in volle gang. Ik schuw wat weg voor de drukte en om tien uur brengt Barbara ons naar het Eind. Het autootje is nu weer van haar, ze is blij want ze heeft er daardoor een stuk gemakkelijker met haar drie kinderen. En wij, we zijn doodmoe, we willen alleen maar naar Israël, aan boord van ons schip zijn, de klussen met Fons doen en dat het allemaal achter de rug mag zijn. Dat duurt nog een kleine week. Dat is te overzien. Terug naar boven

Zondag 16-01-2011

Het KNMI meldde gisteren dat op wereldschaal het jaar 2010 een van de warmste jaren was sinds het begin van de systematische metingen in 1850 (zie hierboven). De opwarming van de aarde bedraagt sinds 1975 ongeveer 0,17° Celsius per tien jaar. Het KNMI schrijft die opwarming grotendeels toe aan de toename van broeikasgassen in de atmosfeer door de mensheid. Nog altijd zijn er klimaatsceptici die weliswaar de opwarming erkennen, maar stellen dat ze wordt veroorzaakt door natuurlijke variaties in de hoeveelheid energetische straling die we van de zon ontvangen (solar irradiance). In dit verband viel een nieuwe studie naar veranderingen in de zonne-activiteit op, die de afgelopen week verscheen in de Geophysical Research Letters. Verbeterde methoden om die veranderingen met behulp van satellieten te meten, leverden het inzicht op dat "solar variability produces about 0,1° Celsius global warming during the 11-year solar cycle, but it is likely not the main cause of global warming in the past three decades".

Wetenschappers zijn voorzichtig. In dit geval spreken ze slechts over de laatste dertig jaar en in deze studie laten ze zich niet uit over wat dan wél de oorzaak van de opwarming was. Opwarming of natuurlijke variatie?, that is the question. Onlangs verscheen een nieuwe reconstructie van het klimaat over de achterliggende 2000 jaar van Fredrik Ljungqvist van de Universiteit van Stockholm (zie hierboven). Het is een benadering met behulp van zoveel mogelijk factoren zoals metingen jaarringen van bomen en oud hout, en dergelijke. Over langere periodes heb je meer kans om relevante trends op het spoor te komen. De reconstructie toont de huidige opwarming (CWP = Current Warm Period) en twee eerdere perioden van opwarming, waaronder de Medieval Warm Period, en twee koude periodes waaronder de bekende LIA (Little Ace Age) Dus natuurlijke variabiliteit? Ik wou dat ik het wist.

Vandaag is de dag van ons vertrek. Zenuwachtig gedoe. Toch neem ik een laatste ligbad. Koelkast en vrieskast gaan uit. We ontbijten met de laatste levensmiddelen en pakken de bagage in. Veel kleren kunnen we nu achterlaten in ons appartementje. Om één uur komen Floor, Pijke en mijn kleinzoon Thijs Thomas langs om ons nieuwe plekje te zien en om afscheid te nemen (2 foto's hier). Thijs kan nu over de vloer kruipen en is heel aktief en hij kan uitbundig lachen en plezier hebben. Buiten is het druk, talrijke mensen kuieren over het brugje langs onze ramen. het lijkt vandaag koopzondag te zijn in Gorcum. Soms zien we bekenden, maar we houden de rolgordijnen wat dicht omdat we nu geen bezoek meer kunnen gebruiken. De zon breekt door. Als Floor c.s. vertrokken zijn nog een laatste keer stofzuigen en dan wachten we op de komst van Fons. In zijn auto zullen we naar Schiphol meerijden en hij zal zijn auto op het lang-parkeren terrein zetten tot hij donderdag terugkeert. Ik sluit af. het volgende verslag komt dus uit Israël, als ik mijn mobiel internet SIM-kaartje aldaar weer heb weten te reaktiveren. Terug naar boven

Deze sluimerende moslima naast me in het vliegtuig is mijn eigen Ans

Maandag 17-01-2011

Schiphol rond zeven uur. We eten met Fons wat aan een sushi-bar. De gewone drukte van een luchthaven op zondagavond. We kopen taxfree sloffen sigaretten om straks in het Suezkanaal en verderop te kunnen dealen in het kader van de onvermijdelijke bakshish. We kopen ook oude kaas en - ik - twee boeken. Dan naar de terminal, wachten tot je door de slurf het vliegtuig in mag (foto hier). De veiligheidscontrôle viel mee. We hadden allerlei vragen over alle electronica en gereedschap verwacht; niets van dat alles echter. Volgt een rustige vlucht met wat turbulenties boven de Balkan en bij Cyprus, waar koud en warm weer tegen elkaar aan wurmen. Ans slaap naast me alsof ze een gesluierde moslima is (foto hierboven). De afwikkeling op het vliegveld Ben Gurion is vlot, de vooraf bestelde huurauto is er en op de snelwegen rond Tel Aviv is het rustig. We verliezen een uur aan het tijdsverschil en rond half vijf arriveren we in het donker in de jachthaven van Ashkelon. Ja, en dan lopen we verwachtingsvol met de koffers achter ons aan slepend de steigers over naar onze boot. Daar ligt ze, net als we haar twee maanden gelden verlieten, rustig aan de lijntjes dobberend en mooi ver van de betonnen steiger. Alleen de bakboord voortros lijkt doorgeschavield en opnieuw aan elkaar geknoopt te zijn.

Aan boord overzien we de situatie in een oogwenk. Geen lekkages, alles is droog, minder woestijnzand aan dek dan verwacht, niets kapot, de accus´s 100% vol dankzij de zonnepanelen. Buurboot Kiara ziet er ook goed uit. We halen de loopplank neer en sjouwen de koffers aan boord. Draaien de afsluiters open, tappen een van de watertanks vol en spoelen de boordtoiletten door. Veel meer dan het drinken van een glas wijn - we vinden nog een fles Turkse Kav - doen we niet meer. Het is half zes als we in de kooi kruipen.

Het is nu half twaalf en veel meer dan een kort overzicht presteer ik niet meer. Kort overzicht: Om half tien staan we op en ruimen verder de koffers op. Vouwfiets in elkaar gezet, banden opgepompt. Fons is al bezig met het aansluiten van de nieuwe Red Top startaccu. In een shopje vlakbij haal ik brood, boter, beleg, fruit, sap en dergelijke voor het ontbijt. De grootste klus van vandaag is de generator. Fons begroet hem als het ware blij als zag hij een oude bekende (foto hier). Systematisch gaat hij als ware hij een detective op zoek naar de oorzaak van het falen. Die systematiek bewonder ik zeer. Allereerst gaat hij de brandstoftoevoer na en vind niets afwijkends in de leidingen, filter, pomp en verstuiver. (Zover was ik twee maanden terug ook). Maar dan komt het, dan komen we bij de kleppen. Hij controleert de in- en uitlaatkleppen en stelt ze bij. Teveel speling op de uitlaatklep. Toen dachten we dat we er waren, maar de generator start nog niet. Fons meet de compressie, die is nihil. Daarna demonteert hij de cylinderkop. Dan blijkt de "uitlaatklepzitting" verroest door het zoute koelwater. Dat betekent dat hij niet meer sluit en er geen compressie meer kan ontstaan (foto hier). Oorzaak: de motor heeft niet regelmatig gedraaid - waar we al voor vreesden en wat gewoon onze eigen stomme schuld is (die van mij). Ondertussen maken Ans en ik de kuip schoon en zetten de buiskap op, hangen de loopplank aan de grootzeilval op en verrichten andere, minder opvallende taken. Ans poetst heroïsch veel van de vliegroest weg op de RVS-frames en zelfs op de scheepsbel (foto hier). Fons vervangt de verroeste cylinderkop door een nieuwe die hij in zijn Koffer van Pandora vond. Alles weer aangesloten en gemonteerd, proefgedraaid, kleine motorbeurt gedaan en enige lekkage aan de impeller geconstateerd. Er zit enige corrosie op het impellerhuis. Weggeschuurd en de impeller vervangen hoewel hij er nog redelijk uit ziet. Kan als reserve nog mee. Proefgedraaid met de wasmachine aan en zie: de generator trekt hem zonder veel moeite. Dat kon hij al een jaar lang niet. Verklaring: door de toenemde aantasting van de uitlaatklep door het zoute koelwater, met het gevolg dat deze steeds minder goed afsloot, zakte de compressie steeds meer en "trok" de genrator de wasmachine steeds minder. Tenslotte startte de generator helemaal niet meer. Wat te bewijzen was (QED).

De les: als je je generator regelmatig even - een halfuurtje - laat lopen, zo één of twee keer in de maand, dan wordt beginnende roest door de klepbeweging weggeslepen.

Uiterst tevreden gaan we met zijn drieën lekker uit eten in het visrestaurant op de haven. Niet op het terras, dat is te koud. Binnen is het warm en gezellig. Morgen verder. Terug naar boven

Fons vervangt de oude Renaud-schotelantenne door de nieuwe

Dinsdag 18-01-2011

Om negen uur aan het werk. Vanmorgen om zeven uur was de hemel nog zwaarbewolkt, nu kondigt zich een mooie, zonnige dag aan. We vatten de klus van de falende actieve Renaud-antenne aan, maar het schiet niet op. Allereerst is er toch enige lichte corrosie in de connectorverbindeing onder de mastvoet. Die vervangen we door een nieuwe.  Meten is weten: we meten daarna met de multimeter de weerstand in het hele antenne-traject. Tussen de mastvoet en de Renaud-splitter is niks mis. Voor het laatste traject hijsen we Fons de mast in (foto hierboven). Onderweg fixeert hij een contactje in het af en toe haperende stoomlicht. Bovenin verbindt hij met een tangetje de kern en mantel van de coaxkabel en beneden onder de mastvoet meet ik met de multimeter. Resultaat: niks mis met de kabel. Dat is wel 17 meter kabel die gewoon in orde is. Maar aan de uitgang van de schotelaansluiting ziet Fons pruttelige blauwe corrosie. Kijk. Na overleg besluiten we om de oude antenne weg te halen en te vervangen door de nieuwe antenne die we hebben meegenomen. Dat helpt, we hebben daarna prima ontvangst van Navtex, radio, TV en DSC kanaal 70. We bedenken dat we op de vijfde positie op de splitter, waarop tot dusver de Furuno Fax-207 weerkaartenschrijver zat op een breedbandverbinding van 25 hHz - 30 mHz, kunnen gebruiken voor de nieuwe Simrad AIS-transponder.

Beneden slopen we - pardon - nemen we het volledige instrumentenpaneel uiteen. Volgt zwaar en diepgaand overleg. Als we nu eens de klokken, het Garmin reserve GPS´je  en het Raymarine multi-display wegnemen, dan kunnen we alles voldoende herschikken en herplaatsen om plaats te maken voor het AIS-scherm. Nou, je wilt niet zien hoe een ongelooflijke puinhoop het daarna is. Zelfs Fons heeft moeite om de weg te vinden (en wat wat is) in al die bossen en bundels veelkleurige spaghetti, die hij zelf vier jaar geleden voor een deel zelf heeft aangelegd. Enige leidraad heeft hij van de codeblokjes die op de bedrading zitten geklikt. Systematiek voor alles! Enfin, het resultaat is dat alles achter de panelen nog eens gecheckt is, hier en daar gecorrigeerd werd en dat het AIS-scherm prima is geïntegreerd in het instrumentenpaneel (foto hier). Vraag niet naar de spaghetti van draden erachter.

Eind van de middag sorteren we alles uit in "zooi of nuttig" Fons klikt het nieuwe neusdopje op de windgenerator en we ruimen op. Om vijf uur is het donker. Ans serveert haar fameuze Oekraïnse stoofschotel. Op de FM en de TV kunnen we weer alles ontvangen. Op het AIS-scherm zie ik dat een LPG-tanker (naam, callsign e.d. staan in het scherm) de olieterminal nadert tussen Gaza en ons. Tegelijkertijd roept Israël Navy hem op kanaal 16. Ik ben benieuwd of we veel plezier aan dit nieuwe instrumentje zullen beleven. Terug naar boven

Fons (links) met keppeltje op zijn hoofd bij de Klaagmuur in Jeruzalem

Woensdag 19-01-2011

Vandaag een aangenaam zonnige dag. We vatten hem aan met het onderzoek naar de kleine generator van Jaap & Diana. Het apparaat wilde niet meer aanslaan. Net als ik heeft Jaap hem veel te lang niet draaien. We halen hem uit de bakskist van Kiara en zetten hem op de kade. Fons ontdekt dat het malheur in de carburateur zit. Verbaasd constateren we een dikke laag troep in de vlotterkamer. Het lijkt wel zand met kleine steentjes (foto hier). De sproeier in het buisje dat de brandstof aanzuigt, zit potdicht en de sproeier is ook niet meer los te draaien (foto hier). De schroefdraad is voor een deel verdwenen. Fons peutert met opperste concentratie en met behulp van een ijzerdraadje, gepulkt uit een staalborstel, het gaatje weer open. (Die jongen heeft vroeger bromfietsen opgevoerd). We zetten het toestel weer in elkaar en verdraaid, hij start en loopt.

Daarna wenden we ons weer tot de Dulce. De electrische ankerlier - die we zeer zijn gaan liefhebben - krijgt een goede onderhoudsbeurt. Hij wordt gewoon lekker uit elkaar gehaald en vertroeteld met liervet (foto hier). Daarna krijgt de motor een grondige beurt: brandstof- en oliefilters vervangen, olie verversen en de impeller eruit gehaald. Daar zit een scheur in een van de impellerbladen. Mooi op tijd gezien. Fons zet er een nieuwe in. Ook verversen we de olie van de keerkoppeling. Was alweer drie jaar geleden dat ik het in Lagos deed. Een blik op de schroefas: gland en flenzen zijn in orde.

Na de middag rijden we naar Jeruzalem. Fons heeft per slot beslist een stukje vakantie verdiend. We brengen een aangename middag in de oude stad door. Het is er niet erg druk. We zijn te laat om de Rotskoepel te bezoeken maar stomverbaasd en diep onder de indruk staat hij - keppeltje op zijn hoofd - bij de Klaagmuur de drommen van biddende, heen en weer wiegende orthodoxe joden aan te zien (foto hierboven). Zeker zo verbaasd is hij over alle toestanden in de Heilig Graf Kerk, ondermeer bij de Steen der Zalving. Om half acht zijn we terug in Ashkelon. Zometeen gaan we in het visrestaurant van de haven eten. Om half twee zullen we Fons naar het vliegveld brengen en - eerlijk gezegd - het was erg gezellig met hem aan boord. Terug naar boven

Ans spuit de resten woestijnzand van het dek

Donderdag 20-01-2011

Gisteravond, na het diner in het visrestaurant aan de haven, gaan we nog voor een uurtje of drie naar bed. Om kwart over een gaat de wekker. We rijden Fons naar het internationale vliegveld Ben Gurion. Om vier uur zijn we weer op de boot. Vanmorgen slapen we lekker lang en lui uit. Om tien uur een SMS van Fons: hij is op Schiphol geland.

Een lekker zonnige dag, 22° Celsius in de middag. Het is een dag van grote schoonmaak, zowel binnen als buiten. Ans spuit de resten woestijnzand van het dek (foto hierboven). Ik verricht een groot aantal kleine reparaties en klusjes. Onder meer maak ik de beide olielampen eens goed schoon en voorzie ze van nieuw pit katoen. Sluitstuk is de plaatsing van een nieuw zonlichtlampje in de handen van de kabouter aan bakboord op het frame van de zonnepalen (foto hier). Ooit gekocht op Malta bij een tuincentrum, de enige solar lights die ze hadden waren met tuinkabouters eraan vast. Nou ja, waarom ook geen tuinkabouters op je boot? Op Kreta heb ik ze bakboordrood resp. stuurboordgroen geverfd. Het lampje van de bakboord-kabouter was bij de zware storm van een aantal weken geleden weggewaaid. Om vijf uur scheiden we uit met werken. De boot blinkt als nieuw. De zon gaat bloedrood onder. We verdwijnen in de kajuit voor een aanvullend tukje.

Van John Wiercx van Yachting Willemstad is er een e-mail. Steiner geeft alleen op de kijker zélf 30 jaar garantie, meldt hij, niet op de bekleding. Of ik alsnog € 135,75 wil overmaken. Hm, ik ben matig enthousiast. Lezer Leendert, eigenaar van een klassiek schip met electronica-problemen, wil Fons ook graag een keer aan boord hebben. Hoe kan ik hem bereiken?, vraagt hij in het Gastenboek. Dat begrijp ik. Het liefst zouden we Fons in een laatje stoppen om hem eruit te halen als er weer eens iets stuk is.  Terug naar boven

Ik maak de nieuwe schoenenmand aan de hekstoel vast

Vrijdag 21-01-2011

Gisteravond kijken we op de nieuwe MSI-laptop naar een spannende SF-film, "I am legend" (2007) van Francis Lawrence. Na afloop steek ik mijn mobiel internet dongel erin om nog wat te internetten. Maar zie, het scherm is geheel bevroren en er is geen enkele reactie meer. Ik zet de computer uit door de voeding af te zetten en probeer hem weer op te starten. Dat lukt niet, alleen hoor je de ventilator maar het scherm blijft zwart. Foeterend ga ik maar naar bed, achter Ans aan die al eerder ging. ´s Nachts bedenk ik opeens wat de oorzaak kan zijn: een virus uiteraard dat de harde schijf heeft gewist. Een virus, dat zich verschool in de (gekopieerde) DVD of in de dongel (paar jaar terug op Malta gekocht) Beiden heb ik eerder gebruikt, de dongel zelfs dagelijks, zonder problemen op mijn VAIO en het notebook, maar die draaien op Windows XP. De nieuwe MSI-laptop heeft echter Windows 7 en daar is het virus waarschijnlijk voor gemaakt. Vaag herinner ik me dat Jaap & Diana een maand of wat geleden een soortgelijk probleem hadden; misschien kwam het ook wel door hun Malta-dongel. Ik vraag schoonzoon Michel per mail of hij mogelijk oplossingen weet, maar ik vrees dat de laptop naar een computer-dokter moet.

Vandaag een zonovergoten, lenteachtige dag. We doen uitvoerig boodschappen in de stad (foto hier), nu we de huurauto nog hebben. In een van de vele winkeltjes in de oude, Arabische wijk vinden we een nieuwe mand van riet, voor aan de hekstoel te hangen (foto hierboven). De oude is verweerd en gammel geworden. We doen er ons schoeisel in, dat anders maar rondslingert in de kuip. Overigens laten we de schoenen, die we op de wal droegen, hier altijd op de steiger bij de loopplank staan, uit angst voor kakkerlakken. Kakkerlakken, die we trouwens na terugkeer aan boord gelukkig niet aantroffen. Om half een breng ik de huurauto terug. Om één uur gaat het vrije weekeind van de sabbath in en dan is er - dankzij de religieuze mini-partijtjes in de coalitie-regering - nauwelijks meer iets open in Israël.

´s Middags dommelen we in de kuip in het zonnetje. Er is al dagen geen wind. Bootbezitters komen naar hun boot in de marina, om te knutselen, schoon te maken of een uurtje uit te varen. Na vijf uur is het snel donker en aanmerkelijk frisser. De dagen gaan snel voorbij, net als het leven. In het Gastenboek vertelt Fons van zijn ervaringen met de Israëlische beveiligingsbeambten op het vliegveld. Ze vertrouwden zijn soldeerbout niet en dachten dat het een kruisraket was. Het nieuws van vandaag. Terwijl in Tunesië de ene liberalisering na de andere volgt, houden de andere Arabische dictaturen de adem in. In de Jordaanse hoofdstad Amman demonstreren vandaag vijfduizend mensen tegen de regering. Niet tegen koning Abdullah, die de regering heeft benoemd. Dat gaat kennelijk te ver. De ijskap van Groenland zou deze zomer meer zijn gesmolten dan ooit. Ik herinner me een in 2008 bijgestelde prognose, waarin de noordpoolzee in 2013 voor het eerst geheel ijsvrij zou kunnen zijn. En wij, wij luisteren bij het spaarzame licht van de gereviseerde olielampen naar de Israëlische klassieke zender Musica E, die beter doorkomt dan ooit dankzij de reparatie van de actieve Renaud-antenne door de onvolprezen Fons. Klavecimbelmuziek van Händel, ragfijn en glashelder. Terug naar boven

De avond valt in Ashkelon. De bimini staat erop en zie, eronder brandt het Turkse lampje uit Fethiye. De goede waarnemer ziet ook de lichtjes van de solar-kabouters uit Malta

Zaterdag 22-01-2011

Sabbath. Mooi, zonnig weer. Dagjesmensen kuieren over de havendam. Bootbezitters om ons heen klussen of varen een uurtje. Wel gezellig, eigenlijk. De meesten spreken Russisch onder elkaar, immigranten dus. Wij poetsen de vliegroest van het RVS-buizenframe van de zonnepanelen en van de hekstoel. Ook de onderkant van de panelen krijgt een beurt. Daarna zetten we de bimini op want de zon steekt al aardig.

Een paar uurtjes klussen en dan genieten. We komen lekker bij van al die hectische weken die we achter de rug hebben. Ik nestel me met de nieuwe legal thriller van John Grisham, "De Bekentenis" (2010, Ned.vert. Bruna) op een kuipbank. We kochten hem op de valreep op Schiphol. Een spannend (verzonnen) verhaal over een in 2007 in Texas ten onrechte geëxecuteerde zwarte jongen, onschuldig aan de verkrachting en de moord waarvoor hij veroordeeld was. Kort na vijf uur valt weer de avond en het wordt kil. Ik hang het Turkse lampje uit Fethiye weer op zijn plek onder de bimini (foto hierboven).

Mijn broertje Wiebe belt verheugd op: hij voelt zich goed en na de bestraling en drie maanden Zoladex-hormoontherapie is zijn PSA gedaald naar <0,03 ng/ml. Ik wens hem geluk, we voeren dezelfde strijd. Van Fons is er een mailbericht over de nieuwe Simrad A150 AIS. Ik had geloof ik nog niet vertelt dat ieder keer als je hem aanzet, je opnieuw alle scheepsgegevens moet invoeren (o.m. MMSI-nummer, callsign, scheepsnaam, scheepsmaten en plaats van de VHF-antenne). Dat verwonderde ons zeer, hij zou dat na de eerste invoering moeten opslaan. Daar waren we ook op voorbereid, want het MMSI-nummer kan daarna niet meer worden gewijzigd, aldus de handleiding. Maar nee, het toestel slaat niks op en dat bevreemdde ons. Fons meldt nu: "Ik heb vandaag contact gehad met Simnav de importeur van Simrad en die vertelde me, dat de AIS geen backup batterij heeft maar een EPROM (een herschrijfbare geheugen chip waar je informatie op kan slaan). Hier gaat het mis. Simnav zal dit onder garantie verhelpen maar dit moet via de verkoper" Kortom, we moeten het toestel weer uitbouwen en meenemen als we over x maanden weer naar Holland gaan. En het naar de internet-verkoper Watersportproducten in Den Haag ("Meer dan 20 jaar ervaring op watersportgebied") brengen of opsturen. En afwachten of het toestel weer op tijd terug is. Waar is de aankoopnota? Waar is het garantiebewijs? In Gorcum of hier? Ik zoek en vind in elk geval het oningevulde garantiebewijs. Wat een ergerniswekkend gezeur weer! In elk geval werkt hij alleen als ontvanger als je die gegevens niet invoert, en als transceiver als je dat wel doet en zolang je hem vervolgens niet uitzet. We kunnen hem dus wel gebruiken op de route naar Port Said. Op hun website leg ik de verkoper het probleem via een contactformulier voor. Misschien kunnen ze het regelen via Simrad/Simnav in Nederland en de dealer in Israël, suggereer ik. Hoe is het intussen met onze splinternieuwe, gecrashte MSI-laptop? Geen nieuws, ik had er vandaag geen zin in.

Ondertussen gist het in de Arabische wereld. In Algerije vielen dertien gewonden bij demonstraties voor demokratie, en in Saudie-Arabië, Marokko en Mauretanië waren zelfverbrandingen uit protest tegen de dictaturen. Ook in Yemen demonstreerden studenten. Op zich sta ik uiteraard achter meer democratie in die landen, maar een probleem is natuurlijk de radicale Islam, die dan ook de kop kan - en zal - opsteken.  Terug naar boven

Dulce vanmorgen aan de steiger in Ashkelon. Rechts van ons ligt Kiara.

Zondag 23-01-2011

Dag zonder successen. Om een of andere reden mislukt vrijwel alles, met uitzondering van het schoonpoetsen van de laatste overgebleven grote stootwil. Altijd hingen er twee van die bolle stootwillen ter weerszijden aan de hekstoel; eentje verloren we ik weet niet meer waar en wanneer. De tweede hangt aan bakboord. Vlak voor ons vertrek medio november naar Holland zagen we dat hij leeggelopen was en als een treurig gerimpeld scrotum van een lijder aan elephantiasis achterop de hekstoel hing. Geen gezicht uiteraard. Om te beginnen poets ik hem schoon met een flesje fenderpoets (gebaseerd op een of andere glycol), dat ik in het kastje op het kleine toiletje vond. Maar waar is het fenderpompje? Dat komt na een kwartier zoeken uit een laatje onder de wasmachine tevoorschijn (geen laatje voor Fons). Maar het past niet op het ventiel van de stootwil. Vergeefs tracht ik een passende adapter te maken van een spuitmondje van een tube lijm. Dan maar eens op de fiets naar het scheepswerfje achter het havenkantoor. Daar blijkt dat ze inderdaad een air-pressure pomp te hebben, maar Mr. Gal (van wie ik in november de nieuwe Red Top startaccu kocht) vertelt dat hij stuk is. Hij wacht op een electriciën; misschien volgende week?

Onverrichterzake fiets ik terug met de slingerende fenderbal aan het stuur. Ik lees de laatste Grisham eerst maar uit, voordat ik aan een ander frustrerend probleem begin: de splinternieuwe, gecrashte MSI-laptop. Na een uur heb ik alles geprobeerd met alle functietoetsen in alle denkbare combinaties, met stroomonderbreking, en wat je meer kunt verzinnen. Het toestel blijft doofstom. Alleen het blauwe power-on lichtje kijkt me pesterig aan, de ventilator zoemt, het scherm blijft zwart. Normaal gesproken zou je kort voor Windows opstart op je scherm moeten krijgen:

en dan kun je met F3 naar de MSI Recovery Manager. Of je kunt naar een "veilige Mode" Helaas, niets van dat alles. Morgen zal ik op het havenkantoor vragen of er een computerdokter in de stad is.

Bij klimaatblogger Bart Verheggen vind ik twee interessante grafieken over zeespiegelstijging in het verleden.

De achtergrond is bekend: als de aarde opwarmt dan stijgen de spiegels van de zeeën en de oceanen (met een vertragingsfactor vanwege inertie) door het smelten van gletschers en ijskappen, maar vooral door de thermische expansie van het water als het warmer wordt. (Ik schreef er vaker over: typ "zeespiegelstijging" in de zoekfunctie bovenaan de linkerkant van dit weblog).

Vanaf de laatste IJstijd, ongeveer 20.000 jaar geleden, is die zeespiegelstijging erg snel geweest om vanaf 7000 jaar geleden steeds meer af te vlakken tot bijna nul vanaf het begin van onze jaartelling. De tweede grafiek toont die laatste 7000 jaar. Dat is het verleden. Interessant is de schuine lijn die Bart Verheggen zelf aan het uiteinde van beide grafieken heeft getrokken. Die geeft de zeespiegelstijging tot AD 2100 weer volgens de meest recente inzichten (september 2010). Een stijging van 0,5 tot 1,5 meter. Wat ik vreemd vind is dat een gemiddelde stijging van één meter tot AD 2100, dus in 90 jaar, een forse verdere versnelling impliceert. NB: in de vorige eeuw steeg de zeespiegel mondiaal met gemiddeld 1,7 mm per jaar (± 0,5 mm/jr) en in de laatste 15 jaar was dat toegenomen tot 3,3 mm/jr (± 0,4 mm/jr) In de resterende 90 jaar zou de stijging dus moeten toenemen tot gemiddeld 10 mm/jaar. Is dat reeël? Geen idee. Na AD 2100 is de stijging niet afgelopen, ook al zou de wereld niet verder opwarmen, vanwege het al genoemde vertragingseffect. Hoe erg is het voor ons? Een stijging van een of twee meter kunnen we in Nederland waarschijnlijk wel opvangen met hogere dijken en betere stormvloedkeringen. Maar dat kunnen arme, laaggelegen eilanden en delta´s (zoals de Malediven en Bangla Desh) niet. Natuurlijk, het zal onze tijd wel duren en ook die van onze kinderen. Waarom houdt het me dan toch bezig? Ja, waarom niet? Ook over de oplossing van het wereldraadsel maak ik me geen illusies. Dat zal zonder enige twijfel nog steeds niet opgelost zijn op het uur dat ik sterf en ik dus nooit zal weten waarom ik hier was. Maar dat is geen reden om er niet mateloos veel belangstelling voor te hebben. Terug naar boven

De kapotte printkaart met een rijtje microchips uit het processorgeheugen van mijn nieuwe MSI-laptop. Ter vergelijking ligt er een 5-eurocent muntstuk naast

Maandag 24-01-2011

Schoonzoon Michel mailt gisteravond dat hij in ons appartementje is geweest en dat alles in orde was. Ik ontvang ook een lange e-mail van een ex-patiënt van Jansen Steur, de disfunctionerende neuroloog die ik eind 2003/begin 2004 dwong het ziekenhuis Medisch Spectrum Twente te verlaten. Het is iemand die al eerder in de media aan het woord was. In 1998 gaf JS hem de diagnose van de Ziekte van Pick, geen Alzheimer maar een zeldzame en slecht begrepen vorm van snelle dementering. Een ernstige en ontwrichtende ziekte, die hij later niet bleek te hebben. "Wij hebben samen in een HEL geleefd en telkens werd de vraag gesteld, hoe lang nog", schrijft de patiënt me. "Hr. ZIJLSTRA, hoe kon U deze ex-neuroloog via de achterdeur laten ontsnappen? Dat begrijp ik nog niet.. U heeft hem met een enorm jaarsalaris en een gouden handruk via de achterdeur laten ontsnappen" Ik schrijf hem een uitvoerige e-mail terug in de zoveelste poging om me te verantwoorden voor mijn optreden en de keus om JS zo snel en goedkoop mogelijk uit het ziekenhuis te verwijderen. Niet als doofpotprocedure maar om óók hem niet volledig af te branden. Dat was omstreden, ik weet het, maar nog steeds sta ik achter die keus. Van een gouden handdruk was overigens geen sprake, JS werd doorbetaald tot zijn vroegpensioen in ruil voor zijn onmiddelijk vertrek en de belofte nooit meer zijn vak te zullen uitoefenen. Ook heb ik gepoogd om de gedupeerde patiënten te laten opsporen en zo goed mogelijk op te vangen. Maar ach, over dat alles heb ik op mijn website al zoveel geschreven. Aan het eind van zijn lange e-mail schrijft de patiënt: "Ja hr. Zijlstra (Tom), dit moest ik NU na al die jaren aan U kwijt. U mag hier wel eens over nadenken, óók wanneer u weer eens op uw boot zit en vakantie houdt". Me dunkt dat ik dat toch zeker wel gedaan heb.

Opnieuw een zonnige dag, maar nu met wat hoge sluierbewolking. Vaak een teken dat er ander weer op komst is. In het kader van onze gedragslijn na al die drukke maanden van "wat poetsen en veel uitrusten" gaan we met het achterschip aan de slag. Ans poetst de rubber stootrand blinkend schoon (foto hier) en ik poets de vliegroest van de helft van de hekstoel. Daarna doen we op de fiets wat boodschappen in de mini-markt niet ver van de haven. Op het kantoor van havenmeester Hillel Reshev vraag ik naar een computerdokter. Hillel weet raad. Ik haal mijn gecrashte MSI-laptop op en Hillel rijdt me naar een flatgebouw in de buurt, naar een bejaarde immigrant uit de toenmalige Sovjet-Unie, die Alex heet. Alex doet open, een tengere man, bleke haarlokken slingeren verwilderd om zijn schedel als was hij Einstein en hij draagt brillenglazen van het formaat jampotjes. Hij is zeer bijziend, haast blind, en spreekt alleen Hebreeuws en Russisch. Maar van computers heeft hij machtig veel verstand. Hillel vertelt wat er mis is en resoluut pakt hij de laptop en schroeft de dekplaat aan de onderkant eraf - tot mijn schrik dwars door het garantiezegel heen dat dus nu geschonden en niet meer geldig is. Daar gaat mijn recht op twee jaar garantie! We zien een wirwar van printplaten, contacten en de harde schijf. Aan de zijkant trekt Alex een printplaatje los en haalt eronder een soortgelijke weg, zet de eerste weer op zijn plaats en - o wonder! - de computer start op alsof er niets aan de hand is. Het lijkt haast magie.

Met enige moeite reconstrueer ik wat er aan de hand was. Niks geen virus. De CPU (centrale processor unit) van een computer werkt met een eigen geheugen. Dat zit op twee printplaatjes met een rij geheugenchips. Ieder plaatje heeft een capaciteit van 2 GB. Eentje ervan is kapot (zie foto hierboven) en blokkeert de CPU. Nu hij eruit is werkt de CPU met de resterende 2 GB. Weliswaar wat trager, maar toch. Oh. Kan zo´n ding zomaar stuk gaan?, vraag ik via Hillel. Alex haalt zijn schouders op, "chips!" zegt hij hoofdschuddend alsof dat alles verklaart. Enfin, voor ongeveer 75 euro (in shekels) kan hij morgen voor een nieuwe zorgen, een aanbod waarmee ik gaarne accoord ga, het lijkt me niet duur en anders moet ik tot medio mei wachten als we weer naar Holland hopen te gaan.

Terug aan boord. Om vier uur wordt het kil, we verdwijnen naar de kajuit. De avond valt weer vroeg. Volgens de weerkaartjes is er bewolking en wat regen op komst in de komende dagen. De Israëlische pers staat vol opgewonden berichten over de uitgelekte WikiLeaks-documenten met het aanbod van de Palestijnen om, tijdens het vredesproces een aantal jaren geleden, grote delen van Oost-Jeruzalem op te geven. Wat een gemiste kans! Ongehoord, dat men zó dicht bij vrede is geweest en dat Israël er niet op in is gegaan. Ik weet niet waar het toe zal leiden, maar het is terecht dat dit aan het licht gebracht werd. Natuurlijk heeft Hamas in de Gaza-strook vandaag verontwaardigd gereageerd op zoveel concessiebereidheid van de Palestijnse Autoriteit. Ze halen hun gelijk: Zie je wel, Israël wil helemaal geen vrede! En in Israël staan de macho-politici van de coalitieregering voor een gewetensvraag: alsnog naar een herkansing van het vredesproces streven of een nieuwe ronde van polarisatie en geweld onder ogen zien. Ik ben vooral benieuwd hoe de bevolking hier zal reageren. Men wist immers niet hoe dicht Israël bij vrede was en dat die vrede door de regering werd afgewezen zonder het volk te raadplegen.  Terug naar boven

Foto van het scherm van onze nieuwe Simrad AIS. Voor uitleg zie tekst hieronder.

Dinsdag 25-01-2011

Een grotendeels bewolkte dag, temperatuur rond de 20° (foto hier). Ik verdiep me uitvoering in de werking van de nieuwe Simrad A150 AIS Class B Transceiver, zoals hij officieel heet. In de e-mailbox zat namelijk een reactie van Watersportproducten.nl die de Nederlandse dealer had geraadpleegd. Die zegt: "Ik denk dat de klant een (veel gemaakte) fout maakt met het invoeren. Hij dient het MMSI-nummer na invoer te bevestigen via de Enter-toets en daarna een aantal stappen te nemen met de Clear-toets terug naar het hoofdmenu. Doet hij dit niet, dan vertoont de AIS deze klacht" Inderdaad, zo simpel is het, beetje dom van me. Daarna gaat het van een leien dakje (zie foto hierboven). Ons schip ligt in het centrum van de cirkels, de afstand staat op 16 zeemijlen ingesteld. Je ziet de kustlijn van Israël. Vlakbij ligt een rood-gemarkeerd schip met de naam Sviva 1. Rood omdat het binnen de door mij ingestelde waarschuwingscirkel van een mijl ligt. Het is een schip voor het opruimen van olieverontreiging dat hier in de haven ligt. Meer naar het zuidwesten ligt op ongeveer 2,5 mijl een tanker (Hope A) afgemeerd aan de olieterminal. Onder de blauwe markering ligt nog een schip, maar dat heb ik niet aangeklikt. Een prachtig systeem!

En verder? Ik maak de oude Fodor Special verrekijker van wijlen mijn vader eens grondig schoon. Al bijna 50 jaar in mijn bezit. Daarna vertroetel ik onze trouwe Sony VAIO-laptop: volledige systeemscan, zelden of nooit gebruikte programma´s verwijderen, schijfdefragmentatie. Je verwacht dat hij daarna sneller is, maar dat is niet zo. In de aansturing van ons Canon i70-printertje zit nog een probleem. Ik verwijder de driver en herinstalleer hem, en zie: het werkt weer. Tot slot print ik een 20-tal nieuwe crewlists en bestempel ze met het scheepsstempel, zulks met het oog op de autoriteiten van het Suezkanaal.

En wat nog meer? Bureaucratisch gedoe rond de levering van gas en electra aan ons appartement. We hadden ons aangemeld bij Energie Direct, om de eenvoudige reden dat die firma het ook bij de vorige bewoner deed. Dat zou vast snel gaan, dachten we. Helaas, het duurt nog tot 4 februari voor Energie Direct onze aanmelding verwerkt heeft, laat het bedrijf ons heel klantvriendelijk weten. Daarna is er nog een aantal dagen nodig, want dan pas kunnen we de meterstanden doorgeven en kunnen zij het leveringscontract afmaken. So far so good. Maar van het weekend vond schoonzoon Michel in onze brievenbus een brief van de Stedin, die hij aan ons doormailde. (In Nederland werd destijds bij de privatisering van het energienet de infrastructuur - het gas- en electriciteitsnetwerk - afgesplitst van de leveranciers, zoals Energie Direct. Vergelijk het met de splitsing tussen ProRail en NS), Stedin beheert de infrastructuur in onze regio en vraagt ons in de brief d.d. 18-01-2011 "om vandaag nog een keuze te maken voor een energieleverancier. (....) Binnen tien werkdagen na dagtekening van deze brief moet Stedin een bevestiging van uw energieleverancier hebben ontvangen, anders sluiten wij uw electriciteits- en gasaansluiting af" Ze dreigen ook meteen alvast met een deurwaarder. Je voelt het al: Murphy slaapt nooit en reken er maar op dat Stedin ons af zal sluiten vlak voor Energie Direct ons aanmeldt. En her-aansluiten kost geld, dreigt Stedin in zijn brief. Ach, denk je, een telefoontje en het is in orde. Maar op de websites van beide firma´s staan alleen 0900-nummers. Die kun je uit het buitenland niet bellen. Een e-mailtje dan. Energie Direct mailt een standaardbericht terug: ze zullen ons binnen tien werkdagen antwoorden. Dat kan te laat zijn! Stedin mailt terug dat ze ons niet kunnen helpen, eerst moet er een bericht van onze energieleverancier zijn. Misschien kan ik me tot hem wenden? Ik stuur nog een tweede bericht aan de dame van Stedin, maar ze blijft onvermurwbaar. Uitzonderingen bestaan niet. Eerst moet er bericht van Energie Direct zijn.

Privatisering moest leiden tot marktwerking en vermindering van kosten en verbetering van kwaliteit, was de ideologie. In de openbare dienstverlening in elk geval niet, zoals het spoorwezen en de gezondheidszorg laten zien. En dus ook niet in de levering van energie. We wachten het nu maar af. Terug naar boven

Woensdag 26-01-2011

Gisteravond hebben we een discussie van jewelste. Wat is er aan de hand? Het laat zich aanzien dat Jaap & Diana waarschijnlijk, eigenlijk vrijwel zeker, niet met ons mee zullen varen door het Suezkanaal naar de Rode Zee. Dat lieten ze ons gisteravond per mail weten. Ze hebben daar hun redenen voor die er hier niet toe doen. Het is een knappe tegenvaller, ik had het niet verwacht, laat ik echter eerlijk zijn, ze aarzelden al langer. Maar gaan wij dan wél? Ik ben ervoor, per slot horen het Kanaal en het noordelijk deel van de Rode Zee nog tot wat je - om het zo te zeggen - de beschaving mag noemen. Honderden jachten varen jaarlijks door het kanaal en voor de Rode Zee hebben we alles in huis gehaald om het verantwoord te doen: AIS, electronische en papieren kaarten en een pilotboek. Ans is tegen. Ze hechtte er altijd erg aan om het traject met twee schepen te doen en ze ziet op tegen eenzame ankerplaatsen. Bovendien is het onrustig in Egypte; in veel steden wordt gedemonstreerd tegen het bewind van Mubarak. Waarom gaan we niet terug de Med in? Volgt een zware discussie. We debatteren fel, ruzieën en leggen het weer bij in het besef dat we zo kwetsbaar zijn met ons scheepje en onze kwalen en toch ook: dat we het nooit meer zullen wagen, als we het nu niet doen. Tot slot wint de liefde. Ik zet een CD op, een song van de eerste LP van Van Morrison met de naam "Astral Weeks", al bijna tien jaar ons favoriete nummer. Dat ritme, die tekst, die swingende trombones! (beluister het nummer hierboven op YouTube). Zo begonnen we ooit. Hoe vaak dansten we er niet op? We dansen nu in onze kajuit, lijf aan lijf omstrengeld.

"We strolled through the hills all wet with rain
And back along the lane again
There in the sunshine
In the sweet summertime
The way that young lovers do

I kissed you on the lips once more
And we said goodbye just adoring the nighttime
Yeah, that's the right time
To feel the way that young lovers do

Then we sat on our own star and dreamed of the way that we were
and the way that we wanted to be
Then we sat on our own star and dreamed of the way that I was for you
and you were for me
And then we danced the night away
And turned to each other, say, 'I love you, I love you'
The way that young lovers do"

Is het goed wat we gaan doen? Is onze beslissing de beste? Who knows? Je kunt overal en op iedere zee het ongeluk tegenkomen. In elk geval willen we wachten tot Jaap & Diana begin maart terugkomen. Misschien veranderen ze toch nog van gedachten. Of wijzelf.

De zon schijnt weer, vandaag, het waait ZZW 4-5. In het weekeinde lijkt er ook regen te komen. We slapen eens lekker uit na de vorige avond. In de haven krijgt een klasje gillende meiden van rond de 13 jaar zeilles (foto hier). Buitengaats staat een behoorlijke branding die met flinke klappen tegen de havendam slaat. Jongens surfen in de holtes van de omslaande golven. Op het strand wordt druk gevliegerd. We doen met de bus boodschappen in het oude stadscentrum (foto hier), bijna als een bejaard immigrantenechtpaar dat hier ergens op een flatje woont. Bij havenmeester Hillel Reshev halen we de gerepareerde MSI-laptop op (foto hier). Terug aan boord knappen we een uiltje. Dag weer voorbij.

Energie Direct mailt dat ze de energielevering aan ons appartement zullen vervroegen naar de 27e januari en terstond het regionaal netwerkbedrijf Stedin zullen informeren. Kijk, zo kan het ook. Ander nieuws. In Caïro en Suez wordt ook vandaag gedemonstreerd. De politie grijpt hard in maar lijkt toch ook in te houden. Onzekerheid bij de autoriteiten. Premier Nazif heeft beloofd dat de vrijheid van meningsuiting een wettelijk recht zal worden. Dat wil ik wel eens zien. Ze doen ondertussen hun best om Internetsites als Facebook en Twitter te blokkeren. Opvallend is dat de fundamentalistische Moslimbroederschap zich niet roert. Vreemd. Dat had ik juist wel verwacht. Terug naar boven

Zie hoe handig, haast achteloos, de schipper een extra lijntje om een meerpaal gooit (na de vijfde poging)

Donderdag 27-01-2011

Vanmorgen trekt de zuidzuidwestenwind aan tot Bf 5 - 6 en ruimt geleidelijk verder naar het westen. Terwijl Ans een uurtje op bezoek is bij Anégada, ondermeer om wat boeken te ruilen, doe ik wat kleine klusjes: vast timmeren van een loszittende deklat van een van de vloerluiken in de kajuit en de reparatie van een lampje in de kombuis. Ook laat ik - wijs geworden - de dieselgenerator een halfuurtje draaien. Bij de boot naast Kiara aan onze steiger is een dekzeil losgeraakt, het klappert in de wind. De eigenaren zijn al maanden weg, ik geloof dat het Australiërs zijn. Als ze uit de buurt van Brisbane komen. dan hebben ze momenteel wel iets anders aan hun hoofd. Ik bind het vast en zie dat ook de grootzeilval los rondsliert. Maak ik ook vast. Het is altijd vervelend om je boot maandenlang zonder toezicht te laten liggen. Voor de komende dagen wordt harde wind en regen verwacht. Als Ans terug is gooi ik een extra voortros om de meerpaal aan bakboord (foto hierboven).

Energie Direct doet zijn naam eer aan: per e-mail vragen ze om de meterstanden voor ons nieuwe appartementje op te geven. Die hebben we genoteerd. Ik mail ze per omgaande terug. De regionale netwerkbeheerder Stedin, die ons dreigde af te sluiten, reageert heel anders. Ik had ze bericht gestuurd dat we onze toekomstige leverancier (Energie Direct) niet konden bellen - in het buitenland werken 0900-nummers immers niet - en dat we ze daarom een e-mail hadden gestuurd. Die e-mail had ik bijgesloten. Denk je dat Stedin het nu begrijpt? "U vertelt ons dat u uw energieleverancier niet kunt bereiken", schrijft een dame. "Zoals wij in onze eerdere e-mails hebben aangegeven kunnen wij niet garanderen dat u niet wordt afgesloten (...) Verdere correspondentie over dit onderwerp nemen wij niet meer in behandeling". Wat een horken! Ze hebben de bijgesloten e-mail niet eens gelezen, lijkt het. Toppunt van alles is dat er boven het bericht een standaardzinsnede staat: "Als deze case niet naar uw tevredenheid is opgelost, kunt het binnen 28 dagen heropenen. Bedankt dat u van onze service gebruik hebt gemaakt" Een boze of sarcastische reactie terugsturen? Ik kan het niet laten, maar het is natuurlijk zinloos. We wachten nu maar gelaten af of we worden afgesloten of niet.

In Egypte lijkt de protestbeweging tegen het regime van Mubarak momentum te krijgen. Ook vandaag zijn er grootschalige demonstraties. Vanuit het buitenland roept Mohammed El-Baradei, voormalig chef van het atoomagentschap IAEA, Mubarak op af te treden. Hij reist vandaag vanuit zijn woonplaats Wenen naar Egypte. Maar El-Baradei is een outsider voor de protesterende menigten. Veel belangrijker is dat de Egyptische Moslimbroederschap zich nu voor het eerst achter de protesten schaart - zonder er overigens de leiding van te willen nemen. De verboden fundamentalistische beweging roept nu zijn talrijke aanhangers op om zich morgen, na het traditionele vrijdaggebed, aan te sluiten bij de aangekondigde massabetoging. De NRC-correspondente veronderstelt dat dit wel eens "de doodsteek voor Mubarak" zou kunnen zijn. Overigens zijn er ook in Yemen nieuwe demonstraties tegen het autoritaire bewind van president Abdullah Saleh. Je moet onwillekeurig terugdenken aan het Iran van 1979, toen in de revolte tegen de Shah het autoritaire ayatollah-regime aan de macht kwam. Van de regen in de drup. Het zijn penibele ontwikkelingen met twee kanten. Mubarak en Saleh zijn niet alleen dictatoriale heersers, wier val welkom zou zijn, maar ze zijn ook steunpilaren voor het Westen, ondermeer in de strijd tegen Al Qaida en het Islamitisch terrorisme, en ze vormden tot dusver een barrière tegen het oprukken van de radicale Islam.

Zoals vaak lees ik twee boeken tegelijk. Dagelijks een hoofdstuk uit het lijvige "Israël. A History" (Black Swan, revised ed. 2008) van de Britse historicus Martin Gilbert. En dagelijks een hoofdstuk uit "Vóór de oerknal" (Ned. vert. Veen, 2009) van de jonge Duitse natuurkundige Martin Bojowald. In die volgorde. Bij de laatste lukt het nooit om het dagelijkse hoofdstuk uit te krijgen, het is uiterst ingewikkelde stof. Toch ben ik altijd wel blij als ik Gilbert terzijde kan leggen en aan Bojowald toe ben. De lectuur van historische ontwikkelingen geeft me, hoe boeiend ze ook zijn, weer dat gevoel dat alles onherroepelijk voorbij gaat - behalve de elementaire wetten van de fysica. Die waren er altijd, naar ik nu begrijp (nou ja, begrijp...) óók al voor de oerknal waaruit ons universum ontstond, en ze zullen er waarschijnlijk ook altijd zijn. Vreemd. Merkwaardig. Onbegrijpelijk. Want wat veroorzaakte het bestaan van die wetten? Je zou je ogen willen sluiten en je diep concentreren en het dan na een tijdje van nadenken willen begrijpen. Maar dat werkt niet, zoals bekend.

Op de site van CERN preludeert men op de ontrafeling van het raadsel van de Donkere Materie. (De bekende - gewone - materie is niet voldoende om de huidige toestand van het universum en met name de samenhang van sterrenstelsels te verklaren). Kennelijk verwacht men dat binnenkort (binnen een paar jaar) en wil men de aandacht van het publiek gevangen houden. Inderdaad, het zou een revolutie zijn want het gaat niet alleen om die Donkere Materie, maar vooral om de allereerste experimentele bevestiging van het bestaan van supersymmetrische deeltjes en dus om de allereerste bevestiging van de theoretische voorspellingen van de omstreden Snaartheorie en alles wat ervan afgeleid is.

Tja, het zal desondanks opnieuw een miniem-kleine deelverklaring zijn van een raadsel dat zich tot in de oneindigheid uitstrekt. Ik vond altijd dat iedereen na zijn of haar leven volbracht te hebben, eigenlijk het recht verworven diende te hebben om op enigerlei wijze te snappen hoe het in elkaar zit. Waarom het universum er is en waarom je er zelf in voorkwam. Het is meer dan lullig dat je niet weet of dat wel of niet gebeurt. Maar tja, wie of wat zou dat recht moeten verlenen? Denk na en ga eerst uit van de eenvoudigste verklaring, is een stelregel in de wetenschap (die niet steeds opgaat). De eenvoudigste verklaring lijkt te zijn: je sterft en wist daarmee je bewustzijn uit en alles dat het waarnam, lief had en haatte, alles wat het was verdwijnt. Niets rest, niets blijft er van over dan de losse multipele miljarden moleculen en atomen waaruit je bestond en die het tijdelijk verband van jouw lichaam allengs kwijtraken en zich in de volgende eeuwen en meervouden van eeuwen gaandeweg door het universum verspreiden. Er is zelfs zó ontzettend veel tijd beschikbaar in het universum, dat het denkbaar is, nee, zelfs heel waarschijnlijk is dat het onwaarschijnlijke gebeurt en dat diezelfde moleculen en atomen - of andere - elkaar (weer) ontmoeten en jouw lichaam opnieuw zullen formeren. Zul je dat dan weten? Of is het misschien al eens gebeurd voor je geboren werd, zonder dat je het nu weet? Maar zeg nou zelf: wat in vredesnaam maakt dit "een eenvoudige verklaring"? Het is geeneens een verklaring. En, anders dan in het geval van de regionale beheerder van het energienetwerk Stedin in Zuid-Holland, kun je je nergens beklagen en niets of niemand een boze e-mail sturen.

Hier in de haven is de wind tegen de avond gaan liggen. Dat doet hij meestal. Om kwart over acht - lokale tijd - draait hij echter naar NoordWest en trekt aan. Weet je wat het is: ik zou wel minder willen zijn als ik méér kon begrijpen. Minder wat? Minder mooi (ahum), minder rijk (oké), minder gezond (hm), minder belangrijk (graag), ik zou mijn boot willen afstaan... Alles om meer te begrijpen. Maar niet háár en niet onze kinderen en kleinkinderen. Kijk nu eens: een Faustiaans dilemma! Het doet zich echter niet voor. Geen Satan of duivel of iets of iemand anders vraagt zoiets meer. En de wind die zojuist nog klaaglijk loeiend de boot deed hellen is ook alweer gaan liggen.  Terug naar boven

Twee politieke vijanden, broederlijk vereend onder een stoplicht in Ashkelon

Vrijdag 28-01-2011

Zonnige dag, weinig tot geen wind. Ans gaat zich ergens in de stad met een groepje uit de haven uitsloven op een fitness-baan. Ik maak op de fiets een zwerftocht door de stad, met het doel in het oude centrum te zoeken naar restanten van het Arabische leven, toen Palestina nog deel uitmaakte van het Ottomaanse Sultanaat en (daarna) Brits Mandaatgebied was. En passant neem ik nog wat boodschappen mee, morgen is het immers sabbath. Onderweg passeer ik het kruispunt van de Yitzhak Rabin boulevard en de sederot Menahem Begin (foto hierboven), vroeger politieke vijanden, nu samen verenigd onder een stoplicht. In het oude, voormalige Arabische, stadscentrum viel me eerder al een oude minaret op. Ik vind hem gemakkelijk, hij steekt boven een schutting uit om een kaal terrein, waar de gemeentebestuurders in de toekomst een overdekte markt willen bouwen (foto hier). Ik fiets verder, de minaret blijkt deel uit te maken van een kleine karavanserai, een herberg van honderden jaren oud zoals er talloze waren verspreid in het Ottomaanse Rijk. Het gebouw is nu gerestaureerd en biedt onderdak aan het Ashkelon Museum. Helaas, al gesloten vanwege de voorbereidingen van de sabbath. Ik zal er een andere keer een bezoek brengen.

Verder is er nauwelijks iets terug te vinden dat herinnert aan het Arabische stadje dat hier ooit was. Sommige oude muren, poortjes, brokkelige huisjes, in gebruik als opslagplaats of winkeltje. De oude winkelstraatjes in Ashkelon bestaan uit zulke pandjes, waarin zo te zien vooral Israëliërs hun negotie bedrijven. Een doodenkele keer zie je een onverwacht Arabisch element, een stukje muur met restanten van een sierlijk boogvenster of toegangspoort met een bevallig versierde kroonsteen erboven (zie de drie foto´s hieronder).

             Op een enkele plaats zie je in het oude centrum van Ashkelon nog resten van Arabische architectuur.

Voor 1948 heette Ashkelon: Al-Majdal. Er woonden ongeveer 11.000 Arabieren. Tijdens de Onafhankelijksoorlog in 1948 werd de stad bezet door het Egyptische leger vanuit Gaza. Onder de bombardementen van de Israëlische luchtmacht vluchtten de meeste bewoners, de rest moest gedwongen de aftocht blazen toen Israëlische troepen de stad veroverden. Op last van de toenmalige Israëlische premier David Ben-Gurion en zijn generaal Moshe Dayan werden de meeste Palestijnse families in 1950 naar Gaza gedeporteerd. Sedertdien wonen er nauwelijks meer Arabieren in Ashkelon. De meeste inwoners van nu zijn immigranten uit de desintegrerende Sovjet-Unie in de tijd van Mikhail Gorbatsjow.

Toen in het midden van de 19e eeuw de eerste Joodse immigranten naar Palestina trokken, slaperige uithoek van het afbrokkelende Ottomaanse imperium, waren er van meet af aan moeilijkheden met de oorspronkelijke, Arabische bewoners. In de latere fases, onder invloed van de Zionistische beweging, probeerden de Joodse leiders met hen rekening te houden. Omdat toen slechts 10% van het land gecultiveerd was door Palestijnen, leek het alsof er ruimte genoeg over was voor de Joodse immigranten om braakliggende grond te kopen zonder onteigeningen van Arabieren. In de beruchte Balfour-declaration van 1917 van de Britse regering, waarin de Joden geen Joodse Staat maar "een Joods Nationaal Tehuis" in Palestina werd toegezegd, wordt dat met zoveel woorden gezegd: "....it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine" Drie maanden later beloofde de latere - en hierboven al eerder genoemde - eerste premier van Israël David Ben-Gurion, de man die in 1948 in Tel Aviv de Staat Israël zou uitroepen, plechtig dat er aan de rechten van de Palestijnse Arabieren niet getornd zal worden: "Both the vision of social justice and the equality of all peoples that the Jewish people has cherished for 3000 years, (....), requiere absolutely and unconditionally that the rights and interests of the non-Jewish inhabitants of the country be guarded and honoured punctiliously" Of dat in de praktijk van de hand over hand toenemende immigratiegolven van vooral Oost-Europese Joden, op de vlucht voor anti-Semitische pogroms en later voor de Nazi-beulen, ook steeds gebeurde, mag je je afvragen. Martin Gilbert laat er zich niet duidelijk over uit. In elk geval zijn er vanaf het einde van WO 1 voortdurend schermutselingen tussen Arabieren en Joodse kolonisten in Palestina. Ook de Arabieren, misschien wel aangevuurd door de Joodse daadkracht, zien een kans op nationale onafhankelijkheid. Het drama begint en het is - bijna honderd jaar later - nog steeds niet voorbij.

Vanaf vijf uur trekken donkere wolken vanuit het zuidwesten over. Om zes uur valt kort wat regen. Ondertussen wordt er geschiedenis gemaakt in Egypte. Tienduizenden demonstranten trokken na het vrijdaggebed de straat op. De zelfbenoemde oppositieleider El-Baradei heeft huisarrest. De regering heeft een avondklok ingesteld (zes uur, lokale tijd, zelfde als hier) maar de demonstranten lijken er zich niets van aan te trekken. Op verschillende nieuwssites zijn de ontwikkelingen per uur te volgen. Bij ons op de site van NRC/Handelsblad. Er zou in Caïro een regeringsgebouw in brand staan. Tanks zouden de straten van Suez binnenrijden; demonstranten klimmer erop en discussiëren met de soldaten. Altijd een raak, klassiek beeld van een revolutie, of die nou lukt of niet. Er is een TV-toespraak van Mubarak (82 jaar!) aangekondigd. En ook weer afgezegd. Sommige berichten melden dat de oproerpolitie in Caïro zich terughoudend opstelt. Andere, onbevestigde berichten melden dat eenheden van leger en politie met elkaar in gevecht zijn geraakt. Reizen naar Egypte wordt afgeraden. Internationale vluchten op Caïro zijn gestaakt. In Israël onthouden de autoriteiten zich van commentaar. Per slot sloten ze ooit vrede met Mubaraks´ directe voorganger Sadat. Israël moet maar afwachten wat de houding van mogelijk nieuwe machthebbers in Egypte zal zijn. Op Europese aandelenmarkten heerst bezorgdheid over de toegankelijkheid van het Suez kanaal, meldt het persbureau Reuters. Daar zijn we natuurlijk zelf ook bezorgd over; maar onze passage is op zijn vroegst pas over een week of vijf, zes. Ook in Jordanië (in Amman en zes andere steden) zijn duizenden demonstranten op straat; ze eisen het aftreden van premier Samir Rifai. Koning Abdullah lijkt onaantastbaar. Ook in Yemen vandaag opnieuw demonstraties. Is dit het kantelpunt van een omwenteling? En Syrië? Je hoort niks uit Syrië. Terug naar boven

Zaterdag 29-01-2011

Gisteravond hield Mubarak toch nog een TV-toespraak. Ik was net naar bed gegaan. Hij deed wat toezeggingen (nieuwe regering, meer demokratie) in de ijdele hoop het volk tot bedaren te brengen. Vandaag zetten de demonstranten door, ondanks de afkondiging van een uitgaansverbod vanaf 15.00 uur lokale tijd. De media melden verschillende doden. De Moslimbroederschap bemoeit er zich meer en meer mee; ook de afdeling in Jordanië - die zich nu ook tegen de Jordaanse koning Abdullah lijkt te keren. Hier in Israël houdt men de adem in. De val van de dictators in de buurlanden kan gemakkelijk ongunstig uitpakken, als er - net als destijds in Iran - Islamitische hardliners aan de macht komen. Zeker nu een week of wat terug in het noorden, in Libanon, het erop lijkt dat Hezbollah de regeringsmacht heeft verworven. Overigens geloof ik niet dat Mubarak zo gemakkelijk op zal geven; het leger steunt hem nog steeds.

Vannacht vallen er een aantal flinke regenbuien over. Tegen de ochtend trekt de wind aan, aanvankelijk tot Bf 4 - 6 uit ZZO, later ruimend naar WZW en afnemend. Dan is de bewolking weggetrokken, het is droog en de zon schijnt wat bleekjes uit een gesluierde hemel. Op het Sembach-weerkaartje hierboven zie je verwachting voor vandaag. Over onze regio trekt een koufront over (getande blauwe lijn) Dat brengt de wind mee. Je ziet ook fraai hoe de hogedrukgebieden boven West-Europa de depressietreinen naar het zuiden sturen, over de hele lengte van de Middellandse Zee tot bij ons aan toe. dat kan nog wel even duren.

Het grootste deel van de dag brengen we lezend door. In de tweede helft van de middag ga ik weer eens aan de slag met de Iridium satelliettelefoon. Het kost me een paar uren. Tot mijn verbazing staat de Sailmail-software niet meer op mijn VAIO. Hoe die verdwenen kan zijn is me een raadsel. Per ongeluk verwijderd? Van de Sailmail-website kun je het in elk geval snel weer downloaden. Daarna blijkt de driver van de satfoon niet te werken: een COM-poort probleem, zegt een schermpje. Onderzoek levert inderdaad op dat er twee poorten bij betrokken zijn. Ik installeer de driver en de telefoon opnieuw en zorg ervoor dat ze dezelfde COM-poort krijgen (COM 9), en ziedaar: het werkt weer. Trots haal ik een setje GRIB-files voor de Rode Zee op. Dezer dagen moet ik het ook weer eens met de SSB-radio proberen.

Verder niets te melden. ´s Avonds kijken we naar de Iraëlische TV-zenders (eentje met een kookprogramma) en naar de zender Al Arabiya met live-verslagen uit Egypte. En op Internet natuurlijk opnieuw het onvolprezen live-verslag van NRC/Handelsblad. We zien beelden van plunderingen in het Egyptisch Museum en van winkels en huizen. Sommigen veronderstellen dat de politie het erop aan laat komen om daarna hard toe te kunnen slaan. Dat is mogelijk, maar als altijd is de berichtgeving vergeven van geruchten. Vrijwilligers staan arm in arm om het museum te beschermen. Op de grond ligt een mummie (lijkt het) Buurtbewoners organiseren brigades om plunderaars te weerstaan. De kinderen van Mubarak zouden naar Londen gevlucht zijn en zijn zoon, beoogd opvolger in de dynastieke traditie van dictators, is afgetreden als secretaris-generaal van de regeringspartij. Sheikh Yusuf al-Qaradawi, een belangrijke leider van de sunni-moslims (de meerderheid in Egypte), roept Mubarak op om af te treden en naar het buitenland te vluchten. We kijken naar de TV-beelden van menigten, tanks en brandende gebouwen en voertuigen. Het lijkt of er minder mensen op de been zijn dan gisteren. Ook in Sanaa, de hoofdstad van Yemen, wordt vandaag door duizenden weer gedemonstreerd tegen het regime. History in the making. Bij hoeveel omwentelingen was ik er zelf bij? In Parijs in 1968 (ging niet door), in Lissabon in 1974 (2 maanden later), in Angola in 1975, en verder geen. Het lijkt weinig maar het is meer dan de meeste mensen meemaken. Terug naar boven

Regen striemt de ramen vanmorgen

Zondag 30-01-2011

Om half vier vannacht begint het aangekonndigde koufront over te trekken met slagregens, onweer en harde wind. Bf 6 - 8 uit het zuidwesten. Het schip helt en rukt aan de lijnen. Ik ga aan dek om een klapperende val beter vast te maken. Het is een nacht van onrustig slapen en hanewaken. Ook de vale ochtend brengt slagregens. Af en toe is het een uurtje droog, dan slaat de regen weer tegen de ramen (foto hierboven). Geen weer om naar buiten te gaan. Ans leest en ik besteed een paar uur aan het opruimen van het vak onder de kaartentafel, waar de VAIO-laptop staat en het printertje. Hoogstnodig, was al jaren niet gebeurd.

Na een nieuwe nacht van demonstraties, waarin tientallen doden vielen en op grote schaal geplunderd werd, zet het Egyptische regime zich schrap voor de zesde dag van de opstand. Gisteren zouden duizenden gevangenen ontsnapt zijn uit een gevangenis ten noordwesten van Caïro, onder hen zware criminelen en leden van de Moslimbroederschap. Er zijn steeds meer berichten over plunderingen en mob-rule. De Egyptische minister van - nota bene! - informatie wil de Arabische zender Al Jazeera uit de lucht halen. Dat moet als een compliment beschouwd worden. Op de zender zelf, die net als NRC/Handelsblad een live-verslag geeft (dat ik op de voet volg, foto hier), merk je er nog niks van. Wie goed op de foto kijkt, ziet dat ik juist ´een vapeur´ heb. Ze komen vaak. Nu het tijdstip van de volgende Zoladex-injectie nadert, schommelen mijn hormoonspiegels misschien meer dan anders. Dezer dagen zullen we eens in het lokale ziekenhuis kijken wie me die injectie kan toedienen.Er waren gisteren demonstraties in Algerije, Yemen en Jordanië. In Zuid-Soedan stemde de bevolking massaal voor onafhankelijkheid; vandaag werd de voorlopige uitslag bekend.

Even na één uur is Al Jazeera inderdaad uit de lucht in Egypte. Het dodental is opgelopen naar 150. De eonomische schade neemt hand over hand toe. Het regime houdt morgen de effectenbeurs dicht. Wie houdt het het langst vol? Het regime of de demonstranten? Opmerkelijk dat intussen een aantal diensten in het land blijven functioneren. Zoals de kustwacht. Op de Navtex komen de gebruikelijke berichten door, zoals waarschuwingen vooreen onverlichte boei in de aanvaart van Alexandrië en een vaarverbod bij de olie- en gasinstallaties van El-Burullus, ten noorden van de Nijl-delta.  Ondertussen zou Mubarak overleg voeren met de top van leger en veiligheidsdiensten. Wat moet hij anders doen? Het uitgaansverbod gaat om 16.00 uur in (lokale tijd) Vlak tevoren scheuren oorverdovend gevechtsvliegtuigen over de menigten heen op het centrale Tahrirplein in Caïro. De mensen gaan niet weg. Verwarde berichten over tegenstellingen tussen de luchtmacht, waar Mubarak uit afkomstig is, en het leger dat her en der weigert op demonstranten te schieten.

Hier in Ashkelon staat de harde westenwind Bf 6 de hele dag door. Wolken zeeschuim slaan hoog over de havendam. Af en toe valt er een bui. Tussen twee buien leg ik op het voordek ons bijbootje extra vast; door de harde zijwind was de onderkant gaan schuiven. Volgens onbevestigde berichten zouden er ook tanks verschenen zijn in Hurghada aan de Rode Zee, één van de havens die we daar wilden aandoen. Hier in Israël houdt men bezorgd de adem in. Een instabiel Egypte is niet gunstig voor Israël. Premier Netanyahu bezwoer vandaag iedereen kalm te blijven.

Ondanks het uitgaansverbod komen er steeds meer mensen naar het centrale Tahrir-plein in Caïro. Al Jazeera noemt een getal van 150.000. Ook de zelfbenoemde oppositieleider El-Baradei zou onderweg zijn naar het plein. Hij moet wel, een eigen aanhang heeft hij niet of nauwelijks, wil hij nog iets betekenen dan moet hij zich manifesteren.

Een uur later wordt bericht dat de Moslimbroederschap hem zou steunen. Om zeven uur lokale tijd spreekt El Baradei een joelende menigte op het Tahrir-plein toe. Hij zegt ondermeer: "Ik buig uit respect voor het volk van Egypte. Ik vraag jullie geduld, de komende dagen zal de verandering al intreden” Ik vrees dat de Moslimbroederschap hem voor het karretje heeft gespannen. Nu hebben ze hem nog nodig als, een verlichte demokraat en als iemand die goed ligt bij de VS en het Westen. In iedere revolutie was er een goedwillende demokraat à la Kerensky in de Russische Revolutie. Hij werd gedumpt toen de Bolsjewieken hem niet meer konden gebruiken. In de revolutie in Iran van 1979 was er ook zo iemand, een demokraat en langjarige oppositieleider tegen de Sjah, Sjahpour Bakhtiar, die meteen werd gedumpt door Khomeini zodra hij uit Frankrijk ingevlogen was. De Moslimbroeders zullen El Baradei ook laten vallen zodra Mubarak weg is en de macht in handen van de oppositie geconsolideerd. Klinkt somber. We zullen zien. Ik moet nu stoppen  want Ans en haar dochter Tessa gaan skypen.

20.00 uur, Israël time. Skypen mislukt. Niet aan onze kant, maar aan die van Tessa. Probleem met computer. Ans belt dus gewoon mobiel. De meteo Haifa geeft op de Navtex een nieuwe gale-warning met golven van 3 tot 6 meter. De wind hier is Bf 5 - 6 pal uit het westen. Soms een kletterende regenbui. De massa´s op het Tahrir-plein knielen voor het avondgebed. Over de steun voor de toespraak van El Baradei zijn de media wisselend.  Al Jazeera English-verslaggever, meldt dat El Baradei kreeg toegeschreeuwd: "Wij hebben niemand nodig die ons vertegenwoordigd!". Hij zou na deze afwijzing vertrokken zijn en zijn speech niet hebben afgemaakt. De indruk bestaat dat Mubarak en de mensen om hem heen het nog niet hebben opgegeven: "De Egyptische staats-tv laat zojuist zien hoe Hosni Mubarak samenzit met nieuwbakken vice-president Omar Suleiman en dito premier Ahmed Shafiq. De meeting zou plaatsvinden om "de prioriteiten van de nieuwe regering vast te stellen" ", lees ik bij de NRC. Klassiek! Altijd opnieuw zie je dat een machthebber vlak voor zijn val bezig is met veel belangrijker dingen ("de prioriteiten van de nieuwe regering vaststellen"), daar laat hij zich niet van afleiden, wat het volk ook doet. Het volk is eigenlijk onverantwoordelijk bezig, maar de leider doet zijn plicht. Mubarak lijkt me precies iemand die op die manier tot zijn dood door zal vechten. Hij is immers 82, wat heeft hij nog te verliezen? De vraag is - opnieuw - hoelang zijn troepen hem blijven steunen. Ik verneem dat het Suezkanaal in elk geval open is en functioneert. Wij gaan nu de pasta met zalm eten die Ans bereid heeft. Terug naar boven

Bui uit het noordwesten op komst

Maandag 31-01-2011

Veel wind en wat buien, vannacht. Maar de wind waait meer uit het noordwesten (Bf 6) en komt van voren in. De boot ligt dan comfortabeler. In de loop van de ochtend nog wat buien (zie foto hierboven). Voortdurend hoor je de donkere ruis van de branding die op de havendam uiteen spat in sluiers van schuim. Er loopt een lichte deining de haven binnen, niet echt ongemakkelijk, eerder een zacht wiegen. Tussen twee buien door ik snel wat boodschappen in de mini-markt bij de haven. De eigenaresse kijkt van achter haar kassa omhoog, daar staat een televisie. Het nieuws over Egypte. "Israël is afraid", zegt ze. Netanyahu is in beeld. Hij zegt tegen de Duitse bondskanselier Angela Merkel, die hier op bezoek is, te vrezen dat er in Egypte net zo'n fundamentalistisch Islam-bewind aan de macht komt als in Iran.

In de loop van de dag nemen de buien af. Als Ans de was ophangt, knapt de waslijn. Het loopt goed af, niets in het water gevallen of vuil geworden. Door de vele regen is het dek zeer schoon. Ik span een nieuwe waslijn. Daarna installeer ik niet zonder angst de dongel uit Malta op de nieuwe MSI-laptop. Niet zonder angst, want toen ik dat de vorige keer deed, viel de computer uit. Maar het gaat goed. Allereerst haal ik de nodige programma-updates op.

In Egypte lijkt er vandaag een patstelling. Opnieuw demonstraties maar er gebeurt verder niets. In het Suezkanaal wordt nog steeds gevaren. Mubarak installeert een nieuwe regering met nauwelijks nieuwe gezichten.

Die moet een dialoog met de oppositie gaan voeren, aldus de staatstelevisie. Het uitgaansverbod is een uur vervroegd (naar 15.00 uur), zonder dat iemand er zich iets van aantrekt. Er is een grote demonstratie in Alexandrië. Voor morgen hebben verschillende oppositiegroeperingen een "miljoenenoptocht" en een "megaprotest" afgekondigd. In reactie daarop heeft de regering het treinvervoer stopgezet. Ik ben benieuwd wie de langste adem heeft.

Aan het eind van de middag opnieuw regen. De wind is afgenomen. Beter weer op komst? Hopelijk wel, want we willen weer wat tochten het land in gaan maken. 's Avonds installeer ik Skype op de nieuwe laptop en daarna bellen

we Jaap & Diana. Die hopen begin maart terug te vliegen. Mogelijk gaat Ans dan een week eerder naar Holland om samen met hen terug te reizen. Vanavond bakt ze in elk geval patat.  Terug naar boven

Putdeksel uit de Britse Mandaatperiode in het oude centrum van Ashkelon. Tekst in het Arabisch (boven) en het Engels. Geen Hebreeuws dus

Dinsdag 01-02-2011

Gisteravond laat klettert er een flinke hagelbui op het dek. Een paar uur later gaat de wind liggen en wordt het compleet windstil. Vanmorgen bewolking maar het blijft de eerste uren droog. In Egypte wacht een spannende dag, de dag van een algemene staking en een "mega-protestoptocht" tegen het regime Mubarak. Het leger heeft aangekondigd de demonstranten ongemoeid te laten, mits de protesten vreedzaam verlopen.

Tegen elf uur nemen we met ons boodschappenkarretje de bus naar het centrum, waar een grote en tamelijk goedkope supermarkt is. Terwijl Ans er de ronde doet, ga ik in de oude straatjes uit de Arabische tijd op jacht naar....putdeksels. Putdeksels? Inderdaad, in een folder over de stad las ik dat je er nog putdeksels uit de periode van het Britse Mandaat over Palestina kunt vinden. Dus vanaf het einde van WO 1 tot de Israëlische onafhankelijkheid in 1948. Inmiddels valt er een zeurderige regen (foto hier). In het kleine voetgangersgebied in Herzl Street vind ik er een aantal (foto hier). Een ervan is goed leesbaar. De tekst in het bovensegment is Arabisch, in het onderste Engels: "Jaffa Municipality Company Limited. The Palestine Foundery" (zie foto hierboven, "foundery"="foundry"= metaalfabriek) Tja. Hoe oud worden putdeksels eigenlijk? Geen idee. Om twee uur gaan we buslijn 3 terug naar de haven. Het regent nog steeds, het dak van de bus lekt hier en daar en de ramen zijn beslagen (foto hier). De mensen hebben dikke jassen aan, het is een graad of 17, ze vinden het koud.

Aan boord zoek ik onder het bed in de voorhut ons electrisch kacheltje op. Gekocht in de winter van 2002 toen we de kerstdagen en de jaarwisseling in de haven van Antwerpen doorbrachten; regelmatig gerepareerd maar het doet het nog prima. Ik zet de laptop aan, op de website van NRC-handelsblad is weer een live-verslag over Egypte. Terwijl ik naar putdeksels zocht, lijkt de aangekondigde "mega-protest" een succes te worden. Miljoenen mensen demonstreren in alle grote steden van het land. Al Jazeera meldt dat het er 8 miljoen zijn. Dat zou bijna 10% van de hele bevolking zijn! Alleen op al op het centrale Tahrir-plein in Caïro zijn er meer dan een miljoen.

De Moslimbroederschap manifesteert zich duidelijk. Tegelijkertijd komt uit Jordanië bericht dat koning Abdullah II een nieuwe regering heeft benoemd. Hoe gaat het in Syrië?, vroeg ik laatst. Welnu, president Bashar Al-Assad heeft gisteren in een interview met de Wall Street Jounal gezegd dat hij de koers in zijn land niet zal wijzigen en dat de politieke onrust in Tunesië en Egypte nooit zal overslaan naar Syrië. Kennelijk komt hij daar nog mee weg, het is rustig in Syrië. Maar wacht! Juist vandaag roepen Syrische oppositiegroepen (wie zijn dat?) op om komende zaterdag in Damascus en Aleppo tegen zijn bewind te protesteren. (Volgens persbureau AFP op vrijdag na het ochtendgebed).

Een aantal uren verder. Ondanks de ingang van het uitgaansverbod en het vallen van de avond blijven de massa´s in Egypte op de been. In Alexandrië zouden door gewelddadig optreden van de politie veel gewonden zijn gevallen. Vreemd is dat El Baradei vandaag niet verschijnt om de menigte toe te spreken. Om de leiding van de opstand te claimen zou hij dat wel moeten doen. Natuurlijk wordt er ergens achter schermen druk overleg gevoerd, maar niemand merkt dat, zodat er ogenschijnlijk sprake is van een impasse. Ongerust roept de Israëlische premier Netanyahu de internationale gemeenschap op te eisen dat een nieuw bewind in Egypte het 30-jaar oude vredesverdrag met zijn land dient te blijven respecteren.

Hier in Ashkelon regent het nu al uren onafgebroken. Het is behaaglijk en warm in de kajuit. Op YouTube staat een filmpje van demonstranten in Hurghada, de haven- en badplaats aan de Rode Zee die we hadden willen aandoen. Aanvankelijk wilden we er zelfs overwinteren. Nu begint het er meer en meer op te lijken dat de onrust in Egypte nog lang zal duren en dat we onze plannen radicaal moeten herzien: terug door de Middellandse Zee en een Atlantische oversteek maken. Want een burgeroorlog is nabij in Egypte. Als Mubarak valt en de Moslimsbroederschap aan de macht kán komen, zal het leger zich gewapenderhand verzetten. Dan zit je zo midden in een golven van aanhoudend geweld, misschien jaren van geweld.

21.00 uur Israël time (zelfde als in Egypte). Hier regent het eindelijk niet meer. De impasse duurt voort in Egypte. Volgens geruchten zou Mubarak pas morgen een nieuwe TV-toespraak uitspreken. Veel demonstranten willen de nacht op Tahrir doorbrengen. Ik bewonder hun moed en uithoudingsvermogen, want dit is niet hun eerste nacht. Een hele generatie komt daar in een shock-wave tot politiek bewustzijn. Net als wij in de tweede helft van de jaren ´60, onder heel andere (en veel gerieflijker) omstandigheden. Maar niettemin. Curieus eigenlijk, dat ik me een deel van de dag bezig hield met putdeksels. Oorlog of putdeksels, that is the question. Het antwoord op die vraag heb je zelf minder in de hand dan je denkt. Terug naar boven

Vanaf de zuidelijke stadswallen van het oude Ashqelon zie je de grote olieterminal. Rechts ligt een tanker te wachten. Er is een bui op komst. Verderop kun je flatgebouwen van Gaza zien (te veraf om op deze foto te zien)

Woensdag 02-02-2011

Mubarak hield gisteravond toch een TV-toespraak. Hij zal niet meedoen aan de presidentsverkiezingen in Egypte, die al gepland voor september. Dus dan zal hij niet terugkeren. Hij loopt niet voor zijn verantwoordelijkheden weg, zegt hij, en hij wil in Egypte sterven en op Egyptische bodem begraven worden. Uitstel, eenzelfde manoeuvre als Ben Ali in Tunesië een aantal weken geleden probeerde, in de hoop dat van uitstel afstel komt. Maar Mubarak is niet Ben Ali en Egypte is niet Tunesië. De demonstranten zullen het niet accepteren en ik ben bang dat het er hard aan toe zal gaan in de dagen die komen. (Terzijde: in Yemen zegt de president vandaag iets soortgelijks: hij zal in 2013 aftreden na de verkiezingen)

Tot dusver schreef ik weinig over de millenia-lange geschiedenis van Ashkelon. Vandaag is daar reden toe. Het is een dag van zon en wolken en we besluiten een tocht op de fiets te maken naar het Ashqelon National Park, dat zuidelijk van ons aan de kust ligt, tussen de marina en de olieterminal. Maar eerst fietsen we langs het verlaten strand voorbij de haven. De branding is sterk verminderd ten opzichte van de vorige dagen. De strandtenten en paviljoens staan er leeg en verlaten bij (foto hier). Na een dik halfuur zijn we bij de ingang van het park. Toegang kost 25 shekel p.p. (5 euro). We krijgen een folder mee, waarin overigens beweert wordt dat de naam shekel afstamt van de naam Ashqelon, "a unit of weight, an appropriate name for a city with a major commercial port" Meteen zijn we onder de indruk van de enorme stadwallen, die op de hoge kliffen boven zee werden opgetrokken en een gebied van 1100 bij 600 meter omsluiten. Daarbinnen lag de stad. Bewoning op deze hooggelegen plek dateert van 10.000 jaar geleden en de eerste stad werd 4000 jaar terug gebouwd in de periode van de Kanaännieten. Aan de noordwestzijde, bij de zee, resteert in de wal een gedeelte van een stadspoort. De eerste boogpoort in de wereld, zegt de folder. De doorgang is klein; beter te verdedigen, denk ik (hier 2 foto´s van deze bijzondere plek, hieronder twee schetsen van hoe het er misschien ooit uit zag).

Op de parkeerplaats bij de wal staat een legerbus. Een groep piepjonge soldaten, lacherige jongens en meisjes, maakt een excursie naar het nationale erfgoed. Een van hen, met een zwarte huidskleur, zondert zich af. Achter de bus, uit het zicht van de anderen, spreidt hij een kleedje uit, knielt en begint te bidden, het gezicht gewend in de richting van Mekka. Een moslimsoldaat,een van de weinigen, veronderstel ik. Het terrein binnen de muren is heuvelachtig. Hier was de stad. Er is nog weinig opgegraven, de opgravingen begonnen pas in 1985. We fietsen hoog boven zee langs de klifwand (3 foto´s hier).

Ashqelon verwisselde - als alle steden in de Med - vaak van bezetters en werd verscheidene malen verwoest en herbouwd. Duizenden jaren was het onder die verschillende regimes (Kanaännieten, Filistijnen, het oude volk Israël, de Grieken, de Romeinen, de Byzantijnen, de Arabieren, de Kruisridders (o.a. Richard Leeuwenhart), weer de Arabieren - tot de beruchte en succesvolle Sultan Baibars de stad in AD 1270 definitief verwoestte. De stad wordt in het Oude Testament verschillende keren genoemd. Bijvoorbeeld:

"Toen werd de Geest des Heeren vaardig over hem, en hij ging af naar de Askelonieten, en sloeg van hen dertig man; en hij nam hun gewaad, en gaf de wisselklederen aan degenen, die dat raadsel verklaard hadden. Doch zijn toorn ontstak, en hij ging op in zijns vaders huis" (Richteren 14:19)

"Verkondigt het niet te Gath, boodschapt het niet op de straten van Askelon; opdat de dochters der Filistijnen zich niet verblijden, opdat de dochters der onbesnedenen niet opspringen van vreugde" (2 Samuël 1:20, in het Klaaglied van David over Saul en Jonathan)

"Kaalheid is op Gaza gekomen; Askelon is uitgeroeid, met het overblijfsel huns dals; hoe lang zult gij uzelven insnijdingen maken?" (Jeremia 47:5)

"Hoe zoudt gij stil houden? De Heere heeft toch aan het zwaard bevel gegeven; tegen Askelon en tegen de zeehaven, aldaar heeft Hij het besteld" (Jeremia 47:7)

"En Ik zal den inwoner uitroeien uit Asdod, en dien, die den scepter houdt, uit Askelon; en Ik zal Mijn hand wenden tegen Ekron, en het overblijfsel der Filistijnen zal vergaan, zegt de Heere Heere" (Amos 1:8)

"Askelon zal het zien, en zal vrezen; desgelijks Gaza, en zal grote smart hebben, mitsgaders Ekron, dewijl hetgeen, waar zij op zagen, hen heeft te schande gemaakt; en de koning van Gaza zal vergaan, en Askelon zal niet bewoond worden" (Zacharia 9:5)

Dit alles in het kader van de voortdurende strijd van het volk van Israël met zijn aartsvijand, de Filistijnen (Handig zo´n online Bijbel! En dan ook nog in de Statenvertaling).

Aan het eind van het klifpad buigt het pad over de muurresten naar het zuidoosten. Vanaf hier heb je ruim uitzicht over de duinvlakte naar de grote olieterminal. Een tanker ligt ervoor op zijn beurt te wachten. Vanaf zee nadert een regenbui (foto hierboven). Heel klein, achter de terminal en de gashouders, zie je in de verte wazige flatgebouwen. Dat is het onfortuinlijke Gaza. We zwerven nog een uurtje rond in het park en vinden ondermeer, tegen de oostelijke stadsmuur de restanten van een Byzantijnse kerk, gewijd aan St Maria Viridis (foto hier). Wie was Maria Viridis? "Viridis" is Latijn en betekent "groen". Het is ook een Latijnse meisjesnaam die zoiets als "bloeiende jeugd" betekent. Maagdelijk derhalve, vermoed ik.

Op het pad ervoor hipt een zeer merkwaardige vogel, die we volstrekt niet thuis weten te brengen (foto hier). Onze vogelgids geeft later geen oplossing. Weet een van de lezers het misschien?

Op weg naar de uitgang staan langs de weg bloeiende narcissen (foto hier) en even later passeren we een omheind terreintje met allerlei fragmenten van beelden en versierde zuilen, die men hier vond. Onder andere een beeld van de Egyptische godin Isis, die - aldus de folder - is afgebeeld in de vorm van de godin Tychè (godbetert de naam van mijn vorige schip!) die het fortuinlijke toeval moet verbeelden. Ze draagt een kroon en heeft een (klein afgebeelde) priester van de Grieks-Egyptische god Serapis aan haar zijde. Door de omheining kan ik er helaas niet bij om een mooie foto te maken, hier toch een poging. Volgens een website over archeologische vondsten in Israël zou het figuurtje naast haar de Egyptische god Horus zijn - ik ontleen er de hiernaast staande afbeelding van - maar daar geloof ik niks van. Horus werd doorgaans afgebeeld als een valk, en zeg nou zelf, dit is geen valk.

Terug aan boord is het nieuws uit Egypte er weer. Wat ik al vreesde: Mubarak speelt zijn kaarten koelbloedig en handig uit. Na acht dagen van grotendeels vreedzaam verlopende protesten is er vandaag ineens geweld. Het chaos-scenario. Op het Tahrir-plein vallen grote groepen pro-Mubarak betogers de verzamelde demonstranten aan. Het zijn helemaal geen betogers, want ze vallen meteen de menigte aan. Een poging om de in gang zijnde omwenteling in bloed te smoren. Natuurlijk lieden die opgetrommeld werden door de veiligheidsdiensten van het regime. Het fladderappes dat je in ieder land vindt. Waarom in godsnaam zijn er altijd en eeuwig dat soort lui te vinden? Felle, bloedige gevechten breken uit. Mannen op paarden en kamelen razen door de menigte op het plein. Vooral buitenlandse verslaggevers worden aangevallen. Zo ontstaat vanzelf de noodzaak voor leger en politie om in te grijpen en het plein en de straten schoon te vegen "om de orde te handhaven". De Israëlische televisie toont live-beelden van de gevechten op Tahrir. Ik zou de oud-testamentische god van het volk Israël wel willen zijn om bulderend vanuit de hemel met donder en bliksem te interveniëren en er een stokje voor te steken.

Op de Israëlische  TV zegt premier Netanhayu dat het leger versterkt moet worden. De overlevingsreflex van Israël treedt in werking. Ik begrijp het. Ik zou het ook doen, was ik hier premier. Op de Egyptische staats-TV zegt Omar Suleiman, de nieuwe vice-president, dat er pas met de oppositie gepraat kan worden als ze van het plein vertrekken. Klassieke reactie. Als ze dat zouden doen, hebben ze niets meer te vertellen. Van die vice-premier hoef je dus niets te verwachten. De strijd op Tahrir lijkt op en neer te golven in de volgende uren. Het regime is nog lang niet verslagen, helaas. Maar welke concessies aan de militairen en de penose waren daarvoor nodig? Het volk moet nu de tanden laten zien. Ik sluit dit verslag af om half twaalf, Israël time. Terug naar boven

Hop (Upupa epops)

Donderdag 03-02-2011

De vreemde vogel die we gisteren in het Ashkelon National Park zagen, is een hop (Engels: hoopoe) Lezeres Truus Scherpenisse uit Arkel meldt dat in ons Gastenboek. Lezer Henk Bakema voegt daaraan een link toe, waaruit blijkt dat de hop in juni 2008 hier werd gekozen als Israël´s State Bird. Ook lezeres Erna mailt de goede oplossing. Allen dank. Een hop! Nooit van gehoord. In Nederland is hij schaars en geen broedvogel meer, aldus onze gids "Vogels van Europa" van Rob Hume (Capitool Natuurgidsen, 2003)

We zijn vroeg op. Het is een grijze, onbestemde en kille dag. We hebben zelfs overdag het electrisch kacheltje aan. Om elf uur begint het zacht te regenen. Na een kwartier houdt het op. Na twaalf uur klaart het wat op.

In Egypte wordt vandaag de uitputtingsslag tussen het Mubarak-regime met zijn opgetrommelde medestanders en de demonstranten voortgezet. Nog steeds bemoeit het leger zich niet echt met die strijd, hoewel het gisteren de pro-Mubarak betogers, gewapend met knuppels, messen en stenen, ongehinderd richting Tahrir-plein liet passeren. Ook de aanvallers op paarden en kamelen lieten ze door. De demonstranten beschermden ze niet. De gevechten duurden tot diep in de avond. Er zouden vijf of zes doden zijn gevallen. De demonstranten wierpen barricaden op en kregen uiteindelijk de overhand, omdat hun aantal dat van de pro-Mubarak-activisten vele malen overtrof. Een infographic van de New York Times geeft het verloop van de strijd gisteren goed weer:

Vandaag demonsteren tienduizenden in Sanaa, de hoofdstad van het arme Yemen, in een "dag van woede" tegen hun dictator Abdullah Saleh. Hij had al aangekondigd in 2013 te zullen aftreden, maar dat is niet genoeg voor de betogers. Ze willen dat de armoede, de politieke onderdrukking en de weidverbreide corruptie worden aangepakt. Of er moslimfundamentalisten meedoen, lees je nergens. Er zijn wel tegenbetogers.

In Egypte verzamelen zich op de tiende dag van de protesten opnieuw mensen op het Tahrir-plein, maar het zijn dit keer pro-Mubarak betogers, gewapend met messen en knuppels. Journalisten worden bedreigd en zelfs afgetuigd. Het schorremorrie manifesteert zich meer en meer. Ze zouden versterking uit andere steden hebben gekregen. Er zijn toch ook veel anti-Mubarak demonstranten. Soldaten van het leger proberen nu wél om de partijen gescheiden te houden. Omar Suleiman, de pas-benoemde vice-president, nodigde vandaag de oppositie uit voor overleg. Opvallend, gisteren wilde hij juist niet praten. El Baradei en de Moslimbroederschap hebben het afgewezen; eerst moet Mubarak aftreden, zeggen ze. De menigten op Tahrir zwellen aan, ook in andere steden (m.n. Alexandrië) zijn demonstraties, de toestand is ongelooflijk gespannen.

Het loopt tegen half zes Israëlische (en Egyptische) tijd. Met een schuin oog houd ik de hele middag de live-verslagen bij NRC/Handelsblad en NOS/nieuws in de gaten en probeer me tegelijkertijd te concentreren op mijn lectuur van Martin Gilbert en Martin Bojowald (de beide Martins) De situatie is niet duidelijk. De strijd tussen pro- en ant-Mubarakbetogers golft op en neer. Veel berichten dat (buitenlandse) journalisten en Eyptische bloggers worden aangevallen en vastgezet. Het leger haalt mensen uit elkaar. Bizar: uit badplaatsen als Hurghada en Sharm-el-Sheikh berichten toeristen dat er niks aan de hand is en dat ze gewoon vakantie vieren. De pas-benoemde Egyptische premier Ahmed Safiq hield een TV-toespraak waarin hij zich voor het geweld van gisteren verontschuldigt en een hand uitsteekt naar de anti-demonstranten. Tegelijkertijd mogen belangrijke ex-politici (w.o. de beruchte ex-minister van binnenlandse zaken) en zakenmensen het land niet verlaten. Gamal, de zoon van Mubarak (door zijn vader vernoemd naar de legendarische Gamal Abdel Nasser) en gedoodverfd opvolger, zal niet aan de verkiezingen in september meedoen. Maar het is allemaal niet genoeg en veel te laat. Toch is er een duidelijk verschil in toon en inhoud tussen Suleiman en Safiq. De geruchten over diepgaande conflicten in de top van het regime nemen toe - en de speculaties ook. Ondertussen kondigt president Bouteflika in Algerije het einde van de langdurige noodtoestand in dat land aan aan. Dat hij hoopt daarmee een eigen, lokale revolte poogt vóór te zijn is zonneklaar. Ik scan de kranten in Israël. Veel speculaties, Israël houdt de adem in.

Tegen 9 uur lokale tijd is er weinig ontwikkeling in Egypte. Stalemate? Ondertussen bediscussiëren wij de veranderende plannen voor de komende maanden en jaren. De Rode Zee en de het vervolg, de Indische Oceaan, zitten er vooralsnog niet in. Jammer voor al die kostbare pilots, zeekaarten en (minder) de gastenvlaggetjes. Een bezoek aan Jordanië en met name Petra kunnen we echter via land ook maken. Leuk is om het met Jaap & Diana te doen. Daarna - ervan uitgaand dat het nog lang onrustig in Egypte zal blijven - zijn er twee scenario´s. Het snelle en het langzame. Je raadt het al. Het snelle scenario betekent dat we dit jaar de Middellandse Zee door zeilen en via Gibraltar, Tanger en Madeira naar de Canarische Eilanden varen en dan naar de Kaapverden, om vanaf december dit jaar (of januari volgend jaar) de Atlantische Oceaan over te steken. Goed te doen in de tijdspanne die er is. Dat heeft mijn voorkeur. Ik had al wat zitten verkennen op de website van Torum, van Bert & Mieke Mansholt, met wie we bevriend raakten in Spanje en Portugal, een jaar of drie geleden, en die nu ergens in de Caribean zwerven. Maar mijn liefste is voor het langzame scenario. Let wel: scheelt een jaar! Zij wil rustig naar het westen via Cyprus en de Peloponnesos, de Ionische eilanden en dan de Adriatische Zee in. Overwinteren in Venetië? Wie zou dat niet willen doen? (als het kan) En dan het jaar erop naar de Canarische Eilanden, enzovoorts. Enfin, zij wint. Niet op een lullige manier, overigens, voor wie dat mocht denken. Ik zie in dat ze eigen gezichtspunten heeft, (kleinkind Liam bijvoorbeeld en haar moeder), die niet helemaal overlappen met die van mij, maar gezichtspunten die er gewoon ook zijn. En ach, wat is een jaar? Hm.

Oppositiegroepen in Caïro kondigen voor morgen de "Dag van Vertrek" aan. Van Mubarak uiteraard. Ze hopen op nóg meer deelnemers dan eergisteren. Ik hoop het met hen. Terug naar boven

Vrijdag 04-02-2011

Het maandelijks bijgewerkte overzicht van de gemiddelde wereldtemperaturen in de lagere troposfeer is er weer (zie hierboven). De overschrijding ten opzichte de periode vanaf 1998 is helemaal verdwenen en ligt zelfs ietsje onder nul (0,01°) De klimaatscepticus Roy Spencer, die de grafiek trouw bijhoudt, had dat al verwacht. Maar nu verwacht hij de komende maanden weer een stijging, als de ongewoon lang durende La Niña (die recente overstromingen en de zware tropische cycloon in noordoost Australië veroorzaakte) in de Stille Oceaan eindelijk gaat afnemen. "Global temperatures in freefall", commentarieert hij, "....although, this shall pass when La Niña goes away" Ik herhaal het nog maar eens: de meetperiode 1997 - 2011 is ten ene male te kort om conclusies over al dan niet opwarming te trekken.

Vandaag opnieuw zo'n kille, grijze dag. Een graad of 15 op het midden van de dag. We hebben de kachel aan en komen nauwelijks buiten, alleen om boeken te ruilen in de bookswap en een boodschap te doen. uit Egypte gemengde berichten. Niet duidelijk is of de "Dag van Vertrek" een succes wordt. Op het Tahrir-plein verzamelt zich een groeiend aantal demonstranten. Of ze daadwerkelijk naar het zwaarbewaakte paleis van Mubarak zullen - en kunnen - optrekken, is nog de vraag. Er zijn weinig pro-Mubarak demonstranten. De sfeer is vreedzaam, anders dan gisteren. De autoriteiten lijken wat bij te komen van hun aanvankelijke schrik. Hoge legerofficials inspecteren bijvoorbeeld hun troepen op hun posities rond het Tahrir-plein. Oud-minsters kregen een uitreisverbod opgelegd en hun banktegoeden zijn bevroren.

Opvallend (1): De opperste leider van Iran, ayatollah Khamenei, zegt tijdens het vrijdaggebed dat de demonstranten in Egypte werden geïnspireerd door de Islamitische revolutie van 1979 in zijn land. Dat valt nog te bezien.

Opvallend (2): Silvio Berlusconi, de oversexte harlekijn die al jaren in Italië voor premier mag spelen, zegt vandaag dat Mubarak "een wijs man is" en "dat de door duizenden Egyptenaren verguisde Mubarak aan moet blijven tijdens een ‘overgang naar democratie'"

Het is 19.15 uur lokale tijd. Winter in Israël. Het regent nu en dan en het waait Bf 4 - 5 uit het zuidwesten. Voor morgen verwachten ze nog meer regen. Je kunt je misschien toch voorstellen hoe lekker knus het dan in onze kajuit kan zijn. We komen dan wel nauwelijks van boord, maar met Internet is de hele wereld dichtbij. In Egypte duikt een nieuwe leider op: Amr Moussa, secretaris-generaal van de Arabische Liga, die vandaag ook op het Tahrir-plein was overweegt zich kandidaat te stellen als president. Dat klinkt alsof hij eens een kijkje kwam nemen en niet erg enthousiast werd. Bij het invallen van de avond zijn er - ondanks dat het uitgaansverbod al uren van kracht is - nog tienduizenden mensen op straat in Kairo en andere steden. Op het Tahrir-plein is het rustig en er hangt een vriendelijke sfeer. Vanmiddag waren er wat vechtpartijen, zonder dat het escaleerde. Toch werden opnieuw buitenlandse journalisten opgepakt. Van een mars naar het paleis van de president is nog niets te merken. Opnieuw: stalemate? Het regime lijkt ervoor te kiezen de onrust uit te zitten, zolang ze het binnen de perken kan houden. Terug naar boven

Artist's impression van een zwart gat met de Grote Magelhaanse Wolk erachter. De enorme zwaartekracht van het zwarte gat vervormt de ruimte en veroorzaakt zwaartekrachtgolven, volgens Einstein (afbeelding: NASA)

Zaterdag 05-02-2011

Gisteravond verliep rustig op het Tahrir-plein in Caïro. Voor vandaag is geen demonstratie aangekondigd, voor morgen wel. Een tijdelijke inzakking of verloopt het protest? Haäretz meldt een explosie in de gaspijplijn in het noorden van de Sinaï. Die pijpleiding loopt van het Egyptische El Arish naar Ashkelon en voorziet in een kwart van de gasbehoefte van Israël. We hebben niets gehoord - als we het al hadden kunnen horen - want vannacht trokken zware regenbuien over. Haäretz citeert een Islamitisch-fundamentalistische website: "To our brothers, the Bedouins of Sinai, the heroes of Islam, strike with an iron fist, because this is a chance to stop the supply to the Israelites" Inderdaad is de aanslag waarschijnlijk gepleegd door bedouïnen in de Sinaï, die zich al jaren verwaarloosd voelen door de Egyptische regering en in de jaren 2004 - 2006 regelmatig toeristencentra aanvielen langs de Golf van Aqaba. In juli vorig jaar probeerden ze ook al een keer de gaspijpleiding op te blazen. Volgens de Jeruzalem Post werd het vuur na drie uur bedwongen en was de gasdoorvoer slechts kort onderbroken.

Vanaf gisteren ben ik op de nieuwe MSI-laptop deel gaan nemen aan het project Einstein-at-home. Het is een project van Bruce Allen van de University of Wisconsin - Milwaukee en het gebruikt onbenutte rekencapaciteit van je computer om zwaartekrachtgolven op te sporen in de meetgegevens van twee detectoren (LIGO in de VS en GEO 600 in Duitsland), die gericht staan op snel ronddraaiende neutronensterren (pulsars) en zwarte gaten (black holes) Deze objecten zijn zó superzwaar dat ze de ruimte om hen heen vervormen en rimpelingen maken in de ruimtetijd, als bij een vijver waar je een steen in gooit. Die rimpelingen zijn 'zwaartekrachtgolven' Einstein voorspelde ze al bijna tachtig jaar geleden op basis van zijn algemene relativiteitstheorie, maar ze zijn nog nooit waargenomen.

Wat is nu het belang van zwaartekrachtgolven? Dat is nogal wat, maar een van de aspekten is het volgende. Tot dusver nemen we het universum en alles wat er in is, waar met licht en andere vormen van electromagnetische straling. Bijvoorbeeld met telescopen en microscopen, dus met ondermeer fotonen (lichtdeeltjes) en electronen (electronenmicroscoop) Maar daarmee kunnen we de oerknal, laat staan het heelal vóór de oerknal, niet waarnemen. Het vroegste moment dat we kunnen waarnemen is 380.000 jaar na de oerknal. Daarvoor was het universum zó heet dat het ondoorzichtig was voor electromagnetische straling. Maar niet voor zwaartekrachtgolven! Met zoiets als een 'zwaartekracht-telescoop' zou je dus bijna de oerknal kunnen 'zien'. Zo'n telescoop is zeker denkbaar, en wat denkbaar is komt er meestal ook, maar het kan - helaas - nog wel enige tientallen jaren duren. Er zijn plannen voor een systeem van satellieten in de ruimte, LISA, en voor een ondergronds instrument, de Einstein telescope (ET), die een volstrekt nieuwe vorm van sterrenkunde mogelijk gaan maken.

Alle reden dus om op bescheiden wijze met mijn eigen computer deel te gaan nemen aan de jacht op zwaartekrachtgolven. Een en ander werkt via het Berkeley Open Infrastructure for Network Computing (BOINC), een software platform voor wetenschappelijk onderzoek via Internet-deelname waarop bijvoorbeeld ook het oudere Seti-at-home draait (opsporen van signalen van buitenaardse beschavingen) en Climateprediction. Aan het laatste project doe ik op mijn VAIO-laptop al een aantal jaren mee.

Vanaf twaalf uur valt er af en toe een bui. Een verregende sabbath voor de Israëli's. Schoondochter Kate stuurt een mooie foto van kleinkind Liam, die zijn vorderingen laat zien in de behandeling bij Revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Dat ziet er bemoedigend uit (foto hier).

Ik speel een aantal uren de game Assassin's Creed, dat zich afspeelt in fraai en historisch verantwoord weergegeven steden als Jeruzalem, Akko en Damascus ten tijde van de 3e Kruistocht. Urenlang, totdat de computer vastloopt en ik me los kan rukken. Ik kom er nog wel eens op terug. Ondertussen blijkt de aanslag op de gasleiding in de Sinaï geen aanslag, maar een gaslek te zijn geweest. Glukkig maar, dan kan Mubarak niet zeggen: zie je wel, demomstranten, jullie verzwakken de staat. Vandaag, de 12e dag van de revolte, geen doorbraak. Correspondent Guus Valk in NRC/Handelsblad verwoordt het goed: "Het regime van Mubarak wankelt (....) Tegelijkertijd blijft de oppositie ook zwak. Ze wil niet onderhandelen met het regime, maar demonstreren heeft Mubarak niet weg gekregen. Ministers zeiden gisteren dat hij zeker niet weg zal gaan. Er is nog steeds geen oppositieleider. Mohamed El Baradei is volgens velen, met name buiten Egypte, het gezicht van de oppositie. Maar ook tijdens de demonstratie van gisteren liet hij zich niet zien" Of de zaak dooft uit, of een van de partijen forceert een doorbraak of maakt een fatale fout.

Nog even mopperen. Over de Europese Unie en de rol van Nederland daarin.  In het verleden heb ik steeds het standpunt ingenomen dat de financieel-economische problemen in een aantal lidstaten vooral veroorzaakt worden doordat de Unie alleen maar een economische eenheid is. Dat kan niet lang goed gaan, er is evenzeer een politiek-juridische eenheid noodzakelijk. Dat is zelfs onvermijdelijk! Duitsland en Frankrijk wilden gisteren op de EU-top in Brussel een begin daarmee maken in de vorm van een nieuw pact. Dat getuigt - zij het laat - van visie. Eindelijk! En wat zegt onze prille premier Rutte? "Er stond veel in wat mij niet bevalt. Neem bijvoorbeeld het harmoniseren van de belastingen. Dat vindt Nederland een verantwoordelijkheid van de lidstaten zelf. En ik voel er ook niets voor om het pensioenstelsel op deze manier aan te passen" Waar een klein land klein in kan zijn.   Terug naar boven

In de kuip in het zonnetje lees ik de fascinerende geschiedenis van Israël

Zondag 06-02-2011

Vandaag ontspant de toestand in Egypte zich. Er zijn minder demonstranten, ondanks de uitroeping van een "Dag van de Martelaren" En er wordt overlegd tussen regime en oppositie. Zelfs de Moslimbroederschap zit aan tafel. De nieuwe vice-president Omar Suleiman deed enige concessies: hij stemde in met persvrijheid, de vrijlating van opgepakte demonstranten en de instelling van een gezamenlijke commissie die begin maart voorstellen moet doen om de constitutie te veranderen. Hm, ik ben sceptisch. Afwachten dus.

De opstelling van de Moslimbroederschap doet erg gematigd aan. De NRC citeert Roel Meijer van Instituut Clingendael:

"Het is een soort middenklassebeweging geworden, die niet uit is op oorlog en chaos. (…) Er wordt vaak gewezen op de Iraanse islamitische revolutie. Israël speelt daar heel erg op in. Maar die vergelijking gaat mank. De Moslimbroederschap verwijdert zich van de islamitische staat; er zijn sterke tendensen om burgerrechten als prioriteit te zien. Het staat buiten kijf dat ze voorstander is van een onafhankelijk parlement en justitieel apparaat. De vraag is hoe zich de standpunten ten aanzien van de rol van de shari’a, de vrouw en culturele zaken ontwikkelen.”

Dat Israël weinig fiducie in de Moslimbroederschap heeft, verbaast me op het eerste gezicht niet. Per slot viel die organisatie in 1948 het land al aan nog voor de Staat Israël was uitgeroepen en de Arabische buurstaten binnenvielen. Eerder, vanaf de jaren ´30, werkte de broederschap samen met de Nazi´s in Duitsland, en verspreidde ondermeer vertalingen in het Arabisch van "Mein Kampf" Toch is de organisatie minder radicaal-islamitisch geworden. Demokratie en mensenrechten staan in het vaandel, hoewel ook de bevordering van de sharia wordt nagestreefd. Weinigen zullen weten dat de Israëlische tak van de Moslimbroederschap zelfs in de Knesset zit, het Israëlische parlement. Althans, de gematigder zuidelijke afdeling, die zich verzet tegen het exclusief Joodse karakter van de Staat Israël. Een redelijk standpunt. Maar nogmaals, laten we afwachten.

Vandaag is het voor het eerst in dagen weer volop zonnig. Hoewel nog fris, zitten we lekker in het zonnetje in de kuip te lezen (foto hierboven) Urenlang lees ik in Martin Gilbert de fascinerende geschiedenis van Israël. Tijdens de Onafhankelijksoorlog van 1948/1949 vluchtten naar schatting 750.000 - 900.000 Palestijnen naar de omringende Arabische landen (zie kaartje hieronder). Velen sloegen op de vlucht voor de oorlogshandelingen en velen werden gedwongen. Martin Gilbert geeft van beide categorieën tal van voorbeelden. Over de preciese verhouding bestaat nog steeds een controverse onder historici.

Na de Onafhankelijksoorlog immigreerden tot 1950 naar schatting 700.000 joden naar de nieuwe staat Israël. Ongeveer voor de helft getraumatiseerde overlevenden van de Holocaust en voor de andere helft joden die meestal uitgeschud en berooid de Arabische landen werden uitgejaagd. De meesten kwamen uit Irak (± 150.000).

Ethnic cleansing op grote schaal en in korte tijd. Vele van de immigranten werden ondergebracht in tentenkampen en anderen in de steden en dorpen die door de Palstijnen waren verlaten. In 1949 zei Abba Eban, de Israëlische vertegenwoordiger in de Verenigde Naties, ervan: "Every war produces its crop of refugees". Op die manier, schrijft Gilbert (p. 267), lijkt wat er voorgevallen is, ondanks de ellende aan beide kanten, op een legitieme bevolkings-uitwisseling van de soort die ook plaats had tussen Griekenland en Turkije in 1922. Daar moet ik wel een tijdje over nadenken. Per slot heb ik me een of anderhalf jaar geleden behoorlijk verdiept in die rampzalige volksverhuizing, afgedwongen door cynische politici als Kemal Atatürk en de Griekse premier Venizelos. Daar ging het om miljoenen, die huis en haard moesten achterlaten. Hier dus ook. Zijn die twee voorvallen vergelijkbaar? En zijn ze daarmee goed te praten? De verjaagde Grieken kwamen bij Grieken te wonen, de verjaagde Turken bij Turken. De uit Europa en de Arabische landen verjaagde Joden kwamen bij Joden in Israël te wonen, de verjaagde Palestijnen bij hun mede-Arabieren. Je kan - denk ik - niet zeggen dat de Arabische bevolking al iets als een Palestijns nationaal bewustzijn hadden opgebouwd. Is het zo simpel? Waarom nemen de Arabische landen hun mede-Arabieren niet op, zoals wij de joodse immigranten opnemen?, vroeg ondermeer Golda Meir zich in die tijd af. Stof tot nadenken, ik ben er niet uit. Turken bij Turken, Grieken bij Grieken, Joden bij Joden, Arabieren bij Arabieren. Het klinkt eng en doet me op enigerlei manier opeens aan Geert Wilders denken. Mensen, laat staan volken, mogen niet tegen hun zin verplaatst worden, en als ze vluchten voor oorlogsgeweld moeten ze de kans krijgen om terug te keren zodra het gevaar geweken is. Ook als dat moeilijkheden oplevert, blijft het recht op terugkeer bestaan. Noem eens wat: na het verwerken van de enorme immigrantenstroom had Israël ervoor kunnen kiezen om ieder jaar kleine contingenten Palestijnen op vrijwillige basis te repatriëren. Voorzover ik weet is dat niet gebeurd.

Terug naar boven

Rehovot. Op het Weizmann Institute of Science steekt Ans haar hoofd in een echoënd rotsblok

Maandag 07-02-2011

Vannacht regen, vanmorgen zon. Na tien uur begint het hard te regenen en te waaien; Bf 6 uit het noordwesten. Via email krijgen we post van Ans´dochter Tessa en van zwager Cees, respectievelijk ons formeel briefadres en ons postadres. Het gaat dankzij het onzalige Papendrecht steeds meer door elkaar lopen. Rekeningen en een brief van Mondial Movers waarin ze een vergoeding toekennen voor het gebroken glas in de lijst van een van onze kunstwerken tijdens de verhuizing. De kosten van de reparatie bedroegen € 170 en het eigen risico is € 150. Maar dat vond Mondial Movers wat sneu en dus doen ze er € 75 bij en zullen ons € 95 overmaken. Hulde.

Al een aantal weken lekt de pomp van ons voorste toiletje. Bij het pompen lekt er water via de trekstang. Niet veel, maar het hoort niet en waarschijnlijk zal het geleidelijk erger worden. Vandaag heb ik de moed om eraan te beginnen. Ik pomp om begrijpelijke redenen het systeem eerst goed schoon met buitenwater, sluit daarna de afsluiters en schroef de dekplaat los en trek de stang omhoog, in de verwachting dat het zuigerleertje (heet dat zo?) stuk zal zijn. Dat is het niet, er zit een ietsepietsie aangroei op, maar dat is het. Dan zou de pakking onder de dekplaat kunnen lekken. Ik wil hem opnieuw goed bevestigen maar er valt opeens een plaatje met een rond gat uit. Dat plaatje hoort bij de omzetknop tussen pompen mét en zonder buitenwater. Ik vermag niet te zien hoe dat plaatje erin terug gezet moet worden. Ooit, vele jaren geleden, is het me een keer gelukt, maar ja, het ouder wordende brein slaat niet alles meer op. Ik bedenk dat ik bij ons vertrek in 2007 een reserve set van Jabsco heb meegenomen. Als ik die er nou eens gewoon opzet; dat moet niet zo moeilijk zijn! Die is helemaal nieuw en intact. Nou dat had je gedroomd. Loshalen van de oude set gaat wel, maar de schroeven om de nieuwe set terug te plaatsen op het voetstuk zitten op zo´n vervloekt lastige plek dat je er nauwelijks bij kunt en niet goed kracht kunt zetten. Dus lekt de zaak, méér dan voor ik aan de klus begon. Van de regen in de drup, zogezegd. Ik vrees dat de pakking op dat voetstuk ook niet goed zit en bovendien werkt de eerder genoemde omzetknop van de nieuwe set niet. Die zit vast. Ik besluit te stoppen en later verder te gaan. Gelukkig hebben we twee toiletten.

Inmiddels is het twaalf uur. We hebben voor vier dagen een huurauto besteld en brengen de rest van de dag een bezoek aan het Weizmann Institute of Science in Rehovot. Opgericht in 1934 door de latere (eerste) president van de Staat Israël, Chaim Weizmann, zelf wetenschapper (chemicus), groeide het uit tot een wereldberoemd wetenschappelijk centrum. Voor Weizmann heb ik grote bewondering gekregen tijdens het lezen van Martin Gilbert. Maar het bezoek aan het instituut valt voor een groot deel in het water. Het is winter, de bewegwijzering is slecht, het Weizmann Huis is dicht (foto hier) - misschien waren we wel bij het verkeerde gebouw - en het bezoekerscentrum wordt verbouwd (ook dicht). Enfin, we genieten van de fraaie gebouwen op de campus, opgetrokken in een riant park met veel beelden, mooie uitheemse bomen en planten en groene grasvelden. Vooral het futuristische Mexico Building trekt de aandacht, als het ware een echte ivoren toren en dus een passend behuizing voor het instituut voor particle fysics & astrophysics (2 foto´s hier). Ik heb niet zoveel bezwaar tegen ivoren torens voor wetenschappers). Wat jammer dat we daar niet gewoon kunnen binnenlopen om te kijken waar ze mee bezig zijn.

De rest van de middag vermaken we ons in de Clore Garden of Science, een soort wetenschappelijk pretpark, je kent dat wel, er zijn er meerdere in de wereld. Aanschouwelijk onderwijs in de natuurkunde. Er is veel te zien en uit te proberen. Onder andere vermaken we ons met een Schroef van Archimedes (2 foto´s hier) en de methode om zware gewichten op te heffen met behulp van katrollen en takels (foto hier). Ans scoort fotogeniek door haar hoofd in echoënd gat in een rotsblok te steken (foto hierboven). Ook hier is het winter, er zijn nauwelijks bezoekers, we hebben het rijk alleen en vermaken ons er prima. Om half vijf rijden we terug over Ashdod en doen uitvoerig boodschappen in de Russische supermarkt daar. Varkensvlees! Het regent nog steeds als we alles aan boord sjouwen, maar de harde wind is weg. ´s Avonds regent het alleen maar nóg harder. Terug naar boven

Een echte kameelspin kruipt in Mitzpe-Ramon op de hand van Ans, Hij leeft echt. Let op die kaken! Zo´n spin heeft wel eens een hond doodgebeten. De beide uitsteeksels op de kop zijn bewegingssensoren

Dinsdag 08-02-2011

Voortdurende regen vannacht, één keer vergezeld van plotselinge snoeiharde wind. Vanmorgen halfbewolkt en redelijk droog. De revolte in Egypte lijkt af te brokkelen, het verzet gekanaliseerd in commissies die mogelijke veranderingen in de grondwet gaan onderzoeken. Dat doen autoriteiten, politici en managers (inclusief ikzelf) altijd: probeer de zaak te beheersen, stel een of meer commissies in en win tijd.

Vanmorgen vertrekken we om tien uur. Het is zonnig maar al snel komt er bewolking en nu en dan regen. We rijden eerst naar de grens met Gaza, de Erez-crossing. Nieuwsgierig hoe het er daar uitziet. Het is slechts een kilometer of twaalf en dan rijden we langs een hoge muur met bemande wachtposten (foto hier). Er staat nog een hek van gaas voor en tussen dat hek en de muur lopen vervaarlijk uitziende honden. In de verte is de grenspost (foto hier). Daar eindigt de weg op een parkeerterrein. Er staan een twintigtal auto´s. Natuurlijk, je zult wel gek zijn om in een auto met een Israëlisch kenteken de Gaza-strook in te rijden. Het mag niet eens. Mensen gaan lopend door de grenspost en nemen aan de andere kant een taxi, die je gewoon in shekels kunt betalen. Volgens de Lonely Planet laat het Israëlisch leger je soms door als je een goede reden op kunt geven, maar de beste reden - gewoon nieuwsgierigheid - is geen goede reden. Ik wil het toch een keer proberen.

We rijden terug en slaan af naar Sderot, het meest bedreigde stadje in Israël dat nog geen twee kilometer van de grens met Gaza ligt. Vanaf 2005 werden er duizenden Qassam raketten vanuit Gaza op de stad afgevuurd. Hoewel er weinig slachtoffers vielen, trok 15% van de bevolking weg. De mensen die blijven kunnen hun huis niet aan de straatstenen kwijt. De overheid bouwde veel schuilkelders, maar het probleem is dat je bij luchtalarm maar 15 seconden hebt om je in veiligheid te brengen. We rijden door de brede straten en passeren een drukke markt. Opvallend, naast alle bushokjes staan betonnen schuilplaatsjes. Ze ogen te breekbaar om effectieve bescherming te bieden tegen een inslag.

Het is veertig kilometer naar Be´er Sheva, de op zes na grootste stad van Israël en wordt vaak ´de hoofdstad van de Negev´ genoemd. De stad was in VN-verdelingsplan van 1947 aan de Arabieren toegewezen; Israël veroverde het in 1948 op de Egyptische bezettingstroepen. De ± 4000 Palestijnse inwoners, die niet voor de gevechten waren gevlucht, werden op trucks naar de Gaza-strook vervoerd. Het bevel tot de aanval kwam van David Ben-Gurion, de eerste premier van Israël. We laten de stad links liggen en rijden naar het zuiden, de Negev-woestijn in. Ben-Gurion was altijd idolaat van de Negev. Hij ging er zelf wonen en dacht dat er miljoenen mensen zouden kunnen leven. Of hij een oplossing voor de 150.000 bedouïnen in het gebied had, de oorspronkelijke nomadische bewoners, weet ik niet. Onderweg zien we hun nederzettingen langs de weg, even ellendig en armzalig als we ze een aantal maanden geleden zagen in de West Bank. Meestal zonder electriciteit, afvoer van vuilnis en water, hoewel we toch ook vaak satellietschotels op de wrakke, golfplaten optrekjes zien.

De noordelijke Negev is niet kaal. Het is verbazend hoeveel er leeft en groeit, zeker nu er veel regen is gevallen. De grond is van oorsprong zouthoudend, maar Israël is erin geslaagd om er behoorlijk wat landbouw te bedrijven: teelt van olijven endiverse vruchtensoorten en we zien zelfs wijngaarden. Uiteraard dankzij uitvoerige bevloeiingssystemen wist men het zout uit te wateren. Aan irrigatie zit een aspekt dat ik niet zo goed begrijp: ik dacht altijd dat de grond er op den duur juist zouter door zou worden, veroorzaakt door de grootschalige verdamping. Het zout blijft achter. Daar moet ik me eens in verdiepen. Na zo´n veertig kilometer komen we bij een kibboets die Sde Boker heet. "Ben Gurion Desert House" staat op een bord. We slaan af, we hebben wel trek in koffie. Er staat vooraan een eenvoudig houten huis (foto hier). Hier trok de Israëlische staatsman zich terug in 1953 en trad toe tot de kibboets. Niet voor lang, van 1955 tot 1970 was hij opnieuw politicus en een tijdlang premier. Van het huisje is een museum gemaakt; alles staat nog precies zo als toen hij en zijn vrouw Paula er leefden. Zelfs zijn pantoffels staan nog voor zijn bed. Het meest intrigeert me de studeerkamer. Er staan langs alle wanden boeken, ongeveer 5000. Dat is maar een derde van zijn bibliotheek. Ben Gurion was een lezer. Ik zie boeken over fysica, evolutie, filosofie (John Locke!) en godsdienst. Zie de foto´s hieronder.

Door de achterdeur gaan we het huisje uit. Daar blijkt de premier van Israël een heuse, eigen schuilbunker te hebben gehad. Het is koud buiten, en overigens is er nergens warme koffie te krijgen. De kibboets verbouwt ondermeer wijn. Wijn uit de woestijn, hoe zou die smaken? Bij de uitgang is een winkel van de Sde Boker Winery. We ontmoeten er Zvi Remak, de wijnmaker (foto hier) en proeven een blend van Cabernet Sauvignon en Merlot uit 2007. Voorwaar, ik zeg u: een krachtige wijn! Veel zon gehad, natuurlijk, en weinig vocht. Ik koop twee flessen, eentje om aan boord nog eens door te proeven en eentje om mee te nemen naar Holland, naar het Heukelums Wijnhuis van mijn vriend Inge Hogerdijk. Ik weet zeker dat hij van zijn leven nog geen woestijnwijn proefde.

We rijden verder. Buiten de kibboets liggen twee grote waterbekkens. Het aanzien van de woestijn wordt spectaculairder. Diepe, ondanks alle regen droogstaande wadi´s snijden in het landschap (foto hier). Na een uur komen we bij Mitzpe Ramon, een stadje gebouwd op de rand van een enorme krater, de Makhtesh Ramon, 40 kilometer lang, 8 kilometer breed en 300 meter diep. We klimmen naar een uitzichtpunt boven op de rand, het Camel Viewpoint (2 foto´s hier). Jammer dat de zon niet schijnt, dan was het nog veel mooier. De krater is niet ontstaan door de inslag van een planetoïde of door een vulkaanuitbarsting, hij is niet rond maar langwerpig en maakt deel uit van de enorme Great Rift Valley, die begint in Oost-Afrika en ontstond door het schuren en schuiven van gigantische aardschollen (zie plaatje hieronder). In feite is het er de noordelijke uitloper van. Het schuiven van aardplaten gaat gepaard met veel vulkanisme, en ook op de bodem van de Ramon krater vind je veel vulkaanresten. 

De harde, écht koude wind drijft ons naar de auto terug. In de stad vinden we warme koffie. Er zijn veel militairen op de been, buiten de stad zijn een aantal kazernes. Dan verzeilen we in Bio Ramon ("Great stories of the smaller animals"), een kleine dieren- en botanische tuin met "de verborgen dieren en planten uit de woestijn" Erg aardig. We zien er ondermeer twee stekelvarkens, verschillende woestijnmuizen en -ratten, een grijze varaan, een dikstaart schorpioen, en een kameelspin. De laatste wordt door de gids op Ans haar hand gezet (foto bovenaan en 3 andere foto´s hier). Hij heeft door de koude een sterk verlangzaamde stofwisseling en is behoorlijk duf. Bij de uitgang zien we een plaquette in het Hebreeuws en in het Nederlands (foto hier), waaruit blijkt dat het centrumpje gesticht werd door de weduwe van ene Gustaaf Norden (1887 - 1942, "Zionist van het eerste uur in Nederland") Natuurlijk zoek ik later naar die naam op Internet en dat levert op dat Norden uit Bussum kwam en van beroep "grossier" was. Op 55-jarige leeftijd kwam hij om in Auschwitz. Vroeg in 1943 stierven zijn dochters Bettie (23) en Leonie Marie (20) in het kamp. Zijn echtgenote Elisabeth overleefde als enige de oorlog en stichtte dit beminnelijk dierentuintje. Zat zij ook in Auschwitz of een ander kamp? Of was ze tijdens de oorlog ondergedoken? Wat is haar verhaal?

We rijden naar de kraterrand. Daar is een checkpoint van het leger. De soldaten zijn vriendelijk en spreken zonder uitzondering goed Engels. We dalen in spectaculaire haarspeltbochten af. Onderweg zien we een kudde steenbokken met imposante geweien (2 foto's hier). Later zoeken we op dat het Nubische ibexen zijn. Op de bodem is Makhtesh Ramon inderdaad vol met vulkanische as/ en basaltheuvels. Hier en daar is een tafelberg, gevormd door het resteren van de oorspronkelijke deklaag van de immense scheur in het landschap. Die beschermde tegen erosie (2 foto's hier). Ach, hier zou je veel langer moeten doorbrengen! Er is zoveel te zien. We beloven elkaar nog eens terug te komen. Het enige dat we nog voor donker bezoeken is de merkwaardige heuvel Ha-Minsara ofwel de Timmerwerkplaats. Een smal plankier voert langs de helling omhoog, waar je volledig regelmatig gevormde stenen ziet, de meeste vijfhoekig, lang en smal alsof het broden zijn. Als ik het goed begrijp is het een zeer zeldzame vorm van door de enorme vulkanische hitte verglaasd zand (2 foto's hier).

Het donker valt. Over de eenzame wegen rijden we terug naar het noorden. Buiten is het maar een paar graden boven het vriespunt. Ongeveer 20 kilometer ten zuiden van Be' er Sheva slaan we linksaf, weg nummer 222 in. Die voert naar het noordwesten langs de kibboets Revivim, lang de meest zuidelijke van het land. Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog was de plaats omringd door Egyptische troepen en volledig op zichzelf aangewezen. maar het is te laat voor een bezoek. We rijden met groot licht over de kaarsrechte weg, tegenliggers zijn er niet. De woestijn heeft plaats gemaakt voor uitgestrekte akkers. Het lijkt wel of je door de Noordoostpolder rijdt. Zijwegen leiden naar landbouwbedrijven, meestal kibboetsen. Tegen acht uur parkeren we de auto voor het sushi-restaurant bij de marina. We nemen een lekkere schotel mee voor aan boord. Moe maar voldaan, zoals je dat noemt. Terug naar boven

Voor de Eerste Hulp van het Barzilai Medisch Centrum in Ashkelon, waar ze me volgende week de vijfde Zoladex-injectie zullen geven

Woensdag 09-02-2011

Rustige, heldere nacht. Zon schijnt bij het opstaan. In Egypte lijkt het regime meer greep op de situatie te krijgen, ondanks de grote demonstraties van gisteren. Het is komisch om te zien hoe Amerikaanse regeringsfunctionarissen elkaar tegenspreken over wat er moet gebeuren in Egypte. Mubarak moet aftreden, zegt de een. Mubarak moet blijven tot de demokratische veranderingen zijn ingevoerd, zegt de ander. De VS slaan een raar figuur, net alsof Obama geen leiding geeft. De Fransen slaan ook een raar figuur, diverse regeringsfunctionarissen brachten de kerstdagen in Egypte door op kosten van Mubarak. Verdeeldheid ook bij de reisorganisaties, die dagelijks tonnen verliezen. Sommigen sturen weer toeristen naar de Rode Zee ("Er is niets aan de hand in Egypte"), anderen vinden het onverantwoord.

Vandaag zon en wolken. Groot deel van de dag bezig het verslag van gisteren te maken. Ans is doende met het oplossen van de problemen betreffende de aflevering van de meubels die we bij Van der Vliet in Arkel hebben besteld. De zes bestelde kuipstoeltjes kunnen ze niet leveren. Ze worden niet meer gemaakt. Ja, waarom staan ze dan wel in de brochure en in de showroom? En waarom moeten we daar bij toeval zelf achter komen, omdat we probeerden de aflevering te vervroegen als Ans binnenkort in Holland is? Irritatie. Tenslotte blijken in elk geval de twee kuipstoeltjes in de showroom nog wel beschikbaar. Die reserveren we terstond. Als we weer in Holland zijn moeten we op zoek naar vier andere, die er voldoende op lijken. Van der Vliet zegt dat in elk geval alle andere bestelde meubels wel geleverd zullen worden. Wij wachten af.

Verder doen we twee dingen vandaag. We rijden eerst met de Zoladex-spuit naar het Barzilai-ziekenhuis. Volgende week moet ik die toegediend krijgen, het is de vijfde van in totaal 12. Hormoontherapie. Bij de slagboom van het terrein moet de kofferbak open. Daar ligt mijn opgevouwen vouwfiets in, maar die is niet verdacht, concludeert de bewaker. We parkeren de auto en schatten in - ziekenhuizen kennende - dat we het best naar de Eerste Hulp kunnen gaan (foto hierboven). Daar heb je meestal praktisch ingestelde mensen die van aanpakken weten. Dat blijkt een goede gok. Er is weinig te doen maar allerlei mensen lopen heen en weer, babbelen druk met elkaar in het Russisch of vullen formulieren in. Ik spreek op goed geluk een oudere dokter aan, witte jas, stethoscoop om de nek, en ziedaar, hij heet Ben-Valid Eli en hij is direct bereid om te helpen. Hij weet ook meteen wat Zoladex is. "Ah, for prostate cancer. Do you want a male or a female nurse?", vraagt hij olijk. Wat een lolbroek. Maar ik ben opgelucht. Hij is medisch manager van de Emergency Unit en volgende week zal hij het regelen als we ons melden. Mijn eigen Zoladex-zuster Yvonne in Holland kan gerust zijn. Waarom doe ik het niet zelf? Ja zeg, waarom zou ik, het is een fors dikke naald en het is prettiger als een ander het doet.

We rijden naar een fietsenmaker in de oude Arabische wijk. Ja, je dacht toch niet dat ik op mijn leeftijd nog zin heb om een lekke band te plakken. Morgen is hij klaar. Terug aan boord. Even voor vijf uur klinken er opeens twee knallen. Een niet-zo-harde en een heel-erg-harde. Vogels vliegen op. We stormen de kajuit uit, maar er is niets te zien. Alleen lijkt alles stiller, alsof de stad de adem inhoudt. Wat was dat? Een Qassam raket uit Gaza? Ik scan de lokale nieuwssites maar twee uur later vind ik nog niks. Het was iets anders dus, misschien een vliegtuig dat door de geluidsbarriere ging, maar het was wel erg hard. Terug naar boven

Caesarea, het paleis van de Romeinse gouverneur (Pontius Pilatus?) Bijna een schilderij van Willink

Donderdag 10-02-2011

Gisteravond boekten we twee retourtickets naar Holland, van 13 maart tot en met 27 maart. De firma Van der Vliet in Arkel verwacht dan onze meubels te kunnen leveren, met uitzondering van de vier kuipstoeltjes, die niet meer gemaakt worden - en nu óók nog zonder de eettafel. Die moet nog gemaakt worden. In de hoop dat dat kan. Ik begrijp steeds minder van die gang van zaken: je ziet bij hen in de showroom leuke meubels, je bestelt die en dan zijn sommige dingen niet te leveren?? Waarom staan ze dan in de showroom en in de glanzende brochure?

Vanmorgen zon, afgewisseld met felle buien. Wat is beter dan één toilet? Twee toiletten. Als er één stuk is heb je altijd nog de andere. Mis. Als er één stuk is, gaat de andere ook stuk. Dan heb je niks. Een verstopping. Ik maak de afvoerslang los van de driewegklep (afvoer toilet + vuilwatertank > zee) want ik vermoed dat het daar wel zal zitten. Bijna, een centimeter of tien ervoor zit een dikke, niet nader te benoemen prop, die ik met een vork en een schroevendraaier los weet te peuteren. De dikte van de kalkaanslag valt me overigens mee.

Vandaag bezoeken we de ruïnes van oude havenstad Caesarea, gelegen aan de kust in de duinen halfweg Tel Aviv en Haifa. Bij Tel Aviv belanden we in regen en lange files. De plek waar Caesarea ligt werd al bewoond vanaf de derde eeuw voor Christus door de Phoeniciërs. Later maakte de Joodse koning Herodes, vazal van de Romeinse bezetters, het tot zijn hoofdstad. Een schitterende hoofdstad met een bloeiende haven. Herodes was een nare tiran, die een deel van zijn eigen familie vermoordde waaronder zijn vrouw, en een groot bouwmeester. In Jeruzalem breidde hij de tweede tempel belangrijk uit, de tempel die 50 jaar later door de Romeinen verwoest zou worden tijdens de Grote Joodse Revolte. Ook in Masada en elders bouwde hij enorme bouwwerken, waarvan vandaag de dag nog vele indrukwekkende resten over zijn. Volgens het evangelie van Mattheus was deze Herodes de moordenaar van de onschuldige kinderen in Bethlehem, toen hij vernam dat daar een koning geboren zou zijn. Veel moderne historici denken dat die infanticide nooit heeft plaatsgevonden. Caesarea werd later beheerst door de Byzantijnen, de Arabische moslims en de kruisridders. Je kunt dat aflezen aan de ruïnes. Op één en dezelfde plek vind je resten van een grote tempel voor keizer Augustus en Rome (gebouwd door Herodes), een zeer bijzondere, achthoekige christelijke basiliek, een grote moskee en een opnieuw een basiliek, gebouwd door de kruisvaarders. Van al dat moois resteren nu alleen de fundamenten. In 1265 veroverde de beruchte Mamelukse veldheer Sultan Baibars (die we al vele malen tegenkwamen) de stad op de kruisridders en maakte hem met de grond gelijk - zoals hij ook met het oude Asqelon en andere kruisridderburchten deed. Eeuwenlang woonde er niemand en het stuifzand van de duinen bedekte geleidelijk de ineenvallende ruïnes. De Ottomaanse Turken brachten er in de late 19e eeuw moslimvluchtelingen uit Bosnië onder, lokale soldaten van de op de Balkan verslagen Ottomaanse legers en hun families, en bouwden voor hen twee moskeeën en een minaret. Die staat er nog. De prachtige haven die eens Alexandrië, Akko en Antiochië naar de kroon stak, was allang verzilt, de grote vuurtoren verwoest en de enorme havendammen waren verzakt en verwoest door stormen en aardbevingen. Ach, en toch is er zoveel te zien. Je vraagt je trouwens af waar die Bosnische moslims gebleven zijn. Hun nakomelingen woonden er waarschijnlijk nog tijdens de Britse mandaatperiode en de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog. Ik vind uit op Wikipedia dat ze opgingen in de oorspronkelijke Arabische bevolking. Hun afstammelingen wonen, voorzover ze Palestina in 1948 niet ontvluchtten, in dorpjes in het noorden van Israël, waar je de achternaam Bushnak nog kunt tegenkomen.

Terwijl het weer geleidelijk verslechtert brengen we er een aangename middag door. Hieronder drie plaatjes van de lay-out van de havenstad, vroeger en nu. En hier 11 foto's van deze ooit zo wondermooie stad.

De haven van Caesarea in Herodes' tijd

Recente luchtfoto van de haven

                                                         Artists' impression. Zie de vuurtoren

Wonderlijk dat er zoveel Romeinse mozaïeken onbeschermd in de buitenlucht liggen. Je kunt er gewoon overheen lopen. Op een in zee uitstekende klif - het promontorium - lag een paleis, mogelijk dat van Herodes. Mogelijk ook van de Romeinse prefect Pontius Pilatus. Dat blijkt uit een inscriptie op een steen die hier gevonden werd in het amfitheater (vertaald): "(Po)ntius Pilatus, de prefect van Judea, (richtte) een (gebouw op gewijd) aan (de keizer) Tiberius" (foto hier). Er is ook een zaal waarvan men denkt dat daar de apostel Paulus zijn verzoek bij de Romeinse prefect verdedigde om terecht te staan voor de keizer in Rome. Daar - in Rome - werd hij later veroordeeld en ter dood gebracht. Terwijl de hemel donkerder wordt lopen we langs een groot hippodroom langs de kust en het amfitheater, voor een groot deel gerestaureerd en in gebruik. Erachter staan een aantal beelden, die hier werden opgegraven, waaronder een vroeg-christelijk beeld van de Goede Herder, geheel in klassiek Grieks-Romeinse stijl (foto hier). Het gezicht is onherkenbaar gemaakt, waarschijnlijk door de latere moslimbezetters. De Islam verbiedt immers het afbeelden van gezichten, we zagen dat ook elders op onze reizen. Je kunt hier wel uren rond lopen, maar de hemel verduistert meer en meer. Tegen de Byzantijnse pilaren en marmeren vloeren van een ander gouverneurspaleis lijkt het of we, met zee en onweerslucht op de achtergrond, levend in een schilderij van Carel Willink staan (foto hierboven en een andere in het album) Opeens stuiten we op Nubische ibexen,afgebeeld op een vloermozaïek. De dieren die we eergisteren in de Negev in levende lijve zagen. Ergens in de ruïnes van de openbare badhuizen vind ik een ander vloermozaïek met een Griekse tekst (foto hier). Wat staat er? Gelieve uw voeten te wassen, misschien? Of: verboden te spugen? Als armzalige HBS'er kan ik het niet lezen. Misschien één van de lezers?

Als we in de winkel met draydel-molentjes zijn, steekt er een snoeiharde wind op. Op tijd binnen. De bui breekt los met profuse regen. Draydels zijn Joodse, eigenlijk Jiddische, geluksmolentjes, charmante onzin natuurlijk, die gemaakt worden door de kunstenaar Eran Grebler. Die maakt ze in de kleine kibboets direct naast de ruïnes. Ans is er verrukt van en och, binnenkort is het Valentijnsdag toch? We rijden door de regenbuien de ruim honderd kilometer terug naar Ashkelon. Ik check het nieuws. Het lijkt warempel wel of Mubarak vanavond gaat aftreden! Nee toch, ik moet het nog zien.

Het is half één, het verslag van vandaag is af en ik kijk gauw op de nieuwssites. Mubarak hield een TV-toespraak. Pappa is niet boos maar verdrietig. Hij treedt niet af. Nu zou het de komende dagen wel eens hard tegen hard kunnen gaan. Curieus. Ik schreef vanavond door ons bezoek aan Caesarea voor de zoveelste keer over in het verleden gevallen rijken en regimes. Maar de geschiedenis is niets anders dan opstaan, heersen, wankelen en vallen en dat gebeurt nog steeds.  Terug naar boven

De fietsenmaker in Hertzl Street

Vrijdag 11-02-2011

Langdurig en overvloedig regen vannacht. ´s Ochtends is het droog. We gebruiken de huurauto om flink wat boodschappen in te slaan bij de grote, goedkope supermarkt in het oude stadscentrum (foto hier). Voor de ingang staan op vrijdagochtend boeren uit de landbouwkibboetsen die voor een prikje verrukkelijke verse aardbeien verkopen, een bakje van bijna 2 kilo voor omgerekend € 4,50 (foto hier). Terwijl Ans de super ingaat haal ik mijn vouwfietsje op. De banden zijn geplakt, zegt de fietsenmaker in Hertzl Street in zijn overvolle zaakje (foto hiernaast), en als ze weer lek raken dan kom je maar langs, dan repareer ik ze gratis. Die man gelooft in wat hij doet. Op de terugweg haal ik speklappen bij de Russische slager. Ik zet Ans met de boodschappen bij de haven af en ga de huurauto wegbrengen, na hem eerst volgetankt te hebben. Op het bureau vragen ze naar mijn paspoort. Dat heb ik niet bij me en de vorige keren hebben ze er nooit naar gevraagd. Maar er zit een ander meisje. Ze legt uit dat ze mijn entree-stempel moet zien, want als buitenlander hoef je geen belasting te betalen. Ik heb geen stempel, leg ik uit, want sommige Arabische landen...enzovoorts....en de vorige keren hoefde ik ook geen belasting te betalen. Na wat gezoek in haar bestanden komt het in orde. Ik fiets terug (fietsje zat nog in de achterbak), de zon schijnt en het is haast warm. Onderweg krijg ik een idee. Welk? Dat blijkt wel op Valentijnsdag (ssst!...ze leest de website meestal niet).

Aan boord leen we. Later probeer ik op Internet een online vertaalsite te vinden Oud-Grieks in het Nederlands of het Engels over te zetten. Want die tekst in het vloermozaïek in het Romeinse badhuis gisteren in Caesarea blijft intrigeren. Maar eerst tracht ik de tekst van de foto die ik toen maakte (hier) zo goed en kwaad over te nemen:

                                              ΛΩΔΡΩ ΕΝΛΟΣΩ ΦΙΛΟΚΤΙΟΥ ΝΘΥΠΑΤΧ ΠΟΝΑΗΕΠΙ

In ons alfabet zou dat zijn: LODRO ENLOSO FILOKTIOY NTHYPATCH PONAIEPI. Hm. Of het klopt en of het correct Oud-Grieks is, betwijfel ik een beetje. Een vertaalsite vind ik ook niet. Andere keer nog eens verder zoeken.

Het wordt donker, de lucht is helder. Morgen vast weer mooi weer. Op mijn telefoon piept een SMS-bericht. Het is Diana van ons buurschip Kiara, die uit Holland doorgeeft dat Mubarak is afgetreden. Welverdraaid, toch nog! Ik vlieg naar de nieuwssites en inderdaad, het is zo. Na 18 dagen demonstreren dwong het volk de president tot de aftocht. De vraag blijft of het veel zal veranderen. Het leger heeft nu de macht, maar dat had het altijd al. Mubarak was immers legerleider. En wat is de reactie in Israël? Angstig afwachten op wat er nu volgt. En de Palestijnen? "Residents of Jenin's refugee camp closely followed events in the land of the Nile, in a mood of melancholy jealousy", schrijft Gideon Levy in Haäretz. "But no winds of change are blowing in the West Bank. No solidarity demonstration was staged; not a single poster of support was to be seen on the streets" Maar de jongeren kijken kritisch naar hun eigen leiders. Terug naar boven

Bezig met de reparatie van het voorste toiletje

Zaterdag 12-02-2011

Vanmorgen is het bewolkt en kil. Om 12 uur trekt de bewolking weg. Het is al gauw lekker warm in de kuip. Ik kijk naar commentaren op het aftreden van Mubarak. Sommige spreken van een historische gebeurtenis. Prematuur, dunkt me. Het FD vat het goed samen: Mubarak is weg, maar het regime niet. In Algiers is een protestdemonstratie tegen het bewind van president Bouteflika. Een andere situatie dan in Egypte, want Bouteflika bracht rust en stabiliteit in Algerije na de bloedige burgeroorlog met de Islamitische fundamentalisten. Ik geloof ook niet dat zijn positie echt bedreigd wordt. Maar je moet wel hopen dat de politie geen geweld gebruikt en de demonstratie uit de hand loopt.

Hier aan boord is er ook een historische gebeurtenis, de zege over het 2e toilet (foto hierboven). Een paar dagen terug raakte ik letterlijk van de regen in de drup bij een poging het te repareren. Nu pak ik het rustig aan en neem de tijd om eerst eens uit te zoeken hoe het omzetknopje tussen spoelen mét en zonder buitenwater werkt. Als dat duidelijk is, demonteeer ik het pompmechanisme verder en maak het helemaal schoon. De pomp plaats ik terug met een nieuwe pakking op de voet en voorzichtig plaats ik de pakking bij het pomphuisje terug. Moeizaam, vanwege de lastige hoek, maar met geduld schroef ik alles vast. Succes! Het werkt weer zonder lekken. De rest van de dag genieten we in de kuip van het mooie weer. Terug naar boven

Dante Gabriel Rosetti, De Vrouwe van de Heilige Graal, Olie op canvas, 1874

Zondag 13-02-2011

Overdrijvende wolkenvelden, vanmorgen. Een kille zuidwestenwind staat recht in de kuip. Niet aangenaam om buiten te zitten. Ik zoek eens wat verder in de geschiedenis van de oude havenstad Caesarea Maritima, waar we eergisteren waren. Tweeduizend jaar geleden gebouwd door de Joodse Koning Herodes, trouwe vazal van de Romeinse bezetters. Na de Joodse Opstand van AD 70 werd de stad een van de centra van het vroege Christendom. De apostel Petrus bezocht het en de apostel Paulus zat er twee jaar gevangen. Duizend jaar later, in AD 1101 werd de stad op de moslims veroverd door Boudewijn I van Jeruzalem tijdens de Eerste Kruistocht. Een beschrijving van de verovering komt voor in de beroemde kroniek van Willem van Tyrus, aartsbisschop van de gelijknamige stad. Willem van Tyrus was geen ooggetuige, hij schreef de kroniek zeventig jaar later. Tijdens de verovering kreeg Boudewijn I steun van een oorlogsvloot uit Genua onder leiding van de condottiere Guglielmo Embracio. De Genuezen kregen als dank handelsrechten in de havenstad. Zij doorzochten de grote moskee, gelegen op dezelfde plek waar Herodes duizend jaar eerder de Tempel voor Keizer Augustus en Rome liet bouwen, en ook dezelfde plek waar vijfhonderd jaren daarna de Byzantijnen een schitterende, achthoekige basiliek optrokken ter ere van een tot op heden onbekende martelaar. Volgens chroniqueur Willem van Tyrus vonden de Genuezen in de moskee op die plaats "een smaragdgroene vaas in de vorm van een schotel", die ze meenamen naar Genua. Pas driehonderd jaar later, tegen het einde van de dertiende eeuw, veronderstelde Jacobus de Voragine, geschiedsschrijver van de Repubiek van Genua, dat het de kelk was waaruit Jezus dronk op het Laatste Avondmaal. Deze kelk raakte verweven met legendarische verhalen over de Heilige Graal. De mythische kelk met magische krachten, die tijdens de Middelleeuwen centraal stond in talloze legenden. Denk aan ridder Lancelot en Koning Arthur.

Nu zijn er helaas liefst vier van dergelijke magische kelken bekend. Die in Genua wordt de sacro catino genoemd, het heilige bassin met een doorsnede van 37 centimeter. Hij staat in de grote kathedraal van San Lorenzo (foto hieronder). Na de verovering van Genua (in 1796 of 1800?) namen de Franse troepen van Napoleon de kelk - het bassin - mee naar Parijs, waar men hem per ongeluk liet vallen. Daarbij bleek dat hij niet van smaragd was, maar van (Egyptisch) glas. Kennelijk wilden ze hem toen niet meer hebben want hij keerde weer terug naar Genua.

Dan is er een heilige kelk in de kathedraal van Valencia (zie hierboven), die een echte kelk is. De santo cáliz. Geen bassin. Hij dook in 1134 op in een Spaans klooster, San Juan de la Peña. Zelfs de huidige paus van Rome gelooft dat dit de echte is, want in 2006 droeg hij ter plekke er een mis voor op.

De derde kelk werd kort voor WO 1 gevonden in Antiochië. Deze kelk, met zilver verguld, dateert volgens experts uit de 6e eeuw en zou geen drinkbeker zijn maar een staande lamp. Hij is nu in het Metropolitan Museum of Art in New York.

En de vierde? Een Gallische monnik, genaamd Arculf, beschreef in de 7e eeuw aan de Schotse abt Adomnán, auteur van de verhandeling "De Locus Sanctis", een kelk die hij in 680 zag in reliekenschrijn in een kapel in Jeruzalem, gelegen tussen de basiliek op Golgatha en het Martyrium (nu onderdeel van de Heilige Graf Kerk). De stad moet volgens mij toen al stevig in handen van de Arabieren zijn geweest. Hij beschrijft een zilveren kelk met twee oren van de grootte van een Gallische beker en raakte hem zelfs aan. De mensen in de heilige stad vereerden het reliek met grote eerbied. Waar hij gebleven is, is niet bekend. Arculf zag in Jeruzalem overigens ook de vermaarde lijkwade van Turijn.

Tja, welke van die vier heilige kelken is nu de échte?

De hele dag doorblijft het koud en grotendeels bewolkt. We komen de boot niet af. Ik zet de generator aan, we wllen er eens de wasmachine op laten draaien. Toen Fons er was, ging dat goed, maar nu lukt het niet. De lading aan was is niet groot: twee handdoeken, twee keukenhanddoeken, vier washandjes en twee pannenlappen. De temperatuur staat op 50 graden. Maar de trommel draait moeizaam en als de wasmachine gaat opwarmen zie ik op het display van de generator de stroomfrequentie zakken naar 49 Hz terwijl de geproduceerde  spanning stijgt naar 249 Volt. Daarna stopt de generator. Dat is teleurstellend; het is hetzelfde probleem als voorheen. Vreemd.

In Egypte heeft het leger de grondwet opgeschort en het parlement ontbonden. Er zal een commissie komen die een nieuwe grondwet moet schrijven en het land leiden tot er over maximaal zes maanden verkiezingen plaatsvinden. Volgens NRC/Handelsblad komt het leger "hiermee tegemoet aan de eisen van de demonstranten" Dat moet ik nog zien. In Yemen werd voor de derde opeenvolgende dag gedemonstreerd waarbij de politie knuppels en messen gebruikte. Uit Algerije is vandaag geen nieuws. In Italië ondertussen betogen vrouwen in driehonderd steden tegen Berlusconi. In Napels en Palermo werden spandoeken meegedragen met de tekst 'Italië is geen bordeel'.

Terug naar boven

Hopen rose schelpen op het strand ten zuidwesten van de jachthaven

Maandag 14-02-2011

Valentijnsdag. Ik scoor met mijn cadeautje: op haar ontbijtbordje vindt Ans twee kaartjes voor een avond in het plaatselijk theater. Modern ballet door de Vertigo Dance Company uit Jeruzalem. Het is een wat schrale dag, weliswaar zonnig maar nog steeds met die koude zuidwestenwind. Een reeks van drie zware detonaties schrikt ons op. Iedere keer schudt de boot even van de drukgolf. Ze komen uit de richting van Gaza. Je denkt er altijd aan dat er iets zou kunnen gebeuren, maar er is geen luchtalarm. Waarschijnlijk straaljagers die door de geluidsbarrière vliegen. We maken een lange wandeling langs het strand tot aan de ruïnes van het oude, Filistijnse Asqelon, hoog op de duinen boven ons. Langs de vloedlijn liggen grote hopen rosekleurige schelpjes (foto hierboven). Zittend op een rotsblok rusten we uit. De strandtenten zijn gesloten en er zijn weinig mensen op het strand, behalve een oude dame met een stok. Ze peutert wat in de schelpenhopen en loopt rakelings aan ons voorbij, zonder op te kijken of te groeten.

Gisteravond zei Ayman Nour, voormalig presidentskandidaat en oppositieleider in Egypte, dat de Camp David Accoorden van 1978, waarin de vrede tussen Egypte en Israël werd vastgelegd, niet langer relevant zijn en opnieuw bekeken moeten worden. Ik lees in de Jerusalem Post: "The Camp David Accords are finished,” Nour said. “Egypt has to at least conduct negotiations over conditions of the agreement.” Hij is kandidaat voor de presidentsverkiezingen die dit jaar zullen plaatsvinden. Verkiezingsretoriek? Of meent hij het? Het nieuws meldt verder een Demonstratie in Teheran tegen het regime van president Ahmadinejad. De politie trad hard op.

De middag brengt kleine klusjes en veel lezen. Wij zijn een rustig echtpaar op leeftijd. Op de weerberichten zie ik echter dat er voor overmorgen storm en regen verwacht worden. Terug naar boven

Uitbaggeren van de haveningang. Die is bijna helemaal dichtgeslibd op een smalle doorvaart na, gemarkeerd met een rode boei (links onder het havenhoofd, als je goed kijkt)

Dinsdag 15-02-2011

Mooie, zonnige dag na een koude nacht. De barometer is vannacht fors gezakt, er komt weer een lagedrukgebied met een front langs. Op de fiets doe ik wat boodschappen bij de mini-markt. Onderweg zie ik dat men bezig is om de haveningang uit te baggeren (foto hierboven). Het is nodig. Na de storm van een paar maanden terug is de smalle doorvaart, dicht langs de buitendam, verder dicht geslibd. De baggerboot zuigt het zand op en spuit het door een honderd meter lange slurf, om het vlak buiten het stuurboord havenhoofd te deponeren. Voor mijn gevoel zakt het vandaar bij iedere storm gewoon weer terug in de vaargeul. Sisyfus-arbeid.

Op een of andere manier voel ik me de laatste dagen gammel: veel opvliegers, pijn in mijn keel, pijn in mijn gewrichten en mijn linkerarm kan ik haast niet naar achteren bewegen. Doet pijn in mijn schouder en bovenarm. Zeurdingen, grotendeels bijwerkingen van de Zoladex-hormoontherapie. Maakt chagrijnig.

We zitten in de kuip te lezen. Na drie uur betrekt de hemel, de lucht wordt grijsgeel en maakt dat je de flatgebouwen op de duinen haast niet meer ziet. Woestijnzand uit de Sinaï. De zuidwestenwind wakkert aan tot Bf 6, ach, wat doe je dan? Je zet een extra lijntje op de steiger, je haalt de vaderlandse driekleur binnen (klappert alleen maar stuk), je zet de windgenerator vast en je kijkt eens naar de lucht. Je gaat zitten om een tijdje te kijken hoe het schip beweegt, of het niet teveel rukt en trekt en of er lijnen kapot kunnen schavielen. Laat nu de storm maar komen. Een uur later klaart de hemel weer wat op en de wind zakt terug naar Bf 4. Weer een uur later waait het opnieuw hard. Naargeestig gefluit en geklepper van vallen verderop in de haven. Waarom zetten mensen hun lijnen niet goed vast? Omdat ze niet aan boord leven. Bah, wat kan het leven saai zijn. Ik heb ongelooflijk veel zin om weg te varen, door die smalle vaargeul de zee op, naar Port Saïd of naar Cyprus, het kan me niet schelen. Maar met zo'n weerbericht ga je niet weg en het is verder ook onzin. De avond valt, om zes uur zal het donker zijn. Dan is het nieuws op de Wereldomroep. Terug naar boven

Marina Ashkelon. Bf 7 - 8. De flatgebouwen in de duinen zijn vaag van het vele woestijnzand dat de wind meevoert

Woensdag 16-02-2011

Gisteravond ging de wind helemaal liggen, vannacht een rustige en windstille nacht. Tegen vijf uur piept Haifa Radio een gale warning door op de Navtex en inderdaad, vanaf zes uur steekt er zomaar ineens een straffe zuidwester Bf 7 - 8 op. Een droge wind die veel zand uit de Sinaï meevoert. Als het licht wordt zijn de flatgebouwen in de duinen vaag geworden van het woestijnzand in de lucht (foto hierboven). Let wel: het is niet of nauwelijks bewolkt en er valt dus ook geen spatje regen, de lucht is geelgrijs van al het rondwarrelende zand, de zon komt er slechts als een bleke schijf van zilver doorheen. Het schip helt en rukt aan de touwen. Ik kijk rond: alles aan boord in orde. We staan op. Ik heb keelpijn, een keelontsteking, slikken en dus eten doen zeer. Het electrisch kacheltje doet het niet. Ik schroef de dekplaat eraf en kijk binnen naar de verbindingen. Niks zit los. Hm, met de multimeter kijk ik of er binnen spanning staat. Nee. Een blik opzij leert me dat de stekker niet goed in het stopcontact zit. De electriciën in de dop.

In de  e-mailbox een bericht van maat Fons inzake het generatorprobleem. Hij zegt dat als de frequentie van de stroom die de generator levert in onbelaste toestand 50 Hz is, dan zou die wat hoger bijgesteld moeten worden naar 52 Hz. "Is eenvoudig te doen, eventueel met hulplijn. Zie TFM" TFM? Jawel, The Fucking Manual. Dat zal ik doen. Verder staat er in het Gastenboek een aardig bericht van Cees Streefkerk, een jeugdvriend van Ans. Hij legde de oud-Griekse tekst die we in een badhuis in Caesarea zagen (foto hier) voor aan een Griekse collega bij hem op de zaak. Die denkt dat  "ΛΩΔΡΩ ΕΝΛΟΣΩ ΦΙΛΟΚΤΙΟΥ ΝΘΥΠΑΤΧ ΠΟΝΑΗΕΠΙ" een heilwens is. Zoiets als:

"Heil u, glorierijke Aloktios, bestuurder van onze stad, wij wensen u nog vele jaren toe"

Waarvan acte. Alleen heb ik het gevoel dat de naam Philoktios zou moeten zijn, zie het derde woord. Niettemin, zeer bedankt.

De harde wind blijft vandaag doorstaan. Zand hoopt zich op in hoeken op de schepen in de haven. De kajuitramen zijn vies van al dat zand dat eraan blijft plakken. Op de Sembach analyse van vanochtend kan je goed zien dat er een depressie (rode L) in het oostelijk bekken van de Middellandse Zee ligt. In Libanon, Syrië en het de oostelijke kust van Turkije valt veel neerslag. Bij ons nét niet.Je kunt ook zien dat de volgende depressie zich al aandient. Hij zit nu nog boven Corsica met een koufront naar Tunesië, maar hij trekt verder naar het oosten. En daarachter, westelijk van Noord Spanje, verschijnt de daarop volgende. Een typische, winterse "depressie-trein" Tussen de ene en de andere depressie heb je dan een paar dagen mooi weer. Ver weg op de Atlantische Oceaan bij Newfoundland zie je er nog een, maar die kan nog alle kanten op.

Geïnspireerd door de omwenteling in Egypte - die nog moet bewijzen een omwenteling te zijn - zijn er opnieuw demonstraties voor demokratie in de moslimwereld. In Iran, in Yemen, in Bahrein (twee of drie doden) en nu eindelijk ook in het Libië van Khadaffi (14 gewonden). Eén van de oppositiegroepen in Egypte, de 6 April beweging, heeft geëist dat de gasleveranties aan Israël gestaakt moeten worden, vanwege "Israel's mistreatment of Palestinians" Dat kon je verwachten. Wie is die 6 April beweging? Een Facebook groep, een van de vele bewegingen die de sociale internetmedia gebruikt om oppositie te voeren. Een centrale figuur in de beweging is Asmaa Mahfouz. Vind hier een videoblog van haar op YouTube. (Een videoblog is een "vlog").

Tegen de avond waait het nog steeds, zij het wat minder hard. Vanmiddag kwam er wat regen bij, we hoopten al dat het de boot schoon zou spoelen, maar het hield snel op. Overal aan dek zit van dat plakkerige zand. Nog last van mijn keel, hangerigheid en koorts. Met een paar dagen zou het uit zichzelf beter moeten zijn. Morgen gaan we naar het ziekenhuis voor mijn vijfde Zoladex-injectie. Terug naar boven

In het zonnetje zaag ik wat latjes op maat om het wegneembaar plateau van de doorstap-opening naar de kuip beter te fixeren

Donderdag 17-02-2011

Gisteravond keken we naar de thriller "Flightplan" (2005) van Robert Schwentke met Jodie Foster in de hoofdrol. Ik vind haar vaak een uitstekende actrice. Deze film is weliswaar spannend en Foster acteert geweldig, maar het scenario is erg gezocht en onwaarschijnlijk. Dat vonden wij tenminste. Vannacht is het aanvankelijk rustig en volledig windstil. Na drie uur vallen er langdurige regenbuien. Mooi, denken we, die spoelen dek en ramen schoon. Dat valt de volgende ochtend tegen, her en der liggen hopen woestijnzand met de kleur van kaneelpoeder.

Het is een mooie, zonnige dag, warm alsof de lente begonnen is. Ook een dag met wat rare voorvallen. We missen nét de bus naar het Barzilai Medisch Centrum, waar ze me de vijfde Zoladex-injectie moeten geven. Gelukkig stopt er een man in een SUV, die ons een lift wil geven. Ans gaat achterin zitten. Terwijl ik ons boodschappenkarretje in de achterbak leg, vraagt hij haar stiekem fluisterend naar haar telefoonnummer. Ans zegt dat ze niet snapt wat hij bedoelt en houdt wijselijk haar portier open tot ik terug ben en voorin ga zitten. Ik heb niks gehoord. De man brengt ons naar het ziekenhuis en praat opgewekt met me. Als we op het trottoir staan vertelt Ans wat haar overkwam. Het is allemaal niet erg of opzienbarend (hoewel, dat het een dame van haast 61 jaar nog moet overkomen...), maar wel vreemd dat zo´n vent denkt op die manier een vrouw te kunnen versieren.

Enfin, op de afdeling Emergency vragen we naar dokter Ben-Valid Levi. Die snapt het eject-mechanisme van de Zoladex-injectiespuit niet. Ik probeer het hem uit te leggen maar het resultaat is dat ik op zeker moment weliswaar de spuit in mijn buik heb, maar dat het drukstangetje er niet in zit. Dat heeft collega Levi in zijn handen. We steken het terug in de spuit maar het eject-mechanisme werkt niet meer. Toch maar doordrukken, besluiten we. Ik bedank de collega en vraag de spuit mee. Want zit het staafje met de Zoladex er misschien nog in? Dat zou méér dan vervelend zijn, want de Zoladex is hardstikke nodig. Het moet immers via een gecompliceerde terugkoppeling op mijn hypofyse de aanmaak van testoseron blijvend blokkeren, en daardoor de groei van micro-uitzaaiingen van prostaatkankercellen in mijn lichaam onderdrukken. Ingewikkeld maar héél belangrijk, dat snap je wel. Buiten voor het ziekenhuis sloop ik de spuit uit elkaar. Tsják!, doet het eject-mechanisme. Ik breek de spuit nu helemaal uit elkaar, maar godzijdank zit het staafje er niet meer in. Dan kan het alleen maar in mijn buik zitten. Maar de volgende keer, over drie maanden, doe ik het liever zelf.

We nemen een taxi naar de goedkope supermarkt bij de David Remez Street. Oordelen als nu volgen spreek ik zelden uit, maar het volk dat er komt is veelal lomp en a-sociaal. Er zijn bijvoorbeeld nauwelijks supermarktkarretjes, de mensen brengen ze niet terug en laten ze gewoon overal verspreid bij hun auto´s op het parkeerterrein staan (er moet een muntje in, maar het kan ook met een pasje dat iedereen hier heeft en dat er niet - zoals een muntje - in blijft zitten) Stom systeem; het gevolg is dat er als het druk is geen karretjes bij de ingang staan. Het is vandaag druk, maar zie, er staan er nog een paar. Ik frunnik wat onwennig met een muntje als plotseling een vrouw, nee, een wijf met knalzwart geverfd haar, een lelijk, grof gezicht en een glanzend zwart leren pak aan me brutaalweg aan de kant duwt en haar pasje in mijn karretje duwt. Natuurlijk, ik houd het vast, het wijf begint te schelden - in het Russisch - en te rukken. Ja, zeg, ik ga niet met een vrouw staan vechten ook al is het nog zo´n feeks, dus laat ik haar wegrijden. Een paar oude mannen die bij de ingang op de rand van een bloembak zitten, wijzen nadrukkelijk op hun voorhoofd. Tja, ik kijk om, er zijn geen supermarktkarretjes meer. Zuchtend loop ik het eind terug naar het parkeerterrein om er daar eentje op te scharrelen.

We dachten dat het een goed idee was om vandaag de weekeind-boodschappen te doen, maar het schijnt dat iedereen dat idee had. Het is ontzettend druk. De bediening bij de slagerij en de poelier is onvriendelijk op het onbeschofte af. Lange rijen bij de kassa´s. Mensen proberen voor te dringen. Wat een lomp volk! Dat had ik juist in Israël om een of andere reden niet verwacht. Maar het zijn allemaal immigranten uit Rusland, die waren het daar waarschijnlijk zo gewend. We nemen de bus terug naar de haven. De bus is afgeladen met mensen en hun boodschappenkarretjes. De chauffeur heeft, laten we zeggen, een sportieve rijstijl. Ook een Rus, natuurlijk. Als hij met een ruk en een bocht abrupt bij een halte stopt, vallen er twee dikke vrouwen met hun boodschappen de trap naar het achtercompartiment af. Ze duikelen bovenop de karretjes die anderen met grote inspanning overeind trachten te houden. De karretjes begeven het krakend onder het geweld en je kunt je de rotzooi en het gescheld voorstellen. Alles in het Russisch, ook de chauffeur. Die verontschuldigt zich niet, hij scheldt gewoon terug en scheurt verder. Gelukkig stonden wij opzij van de chaos.

Om bij te komen van de dodenrit drinken we op het terras in de haven op ons gemak een kop koffie. Daarna brengen we de spullen aan boord. Ans spuit het woestijnzand van het dek en uit de kuip terwijl ik een klusje doe, lekker in de zon (foto hierboven). Ik zaag wat latjes op maat om het wegneembaar plateau in de doorstap-opening naar de kuip, waar de loopplank aan vast zit, beter te fixeren. Dat kan heel soms iets schuiven en dan zakt het half scheef. Opstapper Han Schram is er eens op een tocht naar de Kanaaleilanden lelijk door ten val gekomen. Slecht doordacht door de ontwerpers van Jeanneau. Ik had er sindsdien een aantal houten wiggen in, maar deze latjes fixeren beter. En dan is het vijf uur voordat je het weet en begint de avond te vallen. Mijn keelontsteking? Dank je, nog niet beter. Terug naar boven

Zonsondergang. De sabbath begint

Vrijdag 18-02-2011

Een heel gezellige, lange avond met zijn tweeën, gisteravond. Glaasje wijn, muziek uit onze tijd, urenlang kletsen en af en toe een dansje. Met als gevolg dat we uitstekend slapen. Het waait licht uit het noorden.

Vanochtend komt de zon stralend op en drijft de kou snel uit de lucht. Ik voel me beter, mijn keelontsteking is aan het opknappen. Het inspireert me tot een wandeling, die bijna vier uur duurt. Eerst naar het zuidwesten langs het strand, langs een gedeelte dat op de kaart staat aangegeven als "Religious Beach" Ik zie het er niet aan af. Als het bedoelt is voor religieuze joden, dan is er maar eentje die er gebruik van maakt. Verder alleen een enkele andere wandelaar en twee dode kwallen. Daarna loop ik onderlangs de resten van het Filistijnse Ashqelon, hoog gelegen op de zandsteenkliffen boven me. Hier is het strand smal en vol met diezelfde rose schelpjes die we een aantal dagen geleden zagen. De branding bruist schuimend over de zwarte rotsen die hier voor het strand liggen. Soms zie je er oude, grijsblauwe pilaren tussen liggen. Uit de Byzantijnse tijd, dunkt me. Ze werden (her)gebruikt door de Fatamidische vestingbouwers en later door de kruisridders, om de wallen en de torens van de stad te verstevigen. Er ligt ook een mooie, bleekroze pilaar, de golven slaan eroverheen, een prachtig beeld van de vergeefsheid aller dingen. Mooie foto, maar helaas blijkt de batterij van mijn camera leeg. Bah. Enfin, ik kom er nog een keer voor terug.

Voorbij de oude ruïnes, waar ook de zandsteenkliffen ophouden, wordt het strand breder. Links van me is een wild duingebied. Hier is niemand. Op een paar kilometer afstand staan de hoge schoorstenen van de energiecentrale. Daarachter moet Gaza liggen. Een lange pier steekt in zee, waar de gastankers kunnen aanlanden. Vier liggen er op zee voor anker. Bandensporen in het zand. Tenslotte zie ik boven de duinen hoge hekken en wachttorens. Daarachter grote, ronde gashouders. Dwars over het strand staat een wankele muur van betonplaten. Je kunt er gemakkelijk aan de zeekant omheen lopen maar dat doe ik wijselijk niet. Ik klim de duinen in en loop over slingerende zandpaden terug naar het noorden. Een wild landschap met knoestige dennen, heide en struiken. Overal bloeit een soort witte brem, met een enkele keer gele brem ertussen. Gekwinkeleer van vogels. Vrede. Opeens motorgeluid, ik denk al aan militairen die deze verdachte eenzame wandelaar zoeken, maar het zijn twee jongens die op zo´n dwaze quad met veel kabaal door de duinen scheuren.

Na een uur rijzen de resten van de Fatamidische/Kruisridder stadswallen van oud Ashqelon boven me op. Grote brokken muur liggen her en der verspreid. Soms is de ronde vorm van een toren te herkennen. De beruchte Mamelukse sultan Baibars verwoestte in 1270 de enorme stadsmuren. Nooit zouden de christenen hier nog een verdedigbare vesting mogen hebben. Daarna nestelden de duinen zich in en over de puinhopen en groeiden wilde planten en bossages in de verbrokkelde muurresten. In de Mamelukse tijd, van 1260 tot 1516 werd iets naar het noordoosten in de duinen het dorp Majdal gesticht, dat in de Turks-Ottomaanse periode (tot 1917) uitgroeide tot een centrum van textielindustrie. Het gebied rond Hertzl Street in het oude centrum van het huidige Ashkelon dateert uit die periode. In de Britse Mandaatperiode bouwden de Engelsen hier aan de kust een kustwacht-station, dat de ontscheping van illegale Joodse immigranten moest verhinderen. Dat is maar één keer op deze plek gebeurd: in 1939 landde er een schip (ik denk dat het "Astir" heette) met 720 Joodse repatrianten uit Roemenië, op de vlucht voor pogroms en de dreigende Nazi-terreur. Het schip was viereneenhalve maand onderweg geweest. Ze werden twee maanden lang door de Britten geïnterneerd en daarna losgelaten. Waarom "Astir"? Zo heet het kleine monument, dat bij de haveningang staat en dat aan die vluchtelingen herinnert. Ik heb er al eens een foto van op de website geplaatst (op 22-10-2010).

Het is half vier als ik bij de haven terugkeer. Mal fenomeen: sinds een aantal maanden zijn er, op zekere afstand van het strand, langs de boulevard palen geplaatst met op vijf meter hoogte dunne lijnen ertussen. Steeds hangt er in het midden een rode strik, zodat je ze beter kunt zien. We begrepen er de betekenis niet van, tot men ons vertelde dat de orthodoxe joden op sabbath niet dichter bij het strand mogen komen dan tot aan die lijnen. Anders zouden ze de sabbaths-regels schenden.

Op de steiger is het levendig. Booteigenaren klussen op de vrije vrijdagmiddag aan hun scheepjes of gaan een tochtje op zee gaan maken. Vanaf de zonsondergang is het sabbath. Terug naar boven

Een van de Romeins-Byzantijnse zuilen op het strand bij het oude Ashqelon

Zaterdag 19-02-2011

De volgende depressie is in aantocht. Haifa Radio geeft vanmorgen op de Navtex een gale warning voor de komende 24 uur. Vooral bij Kreta en de Turkse zuidkust, overigens. Vandaag is het nog mooi, zonnig weer. Ik ga op weg langs het strand naar de ruïnes van het Filistijnse Ashqelon. Anders dan gisteren heb ik nu wel de batterij van mijn camera vol. Langs de waterlijn fotografeer ik een aantal van de Byzantijnse zuilen (foto hierboven). Die werden gebruikt door de latere Fatamidische veroveraars en de Kruisridders om de stadswallen te verstevigen. Kennelijk ook aan zeezijde. Op een plaats steken ze als waren het kanonslopen uit een muursegment, dat niet lang geleden wat met cement aangesmeerd en versterkt werd (foto hier alsmede een andere). In een schelpenhoop vind ik een fragment van een oude pot of vaas, er zit nog een ruw gevormd oor aan. Misschien niet eens oud en zeker niet bijzonder, een stukje van een simpel gebruiksvoorwerp (foto hier). Ik neem het mee om aan Ans te laten zien.

Vrijdagavond werd er 240 zeemijenl uit de kust van Oman een Amerikaans zeiljacht, De "Quest", een Davidson 58 Pilot House Sloop, gekaapt door Somalische piraten. Ik lees het op Noonsite maar het bericht staat ook op de nieuwssite van de NOS. De eigenaren Jean & Scott Adam, een gepensioneerd echtpaar- hij was tandarts - voeren er sinds 2002 mee door de wereld, ondermeer om onderweg bijbels rond te delen. Voor de oversteek van Cochin en Mumbai in India naar Oman hadden ze kennelijk twee opstappers mee. Ze wilden via Oman, Djibouti en het Suezkanaal naar Kreta. De Adams hebben ook een website: SVQuest, maar daar zullen ze de komende tijd wel geen gelegenheid meer voor hebben. Uit hun website maak ik overigens op dat ze wel in een rally meevoeren, de OZ-Med tak van de Blue Water Rally. Die zou volgens schema tussen 18 - 24 april in Marmaris moeten aankomen. Dat in-konvooi-varen heeft dus niet geholpen, maar we moeten de verdere feiten eerst afwachten. Op de websites van de rally vind je overigens helemaal geen informatie over de kaping van een van de deelnemers; het is natuurlijk geen reclame voor ze. Zeilers hier in de Med hebben de laatste tijd de neiging om liever op hun eentje door de Golf van Aden te glippen, dan in een konvooi zoals gebruikelijk was. Ik stuit overigens ook op de website van Sevenstar, een in Nederland zetelend bedrijf dat op vrachtschepen jachten vervoert en dat ondermeer tussen de Malediven en het Turkse Marmaris vaart. Wie weet ook omgekeerd. De prijs voor dat traject is niet misselijk: 650 dollar per voet lengte. In ons geval zou het dus liefst 28.000 dollar kosten, ongeveer € 20.000. Dat is te gek en wie garandeert dat dat transportschip zélf niet gekaapt kan worden?

Natuurlijk discussiëren we nog regelmatig over onze eigen plannen. Nu de toestand in Egypte zich lijkt te stabiliseren en ook het reisadvies inmiddels versoepeld is, is de Rode Zee opnieuw een optie. Alleen het noordelijk deel ervan en de Golf van Aqaba, want we hebben de neiging om definitief af te zien van de oversteek naar India. Niet alleen vanwege de piraterij. Nu er ook steeds politieke onrust in Yemen is en er zelfs in het piepkleine Djibouti demonstraties tegen het regime plaatsvinden, wordt die regio er niet stabieler op. Natuurlijk is revolutie tegen al die nare Arabische dictaturen welkom, maar het geeft lieden die je liever niet tegenkomt de kans. We wachten de ontwikkelingen af.

De barometer zakt snel. In de loop van de middag draait de wind naar zuidwest, steeds dezelfde hoek, aanwijzing dat er weer een depressie ten noordwesten van ons arriveert. De lucht betrekt, niet met wolken, maar opnieuw met datzelfde grijsgele waas van woestijnzand en stof waarin de flatgebouwen op de duinen allengs verdwijnen. Terug naar boven

De Kharg, een oud bevoorradingsschip van de Iraanse marine. Een van de twee Iraanse schepen die morgen door het Suezkanaal zullen varen.

Zondag 20-02-2011

Over de twee oude Iraanse marineschepen (foto hierboven) die vandaag of morgen door het Suezkanaal naar de Middellandse Zee varen en vandaar naar de Syrische haven Latakia doorstomen, is veel ophef. Maar toch niet erg in Israël. Alleen de minister van buitenlandse zaken Avigdor Lieberman, vaker een opgewonden standje, spreekt van een provocatie. Maar pas anderhalf jaar geleden voer er een Israëlische onderzeeër door het kanaal, op weg naar Eilat, zonder dat er veel beroering over ontstond. En terecht, Egypte is via het internationale kanaalverdrag verplicht om zonder onderscheid alle scheepvaart naar het Suezkanaal door te laten - "it may be used in time of war as in time of peace, by every vessel of commerce or of war" - en dat begrijpt Israël ook wel, ook al is het de eerste keer dat het gebeurt sinds de Iraanse revolutie van 1979. "Israel is following the movement of the warships closely, although it does not believe the Iranian vessels have hostile intentions toward Israel", schrijft Haäretz vanmorgen. "The Israel Navy is prepared in case the Iranian ships make a move toward the Israeli coastline, though the chances of that happening are at this point believed to be slim" Aanvankelijk was de veronderstelling dat de Iraanse schepen lange-afstandsraketten aan boord zouden hebben, bestemd voor de Hezbollah-beweging in Libanon. Daar hoor je de pers hier niet meer over. Integendeel, "The vessels, (which) are apparently not carrying any unconventional cargo", noemde Haäretz ze vanmorgen. De vraag is wat het ayatollah-regime ermee voor heeft. Vooral Israël pesten en indruk maken op de moslims in de wereld, vermoed ik. Kijk ons eens! Later op de dag grijpt de Israëlische premier Netanyahu de gelegenheid aan om verhoging van het defensiebudget te bepleiten.

Het is vannacht rustig maar om drie uur steekt er weer zo'n stofstorm op als een paar dagen geleden, harde wind (ZW Bf 6 - 7) die ladingen woestijnzand meevoert. Plakkerig spul dat zich aan dek en ramen vasthecht. De Navtex piept: Haifa Radio geeft opnieuw een gale warning voor de komende 12 uur. Een aantal uren later loop ik tegen de wind in naar de havendam, de lucht ziet bruingeel van het stof (foto hier). Ik wil wat foto's te maken van de zee en het overslaande schuim. Dat valt niet mee, steeds als je afdrukt is het net voorbij, behalve op het moment dat ik zelf zo'n lading water over me heen krijg (2 foto's hier). De zee is wild. Ik moet onbedoeld denken aan dat gedicht van Adriaan Roland Holst, je kent het wel:

"Eens liep zij hoog te spreken langs de Noordzee..."

Ik moest er altijd wat om lachen; stel je zo'n geëxalteerde juffrouw op het strand eens voor, die met wapperende haren om het gezicht met een hoog stemmetje tegen de zee spreekt. Ja, dan kwam ik aan de rest van het zeer plechtige gedicht niet meer toe.

De hele dag waait de stofstorm door. Na drie uur komt er fikse regen en onweer bij. Spoelt het zand in elk geval weer van de boot af. Uit de buien komt veel wind, het waait zelfs een halfuurtje Bf 8. We komen niet van boord en lezen gerieflijk uitgestrekt op de kajuitbanken de dag weg. Ik ben haast door de bijna 800 bladzijden heen van Martin Gilbert's "Israël. A History" (Black Swann Ed., 2008, zie hiernaast) Een rijk boek over een dramatische geschiedenis. Wat me vooral bij blijft, is hoe ongelooflijk schadelijk de nederzettingenpolitiek van Likud is geweest, onder de premiers Begin en Shamir (en veel later ook onder Netanyahu tot op de dag van vandaag), voor de mogelijkheden van vrede met de Palestijnen en de Arabische buurstaten. In dat opzicht maakt de omstreden figuur van Ariel Sharon, havik, botte houwdegen en waarschijnlijk mede-verantwoordelijke voor de massamoorden in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Chatila in 1982 in Beiroet, veel indruk op me door de volledige ommezwaai die hij realiseerde in de jaren van zijn premierschap. Een ommezwaai, gebaseerd op een nuchtere calculatie: de Joodse meerderheid in Israël kan alleen maar gehandhaafd worden door definitief afstand te doen van de bezette gebieden en de Palestijnen een eigen staat te gunnen (zoals ook Israël zelf in 1948 een eigen staat oprichtte). Daarmee kreeg hij ook Shimon Peres aan zijn zijde. Twee politici die tientallen jaren lang lijnrecht tegenover elkaar hadden gestaan, verenigd in één nieuwe partij, Kadima, die de verkiezingen van maart 2006 won. Een ommezwaai waarmee Sharon bijna een definitieve vredesregeling voor elkaar kreeg, ware het niet dat hij drie maanden voor die verkiezingsoverwinning getroffen werd door een beroerte. Alsof het er niet van mocht komen. Terug naar boven

.

Spotprent in Ha´aretz vandaag

Maandag 21-02-2011

Vannacht waait het stevig door. Ook vandaag nog, de zeegang is behoorlijk hoog. Golven van 2 tot 3 meter, het schuim slaat voortdurend over de havendam. Op het havenkantoor is opwinding. Ze kregen bericht dat een Zwitsers jacht op weg is vanaf Port Saïd. Door de beroerde zeegang zou het dwars door het gesloten zeegebied langs Gaza varen. Waarschijnlijk om zo snel mogelijk hier in de haven te geraken; ik denk dat daar wel begrip voor is. Hillel Reshev, de havenmeester, heeft zorgen over het binnenlopen door de smalle vaargeul. Vlak ervoor staan flinke zeeën die een invarend jacht op de zandbank of tegen het havenhoofd zouden kunnen zetten. We zetten de marifoon aan op kanaal 16 en ook de nieuwe AIS-transponder. Misschien heeft het jacht ook een transponder; in dat geval kunnen we ze misschien zien aankomen. Een paar uur later, om een uur of twee, horen we hoe de Israëlische marine het jacht oproept. Een vrouw antwoordt. Ze klinkt rustig en meldt dat het jacht gisteravond om 20.00 uur uit Port Saïd vertrok. (UTC of lokale tijd?). Daarvoor kwam het uit de Rode Zee-haven Hurghada. Ze krijgen van de marine toestemming om de territoriale wateren binnen te varen. De afstand vanaf Port Saïd is een kleine 120 zeemijlen en ze zeilen met ruime wind; dan kun je hier in pakweg 17 - 20 uur zijn. In dat geval hadden ze hier na het middaguur al kunnen zijn. Af en toe horen we dat Hillel het jacht oproept. Hij krijgt geen reactie, waarschijnlijk zijn ze nog te ver. Om vier uur arriveert het jacht, we zagen het niet, dus geen transponder. In elk geval rondt het zonder problemen de havendam en loopt binnen.

Vandaag laat ik de motor een halfuurtje draaien en check de boegschroeven en de ankerlier. Alles werkt. Daarna zetten we de generator aan, waarbij ik alle 220 Volt-gebruikers uitzet. De frequentie van de geleverde stroom is rond 52 Hz, in orde dus (Zie het display van de generator, plaatje 1 hieronder).

Daarna laden we de wasmachine halfvol en stellen de temperatuur in op 50° Dat blijkt de generator nét te trekken. De belasting varieert steeds, afhankelijk van het draaien van de trommel, en is maximaal 63%. Het toerental blijft op 3000 RPM. De stroomfrequentie blijft goed, het minimum is 49,9 Hz. Het geleverde voltage varieert echter sterk, tussen 235 Volt (trommel draait niet) en 207 Volt (trommel draait) De geleverde stroom is rond de 9 Amps (zie plaatje 2) In het geval van 205 Volt verschijnt een waarschuwing op het display voor een te lage spanning (plaatje 3). Maar dat verdwijnt snel als de trommel van de wasmachine even stopt met draaien. We weten van eerdere pogingen dat de genarator stopt als de spanning tot 204 Volt zakt (wat dus dit keer nét niet gebeurt) Onze conclusie: het probleem zit niet in de hoogte van de temperatuur van de wasmachine, maar in de steeds variërende belasting door het al dan niet draaien van de trommel. De generator vangt dat slecht op. Daarmee is de oplossing er nog niet. Ik ben benieuwd wat Fons ervan denkt.

De toestand in Libië spitst zich toe. Honderden doden, een zoon van Gaddafi dreigt op TV  Je gelooft niet wat je ziet en hoort: "Nu komt het moment voor de Nationale Garde en het leger. We zullen geen centimeter van ons land verliezen. Zestig jaar geleden verdedigden ze Libië tegen de kolonialisten, nu zullen ze het verdedigen tegen drugsverslaafden (...) We zullen vechten tot de laatste man, vrouw en kogel" Dat joch met zijn modieus kaal geschoren schedel en zijn opgeheven vingertje zal het nog dun door de broek lopen, hoop ik. Ook in de hoofdstad Tripoli zijn massabetogingen, ministers treden uit de regering, piloten vluchten met hun toestellen naar Malta en de dictator zelf zou onderweg zijn naar - godbetert - zijn amtgenoot Chavez in Venezuela. Allemaal geruchten zonder bevestiging. Onze eigen regering stuurt een vliegtuig om de ongeveer 150 Nederlanders op te halen. Het laatste nieuws zojuist: gevechtsvliegtuigen openen het vuur op betogende menigten in Tripoli (bron: Al Jazeera).

Avond. De wind is gaan liggen. Het is koud buiten, we hebben de kachel aan. We luisteren naar de Wereldomroep om half acht. In Nederland gaat het acht graden vriezen. En in Libië, ongelooflijk. Vanuit Apache helikopters schieten soldaten op demonstranten die op weg zijn naar het het centrum van Tripoli. Straaljagers bombarderen delen van de stad. Wie zijn eigen hoofdstad bombardeert heeft zijn tijd gehad.  Terug naar boven

Jean & Adam Scott, nog onlangs voor hun zeiljacht Quest in Penang, Maleisië

Dinsdag 22-02-2011

Vandaag komt het bericht dat de Somalische kapers van het Amerikaanse jacht Quest de vier opvarenden hebben doodgeschoten, de eigenaren Jean & Adam Scott en een bevriend echtpaar. Het jacht werd afgelopen zaterdag 240 mijl uit de kust van Oman in de Arabische Zee overmeesterd. De bijna twintig kapers probeerden met het jacht de kust van Somalië te bereiken."Vier Amerikaanse marineschepen achtervolgden het schip. Er werd onderhandeld over de vrijlating van de gijzelaars. Toen er geweervuur te horen was vanaf het jacht, enterde de Amerikaanse marine het schip. Daarbij werden ze beschoten door de piraten. Bij het vuurgevecht dat volgde werd een aantal piraten gedood. Later werden de lichamen van de vier gijzelaars gevonden", aldus de nieuwssite van de NOS. Uit een aanvullend bericht op Noonsite maak ik op dat de Quest de Blue Water Rally in Mumbai, India, op 15-02-2011 had verlaten om een andere route te volgen. Ze waren dus op hun eentje toen ze overvallen werden. De Blue Water Rally reageert hier. Waarom ze het jachtenflottielje verlieten staat er niet bij.

Onze reactie is heftig. Woede en teleurstelling. We waren al niet echt meer van plan om via de Golf van Aden en de Arabische Zee naar India te varen, maar nu toch was er nog een restje hoop. Nu schrappen we die optie definitief. Wel denken we erover een aantal maanden in het noordelijk deel van de Rode Zee door te brengen en ondermeer vanuit Hurghada een trip naar de Egyptische piramides te maken. Daarna zullen we terugkeren naar de Middellandse Zee en ergens een leuke overwinterstek zoeken. Het jaar daarop koersen we dan naar de Atlantische Oceaan. Ach, bij zeilers veranderen de plannen steeds. "Vooruitschuivend beslissen", noemden mijn zeilvriend Erik de Haan en ik dat. ("Regeren is vooruitschuiven", zeggen anderen). Vandaag ontmoeten we de crew van het Zwitserse jacht dat gisteren vanuit Port Saïd arriveerde met hun Gymnos-Nixe, een Aegean 40 DS met als thuishaven Bazel. Christine und Cornelius Grämiger heten ze. Het zijn duikfanaten en ze brachten liefst zes jaar in de noordelijke Rode Zee door. De recente passage door het Suezkanaal leverde geen problemen op. Nu hebben ze hun boot verkocht en zullen hem in de loop van dit jaar afleveren in Zuid-Spanje. Errst moeten ze weer aan het werk. Daarna reizen ze naar La Rochelle in Frankrijk, waar ze hun nieuwe Lagoon 38 in ontvangst zullen nemen. Morgenavond komen ze op het eten en zullen we ze de oren van het hoofd vragen.

Over oren gesproken. Omdat het vandaag stralend zonnig is, maken we een strandwandeling. Dit keer in noordelijke richting. Daar vinden we duizenden potscherven in het zand, vele met oortjes, zoals ik er een paar dagen geleden eentje vond op het zuidelijke strand. Geen oudheid, dacht ik, maar toch leuk. Hier barst het ervan. Het lijkt wel of er er een schip vol aardewerk is vergaan. We noemen dit strand vanaf nu Het Orenstrand. Ook hier is zijn kliffen van zeer zachte zandsteen. De kusterosie is aanzienlijk. We treffen een afwateringskanaal dat ooit precies bij de klifwand eindigde, nu steekt het een heel eind uit. De golven spelen eromheen. Rechts ervan legde de erosie de restanten van een oude toren bloot, die uit lang vervolgen tijden moet zijn. Als het zo door gaat is er na een paar winterstormen niks meer van over. Na een paar kilometer kunnen we door een kleine kloof naar boven klimmen. Boven zijn duinen. Ans plukt er een veldboeket. Langs een wijk in aanbouw lopen we terug naar de haven (kijk voor 4 foto´s hier).

In de email-box is een reactie van Fons op het wasmachine/generator probleem: "Zou je de genset een keer willen testen met andere gebruikers zoals de kookplaat, de waterkoker of de Senseo, om te zien of de spanning dan ook zo inzakt? Dus bij 9 of 10 Ampère of hoger? Een kookplaat of waterkoker heeft een andere weerstand (ohms) dan de motor van de wasmachine (inductief). Het verwarmen van de wasmachine is hetzelfde (ohms) als het verwarmings element van de kookplaat, maar de combinatie met de motor erbij trekt ie niet. Ook graag de wasmachinemotor alleen laten draaien mét en zonder wasgoed , maar dan zonder temperatuur in te stellen. Of centrifugeren met en zonder wasgoed. De hoogte van de temperatuur op de wasmachine maakt niet uit, de opgenomen stroom blijft hetzelfde alleen slaat de thermostaat eerder uit bij een lager ingestelde temperatuur.
Misschien zit er toch nog wat mis met de condensator(en),de spanning (Volt) wordt hierdoor geregeld (capacitief)."

Ok, Fons, dat zijn duidelijke opdrachten. De condensator die ik er drie jaar geleden in Lagos heb uitgehaald, heb ik nog. Misschien moet die terug op zijn plaats.

Vandaag voeren de beide oude Iraanse oorlogsbodems door het Suezkanaal. Vannacht zullen ze buiten de territoriale wateren hier voorbij varen, op weg naar Latakia in Syrië. Uit intersesse houden we de marifoon op kanaal 16 aan. In Libië houdt een opgewonden Gaddafi op dit moment een TV-toespraak. Het duurt meer dan een uur. Vol verbazing kijk en luister ik. Hij staat voor een half-verwoest gebouw (misschien door zijn eigen luchtmacht in puin geschoten) en zegt: "Het volk kán mij niet in de steek laten" Daar moet het volk als het ware toch eens over nadenken. De volksopstand noemt hij "bendes, ratten en huurlingen die niet het Libische volk vertegenwoordigen. Zij willen van Libië een islamitische staat maken, een nieuw Afghanistan" Ze verdienen de doodstraf. Khadaffi zegt Libië niet te zullen verlaten. "Ik zal hier sterven als een martelaar" Dat lijkt mij ook het beste en liefst heel gauw. Terug naar boven 

Vanmorgen op de steiger. We gaan met de bus boodschappen doen in het centrum van Ashkelon

Woensdag 23-02-2011

Tot gisteravond laat niets gemerkt van de twee oude Iraanse oorlogsschepen, die op zee passeren op weg naar Latakia in Syrië. Wel horen we op de VHF de Israëlische marine diverse keren andere schepen aanmanen om op 25 mijl afstand van de kust te blijven. Vanmorgen meldt Haäretz dat ze inmiddels voorbij Israël zijn en bij Latakia aan oefeningen van de Syrische marine deelnemen.

Het is stralend zonnig weer, windstil met een middagtemperatuur van 27 graden. We nemen bus 3 naar het centrum om boodschappen te doen. Als we bij het busstation staan te wachten op de bus terug, klinken en twee fikse detonaties. Iedereen kijkt even verschrikt en gaat vervolgens gewoon weer zijn gang. Op de boot lees ik in Haäretz dat het ging om een legeractie bij de noordelijke grens met de Gaza-strook. Een legerpatrpouille ontdekte een groep Palestijnse militanten bij de grens. "Shortly afterwards, a mortar shell was fired at the force and five additional mortar shells were fired into Israeli territory, landing in the Sdot Negev Regional Council," aldus een verklaring van het leger. "Subsequently, the force identified a number of militants in the same area and returned fire in their direction. A direct hit was confirmed." Er zouden zeven of acht militanten gewond zijn geraakt, waarvan er een in kritische toestand verkeert. De Al Quds-brigades, de gewapende arm van de fundamentalistische Islamitische Jihad, verklaarde dat het leden van hun beweging betrof. Later meldt de krant dat de Palestijnse bronnen zeiden dat er ook nog drie Palestijnse kinderen verwond werden. Dichter bij huis, tegenover ons op de havendam, schieten Israëlische jongetjes al een paar dagen met luchtbuksen op zwerfkatten. De vele wandelaars zeggen er niets van.

In Libië schijnt het oosten van het land in handen van de betogers te zijn. Over de grens met Egypte stromen journalisten binnen. Bij de stad Benghazi stortte een straaljager neer, de bemanning ontkwam met schietstoelen. Naar verluidt weigerden ze om het vuur te openen op demonstranten. Over Gaddafi geen nieuws. Ophef in Israël over de moord in Jeruzalem op een Arabische jongeman door vier dronken Israëlische teenagers.

De zon gaat in prachtige tinten onder achter de havendam. De dagen gaan wonderlijk snel voorbij. Vanavond komen Cornelius & Christine van de Gymnos-Nixe bij ons eten. Also ein Abendchen Deutsch reden. Hun boot staat sinds gisteren op de wal en ze zijn druk bezig met het aanbrengen van een nieuwe laag antifouling. Terug naar boven

Christine en Cornelius van het Zwitserse jacht Gymnos-Nixe op bezoek

Donderdag 24-02-2011

Een gezellige en infomatieve avond met Cornelius & Christine van het Zwitserse jacht Gymnos-Nixe (foto hierboven). We krijgen heel veel nuttige tips en adviezen over de Rode Zee waar ze zes jaar rondvoeren. Havens, ankerplaatsen, procedures, wat niet al. Ze zijn geïnteresseerd in onze belevenissen in de Zwarte Zee en in havens aan de Spaanse en Portugese kusten. Nou, zeggen ze, de Egyptische bureaucraten zijn ongeveer net zo grillig en vervelend als jullie over de Oekraïeners vertellen. Dus dat kunnen jullie wel aan. Bovendien hebben jullie alle tijd en dat scheelt veel; wij moesten steeds op tijd terug voor ons werk en hadden te maken met deadlines, waar die Behörden nogal eens moeilijk over deden. Overigens heeft het leger het nu voor het zeggen en dat maakt dat de dingen vlotter gaan. Ans heeft ondertussen veel succes met haar Oekraïense stoofschotel, ditmaal zonder zwiebeln und knoblauch want daar houden onze gasten niet van. Morgen moet de boot van Cornelius & Christine weer in het water, overmorgen vliegen ze naar Zürich omdat ze aan het werk moeten in hun sportschool.

Vanmorgen worden we opgeschrikt door zware explosies uit de richting van Gaza. Later blijkt dat de Israëlische luchtmacht vergeldingsbombardementen heeft uitgevoerd op Gaza, voor een aanval met twee lange-afstand Grad-raketten, gemaakt in Iran op de stad Be'ersheva. Er vielen geen gewonden. Eentje verwoestte een huis, de andere viel in de woestijn zonder schade aan te richten. We hopen dat het niet tot een escalatie gaat leiden. Haäretz komt met het bericht dat Israël in de buurt van Damascus in Syrië een geheime installatie voor de verrijking van uranium heeft ontdekt. In 2007 hebben Israëlische gevechtsvliegtuigen al eens een kernreactor, gebouwd met hulp van Noord Korea, in Syrië vernietigd. De thans ontdekte installatie en twee andere zouden er de brandstof voor hebben geleverd. Als dat inderdaad zo is, dan is er misschien niet veel aan de hand.

Het is vandaag zonnig met een fris windje uit het noordoosten. We spannen een laken aan die kant en zitten lekker in de luwte in de zon. Ik lees een al wat oudere studie over Al Qaida, "The secret history of Al Qaida" van de omstreden moslim/journalist Abdel Bari Atwam uit 2006 (Abacus) Het boek geeft na een wat slordig begin toch veel informatie over de wortels van de beweging en zijn leider Osama Bin Laden in het religieus-autocratisch bestuurde Saoedie-Arabië. En over wat het nastreeft: de restauratie van het kalifaat uit de beginjaren van de Islam, de Gouden Eeuw in de zuivere vorm van de eerste generaties na de Profeet. Toen de Islam nog een eenheid was met - als het ware - één kerkleider zoals de Katholieken de paus van Rome hebben. De Kalief van de Oemma. De wereldgemeenschap der moslins, waar ooit de sultan van het Ottomaanse Rijk de kalief van was. Wat een onvergeeflijke dwaasheid eigenlijk! De ideologie van Al Qaida is een vreemde mix van socialisme, fundamentalisme en onverzoenlijke haat. Atwam heeft Osama in 1996 overigens persoonlijk geïnterviewd. Hij is overigens zelf afkomstig uit Gaza (1950) en kan soms behoorlijk opgewonden reageren. Zo zou zij hij in 2007 op de Libanese televisie gezegd hebben: "If the Iranian missiles strike Israel, by Allah, I will go to Trafalqar Square and dance with delight" Ik weet niet of hij die uitspraak ooit introk. Zoiets kun je niet zeggen als je vrede in het Midden Oosten nastreeft, wat hij beweert te doen.

Alweer avond. In en rond Gaza is het verder rustig gebleven. In Libië wordt gevochten. Gaddafi geeft het niet op. Tijdens een telefonisch interview vanmiddag op de staats-TV beschuldigde hij Al Qaida ervan achter de opstand te zitten. Dat is zeker niet het geval. De demonstranten eisen demokratie, mensenrechten en persvrijheid en zeker geen islamitische staat. Het oosten van het land is nu grotendeels in handen van de opposanten, in Tripoli en het westen lijkt het regime zich vooralsnog te handhaven. Het zou de prelude op een burgeroorlog kunnen zijn, als de leider niet gauw ten val komt.

Christine van Gymnos-Nixe komt nog wat materiaal over Hurghada en de Rode Zee brengen. En een Egyptische dongel met een SIM-kaartje voor mobiel internet. Dat is aardig. Hun schip ligt weer te water, verderop aan onze steiger. Morgenochtend vliegen ze naar Zürich. Vandaag ging mijn kleinzoontje Thijs Thomas (10 maanden) in Amsterdam onder het mes. Een grote moedervlek van circa 7 centimeter doorsnede moest van zijn achterhoofdje verwijderd worden. Ik bel Floor: alles goed verlopen, hij zat alweer aan de knakworstjes met patat. Ach, heeft-ie verdiend. Terug naar boven  

Het etiket van onze favoriete rode wijn. De Cabernet Sauvignon 2009 uit de Golan Heights Winery

Vrijdag 25-02-2011

Omdat het vandaag vrijdag is en als iedere week zich aan het eind van de middag (evenals morgenmiddag) in het Lingedorpje Heukelum een klein en meestal aanstekelijk vrolijk gezelschap zich verzamelt om wijn te proeven in Wijnhuis Heukelum van mijn vriend Inge Hogerdijk, om die reden dus, vandaag iets over de wijn die hier in Israël onze favoriete rode wijn is geworden: de 2009 Golan Cabernet Sauvignon van de Golan Heights Winery (zie etiket hierboven). "Bright berry and cherry notes with hints of herb and spice, all rounded out with aromatic vanilla and oak", zeggen ze er zelf van. Dat klopt wel, vinden wij. De wijn wordt zes maaanden bewaard in kleine vaten van Amerikaans eiken. Wil je hem eens proeven? Hij zou in Nederland geïmporteerd worden door Intercaves b.v. in Harderwijk (maar op die site vind ik hem niet).

Het waait Bf 5 uit het zuidwesten vanmorgen. Een kille wind die van opzij de kuip in waait. Niet lekker om buiten te zitten. Haifa Radio geeft een stormwaarschuwing op de Navtex voor het zeegebied SE Crete. Bij Kreta zit een depressiekern met de bijbehorende regen en wind. Ver genoeg weg om het hier tot alleen tot die koude wind beperkt te houden. De kern blijft bij Kreta wat rondtollen maar lijkt niet onze kant op te komen.

In Libië probeert het regime van Gaddafi met alle middelen aan de macht te blijven. Na alle geweld van de afgelopen dagen bieden ze het volk nu geld aan: de staatstelevisie beweert dat elk gezin 500 Libische dinars gaat krijgen, dat is een kleine 300 euro. De salarissen van overheidspersoneel zouden met 150% verhoogd worden. Ik kan me niet voorstellen dat de Libiërs daar nu nog intrappen. Hier en daar op het web circuleren berichten dat Gaddafi zou zijn doodgeschoten. Of zichzelf van het leven heeft beroofd. De Libische oud-minister van Justitie Mustapha Abdeljalil, onlangs afgetreden, denkt dat Gaddafi dat inderdaad zal doen. "He is going to go like Hitler, he is going to commit suicide,"", zei hij in een interview met de Zweedse krant Expressen.

Het is een saaie dag. Niet lekker om erop uit te gaan. Ik lees, volg het nieuws in Libië, verveel me en klooi wat met het gezelschapspel LinkedIn en met de opmaak van de website. In de blauwe marges links en rechts kun je tegenwoordig ook een eigen - repeterende - afbeelding plaatsen. Ik heb het geprobeerd en misschien is het enkele bezoekers opgevallen. Het werd een nogal druk geheel dus vooralsnog laat ik het bij het oude. Een keer beter over nadenken en wat experimenteren. Verder probeer ik de weblog-module "Bloggum" die mijn provider Maakum tegenwoordig ook biedt. Drie keer zo duur maar lezers kunnen dan wel onder ieder blog reacties plaatsen. Dat kan nu alleen in het Gastenboek. Misschien wel interactiever, maar het lijkt me onrustig, zowel qua beeld als qua werk voor mezelf, want je moet zelf iedere reactie eerst goedkeuren voordat-ie geplaatst wordt (reacties in het Gastenboek worden wel meteen geplaatst). Als we een slechte internet-verbinding hebben gaat het ook veel tijd kosten.

Het is donker geworden. Op veel plaatsen in de Arabische wereld is het onrustig. Er worden betogingen gemeld uit Yemen, Jordanië, Bahrein, Irak (met dodelijke slachtoffers), Egypte en nu ook uit Mauretanië. En Libië natuurlijk. Troepen die loyaal aan Gaddafi zijn schieten met scherp op menigten die na het vrijdag-gebed de straten instromen. Er vielen opnieuw doden terwijl 50.000 betogers vanuit Tajura, een voorstad van Tripoli, optrekken naar het centrum van de hoofdstad. Daar zou Gaddafi een paar minuten geleden begonnen zijn aan een toespraak op het Groene Plein: "Ik ben tussen het volk omdat het volk van mij houdt. Bereid je voor om Libië te verdedigen" Na een paar minuten was hij alweer weg. Om acht uur zien we het zelf op de Israëlische TV. Terug naar boven 

De drie condensators van de dieselgenerator (rechtsboven nr. 3, zit ingepakt) De middelste heb ik er vandaag bij gezet.

Zaterdag 26-02-2011

In het Gastenboek merkt lezer Wim van Heel op dat voorzover hij weet, wijn van de Golan-hoogten niet in Nederland geïmporteerd mag worden. Ik wilde hem in het Gastenboek antwoorden, maar mijn bericht kwam niet door het spamfilter van Maakum. Merkwaardig. Het kwam door de URL's in mijn bericht, de website-adressen van onder andere de Golan Winery, de importeur Le Connaisseur in Rijswijk en de Databank Wijnimport. Toen ik die URL's wegliet, kon ik het bericht wel plaatsen, zie hier. Eigenlijk jammer dat je geen links kan maken in dat Gastenboek.

Vannacht en vandaag een stevige zuidwestenwind. Er ligt een trog over het oostelijk bekken van de Middellandse Zee maar het lagedrukgebied trekt langzaam weg over Anatolië. We mesten een paar bergruimtes onder de kajuitvloer uit en vinden een zes jaar oude fles Berenburger (weggegooid) en twee zakken met koffiepadjes. Komt goed uit, want de padjes raakten juist op.

Vandaag opnieuw bezig met de dieselgenerator. Ik plaats de condensator terug die ik drie jaar geleden in het Portugese Lagos eruit gehaald heb. Waarom ook alweer? Het probleem was toen dat het geleverde voltage te hoog werd, bijna 250 Volt, waardoor de generator stopte. Een condensator dient ondermeer om spanningsschommelingen af te vlakken, zoals die ontstaan door veranderingen in de inductieve weerstand bij het draaien en stoppen met draaien van een wasmachine (van Fons geleerd) Als ik de zaak open heb gemaakt, blijkt dat er nog twee condensatoren in de generator zitten. Ik dacht destijds dat er nog maar één inzat, na verwijdering van de andere. De tweede zag ik toen over het hoofd, hij zat ingepakt onder de andere. Niet goed gekeken. Enfin, na terugplaatsing zitten er dus nu drie in (foto hierboven). De grote vraag is of de wasmachine nu wel goed zal draaien. Maar eerst schakel ik alle andere 230 Volt-gebruikers uit en voor alle zekerheid ook de walstroom. Het resultaat is beter dan de vorige keer. Bij een wasprogramma van een halfuur op 50 graden ligt de geleverde spanning tussen 214 Volt (trommel gaat draaien) en 230 Volt (trommel stopt), terwijl de frequentie keurig vlakbij 50 Hz blijft. De maximaal geleverde stroom is 9,1 Amps, dat is een belasting van 63%. Alleen is de gevoeligheid voor een goede verdeling van de was in de trommel veel groter dan bij walstroom. Is die niet goed, dan komt de trommel niet rond. Centrifugeren is ook moeizaam, niet hoger dan hooguit 600 RPM (van de wasmachinetrommel, dus). Tja, niet ideaal dus, maar toch beter dan het was. De trommel was vandaag halfvol was. Het is denkbaar dat het beter gaat als de trommel helemaal vol is. Betere verdeling. Dat proberen we nog wel uit. Is dit nu allemaal erg belangrijk? Nee, tot dusver niet, we troffen vrijwel overal walstroom en wekenlang ankeren deden we niet. Maar dat kan veranderen. Het lijkt me heerlijk om ergens een tijdlang helemaal van de wereld afgezonderd te zijn. Dat kan gemakkelijk in de Rode Zee in een van die talrijke mooie marsa´s.

De hele middag waait het stevig door. Ik experimenteer weer met de mogelijkheden om de lichtblauwe marges van  de website eens te vervangen. Tenslotte bevredigt een marge met een oude kaart van Europa en de Middellandse Zee uit het begin van de 16e eeuw, gemaakt door de Ottomaanse admiraal en briljante kaartenmaker Piri Reis me redelijk. De mogelijkheden zijn uiteraard legio. Voorlopig houd ik deze even. Het gebied dat we tot dusver doorkruisten. Eventueel commentaar is welkom.

Om een uur of één horen we weer detonaties uit de richting van Gaza. Later komt het nieuws: "The IDF Spokesman unit on Saturday confirmed that IAF aircraft attacked two terrorist activity targets in the south of the Gaza Strip", bericht de Jeruzalem Post. Het was een reactie op een paar Qassam-raketten die eerder waren afgevuurd op de westelijke Negev. In Gaza vielen een viertal lichtgewonden waaronder een baby, in Israël waren geen slachtoffers. Toch lijkt de situatie niet te ontvlammen. De raketaanvallen komen niet van Hamas, de fundamentalistische partij die Gaza regeert. Die blijft zich terughoudend opstellen, waarschijnlijk om eerst de verdere ontwikkelingen in Egypte af te wachten, die misschien gunstig kunnen zijn voor hen.
Gemengde berichten uit Libië. Het lijkt alsof de machtsbasis van Gaddafi afbrokkelt en hij alleen nog de contrôle over de hoofdstad Tripoli heeft. Daar is hij bezig zijn aanhangers te bewapenen, meldt de NOS-nieuwssite.

Eind van de middag komt Ine van de Anégada ons een reisgids over Egypte brengen. Dat is aardig. Ze vliegen vannacht naar Holland voor een bezoek van drie weken.   Terug naar boven

Afvuren van Qassam-raket door Palestijnse militanten (foto uit Haäretz)

Zondag 27-02-2011

Vanmorgen vuurden Palestijnse militanten weer een Qassem-raket af. Hij kwam opnieuw in de westelijke Negev terecht zonder schade aan te richten. Een koelbloedig iemand wist er een foto van te maken (zie hierboven).

Vandaag opnieuw protesten en betogingen in de hele Arabische wereld. Ook in Oman vielen doden. Het is een merkwaardig fenomeen, deze golf van opstanden en omwentelingen in de Arabische moslimwereld. Het geeft een vreemd, unheimisch gevoel om tegelijkertijd in het boek van Abdel Bari Atwan, "The Secret History of Al Qaida" (Abacus, 2006) het militair-strategisch plan van Al Qaida te lezen. Dat document dateert uit maart 2005 en behelst Al Qaida's strategie tot het jaar 2020. Het is geschreven door Mohammed Ibrahim Makkawi, de belangrijkste militaire strateeg van Al Qaida, ook bekend onder de naam Saif Al-Adel. Dat plan bestaat uit vijf fasen:

1. De USA zover zien te krijgen om moslimlanden binnen te vallen. Na de aanslagen van 11 september 2001 op de de Twin Towers en het Pentagon viel Amerika inderdaad Afghanistan en Irak binnen.

2. De "oemma", de moslimwereld, wakker te schudden door die invallen. Het bloedige verzet in Afghanistan en Irak, waar ook veel strijders uit andere moslimlanden aan deelnemen, laat zien dat dat vergaand gelukt is.

3. In de moslimwereld de USA in een uitputtingsoorlog betrekken. De terugtrekking van de Amerikaanse troepen wordt steeds weer uitgesteld.

4. Een mondiaal Islamitisch verzetsnetwerk opbouwen, dat overal kan toeslaan.

5. De USA kan de verschillende oorlogen in de moslimwereld niet meer volhouden.

Wie dat allemaal vergezocht vindt, zegt Bari Atwan, moet maar eens aan de val van de Sovjet-Unie denken. Die hield de KoudenOorlog niet vol. "Na de ineenstorting van de USA wil Al Qaida volgens bronnen simelweg gehate Arabische regimes omverwerpen en het kalifaat weer in ere herstellen. Een laatste, beslissende militaire strijd tussen een machtig islamitisch leger en 'de ongelovigen', waar Bin Laden vaak aan refereert, moet resulteren in de overwinning en de wereldheerschappij van het kalifaat"

Als je de huidige golf van revoltes in de Arabische wereld ziet dan denk je onwillekeurig dat dit masterplan inderdaad gevolgd wordt. Maar eerlijk gezegd heb ik tot dusver in al de revoltes niets gemerkt van deelname - laat staan sturing - door Al Qaida (ook al beweerd Gaddafi dat steeds). Het gaat steeds vooral om demokratie, mensenrechten, een beter leven, een einde aan corruptie en om vrijheid. Westerse waarden, kortom.

Vanmiddag gaat de westenwind eindelijk liggen. Er is bericht van Fons: hij adviseert om de generator, nu met drie condensatoren, ook te laten draaien met capacitieve belasting. Met name de oplader van de service-accu's, want dat gaf drie jaar geleden die (te) hoge voltages. Dat was toen de aanleiding om er een condensator uit te halen. Een logische suggestie, zullen we dezer dagen doen. Om drie uur horen we weer ontploffingen uit de richting van Gaza. Geen luchtalarm. Het kunnen goed Israëlische jachtvliegtuigen zijn geweest, die boven Gaza acties uitvoeren. Of door de geluidsbarrierre breken. Een uur later haal ik in de stad een huurauto voor drie dagen. Nu het weer opknapt willen we nog een paar trips in Israël maken. We eten vroeg, vanavond gaan we immers uit. Naar een ballet-uitvoering in het Cultureel Centrum van Ashkelon, mijn Valentijn-cadeautje voor Ans. Terug naar boven

Affiche voor het ballet "Mana" van de Vertigo Dance Company uit Jeruzalem

Maandag 28-02-2011

Samen gisteravond naar een uitvoering van modern ballet in het Cultureel Centrum van Ashkelon. Het ballet heet "Mana" van de Israëlische choreografe Nora Wertheim en het wordt uitgevoerd door de Vertigo Dance Company uit Jeruzalem. We vinden het práchtig! Hartveroverend en zó mooi. Kijk vooral het YouTube-filmpje hierboven voor een impressie. Niet eens een beste impressie, het is in werkelijkheid véél mooier dan op dat filmpje. (Update 10-10-2011: Helaas blijkt dat het filmpje niet meer op YouTube staat. Daarom ervoor in de plaats het affiche van de voorstelling). We hebben een prima plek, in het midden van rij drie voor het toneel met niemand voor ons. De zaal is vol jongeren en dikke Russische vrouwen. Aanvankelijk wat rumoerig, de kinderen joelen en de Russische vrouwen kletsen Russisch, maar al snel wordt iedereen gegrepen door de magie van dans en muziek. Het is muisstil in de zaal, een uur lang. Hoe lang is het geleden dat we samen in een theaterzaal zaten? Anderhalf jaar terug, schatten we, in de opera van Odessa. Waarover het ballet gaat is niet eens zo belangrijk. Voorzover ik - op eigen gezag, er is geen programmaboekje - kan nagaan betekent "mana" manna, het voedsel dat God aan het volk Israël gaf toen Mozes het door de woestijn Sinaï leidde op weg naar Het Beloofde Land. Maar ik kan het ook fout hebben en het staat in elk geval niet het genieten van deze prachtige, ritmische dansuitvoering in de weg. Daar komt nog bij dat één van de mannelijke vijf dansers - daarnaast zijn er drie vrouwen - spekend op mijn oudste zoon Rommert lijkt. Na afloop drinken we een glas wijn in de foyer. Veel bezoekers blijven er niet achter (foto hier). Maar wat een avond!

Vandaag gaan we naar Bethlehem. Met een temperatuur van 21° is het er een goed dag voor. Voor tienen zitten we in de auto, op weg naar Jeruzalem. We verlaten de kustvlakte. Hoe hoger we in de bergen komen, hoe kouder en bewolkter het wordt. Jeruzalem is een chaotische, onoverzichtelijke stad. We proberen dwars door de stad aan atutoweg nummer 60 vast te houden, die langs Bethlehem moet voeren. Dat lukt, we komen bij de omstreden scheidingsmuur - een 8 meter hoge betonnen wal - die Israël bouwde om de Palestijnen buiten te houden. Niet zonder succes want sedertdien vonden er geen zelfmoordaanslagen meer in Israël plaats. Verderop zien we een zwaarbewaakte doorgangspost. Kunnen we daar met onze huurauto met een Israëlische kentekenplaat wel door? Op het trottoir loopt een Israëlische soldaat, die bevestigt dat we door kunnen rijden. Inderdaad, de militairen kijken naar de foto´s in onze paspoorten en wuiven ons door. We rijden de West Bank binnen en vrijwel meteen zijn we in Bethlehem. Een andere wereld, druk en dichtbevolkt en uiterst bedrijvig. Veel mannen op straat met van die geblokte hoofdsjaals - de keffiyeh - zoals Yasser Arafat die altijd droeg. Vrouwen met hoofdoeken en lange jassen, aan de voorkant van boven tot beneden dichtgeknoopt met kleine knoopjes - zoals we het in Nederlandse steden ook vaak zien. En opvallend veel jongetjes en jongeren. We parkeren onze auto in het centrum in een straat vlakbij Manger Square, het "Kribbe Plein" zou je in onze taal moeten zeggen maar dat klinkt raar. Het is het plein waar drommen pelgrims van alle christelijke denominaties en kerken zich met Kerstmis verzamelen om bij een grote, verlichte kerstboom massaal kerstliederen te zingen. Het is nu erg rustig (foto hier). Aan dit plein liggen ondermeer de Moskee van Kalief Omar, het Palestijnse Vredescentrum en de Geboortekerk, de plaats waar Jezus Christus geboren zou zijn. Maar eerst lopen we het Arabische centrum binnen, de steile straatjes vol leven en negotie, op zoek naar een kop koffie. We belanden in de nauwe stegen van een drukke souq met stalletjes groente, fruit, vlees en kip, kappers, enzovoorts. Een priester van een moeilijk thuis te brengen geloofsrichting - of is het een orthodoxe monnik? - kijkt verbaasd of afkeurend naar Ans (2 foto´s hier). Op een loggia boven de van mensen krioelende marktsteegjes vinden we een lokaaltje waar een vriendelijke, bebaarde man ons geurige, lekker sterke koffie serveert.

Een halfuur later staan we voor de Geboortekerk. Een verbazend klein poortje is de toegang, de Deur van de Nederigheid (foto hier). Merkwaardig. Ik vermoed dat eerder een goede verdedigbaarheid de bouwer (in de 6e eeuw) van deze kerk, de Oost-Romeinse Keizer Justinianus I, voor ogen stond. Hij was overigens niet de eerste die hier bouwde. In voor-christelijke tijden was hier een heidens heiligdom voor de Phoenicische god Adonis en de vroegste Geboorte-basiliek werd gebouwd door de eerste tot het christelijk geloof bekeerde Romeinse Keizer Constantinus (of eigenlijk door zijn moeder Helena Augusta) in 326 AD. Maar de kerk is mooi, niet groot maar je ervaart zijn ouderdom in de stille ruimte waar het gefilterd zonlicht figuren tovert op de versleten, marmeren vloeren en glans wekt in het goud en zilver van kroonluchters en gewijde versieringen (2 foto´s hier). Kroonluchters die geschonken werden door ik weet niet welke tsaar van het oude Rusland. Hier is in al die eeuwen weinig veranderd, zou je zeggen.

Maar op het schilderij hierboven uit 1833 van een onbekende Russische schilder, herken ik toch weinig van de huidige kerk. De kroonluchters van zijn latere vorst waren er nog niet. Zou het wel dezelfde kerk zijn?En dan de ikonen! Moeilijk zichtbaar in het halfduister maar oeroud. Ze tonen het geboorteverhaal op kinderlijk eenvoudige wijze weergegeven, met een God de Vader in de hemel die onder het gezang van een engelenschaar zijn zoon langs een lichtstraal naar de aarde zendt, waar "herders in den velde" een ster in zagen en "een nieuw lied" hoorden, enzovoorts. Het staat allemaal op die ikonen. Helaas te donker en te veraf om te fotograferen, misschien moet dat ook niet, maar van al die schoonheid zou je haast gelovig willen worden - maar dat lukt mij toch niet. In deze kerk wisselen de diensten zich af, ieder uur komt er een andere kerk een korte dienst houden, de Katholieken, de Orthodoxen, de Armeniërs. Tussendoor kunnen bezoekers door - alweer -  een kleine toegang gebukt naar de Geboortegrot. Hier staat wel een rij bezoekers voor, niet te lang, dus we schuifelen in een kwartier naar de ingang (foto hier, genomen door de Israëlische gids van een groepje Amerikanen achter ons).

Ja, en dan die grot waar Christus zou zijn geboren, omdat voor hen - Jozef en Maria - geen plaats was in de herberg (foto hier). Je ziet er een plek, aangegeven door een zilveren ster, waar de (onbevlekte!) bevalling plaatsvond. Ik buk me en voel met mijn vingers in het gat midden in de ster (foto hier). Een dokter kan dat niet laten. Anderen ook niet. Niks te voelen uiteraard. Aan de overzijde in de grot is de nis waar het kribje met de pasgeborene zou hebben gestaan (foto hier). Het is alsof wijlen mijn moeder achter me staat en zegt, zoals ze gewoon was: "Allemaal Roomse poespas" Waaraan ontleent de kerk eigenlijk de stelling dat Jezus exact hier werd geboren? Allereerst natuurlijk aan het Nieuwe Testament, maar dat is niet precies. Nee, het gaat om de "Dialogus cum Tryphone" van de apologeet Justinus de Martelaar die leefde van AD 100 - 165. Hij zegt dat de Heilige Familie onderdak vond in een grot buiten Bethlehem. Tja, ik weet natuurlijk hoeveel grotten er hier in de buurt zijn. Verder is er Origenes de Griek (of van Alexandria), een verdediger van het vroege Christendom uit de 3e eeuw AD. Hij zegt in zijn boek "Contra Celsum" uit AD 248, geschreven tegen de Platonist Celsus (nooit van gehoord) dat inwoners van Bethlehem de grot aanwezen en dat christenen er alsmaar kwamen bidden. Zwak bewijs. Celsus moest overigens helemaal niks van het christendom hebben en deed zijn best om het in zijn boeken onderuit te halen.

We bezoeken nog de St. Catharina Kerk, een gemoderniseerde Katholieke Kerk met twee orgels tegenover elkaar, die deel uitmaakt van het complex. Van daar af leidt een smalle trap naar een ander deel van de Geboortegrot, ervan afgescheiden door een gemetselde muur. Hier zijn diverse kapellen en grafkelders in de rotsen uitgehouwen. Onder andere een voor de `Onnozele kinderen`, de zogeheten slachtoffers van de kindermoord door de Joodse Koning Herodes (foto hier). Een massamoord die mogelijk nooit heeft plaats gehad. Buiten de kerk komen we op een bevallige binnenhof met sinaasappelbomen, omzoomd door een Gothische galerij. Er staat een beeld van Sint Hiëronymus (foto hier). Hij zou hier vanaf 368 AD de Vulgata hebben geschreven, de eerste complete vertaling van de Bijbel in het Latijn die officieel erkend werd door de paus in Rome. 

Terug op het Kribbe Plein vinden we een restaurantje - ik geloof dat het Al-Alama heette - in een straatje naar boven. Falafel (zij), Shis Kebab (hij) en schaaltjes met humus in olie en andere lekkernijen, en thee met munt. We vinden de Palestijnen die we ontmoeten aardig, niet opdringerig zoals we dat in andere landen in de Oriënt gewoon waren. Dan zoeken we de auto op en we willen naar Hebron rijden. En onderweg Herodion aandoen. Herodion was een van de vestingen van de Romeinse satraap en bouwheer Herodes, alreeds genoemd. We kwamen hem eerder tegen in Caesarea en nog eerder in Massada bij de Dode Zee. We vinden de plek bij een rotonde die gedomineerd wordt door een niet in gebruik zijnd road block. Het is een tafelberg van 758 meter boven zee, die hoog boven het landschap uitrijst (foto hier). We rijden ernaartoe maar de site is helaas al dicht. Maar wát een plek! Ongenaakbaar en vanaf hier overzie je heel Judea. Verder richting Hebron door lieflijke valleien met bloeiende amandelbomen (foto hier). Uiteindelijk lopen we vast op een weg die je met een auto uit Israël niet in mag (foto hier). Die weg geeft toegang tot gebieden die volledig onder de Palestijnse Autoriteit vallen. We kunnen nog wel linksaf, een berg op. Daar vinden we een van de tientallen illegale Israëlische nederzettingen op de West Bank, Pnei Kedem, een schamel aandoende groep sta-caravans bijna op de top van een 900 meter hoge berg. Een groot geel hek sluit de toegangsweg af. Hier wonen mensen die onvermijdelijk ooit weg moeten als er een vredesregeling komt (foto hier). We keren om en vinden na een paar kilometer de zijweg die we gemist hadden en die naar weg nr. 60 voert, de weg naar Hebron. Maar Hebron mogen we met een auto met Israëlisch kenteken ook niet in. Begrijpelijk want in het centrum van de stad is een zeer omstreden vestiging van 600 orthodoxe Joden. Dat maakt de verhoudingen met de Palestijnse bevolking zeer gespannen. Volgens de Lonely Planet zijn er voor de bescherming van iedere individuele Joodse kolonist 7 x 24 uur vier soldaten van de IDF nodig. Is natuurlijk ook niet vol te houden. Voor de onvermijdelijke vredesregeling zullen de kolonisten moeten wijken. Maar Benny, de Israëlische premier, maakt geen haast. Hij was een beetje verveeld door het zoveelste vredesinitiatief, las ik dezer dagen ergens. Zijn beleid bestaat uit pappen, nathouden en uitstellen.

We dalen uit de bergen van Hebron af naar de kustvlakte. Even na Tarqumiya is de doorlaatpost. We moeten uitstappen. De portieren, de motorklep en de kofferbak moeten open. Terwijl onze paspoorten nauwkeurig bekeken, worden moeten we dezelfde routine door al bij een veiligheidscontrôle op luchthavens. Dan mogen we gaan zitten op een bank in een afgeschut terras buiten het kantoor, bewaakt door militairen met UZI´s en zien vandaar hoe een soldaat een hond overal aan onze huurauto laat ruiken. Die honden zijn getraind om explosieven op te sporen, heb ik wel eens gelezen. Enfin, alles is in orde en we mogen verder. Na een dik halfuur zijn we in Ashkelon, doen wat boodschappen in de grote supermarkt bij het treinstation en arriveren nog net voor donker aan boord. Natuurlijk kijk ik eerst of Gaddafi al is gevallen, maar nee, hij lijkt zich te verschansen met zijn elite-troepen in de hoofdstad Tripoli. Terug naar boven

De haven van de oude Arabische stad Akko

Dinsdag 01-03-2011

Al een hele tijd lang zou ik graag een keer naar Akko gaan, de oude Arabische stad ver in het noorden aan de kust in Israël. Vandaag komt het ervan. "Don´t make Akko the first place you visit in Israël", waarschuwt de Lonely Planet. "After visiting this wonderfully preserved city of strone all the historic settlements scattered across Israël will appear rather ho-hum" Dat is ietwat overdreven maar ik begrijp wel wat ze bedoelen. Akko is schilderachtig, oud en wonderschoon. Het ligt op een kleine 200 kilometer van Ashkelon. Om files te vermijden nemen we de Yitzhak Rabin Highway, snelweg nr. 6. Een tolweg die vanaf de Negev van zuid naar noord, naar de groene heuvels van Galilea leidt en behoorlijk afstand van de metropool Tel Aviv blijft. Hier en daar loopt hij direct langs de West Bank, onder meer bij de Palestijnse stad Tulkarem, gescheiden van dat ongelukkige gebied door de acht meter hoge scheidingsmuur - zo gecamoufleerd met een begroeide glooiing dat het op een geluidswal lijkt zoals we die langs onze eigen snelwegen in Holland kennen. Maar bovenop zie je toch de rollen prikkeldraad en de lijnen die onder stroom staan en bij iedere poging tot passage onmiddelijk ergens alarmbellen doen rinkelen. De rit naar het noorden kost ons 2,5 uur inclusief een pauze voor koffie en croissants in een druk wegrestaurant. Het Carmelgebergte bij Haifa, waar nog een aantal maanden geleden enorme bosbranden woedden, laten we links liggen.

Ach, Akko! Wat is het mooi, een oase van rust en gemoedelijkheid. Duidelijk niet het toeristenseizoen. We parkeren de auto aan de zeekant, binnen de hoge stadswallen waar de branding al zoveel eeuwen onophoudelijk tegenaan slaat. Eerst bekijken we de kleine marina (foto hierboven) waar wat lokale jachten liggen en verder alleen vissersboten. Geen plek voor bezoekende yachties. Helaas, het is de enige haven aan deze hele kust, inclusief die in Libanon en Syrië, waar nog de Mediterrane landerigheid en knusheid bewaard is gebleven. In het oude centrum is 95% van de bevolking Arabisch, misschien bij elkaar 10.000 Arabische Israëliers. Vissersvletjes brengen verse vis aan wal voor de drie of vier restaurants langs de kade. Een vijftal zilverreigers wacht aandachtig af of er iets voor hen over schiet (foto hier, goed kijken). Ze worden niet teleurgesteld. Dit is weer een van die UNESCO World Heritage sites, maar niettemin is er weinig restauratie-werk gedaan. Aan de haven ligt de verwaarloosde Khan Al-Umdan met de sierlijke klokkentoren. De vensters zijn gapende gaten en het gebouw is afgesloten wegens instortingsgevaar. Ooit diende het als herberg, als karavanserai, voor de karavanen die graan uit het binnenland naar de haven brachten. De naam betekent "Herberg van de Pilaren" omdat men bij de bouw in 1785 pilaren gebruikte uit de ruïnes van het Herodische Caesarea. In Romeinse tijd de beste haven aan deze kust en sedertdien vervallen. We waren er een week of wat terug.

Een middag lang slenteren we door het labyrinth van nauwe steegjes en pleintjes en onverwachte doorkijkjes (2 foto´s hier). Een stad voor verliefde stellen zoals wij en een typische Arabische stad, waar alles over, onder en in elkaar is gebouwd. De souq is verrassend schoon en de handelaren dringen zich niet op. Een vishandelaar heeft zijn verse waar werkelijk kunstig uitgestald (foto hier). We lopen door een tunnel die de Tempelridders ooit bouwden om van de binnenstad naar de haven te kunnen komen. De tunnel werd door een toeval (afvoer van wasmachine verstopt) in 1994 ontdekt (foto hier). We passeren een haveloze binnenplaats waar twee (!) hanen en een groep kippen rondscharrelen en waar prachtige Arabische paarden staan (foto hier). We bezoeken de Al Jazzar Moskee, gebouwd in 1781 door de Ottomaans-Turkse heersers. Een mooie binnentuin en een serene moskee waar we respectvol afstand houden omdat er gebeden wordt (2 foto´s hier). Precieser, deze moskee werd gebouwd door Jezzar Pasha de Slager, de lokale heerser - van geboorte Albanees of Bosniër - die godbetert Napoleon Bonaparte zélf voor deze eeuwenoude muren wist te verslaan in de Slag van Akko in 1799. Het was bij lange niet de eerste slag om deze stad. In 1291 viel de stad, toen een bolwerk van de kruisridders, na een beleg van twee maanden door Mamelukse strijders (dit keer niet de vermaledijde sultan Baibars). De Verovering van Akko, de stad die al honderd jaar in handen van de Franse kruisridders was, is een dramatisch verhaal dat ik hier niet zal vertellen. Het leidde tot het definitieve ineenzakken van de kruisvaardersstaten in het Heilige Land. Het beleg werd beeldend weergegeven op het schilderij van de (mij uiterst onbekende) schilder D. Papety (1815 - 1849) en hangt in het kasteel van Versailles (zie hierboven). Te denken dat we overdiezelfde wallen en transen lopen waar de Franse Hospitaalridder Guillaume de Clermont zijn enorme knots hief om hem op de nekken van de aanstormende moslims te laten vallen. Een voor ons bijzonder element is dat ook de Hospitaalridders hier verslagen werden, de orde van kruisridders die daarna uitweken naar Rhodos totdat de Ottomaanse sultans ze ook daar verjoegen en die uiteindelijk terecht kwamen op Malta. Malta waar ze na een lang beleg de Ottomaanse aanvallers eindelijk wisten te weerstaan. Malta dat wél door Napoleon Bonaparte werd ingenomen door een lage list en tenslotte Malta waar we twee jaar geleden overwinterden. We keren terug naar de haven en lunchen laat en lang in het restaurant "Ezra & His Sons" Gegrillde bourrie. Welke vis is dat? Ezra weet het niet te zeggen maar de vis is mager en smaakt goddelijk. We zitten er nog lang en dromen weg aan de oude haven. Jongetjes proberen met een net een hele oude, lepe vis te vangen. Vergeefs, hij is ze steeds te slim af. Niet voor niets zo oud geworden. We hebben geen zin om weg te gaan. Maar ja, we moeten terug. Tegen zes uur arriveren in marina Ashkelon. De zon gaat goudgerand onder. Morgen een mooie dag. Terug naar boven

De marina van Ashdod. Links aan de rand van de foto is het café-restaurant

Woensdag 02-03-2011

Zonnige dag, frisse wind. Uit nieuwsgierigheid rijden we vandaag naar het naburige Ashdod om er de lokale marina eens te bekijken. Ashdod is een moderne stad met veel flatgebouwen, brede boulevards en grote winkelcentra. De zesde stad van Israël, vanaf 1956 opgebouwd in het lege duinlandschap op vier kilometer ten noorden van het Arabische dorp Isdud. Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 was Isdud de meest noordelijke positie van het Egyptische leger. Tijdens de gevechten trokken de Egyptenaren zich terug, bang dat ze zouden worden ingesloten door de optrekkende Israëlische troepen. Een groot deel van de Palestijnse bevolking vluchtte met hen mee naar het zuiden, naar Gaza. Terwijl ernaast een metropool groeide verdween hun dorp in de loop der jaren onder het zand van de duinen.

De marina ligt op anderhalve kilometer van het centrum en is nog deels in aanbouw (foto hiernaast) De lay-out van de haven is goed, de havendammen bieden effectieve bescherming tegen stormen en swell kan niet zomaar binnenlopen. Er is één café-restaurant, we drinken er koffie. Maar het is er eerlijk gezegd nóg saaier dan in Ashkelon. Er is wél een redelijk voorziene winkel in watersportbenodigdheden. Daarvoor hoeven we dus niet meer helemaal naar Tel Aviv. Op de terugweg doen we nog wat boodschappen in de Russische super op het industrieterrein langs de snelweg, waar ze varkensvlees verkopen.

Middag in het zonnetje in de kuip, lekker lezen. Tussendoor - tussen de "serieuze"boeken (ahem) door - herlees ik een van de betere Grishams: "De Partner" uit 1977. om vier uur breng ik de huurauto terug. De medewerkers van het Eldan-verhuurkantoor zijn verrukt als ik mijn vouwfietsje uit de kofferbak haal en in drie grepen in elkaar zet. Net alsof ze zo'n fietsje nooit eerder zagen. Vijf minuten later suis ik ermee de boulevards van Ashkelon af op weg naar de haven beneden.

In Libië vechten legereenheden die trouw aan Gaddafi zijn met bewapende opposanten en overgelopen militairen om het bezit van enkele steden in het oosten, waar de meeste oliebronnen zijn. Het is niet helemaal duidelijk wie er aan de winnende hand is. Opnieuw zegt de dictator dat hij de strijd niet opgeeft en desnoods zal sterven in Libië. Hij heeft een merkwaardige verdediging: omdat in Libië het volk aan de macht is (en hij niet), kán hij niet eens aftreden. Gejuich en gezang in een zaal vol medestanders. Een potentieel bloedige burgeroorlog is een stap dichterbij gekomen en daarmee de kans voor allerlei troebele krachten om ervan te profiteren. Er zijn in Libië al diverse Afrikaanse huurlingen gesignaleerd, waaronder Toearegs uit het naburige Mali, die door Gaddafi zouden zijn ingehuurd en bewapend. De Paus - ander onderwerp - heeft een nieuw boek geschreven, dat over een paar dagen uitkomt, waarin hij betoogt dat de Joden niet schuldig zijn aan de dood van Jezus Christus. Dat is voorpagina nieuws in de Israëlische kranten. Het duurt een uur en dan brengt mijn brein de toepasselijke tekst zomaar opeens boven. In een ingeving, zonder bewust erover te denken, ooit, wel bijna vijftig jaar geleden op school uit mijn hoofd geleerd. De regels van Jacobus Revius bekendste gedicht:

"‘t En zijn de Joden niet, Heer Jesu, die U kruisten...

(...)

Ik ben ‘t, o Heer, ik ben ‘t die U dit heb gedaan"

Ans bereidt vanavond Tafelspitz met mierikswortelsaus (ik zal nog een keer pogen haar het eigen recept ervan te ontfutselen) en daarna gaan we lekker de uitslagen van de verkiezingen voor de Provinciale Staten in Holland volgen - voorzover de Internetverbinding dat toelaat. Terug naar boven

Donderdag 03-03-2011

Gisteravond lukte het niet om de uitslagen van de Provinciale Statenverkiezingen goed te volgen. De mobiele internetverbinding is niet snel genoeg. Enfin, vandaag wordt het duidelijk dat de kiezers opnieuw voor een patstelling hebben gezorgd. De kans is groot dat er daardoor geen slagvaardig beleid kan komen op tal van belangrijke onderwerpen, zoals verdere integratie in Europa, sanering van de financiële staatshuishouding (waaronder de hypotheekrente-aftrek), onderwijs, natuur & milieu, vergrijzing - alleen maar uitstel en halfbakken gestuntel. We gaan op België lijken. Een narrig, verwend, ontevreden en politiek bijziend electoraat, dat het nog nooit eerder zo goed had, stemt met de onderbuik en gaat over tot de orde van het consumeren van leuker dagelijks vermaak op de van reclame vergeven commerciële zenders. Iets anders. Vandaag is er het maandelijks overzicht er weer van de ontwikkeling van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer sinds 1979. Geen noemenswaardig verschil met vorige maand (zie hierboven).

Nieuws over Somalische piraten. Het was me ontgaan en het staat ook niet op Noonsite, dat er vorige week een Deens jacht werd gekaapt door Somalische piraten in de Indische Oceaan, 186 mijl uit de Somalische kust. Het jacht, een 43-voeter met de naam "ING" vertrok half februari van de Malediven naar de Rode Zee. Het gaat om een Deens gezin met kinderen van 13, 15 en 17 jaar. Ze konden nog een noodoproep doen, dat een Deens marineschip opving, de Esbjern Snare. Die zette koers naar de opgegeven positie maar vond er niets. Hier vind je meer informatie. Gisteren ontsnapte het jacht Capricorn met een Nederlandse schipper op de Indische Oceaan aan Somalische piraten, bericht NOS/Nieuws. Het jacht werd begeleid door een schip met partikuliere beveiligers. "Toen de Somalische piraten aan boord kwamen, sloten de kapitein en zijn Turkse passagier zich op in de machinekamer. De gewapende escorte heeft de piraten verjaagd. Daarbij is geschoten, maar niemand raakte gewond. De kapitein en passagier zijn ongedeerd uit de veilige ruimte gehaald". In andere berichten gaat het overigens om een Nederlands echtpaar. Een opvallende toename van piraterij die nu de hele noordelijke Indische Oceaan lijkt te beslaan. Volgens Noonsite wachten er nog zo'n 100 jachten op een kans om de oversteek vanuit India of de Malediven te maken. Het is natuurlijk belachelijk dat piraten in staat zijn om een hele oceaan te gijzelen. Het staaft onze beslissing om daar niet heen te gaan en ons te beperken tot de noordelijke helft van de Rode Zee en daarna terug te keren naar de Med, richting Atlantische Oceaan. Overigens waarschuwt Noonsite jachten om geen havens in Eritrea aan te doen. De wereld wordt een stuk kleiner.

In Libië geen duidelijke ontwikkelen, behalve de gevangenneming van drie Nederlandse militairen tijdens een evacuatie-actie. Gaddafi accepteert vandaag een bemiddelingsvoorstel van een andere "demokraat", de Venezolaanse president Hugo Chavez. Hoewel de Arabische Liga interesse schijnt te tonen, kan ik me niet voorstellen dat de Libische oppositie zo stom is om erop in te gaan.

Wij genieten vandaag - een mooie zonnige dag - van het privilege te mogen luieren. Opperste verbazing aan het eind van de middag, nadat iemand me wijst op dit bericht in Tubantia: "Oud-neuroloog Jansen-Steur van het Medisch Spectrum Twente in Enschede is na alle commotie nog weer gewoon als medisch specialist in Duitsland aan het werk gegaan. Zeker een maand mogelijk langer" Dat was (is?) in het Mittelweser Krankenhaus in Nienburg. Ook RTV-Oost heeft het nieuws en vult aan dat hij zich in laat huren in Duitsland door een uitzendbureau voor medisch-specialisten. Hoe kan dat nou? Ik dacht dat hij niet eens meer dokter was, laat staan neuroloog. Morgen publiceert de krant een uitgebreid verslag. Terug naar boven

Vrijdag 04-03-2011

Gisteren fietste ik naar de book swap, de kast waar boaties hun uitgelezen boeken wisselen, om een flinke tas met boeken terug te brengen. In de meeste overwinterhavens is wel zo'n kast en je vindt er meestal thrillers, reisboeken en damesromans in verschillende talen, maar ook soms interessante titels. Terzijde staan twee dozen die ik er nog niet eerder zag. Even kijken. Ik graaf een hele oude John Wyndham op, een van mijn favoriete SF-auteurs (ondermeer het beroemde "The Day of the Triffids" uit 1951, dat ook verfilmd werd). De in drie delen uiteengevallen, beduimelde pocket zonder schutblad die ik vind is van eerder datum, "The Secret People", een minder bekend werk uit 1935 (zie hierboven) dat hij schreef onder het pseudoniem John Beynon. Gelukkig mist er geen bladzijde. Het is een goedgeschreven en spannend verhaal over een onbekend volk van bleke, onderaards levende pygmeeën in grottenstelsels in de Sahara, dat je in een keer uitleest.

Opnieuw een heerlijk, zonnige dag van nietsdoen en lezen. In Tubantia staat vandaag het verhaal over de ex-MST neuroloog - eigenlijk ex-neuroloog - Jansen Steur die in 2010 nog in een ziekenhuis bij Hannover heeft gewerkt (zie gisteren) Het is de Mittelweser Klinik Nienburg (100% eigendom van de commerciële ziekenhuisketen Rhoen Klinikum AG - de keten die door vrije-markt-adepten in ons land altijd als lichtend voorbeeld werd genoemd. Heeft de directie niet de antecedenten van "Ernst Jansen" (wijselijk liet hij "Steur" dit keer weg) nagetrokken? Nee, ze namen aan dat het uitzendbureau voor medisch-specialisten dat gedaan had. Nooit je verantwoordelijkheid zomaar uit handen geven! Het bureau heet het FAA FachArzt Agentur, gevestigd in Bielefeld. "Flexibel. Anerkannt. Attraktiv" en "Unsere Erfahrung - Ihr Vorteil" staat er op de gelikte website. Officieel commentaar op de affaire geven ze niet, maar een medewerker zou gezegd hebben dat de ex-neuroloog nog steeds bij hen staat ingeschreven maar momenteel nergens aan het werk is. In de Tweede Kamer klinken de verontwaardigde stemmen al weer op. Hoe kwam Ernst er in vredesnaam bij om tóch weer - nadat het schandaal losbrak en ook nadat hij nota bene zijn inschrijving als neuroloog en als dokter liet schrappen - in Duitsland te gaan werken? Om de financiën hoeft hij het niet te doen, hij krijgt immers een goed pensioen. Dan kan het alleen maar een zieke geest zijn, zou je zeggen. De Inspectie in Nederland wist nergens van, maar het zal me niet verbazen als blijkt dat Ernst zelfs zijn eigen advokaat niet heeft ingelicht.

Na zes uur gaat de zon onder. De sabbath begint. Voor morgen wordt ook mooi weer voorspeld. In Libië gaan de confrontaties tussen het regime en de opstandelingen door. Maar de oppositie is slecht georganiseerd. Ze ontbeert leiding en militaire kennis en ervaring. Daardoor werkt de tijd vooralsnog in het voordeel van Gadaffi. Ook demonstraties in Bahrein en Yemen; in beide landen steken echter ook de eeuwenoude tegenstellingen tussen shiïtische en soennitische moslims de kop op. In Egypte heeft het leger de gematigde hervormer Essam Sharaf tot nieuwe premier benoemd. Naar verluidt is hij geen voorstander van normalisatie van de betrekkingen met Israël. Op 19 maart zal er over aanpassing van de grondwet gestemd kunnen worden. De inhoud ervan is nog niet bekend. Terug naar boven

Poes poetst preekstoel (snel achter elkaar opzeggen)

Zaterdag 05-03-2011

In een poging om te vermijden dat we op deze derde zonnige dag in successie - net als de vorige dagen - alleen maar luieren, beginnen we na het ontbijt aan het poetsen van alle scepters en de preekstoel (foto hierboven). Dankbaar werk, schiet lekker op. Daarna mogen we weer luieren, vinden we. Nou ja, luieren, urenlang verdiep ik me in Martin Bojowald's "Voor de oerknal" (Ned. vert. 2009, Veen). Dat kun je geen luieren noemen.

Leuk is een hoofdstuk waarin wereldbeelden - kosmogonieën - worden vergeleken uit filosofie en religie door de eeuwen heen. Dat levert verrassende parallellen op. In beginsel zijn er drie soorten van:

1. Statische wereldbeelden: het universum kent geen begin en geen einde. Het is eeuwig. Voorbeelden: sommige pre-socratici zoals Parmenides, de Steady State Theorie.

2. Liniaire wereldbeelden: het universum heeft een begin en een einde (of blijft eeuwig doorbestaan). Dus de Oerknaltheorie. Voorbeelden: Christendom, Islam, de Oerknaltheorie.

3. Cyclische wereldbeelden: het universum begint, ontvouwt zich, krimpt weer in, eindigt en begint opnieuw.  Voorbeelden: het Oude Egypte, het Hindoeïsme, Friedrich Nietzsche, de Mythe van de Eeuwige Terugkeer, Luskwantumkosmologie.

Er zijn natuurlijk ook allerlei tussenvormen, maar dit zijn de hoofdvormen. Of de grondpatronen, zo je wilt. Het is net alsof onze manier van denken geen andere mogelijkheden dan deze drie toelaat. De luskwantumkosmologie van o.m. Martin Bojowald is dus de nieuwste loot aan deze drie stammen. Het geeft in elk geval de mogelijkheid om te spreken over wat er voor de oerknal-singulariteit was. Het is een razend ingewikkeld boek. Soms lees ik bladzijdenlang dapper door zonder er iets van te begrijpen, in de hoop dat ik verderop toch weer de draad kan oppikken. Hieronder een typisch voorbeeld (tekst en illustratie uit het boek). NB: het is een grafische voorstelling! Dus met een assenstelsel.

Afbeelding 34: Illustratie van een heelal dat in steeds groter wordende cycli begint, om tenslotte in een inflatiefase te exploderen. De verticale positie (grafische as - TZ) geeft in de bovenste helft de uitdijings- en in de onderste helft de samentrekkingssnelheid aan. De horizontale positie (grafische as - TZ) de grootte van het heelal. De hoogtelijnen geven de waarschijnlijkheid aan waarmee een toestand van gegeven veranderingssnelheid en grootte in de geschiedenis van het heelal voorkomt. Het beginpunt ligt in het midden van de omsloten krans, van waaruit de cycli van het heelal een buitenwaardse spiraal beschrijven. De uiteindelijke inflatie vertoont zich als de naar rechts uitstrekkende band. (blz. 247)

De beperktheid van ons denken zit hem ook in de ervaring van het raadsel van de richting van de tijd. De tijd "vloeit" volgens onze waarneming immers altijd maar in één en dezelfde richting, naar de toekomst en weg van het verleden. Op het microniveau van de elementaire deeltjesprocessen is dat niet altijd het geval. Maar wij nemen waar op macroniveau en wat we waarnemen, zegt Bojowald, zijn veranderingen van materie-configuraties, zoals de wijzers van een klok of veranderingen in de stand van de zon. We nemen altijd alleen maar materie waar, nooit de tijd zelf. Dat vind ik een hele diepe zin, waar je lang over moet nadenken. De tijd maakt onlosmakelijk deel uit van wat de fysici sinds Einstein de ruimtetijd noemen. "Onze primaire ervaring is die van beweging en wij verplaatsen ons niet in de ruimte of in de tijd, maar in de ruimtetijd" Het is zinloos om te spreken van een beweging in de ruimte, onafhankelijk van de tijd, of van een beweging in de tijd onafhankelijk van de ruimte. De factor die als het ware roet in het eten gooit is ons geheugen. Het geheugen is een ordenende factor in het minieme deeltje van het heelal waar wij ons bevinden. Het is een prachtig instrument waarmee we ons gebeurtenissen in ons verleden herinneren en waardoor we verwachten dat er een toekomst is. Onze psychologische waarneming van de tijd berust op "een in de evolutie verankerde conventie" Maar de ruimtetijd "werkt" niet persé zo. Volgens Bojowald is er een veel ouder probleem dan dat van de tijd, namelijk waarom er überhaupt beweging en verandering bestaan. Het duizelt me. Ik leg het boek weg. Alweer valt de avond, de sabbath eindigt, in het vallende duister lopen de boot-eigenaren en de vrijetijdsvissers met hun gezinnen de steigers af.

In Libië wordt bloedig gevochten om een van de steden in het westen, Zawiyah. Gaddafi weet zich langer te handhaven, vrees ik. Als de oppositie niet snel wint, dreigen er beroerde ontwikkelingen. Of hij slaat de opstand neer en vestigt in een volledig internationaal isolement een nóg hardere en meedogenlozer dictatuur dan het land al kende (het Noord-Korea-scenario), of er breekt een mogelijk langdurige burgeroorlog aan met langdurige instabiliteit en grote risico's om naburige staten erin mee te slepen (het Somalië-scenario)

Dichter bij huis (boot) Vorige maand was er een explosie bij El Arish in de gaspijplijn die vanuit de Sinaï-woestijn gas naar Israël voert. Sedertdien is de toevoer nog niet hervat. De tweede bron voor gas is hiernaast, even ten zuiden van onze marina in Ashkelon, waar het Thetys-consortium gas aan land brengt van het Mary-B gasveld in zee. Daar is door een computerstoring de gasterminal gesloten. "Israel Electric Corporation  - the country's biggest gas consumer - said they did not expect to cut power yet", bericht Haäretz. Morgen toch eens die generator weer proef laten draaien. Terug naar boven

Wegschrappen van de aangroei op de waterlijn. Complete hangende tuinen.

Zondag 06-03-2011

Voor het slapen gaan horen we gisteravond een aantal dreunen uit de richting van Gaza. Vanmorgen bericht Haäretz dat het om luchtacties van Israël ging. F16's hebben ondermeer een tunnel gebombardeerd die onder de noordelijke grens met Israël door liep: "The targets of the airstrike were a terror tunnel in the northern part of the Gaza Strip and two terror activity sites in the central strip. The IAF confirmed direct hits" de actie kwam nadat er twee Qassam-raketten uit Gaza in de westelijke Negev terecht kwamen. Aan beide kanten vielen geen slachtoffers. Even na de middag horen we opnieuw gedreun. Nog geen idee wat er aan de hand is.

Het is een warme, benauwde dag, liefst 27 graden. In de ochtend trekt er geleidelijk een sluier over de hemel. Het ziet ernaar uit dat het zal gaan regenen, maar dat gebeurt niet. Op de weerkaartjes zie ik dat er weer een depressie nadert. Wij krijgen het bijhorend warmtefront vandaag over. meestal gaat dat gepaard met wolken en zelden met veel regen. Later in de week mogen we het koufront verwachten, dan komt er wel regen. Omdat het nog warm weer is besluit ik de aangroei langs de waterlijn te gaan verwijderen. De watertemperatuur is - schrik niet - slechts 14 graden, dus ik trek mijn wetsuit aan en ga te water (foto hierboven). Met een plastic plaatje schrap ik complete hangende tuinen van de scheepshuid. Na bijna anderhalf uur is het klaar, gelukkig, want ik begon het koud te krijgen. De schroef en de schroefas moeten nog; ik wacht ermee tot het water warmer is. In elk geval is het zo wel bij te houden en hoeft de boot niet de wal op. Volgens het Zwitsers stel dat we onlangs ontmoetten heb je in de Rode Zee minder last van aangroei. 

Tweede klusje. We laten de generator draaien met capacitatieve belasting. Dus niet met de wasmachine maar met ondermeer de waterkoker, de Senseo en het electrisch fornuis. Die geven ieder geen problemen, maar ik wil hem meer belasten. De warmwaterboiler is van 3000W. We tappen heet water af en wachten tot de boiler aanslaat. Dat belast de generator meteen met ruim 80% en het gaat goed: hij levert ruim 12 Amps bij een voltage van minimaal 218 V en de frequentie zakt niet verder dan 49,4 Hz. Mooi zo. Alleen blijft de vraag wat er destijds in Lagos nou eigenlijk mis ging, onopgelost.

.

Het blijft de hele dag broeierig weer. Volledig windstil. Lezen in Bojowald. Helaas gaan zijn laatste hoofdstukken zoals het een echte Duitser betaamt over moeilijke epistemiologische vraagstukken, waar ik het geduld niet voor heb. "Aan het einde van de wetenschap, zo hoopt men, gloort de waarheid" Juist. Een mooie zin, de rest vind ik niet te pruimen. Terug naar boven

Bezetting door Utrechtse studenten van het bestuursbureau van de universiteit aan de Kromme nieuwe Gracht, circa 1970, Bij de pijl zit ikzelf, krabbend op mijn achterhoofd

Maandag 07-03-2011

De verjaardag van mijn moeder. Had ze nog geleefd - ze overleed in 2001 - dan was ze vandaag 91 geworden. Dezer dagen ontving ik een ander stukje verleden van Willem Asman, een vroegere studiegenoot en ook oud USF-bestuurder. Hij mailde me een mooie foto (zie hierboven) van vroeger, naar mijn schatting van eind 1969 of de eerste helft van 1970. Het is een krantenfoto van de bezetting door studenten van het bestuursbureau van de Utrechtse Universiteit, dat toen aan de Kromme Nieuwe Gracht was. Ik zie veel bekenden zoals Olav Meijer (links aan de tafel, bril op en mond half open, kijkt naar de camera; hij zit tegenwoordig geloof ik bij de SP), staand achter hem Jos van Dijk (tegenwoordig docent aan de Haagse Hogeschool en actief in Groen Links), Floris Beijen (met hoed achter de tafel; Floris is een aantal jaren geleden overleden, hoorde ik), Els Verschure (rechts achter hem, ook geen idee wat zij ging doen), rechtsboven haar, half achter een onbekende, wegkijkend, met baard Wout van Veen (heeft een advokatenkantoor in Utrecht), Willem Asman zelf (rechts om de hoek van de tafel; hij werd klimaatwetenschapper), naast hem Kick Pauw (geloof ik), boven deze met strikjes in het haar José Hageman (later wethouder o.m. in Gorcum en kamerlid voor de PvdA), rechts van beide vorigen, met shaggie en bril Henk Bezemer (de latere Zeilen-redacteur) en rechts van hem David Douwes (met badge op zijn jack, later bij De Kleine Aarde) En ik sta er zelf ook op, bij de pijl, en lijk me op het achterhoofd te krabben. Ik heb de foto - geïndiceerd als klassenfoto - op Schoolbank.nl gezet. Daar kun je hem in groot formaat bekijken en eventueel de namen aanvullen die ik niet meer wist. Wat de bezettingsactie heeft opgeleverd, weet ik niet meer. Wel herinner ik me dat we op zeker moment in politiebusjes werden afgevoerd naar een gymzaal van het politiebureau op het Paardenveld. Daar stonden en zaten we een uurtje of twee te ginnegappen, voor we werden vrijgelaten.

Vandaag zonnig met een stevige wind uit west tot zuidwest. Op het havenkantoor waarschuwen ze voor een zware storm met veel regen, woensdag en/of donderdag. Oostelijk van Kreta is weer een depressie actief. Om vier uur halen we een huurauto op en doen boodschappen. Vannacht om 02.15 uur zullen we Jaap & Diana van onze buurboot Kiara van het vliegveld halen. Ze waren ruim drie maanden in Holland.

In Libië wordt zwaar gevochten om de contrôle van een aantal steden. Het is niet duidelijk wie de overhand heeft. De Israëlische krant Haäretz bericht vandaag verbaasd dat Gadaffi in een interview met een Frans TV-station zijn strijd vergelijkt met die van Israël tegen de moslimfundamentalisten van Hamas in Gaza: "Long-time Libyan leader Muammar Gadhafi said Monday in an interview with TV network France 24 that his violent crackdown on opposition protesters is akin to Israel's efforts to defend itself from extremism during its 2009 Gaza war against Hamas" De zee boven Tunesië is intussen rustiger geworden; de depressie die ons nu komt kwellen is daar voorbij getrokken. Het kleine Italiaanse eilandje Lampedusa, waar we in september 2008 waren, krijgt iedere dag een toestroom van duizend wanhopige Tunesiërs te verwerken, op zoek naar werk en een zinvol leven. Nooit van ons leven zullen we onze ontmoeting op volle zee - in september 2008 tussen Lampedusa en Malta - met zo´n afgeladen schip vol (in dit geval) zwarte Afrikaanse gelukszoekers vergeten (zie hier).

De redactie van maandblad Zeilen is bezig mijn artikel over onze passages van de Bosporus (zomer/herfst 2009) voor publikatie op te maken. Maar ze willen meer variatie in de plaatjes, nu is het teveel landschappen en oevers, mailt Ernst Steinmeier. Graag "meer persoonlijke foto´s van jullie aan boord" en "meer boot". Ik diep er uit onze fotobestanden er aantal op en mail ze terug. Ans probeert al uren voor vanavond een stew te maken met het stuk rundvlees dat de slager haar vanmiddag adviseerde. Niet gáár te krijgen. Dat wordt een gebakken ei, vanavond. Terug naar boven

Jaap en Diana zijn terug. We praten bij ons in de kajuit anderhalf uur lang bij

Dinsdag 08-03-2011

Gisteravond om tien uur naar bed. Om één uur de wekker. Een uur later zijn we op het vliegveld Ben Gurion. Het is er druk. De KLM-vlucht landt op tijd. Na een uur komen Jaap & Diana door de automatische deuren de aankomsthal in. Hartelijk weerzien. Ze hadden ter hoogte van Athene  met zware turbulenties te maken. Daar in de buurt wentelt de depressie die de komende dagen ook hier storm gaat brengen. Over de stille snelwegen zoeven we naar Ashkelon. Om vier uur terug aan boord, waar we met een glas wijn anderhalf uur lang bijpraten (foto hierboven).

We staan vanmorgen om tien uur op. Zonnige dag met straffe wind uit het zuidwesten. Veel woestijnzand in de lucht. Jaap & Diana komen ontbijten. Daarna doen we met hen boodschappen; ze moeten van alles aan boord halen en we hebben de huurauto nog tot vier uur. 's Middags lees ik in de "Red Sea Pilot" van Elaine Morgan & Stephen Davies (2nd ed, 2002, updates tot januari 2009), vul de tank van de huurauto en breng hem naar de stad, vouwfietsje in de kofferbak, en fiets terug naar de haven. Daarmee is de dag alweer haast voorbij. Ze gaan steeds sneller, die dagen. Jaap & Diana hebben hard gewerkt om hun boot weer op orde te krijgen. Vanavond eten ze bij ons.

De depressiekern bij de Turkse zuidkust komt langzaam op ons af. Het koufront wordt morgen verwacht, de middagtemperatuur daalt dan tot 15 - 17 graden. Maar ik heb de indruk dat het wel eens mee kon gaan vallen. Terug naar boven

Sembach-analyse van vanmorgen

Woensdag 09-03-2011

Vanochtend om vijf uur steekt de wind op. Meteen staat er ZW 7 - 8. Af en toe een bui, de temperatuur is 17° Op de Sembach-analyse hierboven zie je de depressie (rode L) liggen in het oostelijk bekken van de Med. Het (blauwe) koufront trekt over Israël, in het binnenland van Turkije valt sneeuw (groene sterren) Voor de Straat van Gibraltar komt de volgende depressie er al aan. Door het Coriolis-effect trekken op het depressies op het noordelijk halfrond altijd van west naar oost. Via de bovenstaande link naar Wikipedia vind je een mooi, bewegend plaatje van dat effect. De 24- en 48-uurs prognose van Sembach laten zien dat we nog hardere wind en regen mogen verwachten. Tussen de buien door zijn er korte opklaringen met felle zonneschijn. Mooi weer eigenlijk, vooral als je veilig in een haven ligt.

Op de website van de nautische uitgeverij Imray vind ik het nieuwste (8e) supplement, gedateerd Februari 2011, van de "Red Sea Pilot" Ik download en print het document van 8 pagina´s. Vergelijking met het vorige supplement, van Januari 2009, leert dat de nautische informatie precies hetzelfde is. Dat moet een vergissing zijn. In een mailtje wijs ik Imray erop.

's Middags studeer ik verder in de Red Sea Pilot. De passage van het Suezkanaal, de ankerplaatsen in de Golf van Suez en de Golf van Aqaba, de havens en de verdere wetenswaardigheden. Bijvoorbeeld: een nadeel van de meeste weer-websites is dat de Rode Zee er altijd marginaal op staat, of als hoekje van de Middellandse Zee of als hoekje van de Indische Oceaan. Bij de Duitse website Wetteronline is dat niet het geval. Ik zet hem meteen bij Mijn Favorieten. Ik krijg er steeds meer zin in, maar eerst moeten we nog even naar Holland. De wind blijft stormachtig met uitschieters naar Bf 9. Tegen het eind van de middag zwakt hij af naar Bf 6. De boot zit alweer onder het woestijnzand.

Onlangs schreef ik over de naar schatting honderd jachten die liggen te wachten om de Indische Oceaan over te steken naar de Golf van Aden en de Rode Zee, maar aarzelen na de kapingen van de zeiljachten Quest (met dodelijke afloop) en ING (gegijzeld in Somalië) Lezer Fred Stokman tipt in het Gastenboek om de website van Henk Visser te volgen, een cameraman die meevaart op een Nederlands jacht dat zich opmaakt om de oversteek te doen. Het is de Alondra van René Tiemessen en zijn gezin, die een konvooi van 30 jachten zal aanvoeren. Tiemessen schrijft op zijn website in februari dat ze vanaf augustus vorig jaar assistentie vroegen aan de NATO en de coalition warships. Die kregen ze niet, waardoor het konvooi verstrooid raakte. Hij noemt de weigering een schande. Dat begrijp ik wel, maar het laat zijn eigen verantwoordelijkheid onverlet. Voor zijn gezin, zijn opstappers en de resterende jachten. Op 12 februari, bijna een maand geleden, schrijft hij: "As for people that ask why we are here it is simple. We are on our way home and there is no alternative. Going around Afirca is just as dangerous with just as many attacks." Ze liggen nu met motorproblemen in het Indiase Malpe en hebben net het nieuws over de kaping van de ING vernomen. Gisteravond zouden ze met de hele crew een bespreking hebben over de vraag wat te doen. Ze zijn niet goed snik als ze doorgaan. Ook die beide sites komen in Mijn Favorieten.  Terug naar boven

Regen en harde wind houden ons ook vandaag binnen

Donderdag 10-03-2011

Gisteravond laat kwam lezer Fred Stokman in het Gastenboek met een tweede link - hij heeft er een goede neus voor - naar een schip dat ook bezig is van India door de Golf van Aden en de Rode Zee naar de Med te varen. Ze zijn nu in Al Mukalla in Yemen, eigenlijk aan het begin van het traditionele piraterijgebied. Het is de familie Cantor (man, vrouw en twee kinderen, van 12 en 10) op de Senang, een Bavaria 44. Wereldzeilers die het grootste deel van hun circumnavigatie achter de rug hebben. Hun laatste bericht dateert van 27 februari. Ze hebben gehoord van het tragisch lot van de Amerikaanse Quest: "De dreiging op de achtergrond van piraten maakt dat je je toch niet lekker voelt", schrijven ze met een gevoel voor understatement. "We wilden niet in een konvooi varen, dat is niet wat voor ons. Te onafhankelijk/zelfstandig/remi, ik weet het niet, we zijn geen konvooi-zeilers" De 350 zeemijl naar Aden willen ze onder dekking van de kust varen, zonder navigatielichten en met de radar aan. "De dreiging van gevaar is hier toch wel. Wat dat betreft zijn we blij als we de Rode Zee in zeilen, daar gebeurt relatief weinig" Tja, tot dusver hadden ze geluk en ik hoop dat dat zo blijft en dat ze erdoor glippen. Maar onder die kust geldt een ander gevaar, dat van gelegenheidspiraten, arme en nerveuze vissers die een kans zien om snel een eenzaam jacht te beroven. Het is een dag of drie varen van Al Mukalla naar Aden. Hun laatste bericht op het weblog was elf dagen geleden.

De officiële adviezen van de ISAF, de International Sailing Association (december 2010), en andere betrokken instanties, zijn duidelijk: "Yachts are strongly recommended to avoid the area" Waarom mensen het dan tóch doen? Misschien denken ze dat ze geluk zullen hebben, dat het wel meevalt, dat officiële instanties altijd aan de veilige kant willen zitten met hun adviezen, en zo meer. Tja.

De Deense familie Johansen van de ING is inmiddels, gescheiden van elkaar, gevangen gezet op een groter schip voor de kust van Somalië, waar de piraten ook andere gijzelaars hebben ondergebracht, bericht Noonsite. "Another pirate spokesman, Abdullahi Mohamed, said all of the Danes would die if a rescue was attempted. He added that the family's captors were discussing how big a ransom to demand, and added that investors backing the pirate gang were angling for a large sum. The Johansen family are from Kalundborg, 120km (75 miles) west of Copenhagen" Dit kan heel erg lang gaan duren.

Vannacht waait het stevig door, tegen de ochtend zien we opnieuw 42 knopen wind op de meter. Regen klettert tegen de ruiten, de zee is buitengaats erg wild en de dreunende branding slaat woest bakken water en schuim over de havendam heen. Dit wordt opnieuw een dag binnen blijven. Het uitzicht op de oude, roestende stalen tweemaster naast ons hangt ons van saaiheid de keel uit (foto hierboven). Jaap & Diana komen tussen de buien door op de koffie. Ze werden half zeeziek van het geschommel van hun boot in de harde wind. Uitgeslingerd geraakt in Holland. Omdat de verwachting voor morgen wat beter is maken we een plan om dan naar een oude Nabatese stad in de Negev te gaan. In Israël maakt men zich zorgen over de versoepeling van de toegangsregels bij de grens tussen Gaza en Egypte, zegt een regeringsfunctionaris in Haäretz. Er zou toegenomen activiteit in de geïsoleerde enclave zijn waargenomen. "He accused militants of "trying to take advantage of the uncertainties in the region to booster their capabilities to attack Israeli cities and Israeli citizens." In Libië wordt al dagen zwaar gevochten om het bezit van steden aan de kust. Frankrijk heeft als eerste land het Libische verzet erkent. De NATO begint aan een 24-uurs monitoring van het Libische luchtruim, maar de instelling van een no-fly zône door de VN-Veiligheidsraad, waar de opstandelingen bij herhaling om vragen, lijkt nog veraf. Rusland is er tegen. Vooralsnog ziet het ernaar uit dat Gaddafi langzaamaan de overhand begint te krijgen.

We krijgen uit het Spaanse Torrevieja bericht van Pieter & Maria van de Mama-cocha, de wereldzeilers die we vorige winter in Ayíos Nikoláos ontmoetten. Zij zeilden een jaar geleden door de Golf van Aden en de Rode Zee, maar daar gaat het bericht niet over. Ze lazen over onze problemen met de Mastervolt dieselgenerator. Ze hebben dezelfde generator, schrijven ze, en hadden er dezelfde problemen mee. "Ook de condensator vervangen, maar uiteindelijk op advies van een HBK van de grote vaart het toerental een beetje omhoog gezet.
Dat heeft de meeste problemen wel opgelost, alhoewel hij bij een te zware belasting ook nog wel afslaat. Wij kunnen dit regelen door een Mastervolt current control draaischakelaar. Door dit laag te zetten blijf hij dan wel
doordraaien. Totaal hebben we er 1850 uur op staan" Interessant. Ik heb het mailtje voor commentaar aan Fons doorgestuurd.

Vanmiddag een aantal felle hagelbuien. De wind neemt af naar ZW 4 - 6. het is koud, hooguit 14 graden. De hele dag staat het electrisch kacheltje aan. Wat hebben wij geluk dat we allebei van lezen houden! Ans leest de kranten en tijdschriften die Jaap & Diana meebrachten en ik lees een paar hoofdstukken in een boek over Libanon sedert de moord op ex-premier Rafiq al-Hariri door de Syrische geheime diensten in 2005, "The Ghosts of Martyrs Square" door de journalist Michael Young (Simon & Schuster, 2010). De hoop en het optimisme van de liberale Ceder revolutie, die begon met demonstraties en een tentenkamp op het Plein der Martelaren in Beiroet - een plek waar we in het vroege najaar vorig jaar een paar keer waren -  gingen allengs verloren. Het land zakte terug in de machteloze lethargie van zijn voortdurende religieuze verdeeldheid. Tot enkele weken geleden was Saad, de tweede zoon van Hariri, premier van Libanon. Toen trad de door Syrië en Iran gesteunde shiïtische Hezbollah (= Partij van God) uit de eenheidsregering. De huidige interim-regering wordt wel gesteund door deze fundamentalisten, die geleidelijk steeds meer macht veroveren in het ongelukkige Libanon. In een land dat altijd een wankele coalitie van religieuze groepen was, kan dat niet goed gaan. Ook voor Israël, al benauwd voor onrust aan de zuidgrens, vormt het een groeiende zorg. Aangestoken door de recente golf van demonstraties in de Arabische dictaturen en de machtswisseling in Egypte, kwamen de liberalen van 2005 vorige week opnieuw samen op het Martelarenplein in Beiroet. Maar het werd geen massale volksopstand. 

Door de zware bewolking valt de avond vroeg in. Het weerlicht een paar keer. Geen nieuws van Senang en Alondra. Terug op Noonsite lees ik de oproep van George Day, gepubliceerd in het maartnummer van Cruising Compass:

"There have been very public pleas from cruisers for naval escorts across the Indian Ocean, the Arabian Sea, Gulf of Aden and the Red Sea. Frankly, we disagree. Cruisers choose to sail for pleasure and choose to sail through dangerous waters of their own volition. Self-reliance and constant vigilance have always been the most essential qualities in a good seaman, and that has not changed. The route west from Asia to Europe via Suez is now essentially blocked, so we need to choose a different route. We don't need to put the lives of our professional sailors, pilots and soldiers at risk to protect our pleasure cruises. We don't need to put ourselves in harm's way"

Hij stelt als alternatief de route voor door de Zuidelijke Indische Oceaan, langs Cocos Keeling en de eilanden Mauritius en La Réunion naar Durban in Zuid-Afrika. Zover zuidelijk kwamen de piraten tot dusver niet, maar het is een eenzame, lange route met veel stormen. Velen schrikken daarvoor terug. Misschien is een konvooi op dit traject een zinvol alternatief? Maar daarna ligt op de terugweg naar Europa het tijdrovende traject van de hele zuidelijke en noordelijke Atlantische Oceaan nog voor je. Niet erg als je alle tijd hebt, maar anders... Tja, dan leg je je boot voor een tijd weg in Kaapstad tot je de gelegenheid hebt om hem thuis te zeilen. Per slot is alles beter dan het risico te lopen je leven te verliezen bij een kaping.

Opmerkelijk. Vroeger had men romantische noties bij piraten. Vrijbuiters. Kapitein Haak. Pirates of the Caribian. Piet Hein (geen kaper in strikte zin). Dit keer gaat het óf om ellendelingen die met moderne technieken proberen om in het uitzichtloze Somalië miljonair te worden, óf om wanhopige sloebers van vissers in industrieel leeggeviste oceanen. Niks romantisch aan, alleen een hoop ellende aan beide kanten.

Half negen geweest, ik sluit af. Kletterende hagelbuien over het dek. Wind WZW 7.  Terug naar boven

Ans op de akropolis van het oude Avdat, hoog boven de Negev-woestijn

Vrijdag 11-03-2011

Vannacht ging de harde zuidwestenwind eindelijk liggen. Het is halfbewolkt, fris en grotendeels droog weer. Vandaag maken we met Jaap & Diana een trip naar de ruïnes van twee oude steden in de Negev woestijn: Avdat en Shivta. Oeroude steden op de wierookroute, de handelsroute van India en Arabië naar Egypte en de Levant. De route leidde door het rijk van de Nabateeërs, waarvan het wereldberoemde Petra in het huidige Jordanië de hoofdstad was.

Helaas is het verhuurbureau anderhalf uur te laat met de huurauto. Pas om half elf rijden we weg en volgen de secundaire wegen, die aanvankelijk vlak ten oosten langs de hele lengte van de Gaza-strook voeren. We vermijden daardoor de vele stoplichten op de hoofdroute nrs. 34 en 25 en de drukte bij Be´ersheva. Rechts van ons zien we over de zacht glooiende en intens groene akkers de hoge wal met pikkeldraad en wachttorens die Gaza afsluit. Daarachter verrassend dichtbij de flatgebouwen en minaretten van Gaza-stad. Een compleet afgelsoten, andere wereld. De wegen zijn stil en kaarsrecht, alsof je door de Noordoostpolder rijdt. Bij de kibboets Re´im slaan we linksaf, naar het zuidoosten. Na een dertigtal kilometers gaan de uitgestrekte akkers en plantages (vooral olijfbomen) nogal plotseling over in een kaal, stenig, glooiend woestijnlandschap. De Negev. Een aantal keren passeren we grote legerplaatsen, tanks en gevechtswagens staan onder dekzeilen in lange rijen achter hekken met rollen prikkeldraad erop. Tegen half een zien we in de verte, op de uitstekende rand van een hoge tafelberg, de bruingeel gekleurde wallen en torens van een oude stad liggen (foto hier) Avdat.

In het bezoekerscentrum kijken we naar een korte film over de wierookroute en de stad van de Nabateeërs. De stad werd in de 2e eeuw vChr. gebouwd als een pleisterplaats voor de karavanen, die van de hoofdstad Petra specerijen, wierook, mirre, ebbenhout, fijne textiel, goud en dierenhuiden uit India en Afrika vervoerden naar de haven van Gaza, voor transport naar de landen rond de Middellandse Zee. Zie de kaartjes hieronder.

Daarna krijgen we een muntje waarmee we de slagboom omhoog kunnen doen. We rijdenlangs een slingerweg de hoge klif op. Daar is een parkeerterreintje. We boffen hier zo vroeg in het jaar te zijn; we zijn vrijwel de enigen die hier rondlopen. Het was ooit een verbluffend grote stad (foto hieronder), die eeuwen stand hield tot een zware aardbeving het in de 7e eeuw verwoestte. De grote burcht (akropolis) op de top met zijn zware muren is het best bewaard gebleven. We vinden Romeinse wachttorens, straten, een wijnpers en de toegangspoort tot de grote akropolis. Er waren in Avdat veel Byzantijnse kerken, waaronder twee in de akropolis. Verwonderd lopen we rond over de plek waar ooit zoveel macht en rijkdom was en waar niets meer van rest dan deze stenen. Het uitzicht over de omringende woestijn is fenomenaal (foto´s bovenaan het verslag en 4 hier). Destijds was de streek veel vruchtbaarder, getuige bijvoorbeeld die wijnpers. In de vloer van de zuidkerk vind ik een aantal marmeren stenen met Grieks-Byzantijnse inscripties. Op een ervan staan onderaan de tekst twee kruistekens met het teken van een Joodse menora (kandelaar) ertussen in. Opvallend getuigenis van een tolerante tijd? (foto hier).

Opvallend: op deze plaats werden de opnamen gemaakt voor de film "Jesus Christ Superstar" uit 1973. Een film die ik nooit heb willen zien. Van de akropolis lopen we terug naar beneden door de straten van de stad. De stomme gedachte bekruipt me hoe jammer het is dat alles hier in puin ligt. Op een paar plaatsen heeft men figuren in silhouet geplaatst, bewoners en hun dieren, een karavaan kamelen, een poging te laten zien hoe het hier ooit toeging (foto hier). De Perzen veroverden de stad op de Byzantijnen in AD 614 - 628 en de Arabieren namen hem in 636 AD in. Islamitische heiligdommen, moskeeën, vind je hier desondanks niet want niet lang erna kwam die verwoestende aardbeving.

We verlaten Avdat en rijden een stuk terug naar het noorden. Bij de Tlalim splitsing slaan we linksaf, weg nummer 211 in. Dit is de weg naar Egypte, naar de Sinaï. Niet meer dan 40 kilometer. "De Weg naar Egypte", het flitst ineens door me heen, is de titel van het nooit beëindigde gedicht, verspreid over 5 bundels, van de dichteres Gertrude Starink. Die ik in mijn studentenjaren kende als Ruth Smulders (zie hier aan het eind van een beschouwing over Franz Kafka). Enfin, halverwege de weg naar Egypte dus slaan we linksaf een smalle weg in. Hij kronkelt door de lage, dorre heuvels, langs alweer een grote legerbasis, naar een andere, uitgestrekte ruïnestad uit de tijd van de Nabateeërs en later de Romeinen en - na de splitsing van het Rijk - de Byzantijnen: Shivta. Of het ook een karavanserai op de wierookroute was, is omstreden. Nergens zijn vestingwallen te zien en een akropolis is er ook niet. De neiging is om de stad op te vatten als een grote agrarische nederzetting uit de Byzantijnse tijd en een pleisterplaats voor pelgrims op weg naar het St Catharina Klooster aan de voet van de berg Sinaï in de gelijknamige woestijn. Ergens ten noorden van hier moet een oude Romeinse weg liggen. Bij ons vorig bezoek aan de Negev heb ik er nog vergeefs naar gezocht. De weg werd in 1956´s nachts gebruikt door de Israëlische troepen voor een verrassingsaanval op Egyptenaren. Ze drongen diep door in het Sinaï-schiereiland tot aan de Mitla Pas. Die strategische pas werd toen - zonder toestemming van de legerleiding - veroverd door de 202e brigade onder commando van de houwdegen (ook in 1982 in Libanon) en de nog weer latere Israëlische premier Ariël Sharon, die de Joodse nederzettingen in Gaza ontruimde en nu in een ongeneeslijk coma ligt.

Een uur lang lopen we door de straten van Shivta. Ze hebben een ingenieus wateropvangsysteem. Ook hier zijn we de enige bezoekers, op een Russisch sprekend paar na (kijk hier voor 3 foto´s). We raken onder de indruk van de diepe stilte die hier heerst en van de vergeefsheid die al die ingevallen huizen en kerken uitstralen. Ik neem aan dat het allemaal verwoest werd bij dezelfde aardbeving die Avdat trof. Intrigerend zijn de symbolen, die je boven de poorten van de Byzantijnse kerken ziet. Duidelijk christelijke symbolen, maar niet alleen. Wat zijn de ronde symbolen met een spiraliserende schijf? (2 foto´s hier). Aan de ingang van het complex is een ruw gebouw met een bord ervoor, waarop we met enige moeite tussen het Hebreeuws en Arabisch de term "B & B" herkennen. Er zijn wat eenvoudige kamers met ieder een hangmat op een eigen buitenplaatsje. We zien niemand. Geen verkeerde plek om de nacht door te brengen, zo naast deze ruïnestad.

Over dezelfde route - de kaarsrechte polderwegen langs Gaza - rijden we terug naar Ashkelon. Opnieuw niets te zien van die Romeinse heerweg, zie boven. Het is laat, we gaan uit eten in Restaurant & Bistro "Linda", niet ver van de haven. Hadden we het maar eerder gedaan! De keuken is werkelijk voortreffelijk en het is er veel gezelliger dan de restaurants aan de haven zelf. De jonge ober is een Rus. Zijn vader en moeder zijn naar Canada geëmigreerd, nadat het hen als zoveel Russische immigranten in Israël niet beviel. Gaat hij ook?, vragen we. Hij weet het niet, hij groeide hier op en er is veel dat hem hier houdt. En wie is Linda? Dat is niet iemand, de eigenaar van het restaurant is een Argentijn en "linda" betekent immers "mooi" in het Spaans. Terug naar boven

In de voorhut pakt Ans de koffers in

Zaterdag 12-03-2011

Vandaag een zonnige dag, 21° met een frisse wind uit het noorden. Het lagedrukgebied is weggetrokken over Turkije. Het nieuws is er weer. Een zware aardbeving - 8,9 op de Schaal van Richter - in Japan met honderden en misschien duizenden doden en gewonden en veel schade, en een tsunami die vele uren later jachten in havens aan de overkant van de Stille Oceaan tegen elkaar gooit en fors beschadigt. Er is een filmpje waarop je een jacht ziet in California, dat wijselijk snel de baai van Santa Cruz invoer en nergens last van had (URL van filmpje kwijt). De kerncentrales in de buurt van de aardbeving liepen schade op (wat niet zou mogen) waardoor een meltdown zou dreigen. De drie Nederlandse militairen die Gaddafi gevangen hield, keren vandaag terug naar huis. Intussen verstevigt de dictator zijn greep op het land. Hij nam gisteren de westelijke stad Zawiyah in en zal nu het oosten gaan aanvallen. Zijn troepen omsingelen nu de belangrijke stad Misrata. De internationale gemeenschap komt niet tot actie terwijl de opstandelingen en zelfs de Arabische Liga erom vragen en er massaal geweld en moordpartijen dreigen. Er is geen bericht van zeiljacht Senang en van zeiljacht Alondra.

In de loop van de dag pakken we onze koffers. We doen dat altijd in de voorhut zodat er geen onoverzichtelijke rotzooi in de boot ontstaat. Alles wat mee naar Holland moet, verzamelen we daar (foto hierboven). Veel hoeven we niet mee te nemen, nu we in Gorcum ook kleren en een huishouden hebben. Straks gaan we eten bij Jaap & Diana. Om half twee vannacht zullen ze ons naar het Ben Goerion vliegveld brengen. Het is geruststellend dat het weer hier de komende week in elk geval rustig lijkt te blijven en dat Jaap & Diana op onze boot passen. Terug naar boven

Terwijl de ochtend aanbreekt draait ons vliegtuig de startbaan op van het Ben Goerion International Airport. Rechts de rij vliegtuigen die op hun beurt wachten

Zondag 13-03-2011

Gisteravond nog een paar uur geslapen. Om kwart voor een gaat de wekker. De routine van afsluiters dichtzetten, gasfles dichtdraaien, gordijntjes van de kajuit dichtschuiven, electragebruikers uitschakelen (met uitzondering van de automatische bilgepomp en de koelkast, die voor die twee weken maar aan laten staan) We sluiten de boot af en sjouwen de koffers de steiger op en hijsen de loopplank omhoog. Laatste kritische blik op de boot. Boven ons aan de heldere nachthemel staat het sterrenbeeld van de mythische jager Orion te schitteren. Het is kil buiten. Jaap & Diana zijn er al. We lopen de steigers af, verderop in de havenrestaurants is het uitgaansleven nog in vol bedrijf. We laden de koffers in. Jaap rijdt ons over de stille snelwegen naar het vliegveld. We nemen afscheid van hen bij de vertrekhal van Ben Goerion International Airport. De hele security check duurt een dik uur. Waar bent u geweest in Israël? Hoe lang? Heeft iemand u een pakje gegeven? Wat zit er in die twee flessen in uw koffer? (...zien ze op het doorlichtscherm). Wijn uit de Negev, antwoorden we. Gaan ze mee accoord, we hoeven verder niks uit te pakken.

Het KLM-toestel vertrekt om half zes, precies op tijd (foto hierboven). Het wordt al licht. Het vliegtuig draait een ronde over het vliegveld. Beneden ons zie ik de kust van Israël wegschuiven. Alle stoelen zijn bezet. Naast ons zit een dikke haredi, een orthodoxe jood, in het zwart gekleed met een zwarte hoed en een lange, volle baard. Ze zien er altijd uit als profeten. Hij bidt ruim een uur lang, de gebedsriemen om voorhoofd (met een zwart doosje) en linkerarm, heen en weer wiegend en soms met een doek over zijn hoofd. Hij neuriet iets als zimmm....zoemmm....enzovoorts. We trekken een blauwe KLM-deken over ons heen en proberen te slapen. Soms lukt dat (foto hier). Overigens beginnen we steeds meer een hekel te krijgen aan dat vliegen. Je zit urenlang als haringen in een ton in moeilijke houdingen op die nauwe rotstoelen.

Na viereneenhalf uur vliegen landen we op Schiphol. Vanaf de grens bij Enschede was het land verborgen onder een dik, grijs wolkendek. Het is echter droog. De afhandeling bij de bagageband en de douane is vlot. Buiten kopen we toiletartikelen en wat levensmiddelen voor het ontbijt morgenochtend. De obligate HEMA-worst bij het stalletje naast de uitgang. Schoonzoon Michel rijdt juist voor en wil ook een worst. Een uurtje later zijn we in Gorinchem. Vertrouwd en tegelijk vreemd. Met ons autootje, dat we even voor twee weken van Ans´ dochter Barbara overnemen, rijden we naar ons appartementje op het sluisje in de binnenstad. Hoe zet je het alarm ook al weer uit? (Ga ik niet vertellen, maar het lukt meteen) Alles in orde. We pakken uit en nemen een heerlijk ligbad. Terwijl de Gorcummers op hun zondagmiddagwandeling over de loopbrug voorbij lopen genieten we van ons plekje.

Eind van de middag haalt Ans´dochter Tessa haar moeder op om op de Weverstraat bij Derrick & Kate naar de kleinkinderen Liam en Caelan te kijken. Ze is opgetogen: kleine Caelan praat haar de oren van het hoofd maar wat het meest indruk maakt is dat Liam voor het eerst ook iets kan zeggen! Hij kan "mamma" zeggen! Dat is zeer bemoedigend want als hij kan leren praten, dan is er veel meer communicatie met het ongelukkig jochie mogelijk. Ondertussen bel ik mijn eigen kinderen om snel af te spreken in die korte veertien dagen dat we hier zijn. Morgen moeten we achter onze meubels aan. Terug naar boven

Terug in Gorcum in ons appartementje op de sluis

Maandag 14-03-2011

De eerste dag terug in Gorcum zindert van de aktiviteiten. Een lange dag omdat we, geleid door onze biologische klok, aangepast aan de tijd in Israël, eigenlijk een uur te vroeg ontwaken. Eerst gaan we naar de ING-bank om nu eindelijk eens bankpassen en Internetbankieren te regelen. Twee maanden geleden lukte dat niet, omdat ze het huisnummer van ons briefadres bij Tessa verkeerd hadden doorgegeven. Waardoor....lang leve Murphy. De employé aan de balie denkt dat het nét kan lukken voor we terugvliegen. Vervolgens lopen we naar het naastgelegen stadhuis met de vraag of we misschien een parkeervergunning kunnen kopen, ook al zijn we niet ingeschreven op het adres van ons appartementje maar op ons offciële briefadres. (Dat houden we zo, omdat Tessa anders wekelijks langs moet om onze brievenbus te legen). Die parkeervergunning is wel prettig, want je moet overla in de binnenstad fiks betalen voor parkeren van 8.00 - 22.00 uur. We stellen de vraag aan de baliemedewerkster zonder veel illusie dat het kan. Het is een ongewone vraag, ze gaat het overleggen. Na een paar minuten keert ze terug: het kan wél. We reageren verheugd tot ze vertelt dat het in ons geval, omdat we niet op het adres zijn ingeschreven (maar op ons briefadres) jaarlijks 550 euro gaat kosten. Tja, daar kan je heel wat boetes van betalen. Als we ons op het adres in de binnenstad laten overschrijven, kost het maar 65 euro per jaar. We aarzelen, zullen we toch maar...? Er rijst echter een nieuw bezwaar als blijkt dat de auto, waarvoor we de vergunning zouden vragen, ons trouwe Fiatje 600, niet op onze naam staat maar op die van Ans' oudste dochter Barbara (omdat zij er het grootste deel van het jaar in rijdt). We geven de moed op, laat maar zo, zeggen we de dame, die overigens allervriendelijkst was en ons graag had geholpen. Dan komt haar chef erbij. U kan niet op uw briefadres blijven ingeschreven staan, zegt die, dat kan maar voor maximaal acht maanden. Daarna moet u u in het buitenland inschrijven. Even duizelt het ons, wat hebben we ons op de hals gehaald met die vraag om een parkeervergunning.... Maar we kúnnen ons niet in enig buitenland inschrijven, leggen we uit, we varen van haven naar haven en van land naar land en vestigen ons nergens, daarom werden we destijds als uitzondering geaccepteerd en kregen we dat briefadres voor onbepaalde tijd. Als de baliemedewerkster van toen er ook nog bij komt staan en het allemaal bevestigt, mogen we het briefadres blijven houden. Opgelucht lopen we het stadhuis uit. (Voor de achtergronden van een formeel briefadres: kijk hier).

We brengen een bezoek aan de moeder van Ans in haar verzorgingshuis. Daarna halen we bij Barbara de gereedschapskoffer van schoonzoon Michel op en doen we boodschappen in het Piazza Center en gaan elk naar onze kapper. Met een geciviliseerd hoofd haal ik Ans op om naar Van der Vliet Wonen in Arkel te rijden. Men verzekert ons dat de bestelde meubels nog steeds volgens planning aanstaande vrijdag bij hen bezorgd zullen worden om de week erna bij ons te worden afgeleverd. Mooi zo. Tja, en dan lopen we nog eens door het woonwarenhuis en keren beladen met fraaie schemerlampen, een fraaie fruitschaal, fraaie waxinehoudertjes, een fraaie schaal, een fraaie lamp voor boven de eettafel, een fraaie booglamp voor de zithoek - ik geloof dat dit alles is - terug bij de kassa. Allemaal héél erg noodzakelijk, nietwaar? Het autootje bezwijkt haast onder al dat fraais en de dag is bijna om. Ans gaat vanavond nog een keer naar haar moeder en ik ga naar mijn jongste zoon Bas. Pfff.....  Terug naar boven

De sloop van 't Nieuwe Gasthuis. Rechts de vroegere zusterflat. Eind jaren '90 had ik er mijn werkkamer op de 6e verdieping met een schitterend uitzicht over de Merwede.Nu zullen er dure appartementen worden gebouwd

Dinsdag 15-03-2011

Gisteravond een fijn avond met Bas. Urenlang samen gepraat, gefilosofeerd en gelachen, zoals we dat altijd goed konden. Bas is wel erg eenzaam, in dat boerderijtje in het veld buiten Wijk bij Duurstede. Hij heeft daar last van en dat komt zijn studie niet ten goede. Ik vertel hem dat ik, toen ik zo oud was als hij, als student geneeskunde ook vaak ten prooi was aan een immobiliserende neerslachtigheid, zoals hij dat nu heeft. Het is dus erfelijk, concludeert Bas en hij kijkt er haast opgelucht bij. Tja, dat weet ik niet, maar op zeker moment raakte ik weer op dreef, zeg ik. Waarschijnlijk omdat ik toen meer mensen om me heen kreeg, vrienden kreeg en verliefd werd. We vertellen elkaar nog veel meer, maar dat houden we onder elkaar. Het zou in elk geval veel beter zijn als hij huisvesting in Utrecht zou vinden, concluderen Bas en ik. Hij maakt daar kans op. Ik hoop dat het doorgaat. We spreken ook af dat hij me zijn nieuwste composities zal sturen. Die zijn deels autobiografisch van aard, zegt hij. Ze behelzen zijn vertwijfeling van de laatste tijd. Mijn zoon als kunstenaar, ik ben heel erg benieuwd.

De dag vangt grijs aan. Even verderop op de wal is men bezig het lege gebouw te slopen waar in mijn tijd verpleeghuis "'t Nieuwe Gasthuis" in was (foto hierboven). Het is een van de mooiste lokaties in de binnenstad van Gorcum, ja zelfs in de hele stad. Het uitzicht over de uiterwaarden en Merwede is fantastisch. Ik weet dat want in het gebouw ernaast, de vroegere zusterflat, had ik eind jaren '90 mijn werkkamer, op de 6e etage. Nooit verveelde het steeds wisselende zicht op de drukke scheepvaart op de rivier en de schitterende luchten erboven. Nu zullen er na de sloop dure appartementen gebouwd gaan worden, een projekt waarin ook de Rivas-organisatie deelneemt. Pieter, mijn opvolger bij Rivas, suggereerde deze winter dat we daar een appartement zouden moeten kopen. Hij had gelijk, maar het duurde ons te lang - nog een jaar of twee - en bovendien was alles al verkocht, meen ik. Ach, we zijn dik tevreden met ons huidig plekje.

Vandaag opnieuw erop uit om spullen voor de inrichting van ons nieuwe thuis te kopen. We brengen een deel van de dag door in de hallen van IKEA-Breda. Eerlijk gezegd vinden we het wel een bijzondere beleving om samen helemaal vanaf niets een woning in te richten. Om vier uur vertrekt Ans om op de Weverstraat op Liam en zijn broertje Caelan te passen, zodat moeder Kate een avondje kan gaan sporten. Ik blijf om de meubels in elkaar te zetten, die we uit Breda meebrachten (foto hier). Op de radio volg ik het nieuws uit Japan en uit Libië. Over de twee Nederlandse schepen die door de Golf van Aden willen varen, is geen nieuws. Terug naar boven

Ans is vandaag 61 geworden

Woensdag 16-03-2011

Vandaag wordt mijn geliefde 61 jaar (foto hierboven). Vanavond gaan we het vieren met een knus etentje. We zijn allebei moe van het vele klussen en voor Ans komt daar nog het oppassen op Liam bij. Vandaag is ze overigens met Liam en zijn moeder mee naar de kinderrevalidatie in Revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht geweest. Leuk én aandoenlijk om te zien hoe ze Liam met allerlei spelletjes en trucjes verleiden om te reageren, zegt ze.

Ik heb de hele dag geklust en overigens met groot genoegen. Grappig, vroeger had ik twee linkerhanden en nu lukt alles. Tenminste vandaag. Ik ben te moe om erover te vertellen maar het schiet in elk geval allemaal lekker op. Wel moest ik twee keer terug naar de Praxis omdat de planning nog niet optimaal is. Het leukste klusje heb ik bewaard voor het eind van de dag, namelijk ons naambordje op de muur naast de voordeur schroeven (2 foto´s hier). Terug naar boven

Marieke en Rommert op bezoek. Let op dat aparte T-shirt van Rommert

Donderdag 17-03-2011

Hele dag happy geklust. Ans met Kate en Liam naar Rotterdam. Verwisseling PEG-sonde en voor een lumbaalpunctie. Alles in orde. Ik was zelf vanmorgen bij mijn huisarts voor twee zaken. Een onrustig plekje op mijn rechter slaap. Volgens Douwe (mijn huisarts) óf een basalioom óf een ouderdomswrat. Hij bevriest het plekje met stikstof. Is het een toch een basaalcellencarcinoom, dan komt het wel terug. Is het dat niet, dan niet. Dat is het soort duidelijkheid waar ik wel van houd. Tweede probleem is de toenemende pijn en bewegingsbeperking in mijn linker schouder. Lastig maar leefbaar. Maar Douwe schrikt. Mogelijk een impingement, zegt hij, net als Ans had voordat we in 2007 vertrokken. Zo ja, dan moet ik ook een operatie ondergaan. Dat zou deze zomer kunnen. Maar eerst krijg ik om acht uur morgenochtend een echo-onderzoek.

Hele dag geklust, dus. Magnetron ingebouwd. Werkelijk! En met succes. Daarna uren gewerkt om de internetkabel netjes weg te werken tussen het modem van Ziggo en mijn studeerkamer. Kan ook met een draadloze router, ik weet het, maar een kabel is sneller. Tot dusver lag die kabel door de gang en de keuken. Aan het eind van de dag zie je er er niks meer van en lijkt het alsof ik niks gedaan heb. Ik weet wel beter. Een oude videorecorder aangesloten. Zie je ook niks van want hij zit in de kast met de audio/video-apparatuur. Aan het eind van de dag schrik ik op als Ans binnen komt. Een halfuur later arriveert mijn oudste zoon Rommert met zijn nieuwe vriendin Marieke. Een leuke meid, vinden Ans en ik, het klikt meteen (foto hierboven). We hebben een gezellige avond in Grieks Restaurant Mykonos, even verderop in de Langendijk. Die Marieke, die moet hij zien te houden, is onze indruk. Terug naar boven

Een kille miezerregen vanmiddag. In het lichtgrijs gekleurde pand op de achtergrond wonen we aan de linkerzijde

Vrijdag 18-03-2011

Op het nippertje - zo lijkt het - sprong de internationale gemeenschap het verzet in Libië bij. De Veiligheidsraad stemde vannacht voor de instelling van een no-fly zône en andere maatregelen. Rusland en China onthielden zich van stemming, evenals Brazilië, India en - verrassend - Duitsland. Hm. Als ik het goed begrijp moesten de Britten en de Fransen erg hun best doen om de Amerikanen over de brug te krijgen. Vandaag reageert Gaddafi met woeste dreigementen:

"It will have a serious and grave repercussion and impact on Europe and the Mediterranean. This is craziness, madness, arrogance. If the world gets crazy with us, we will get crazy too. We will respond. We will make their lives hell, because they are making our lives hell. They will never have peace." 

Hij bombardeert vanmorgen de westelijke kuststad Misurata en stelt daarna - opnieuw verrassend - een onmiddelijk staakt-het-vuren in. Het lijkt een aardige truc. Je kunt verwachten dat de oppositie juist nu intensief de aanval zal inzetten, in de hoop tegenvuur van Gadaffi uit te lokken en daarmee enigerlei verdere interventie van de VN. Want de resolutie geeft de mogelijkheid tot militaire interventie ("met alle militaire middelen"). De beslissing van de VN-Veiligheidsraad van vannacht is zo'n historisch moment waarvan je de gevolgen niet kunt overzien. Na Afghanistan en Irak zou het misschien het derde moeras voor het westen kunnen worden om oeverloos in weg te zakken. Ik begrijp die aarzeling van Obama wel. Er staat tegenover dat je toch ook niet langs de kant kunt blijven toezien hoe iemand als Gadaffi zijn opposanten uitroeit. Moeilijk. Heel moeilijk. Maar er moet gekozen worden. Niets doen en afwachten is ook een keuze. Ik zou, was ik in die positie, ook interveniëren in de wetenschap dat het misschien tot alleen maar meer ellende leidt. Niemand heeft beloofd dat de wereld simpel was en het goede doen eenvoudig.

Weinig te melden behalve vermoeidheid. Ans is grieperig. Vanmorgen ben ik op advies van mijn huisarts bij een fysiotherapeut die de toepasselijke naam Willem Kraak draagt. Hij kan goed echografisch onderzoek doen. Hij onderzoekt mijn beide schoudergewrichten. Volgens hem is de gewrichtskapsel van het linker gewricht geïrriteerd en daardoor is de kapsel niet meer soepel. Er ontstaat daardoor vocht in het gewricht en dat zakt in de pees van mijn linker-biceps. Oh. Wat te doen? Hij geeft me wat oefeningen op en vindt het allemaal niet zo erg, lijkt het. Prima. Ik doe thuis nog wat resterende klusjes. We brengen de laatste dozen naar de kelderberging. De woonkamer is nu eindelijk leeg, in afwachting van onze meubels. We doen boodschappen in Gorcum-Oost en bellen Van der Vliet Wonen in Arkel. Volgens hen worden onze nieuwe meubels vanmiddag bij hen afgeleverd; ze willen ze komende dinsdag bij ons bezorgen. Heerlijk, we kregen onderhand behoorlijk genoeg van op de grond te moeten leven. In de loop van de middag valt er een kille miezerregen (foto hierboven). Ik zet Ans af bij haar moeder en rijd door naar het wijnhuis in Heukelum van mijn vriend Inge. Hartelijk weerzien, ook van andere vertrouwde gasten zoals het bekende Horeca-talent Dick Dijkgraaf van wie ik ooit in een grijs verleden een kistje Château Musar...nou ja, laat maar.

De avond is gevallen, de wereld ziet er in het miezerige duister naargeestig uit. Ik haal Ans op bij haar moeder en we rijden naar het Eind. We kruipen bij elkaar in ons keukentje en eten de verse mosselen die we vandaag kochten. Ans voelt zich niet lekker en kruipt na de afwas rillerig in bed. Ik verkas naar mijn studeerkamer. Bij de innige orgeltonen van de Bach-koraal BWV 652 "Komm heiliger Geist" typ ik dit verslag af. Ik weet niet hoe het komt maar op een of andere manier versterkt die muziek altijd mijn moreel als niets anders dat nog vermag. Terug naar boven

Neerstortend jachtvliegtuig boven de Libische stad Benghazi. De twee stipjes links van het toestel zou de piloot in zijn schietstoel met parachute kunnen zijn (foto AFP) Ironie, het toestel bleek van de opstandelingen zelf te zijn. De piloot kwam om

Zaterdag 19-03-2011

Vannacht las ik het spannende bericht van cameraman Henk Visser die me meevaart op het zeiljacht Alondra, samen met zijn collega Rinze, door de Arabische Zee op weg naar de Rode Zee. Ze zijn gisteren vanuit Malpe, India, in Salalah, Oman aangekomen. Hoeveel jachten er nog in het konvooi meevaren is me niet duidelijk. Het is duidelijk geen pleziertochtje. Onderweg ontmoetten ze waarschijnlijk piraten in kleine skiffs voor de kust van Oman. Die vielen uiteindelijk niet aan. Komende maandag zullen ze het traject naar Aden, Yemen, aanvangen. "Rinze en ik wilden spanning en avontuur nou dat hebben we in overvloed gekregen. Nu willen we zo snel mogelijk door naar Aden van daaruit naar eritrea zonder incidenten het liefst in ruw weer en met pikzwarte nachten. De dagen zijn niet fijn en iedereen wacht tijdens de dag op het intreden van de nacht omdat je je dan relatief veilig voelt" Over het andere Nederlandse jacht, de Senang van de familie Cantor, is geen nieuws. De website was vanmorgen niet eens bereikbaar (vannacht nog wel).

In Libië probeert Gaddafi ondanks het door hem uitgeroepen staakt-het-vuren nog snel de stad Benghazi, centrum van het verzet tegen zijn regime, in te nemen. Er worden vanmorgen zware explosies gemeld en volgens sommige berichten zijn de troepen van de dictator al aan de rand van de stad. Een militaire interventie op basis van de resolutie van de Veiligheidsraad is, dunkt me, niet zo snel voor elkaar. Dat geeft Gaddafi de kans om te trachten in een paar dagen de opstand te smoren. Het persbureau AFP produceert vanmorgen een spectaculaire foto van een gevechtsvliegtuig, dat boven Benghazi wordt neergeschoten (zie hierboven) Ironie, later blijkt dat het toestel niet de stad aanviel maar één van twee vliegtuigen van de opstandelingen was. Door hun eigen mensen neergehaald. De piloot kwam om het leven. Later vandaag bombardeert een coalitie van de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië en Canada Libische legerdoelen met Tomahawk raketten.

De westelijke leiders vergaderen in Parijs. Onze eigen jeune premier Rutte is erbij en belooft vliegtuigen. Terwijl er om Benghazi gevochten wordt gaat ons leven door. Wat moet het anders? Het wordt een zonnige, tamelijk frisse lentedag (foto hier). We schuimen de winkels af voor bedlampjes, lekkere lampjes om bij te lezen in bed zonder dat je de ander uit zijn/haar slaap houdt door teveel licht. Die vinden we bij een raar lampenwinkeltje aan het begin van de Westwagenstraat, naast het Melkpad. Raar? Ja, het is een tijdje niet open. "Over vijf minuten terug" belooft een bordje op de deur. Die vijf minuten duren nogal lang maar omdat er erg aparte lampen in de etalage staan, hebben we geduld. Terecht. Enige lampjes! Het kost me een aantal uren om ze te installeren maar dan heb je wel iets heel romantisch. En passant zagen we in de winkel van Karwei zonnepaneellampjes voor de tuinkabouters op ons achterschip en een mooie, rode lamp voor in de gang van ons appartement. Niet geschikt om voor het venster te zetten.

De dag krijgt zijn draai niet. Soms voel je dat en dan weet je niet waarom. Terwijl ik verder klus gaat Ans de stad in met haar beide dochters en met de twee vrouwelijke kleinkinderen Nikita en Esri. Afgezien van skeelers voor Esri voor haar verjaardag en haar eerste zwemdiploma lukt het Ans niet een leuk zwart jurkje (goed voor alle gelegenheden) te vinden. Het heet, zegt ze, "a little back dress" maar ze kwam er niet aan toe. Ik rijd ondertusen naar Heukelum om bij Inge in gezelschap van goede mensen de woestijnwijn uit de Negev te proeven, die we uit Israël hebben meegenomen. Dat vinden ze interessant. Een blend van Cabernet Sauvignon en Merlot uit de woestijn. Nooit eerder geproefd. De wijn komt er in het behoorlijk kritisch gezelschap verrassend goed vanaf. Er is nog niets aan de hand met de dag, tot zover.

Als ik om zeven uur thuiskom op de haven zijn er twee schokken. De eerste was het bericht dat er vandaag uit Gaza meer dan vijftig Qassam raketten op het zuiden van Israël werden afgevuurd. Niet alleen door de fundamentalistische extremisten van de Islamitische Jihad, maar ook tien door de regerende partij Hamas. Ze kwamen in de regio Eshkol terecht waar twee  bewoners gewond raakten. Dat is het gebied waar we nog onlangs doorheen reden "over de kaarsrechte polderwegen" naar de Negev woestijn. Wat de reden is voor deze plotselinge oplaaiing van de strijd is me niet duidelijk. Inmiddels voerde Israël hevige repressaille-bombardementen op doelen in Gaza uit.

Ik maak mijn e-mailbox open. De tweede schok. Veel erger. Niet door het feit op zich, maar de schok die het me geeft. Er is een bericht van Suzanne Oxenaar, een van de gastcoördinatoren van de kunstmanifestatie BRAIN/Internal Affairs in ons Gorcums ziekenhuis in de nazomer van 1992. Ze schrijft dat gisteren Guda Stoop is overleden, haar collega tijdens de manifestatie en een jarenlange vriendin. "Zij had een woedende kanker die haar geen kans gaf en ze is binnen twee maanden geveld. De begrafenis is woensdag 23 maart om 12.00 uur, begraafplaats Zorgvlied, Amsterdam" Per boot bereikbaar, voegt ze toe. Guda! Ik zie haar zo voor me (foto hiernaast), goedlachs, vrolijke grijns, peilende en ironische blik, een matigende kracht tussen de extremere naturen van Suzanne en mij. We vormden met zijn drieeën het kleine triumviraat van de kunstmanifestatie, die wonder boven wonder een doorslaggevend suces werd. Ik ben er even door uit het veld geslagen. Van de mensen die destijds de manifestatie schraagden, zijn er al een aantal overleden. Ik herinner me Greet Mennega, Jan van der Sar en onlangs Gerrit Krakeel. En nu Guda.

Ze had na de manifestatie met haar man - Thorwald Voss, maar hij noemde zich Chef Thor  - de Supperclub Amsterdam opgericht en samen een kind gekregen, als ik me dat goed herinner. Dat kind zal nu een jaar of 15 oud zijn. Ik weet echt even niks te zeggen. Niet omdat ik haar vaak zag, integendeel. Na een herinneringsdineetje in Amsterdam omstreeks 1993 zag ik haar nooit meer, maar ze was een van die mensen die je niet licht vergeet vanwege wat je met ze doormaakte.  Terug naar boven

De Dingo onder zeil

Zondag 20-03-2011

Lezer wim (met kleine letter w) meldt in het Gastenboek dat het Nederlandse jacht Senang inmiddels in Massawa in Eritrea ligt en mogelijk al verder is gevaren. Hij ontdekte de website van het eveneens Nederlandse jacht Dingo. Een 14 meter aluminium jacht, gebouwd door de Habbeké Werf in Volendam volgens een ontwerp van John Jansen (zie foto hierboven). Ook dit jacht heeft jonge kinderen aan boord. Beide schepen voeren vanuit Galle in Sri Lanka in een konvooi van 14 jachten over de Arabische Zee en de Golf van Aden. "We zien het voordeel van het konvooi meer in het vertrouwen die het thuisfront in een konvooi heeft en dat een piraat zich mogelijk laat afschrikken als hij meer boten ziet", schrijven ze op 10 februari. Er is weinig wind bij de oversteek en ze maken zich meer zorgen over de slinkende voorrad diesel dan over piraten. Uit het relaas van Dingo maak ik op dat ze helemaal geen piraten hebben gezien. Op 21 februari schrijft bemanningslid Dirma Dekker - ze zijn dan nog in de Arabische Zee - ".....alleen waren de laatste dagen toch ook spannend, nadat we te horen hadden gekregen dat er een zeiljacht gekaapt was, de realiteit komt dan toch erg dichtbij" Dat zeiljacht moet de Deense ING geweest zijn. Op het traject van Aden door de Straat Bab-el-Mandeb naar de Rode Zee zagen ze regelmatig grote dhows. Dat zijn traditionele schepen die de piraten vaak als moederschip gebruiken en van waaruit ze met snelle, kleine boten aanvallen. "Elke keer als we er 1 zagen gingen we met de hele groep naar elkaar toe en iedereen zat druk met de verrekijker te kijken om te kijken wat er te zien was, vervolgens werd er een verslag uitgebracht op de marifoon. Het was vaak een heel gekwek op de marifoon. Maar we zijn er doorheen gekomen zonder problemen" Maak ik me nu teveel zorgen over zélf die route in omgekeerde richting te varen? Onwillekeurig bekruipt je die gedachte nu je leest hoe gemakkelijk een tamelijk grote groep jachten er toch doorheen kwam.

Alondra ligt nog steeds in de haven van Salalah, Oman. Ze wachten op andere jachten uit het konvooi, dat kennelijk uit elkaar is geraakt. Morgen willen ze naar Aden vertrekken. Ze spreken de geëmotioneerde bemanning van een vrachtschip uit Bangla Desh, dat meer dan honderd dagen gekaapt was totdat de reder 4 miljoen dollar losgeld betaalde. Henk Visser schrijft verder: "In de haven zijn gisteren nog 14 zeilschepen van een ander konvooi binnengelopen. Deze mensen hebben echter met zijn allen besloten om hun schepen op transport te zetten" Ze moeten wel behoorlijk bang zijn geworden, want zo'n transport kost goud geld.

Wat veroorzaakte nou eigenlijk die beschieting op Israëlisch grondgebied gisteren vanuit Gaza? Ondermeer Hamas vuurde vijftig Qassam-raketten af en lokte een fikse Israëlische represaille uit. Het dagblad Haäretz weidt er een beschouwing aan die me nogal gekunsteld aandoet. De beschieting zou te maken hebben met de angst van Hamas voor verzoenende gebaren van aartsrivaal Fatah: "The reason for yesterday's massive barrage is Hamas' concerns about Fatah's calls for reconciliation and unity among Palestinian factions" Verzoening zou tot verkiezingen kunnen leiden en daar zijn de Hamas-leiders in Damascus en de militaire leiding van de organisatie in Gaza benauwd voor. Hamas schijnt steun te verliezen onder de Palestijnse bevolking. Misschien onder invloed van de revoltes elders in de Arabische wereld voelen velen dat de huidige, onvruchtbare impasse in de Palestijnse beweging doorbroken moet worden om nieuwe kansen te scheppen. "Despite the escalation, it seems for now that neither Israel nor Hamas is seeking a broad confrontation", schrijft de krant desondanks. Hm, het is me niet erg duidelijk, ik zie het verband tussen die raketaanvallen en het voorgaande niet.

Het is vandaag weer een mooie, frisse en zeer zonnige lentedag. Ans gaat 's ochtends naar haar moeder en ik lees op bed. Zitten kunnen we immers nog niet in onze woonkamer. Tout Gorcum wandelt 's middags voorbij over de loopbrug voor onze ramen. Ik loop met ze mee naar Buiten de Waterpoort. Daar heerst een gezellige drukte. Mensen slenteren langs de rivier en zitten in groepjes in de zon op het gras (2 foto's hier) in een van die groepjes zit men om een waterpijp geschaard. Er staan op de weide langs de rivier diverse kunstwerken, waaronder een werk van negen verticale palen van gelakt staal, dat "Gestructureerde Ruimte" heet (foto hier). Het is in 1974 gemaakt door Ad de Keijzer, een beeldhouwer over wie ik niets vind op Internet (maar ik heb slechts kort gezocht) Zijn naam en de titel van het werk lees ik op een plaquette in het gras, die als jaartallen 1923 - 1997 aangeeft. Later in de middag gaan we naar Weverstraat waar we bij Derrick & Kate de verjaardag van Ans vieren met al haar kinderen en kleinkinderen. Met een schuin oog op de computer van Derrick houd ik de ontwikkelingen in Libië bij, waar twee zaken opvallen. Een Amerikaaanse woordvoerder zegt op zeker moment dat de gevechtsvliegtuigen van Gaddafi al dagen niet meer vlogen. Vreemd. Waar was die no-fly zône dan voor nodig? In de tweede plaats zegt secreraris-generaal Amr Moussa van de Arabische Liga dat de interventie van de vliegtuigen van ondermeer Frankrijk, Engeland en Amerika - een interventie waar de Liga zelf om vroeg - te ver gaat. Ook vreemd. Alsof hij van de gevolgen van zijn eigen oproep geschrokken is. Terug naar boven

Herman Ursinus op bezoek. Hij bekijkt in de folders onze meubels die - gelukkig - morgen bezorgd zullen worden

Maandag 21-03-2011

Vannacht slaap ik slecht. In wakker liggen heb ik geen zin dus ik lees enige hoofdstukken in "The Ghosts of Martyrs Square" (Simon & Schuster, 2010) van de eigenzinnige Libanese journalist Michael Young. Na de beschrijving van de Cedar Revolution in 2005 gaat hij over naar de opkomst van de achtergestelde shiïeten en hun organisatie Hezbollah en de Israëlische inval in de zomer van 2006. De eerdere Israëlische oorlog in Libanon vanaf 1982 heeft Hezbollah groot gemaakt. Boeiend om te lezen hoe alles ervaren werd door een intelligente waarnemer aan de andere kant. Na een paar uur treft Ans me slapend aan, het boek is op de grond gevallen.

Vandaag het begin van de lente. Zonnig, een graad of twee warmer dan gisteren. 's Nachts vriest het overigens licht. Ans gaat naar de maandagochtendmarkt achter het vroegere stadhuis en ik rijd naar IKEA in Utrecht voor nog een kastje, voor de slaapkamer ditmaal, en een andere voor de studeerkamer waar ik een printer/scanner/kopieerder op kan zetten en voor een snoerendoorvoer op mijn bureau. Handig, ze hebben een pakketje met drie doorvoeren en een houtboor op maat erin. Ik wil de snoeren op en rond het bureau helemaal wegwerken zodat je er niets meer van ziet. Waarom? Ja, waarom eigenlijk? Ik heb nu eenmaal een hekel aan snoerenchaos. Laat me maar. in de loop van de middag komt onze oude, nou ja, ik bedoel langjarige vriend Herman Ursinus langs met een boeketje voor Ans' verjaardag (foto hierboven).

Natuurlijk volg ik de hele dag op de radio het nieuws uit de Arabische wereld. Opvalllend is de curieuze reactie van de Russische premier Poetin op de aktie van de gelegenheidscoalitie, nota bene gelegitimeerd door een resolutie van de VN-Veiligheidsraad. Hij noemt het een "middeleeuwse oproep voor een kruistocht" Wat raar. Rusland had het immers door een veto tegen kunnen houden. Als later op de dag de Russische president Medvedev - een man die iedereen altijd beschouwde als een tijdelijke zetbaas van Poetin, totdat hijzelf weer het presidentschap op zich kan nemen - die uitspraak "onacceptabel" noemt, dan lijkt er ook in Moskou iets aan de hand te zijn. In Libië lijkt zich ondertussen een stalemate te ontwikkelen, een bevriezing van de juist begonnen burgeroorlog. Gaddafi kan zijn luchtmacht niet meer inzetten, de inwoners van het opstandige Benghazi zijn van een potentieel bloedbad gered en Gaddafi handhaaft zich in zijn hoofdstad Tripoli en probeert met grondtroepen de westelijke stad Misurata vast te houden. Uiteraard rijst de vraag "Wat nu?" De gelegenheidscoalitie mag (in mijn ogen) conform de resolutie van de VN niet verder gaan. Dat zou immers tot eenzelfde moeras leiden als in Afghanistan en Irak. Maar wat dan wel? De dag na het begin van een interventie is de vraag alweer aan de orde hoe we er weg moeten zien te komen.

Ondertussen lijkt het regime in Yemen nu echt aan het wankelen te zijn gebracht en zelfs in het autoritaire Syrië nemen demonstraties tegen president Bashar al-Assad toe, vooral in de zuidelijke stad Deraa (waar we niet geweest zijn). Tegelijk lijkt het referendum over een nieuwe grondwet in Egypte, met weinig vernieuwingen, te zijn aangenomen door de bevolking.

De avond valt. De buitentemperatuur zakt snel naar nul. In mijn mailbox vind ik een bericht van Imray, de Britse uitgever van zeekaarten en pilots. Weken geleden wees ik ze erop dat het laatste supplement, gedateerd januari 2011, van de pilot over de Rode Zee in niets verschilde van dat van 2009. "The author was keen to get the information about Piracy out as soon as possible", schrijven ze nu. "So Supplement 8 only had new information about the piracy situation. The authors have since submitted other changes and a March Supplement 8b is now available for download from our website". Als je van plan bent om, zoals wij, naar de Rode zee te varen dan wil je dat natuurlijk checken. Maar dat doe ik morgen. Morgen komen ook eindelijk onze meubels, zodat we niet langer op klapstoeltjes of op de grond hoeven te leven. Terug naar boven

In de lentezon op het terras voor het Gorcums Museum. Let op de richel rechsboven! Daar zitten sinds 1999 twee mannetjes

Dinsdag 22-03-2011

Het is erg laat, derhalve een beknopt verslag van een bewogen, mooie en vermoeiende dag. Vanochtend lopen we, stadsbewoners in de dop, samen het Eind af naar de Blokker in de Arkelstraat om een spons/wisser combinatie te kopen op een stok die verlengd kan worden tot vier meter. Onze vensters zijn namelijk erg smerig geworden door de aktiviteiten van de bouwvakkers die de oude kade van de haven restaureren. We kuieren in het lentezonnetje verder naar de supermarkt in de Westwagenstraat. Mensen die grappig willen zijn roepen "Val aan!" tegen me omdat ik met die lange glazenwassersstok en -emmer over straat loop. We strijken neer op een terrasje voor het Gorcums Museum (zie foto hierboven). Let op die foto, een schuine blik naar rechts omhoog leert dat er op een richel van de gevel van het gebouw twee grappige, okerkleurige figuurtjes staan. Het zijn zogenaamde keramische beelden die gemaakt werden door de kunstenaar Rob van der Ven (geb. 1968) voor een expositie hier ter plaatse in 1999. Voor een beter zicht, kijk 2 x hier. We genieten in het zonnetje en bedenken hoezeer we tevreden zijn met ons nieuw onderkomen, slechts op een luttele honderd meter van de terrasjes en de winkels in de binnenstad van Gorcum. Dan gaat de telefoon. De firma Van der Vliet uit Arkel meldt dat ze over een kwartier onze meubels zullen afleveren. We spoeden ons naar huis en vanaf dat moment kent de dag geen rust meer. De mannen van Van der Vliet sjouwen en rijden over de loopbrug langs de haven en over ons balkon onze meubelstukken naar binnen (foto hier). De zorg bekruipt ons of het er eigenlijk wel allemaal in kan. Hebben we ons niet verkeken? Het valt tenslotte mee. Terwijl ik begin met in elkaar zetten van de meubels, een klus waar ik de rest van de dag zoet mee ben, maakt Ans de vensters schoon van het bouwstof (foto hier). Ook elders in de haven wordt geklust (foto hier). Op de achtergrond volg ik het nieuws op de radio.

Node - het werk is nog niet af - stoppen we om vier uur. We hebben afgesproken om vanavond in Amsterdam mijn dochter Floor, haar man Pijke en kleinzoon Thijs op te zoeken. Daar arriveren we om half zes met cadeautjes die we nu vast geven, hoewel Thijs pas over een dikke maand één jaar wordt. Maar dan zijn we onderweg, ergens in het Suezkanaal of al in de Rode Zee. De speelgoed-kameleon die we meebrengen draagt zijn goedkeuring weg (foto hier). Die Thijs! Opnieuw valt me die intelligente blik op. Hij kan bovendien al bijna zelf rechtop zitten zonder om te vallen en hij brabbelt er in zijn eigen taaltje aardig op los. Later - Floor heeft een oppas geregeld - eten we met zijn allen bij haar in de straat in Restaurant De Italiaan. Doodmoe vallen we kort na middernacht thuis in slaap. Morgen weer verder klussen. Ik kijk nog even op het nieuws in Israël. Opnieuw schotenwisselingen tussen Israël en Gaza. Niettemin doen beide partijen alsof er weinig tot niets aan de hand is.  Terug naar boven

Ans verwijdert de plastic verpakking van 40 lampjes van het inktvis-vormig lichtarmatuur boven onze eettafel

Woensdag 23-03-2011

Opnieuw de hele dag geklust. Vooral verlichting. Ans is heel tevreden. Ze verwijdert de plastic verpakkingen van 40 lampjes van een fantasierijk armatuur boven de eettafel, dat me menige zweetdruppel kostte bij het ophangen (foto hierboven). Eigenlijk lijkt hij wel wat op een lichtgevende inktvis. Ik heb niet onder stroom gestaan. Vanmorgen kwam een vrolijke man ons nieuwe gasfornuis en combi-oven installeren. Er is een extra brander op, een hele grote voor wokken en biefstukken bakken. Eigenlijk is alles nu wel klaar. Gelukkig, we hebben nog drie volle dagen om bij te komen en van ons appartementje te genieten. Zondagavond vliegen we weer terug. We hadden wel langer willen blijven en we hadden ook wel eerder weer aan boord willen zijn. Altijd dat eeuwige tussen-hier-en-daar dat niet over gaat. 

Israël is in rep en roer door een bomaanslag in Jeruzalem, die een dode en circa 30 gewonden vergde waarvan drie ernstig. Het is drie jaar rustig geweest, maar nu is de angst van destijds om de straat op te gaan volledig terug. Misschien wordt het tijd voor ons om het land te verlaten, het is per slot ons conflict niet. De beginnende burgeroorlog in Libië eigenlijk ook niet. Nederland gaat ondermeer 6 F-16´s inzetten boven de Middellandse Zee, om het wapenembargo tegen Gaddafi te handhaven. De hele dag luister ik tijdens het klussen naar het nieuws op de radio (behalve als de hoofdschakelaar uit moet om de de plafondaansluitingen in kamer en keuken te maken). Voortdurend zijn er discussies tussen allerhande deskundigen en politici over de vraag of de westerse interventie (en de deelname van Nederland) wel of niet goed is. Op de duur weet ik het eerlijk gezegd ook niet meer. De argumenten pro en contra wegen beide zwaar. De situatie is er feitelijk een van kiezen tussen twee kwaden. Wel bekruipt me het gevoel dat áls het westen, ondanks de oproepen van de Libische opstandelingen en de Arabische Liga, niets had gedaan, het luidruchtige verwijt was gekomen dat we aan de kant stonden te kijken terwijl Gaddafi zijn oppositie uitmoordde.

Nog veel achterstallige administratie. De belastingaangifte IB 2010 krijg ik niet op tijd voor elkaar; uitstel aanvragen dus. ´s Avonds komt Tessa langs met de ING-betaalpassen van onze nieuwe rekening. Die zouden er na vier dagen zijn, beloofde de baliemedewerker van de Gorcumse vestiging. Het werden er tien. En nu zijn we er nog niet. "U ontvangt binnenkort een afhaalbericht, u kunt daarmee uw pincode ophalen", staat in de brieven aan Ans en mij. Het zal me meevallen als die nog voor ons vertrek aankomen. Daarna kunnen we pas Internetbankieren aanvragen. Dat gaat dus ondanks de mooie beloftes van de eerder genoemde ING-baliemedewerker gewoon niet lukken, want daarvoor moet je in Nederland zijn. Waar ING wel snel mee is, is een brief die ons aanslaat voor extra kosten omdat we onze pensioenen niet op de nieuwe rekening laten overmaken. Waarom doen we dat niet? Omdat we niet kunnen Internetbankieren bij ING. Vicieuze cirkel. Terug naar boven

De eerste twee pagina's van mijn artikel over de Bosporus in het aprilnummer van maandblad "Zeilen"

Donderdag 24-03-2011

Anders dan gisteren begint de dag niet met mist. Helder en gul schijnt de volle lentezon onze vensters aan de oostzijde binnen en verjaagt al snel de kilte van de nacht. Ik loop naar het parkeerterrein op Buiten de Waterpoort om parkeergeld in de automaat te stoppen. De veerboten leveren ijverig groepen scholieren vanaf de overkant van de Merwede af. Lekker wandelingetje eindelijk, als je nou een hond had.... Maar we willen helemaal geen hond en ook geen kat en zelfs geen kanarie meer na het onfortuinlijke lot van onze arme Lord Byron. Ans gaat op bezoek bij een kennis en ik slenter de stad in om ergens te pinnen. Bij de pinautomaat naast de Hema ontmoet ik een vroegere neurologe van mijn Gorcums ziekenhuis. Leuk weerzien, we drinken koffie op een terras in de zon op de markt en praten meer dan tien jaren bij. Later loop ik door naar de Praxis-vestiging bij de Spijkse Poort. Met een lange profiellat keer ik terug naar de stad. De lat is bedoeld om het snoer van de nieuwe booglamp te camoufleren, dat vanaf de voet naar de wand loopt. Ondertussen is Ans weer terug en even later arriveert haar oudste dochter Barbara die wel eens ons nieuwe meubilair wil zien (foto hier). Mijn karweitje is snel klaar en nu houd ik echt op met klussen tot we van de zomer weer hier zijn.

In de email-box tref ik van de Zeilen-redactie een PDF-bestand met mijn artikel over de Bosporus, geschreven in het najaar van 2009, dat in het aprilnummer van het blad staat (zie hierboven). Het ligt morgen in de winkels. Verder lees ik het nieuws uit Israël en zie met dat de spanningen na de bomaanslag van gisteren in Jeruzalem snel oplopen. Met een schok lees ik dat er vanuit Gaza twee Grad-raketten werden afgevuurd die bij Ashdod neerkwamen, de havenstad ten noorden van Ashkelon. Oef, dat is dichtbij! Verder in het Haäretz-artikel lees ik zelfs: "Approximately five mortar shells and two Qassam rockets struck Israeli territory overnight, and another rocket was fired at the Ashkelon coast on Thursday morning" Als altijd voerde Israël tegenacties uit. Daarbij zouden in Gaza vier doden zijn gevallen, onder wie twee kinderen. Volgens The Jerusalem Post gaat het in totaal om 11 raketten die op het zuiden van het land werden afgevuurd. Er vielen in Israël geen slachtoffers. In Ashdod houdt men tot aan zondag de scholen gesloten, zo ook in Ashkelon en Kiryat Gat. In de JP is geen melding van een raket op Ashkelon. De verantwoordelijkheid voor de beschietingen wordt opgeëist door de Islamitische Jihad.

Ik probeer Jaap & Diana in Ashkelon te bellen maar krijg geen gehoor. E-mail gestuurd. De Israëlische minister van Openbare Veiligheid Aharonovitch spreekt in de JP dreigende taal: "We must realize that this can end a tragedy. What if god forbid recent attacks would have ended in dozens of casualties. We would have been forced to take much more severe or comprehensive action" Ondertussen vinden er vandaag grootschalige demonstraties plaats in de Zuid-Syrische stad Deraa, waar het al langer onrustig is. Het regime van Bashar al-Assad reageert met veel geweld: er zouden alleen al vandaag 37 doden in de stad zijn gevallen. Op Facebook staat een nogal gruwelijk filmpje. De Syrische dictatuur is onder vader Assad en nu onder zijn zoon altijd extreem gewelddadig geweest bij protesten. De grootste slachting richtte vader Assad in 1982 aan in de stad Hama, waar tienduizenden uitgemoord werden. De schattingen variëren van 17.000 tot 40.000 doden. In september vorig jaar waren we in die stad. Syrië heeft een enorm generatie jongeren, massaal werkeloos, wanhopig en zonder perspectief. Het verzet tegen het regime is nu alleen in één stad in het zuiden. Als de demonstraties overslaan naar grotere steden, naar Damascus en Aleppo, dan kan het minstens zo bloedig toegaan als in Libië. Gaat de VN-Veiligheidsraad dan ook ingrijpen? De revoltes in de Arabische wereld stellen de wereld voor ernstige morele dilemma's. Maar Bashar kiest er vooralsnog voor om mee te geven en wat concessies te doen. Hij belooft een wet die meerdere politieke partijen mogelijk moet maken en benoemt een comité dat voorstellen moet maken om de levensstandaard te verhogen en de salarissen in het topzware overheidsapparaat te verhogen. Of hem dat soelaas gaat bieden?

Om zeven uur belt een montere Jaap me terug. Nee, er is niks aan de hand in Ashkelon. Ze hoorden wel vandaag het luchtalarm en zagen een raket hoog over vliegen. Jaap poogde er een foto van te maken maar de raket was te snel. Veel vliegtuig- en helikopterverkeer. Verder stormt, regent en onweert het in Ashkelon. Even vragen we onszelf af of we wel zullen gaan, zondagnacht. Jawel, is de conclusie, we gaan. Terug naar boven

E.A.Jansen, Buiten de waterpoort, Gorinchem. Links zie je de oude poort, rechts staat een stadsmolen die ook verdwenen is. Rechts achter de poort wonen wij.

Vrijdag 25-03-2011

Allereerst, voor het ontbijt, kijk ik naar het nieuws uit Israël. Geen nieuwe beschietingen vanuit Gaza. Daarna volgt mijn bijna vaste ochtendwandeling naar de parkeerplaats op Buiten de Waterpoort om drie euro in de meter te doen voor een hele dag parkeren. Terug loop ik langs de oever van de Merwede. Je gaat na die paar dagen al bekende figuren herkennen, mensen die je hier iedere morgen tegenkomt. De dame die op het strandje haar hondje een stok laat apporteren, die ze in de rivier gooit. Braaf zwemt het dier er ieder keer naartoe en brengt hem terug, voor haar voeten. Wat een leven. De man in grijze trui met een metaaldetector, die altijd 's ochtends over de grasvelden schuifelt. Met een schopje ligt hij soms een graspol op als zijn detector iets signaleert. Soms graaft hij iets op, hij is te ver om te zien wat, en maakt daarna het kuiltje zorgvuldig weer dicht. Wat zoekt hij? Oude of nieuwe munten? Een paar mensen lopen langs die net als ik een bewijsje voor een dag parkeren in hun auto leggen. Op de terugweg kom ik langs de bank waar vanaf een uur of negen hangouderen zich in zon koesteren en elkaar de oren van het hoofd lullen (foto hier). Dit is de plaats waar tot 1894 een fraaie, sierlijke stadspoort stond, de Waterpoort. Het gemeentebestuur liet de poort destijds afbreken omdat het verkeer er niet door kon. Let wel, er was  toen nog geen brug over de Merwede en het toenemende verkeer moest met pontveren over de rivier gevaren worden, naar of van een route die via de smalle poort door de binnenstad van Gorcum leidde. Nu staat er een nogal kale hoogwaterkering op die plaats. Een groot deel van de Gorcumse Waterpoort werd in Amsterdam herbouwd in de tuin van het Rijksmuseum en zal daar nog wel staan. De kunstschilder E.A. Jansen (1877 - 1957) schilderde de poort voordat de slopers hem afbraken (foto hierboven).

Eeuwig zonde. Gorcum had vroeger vier stadspoorten; alleen de Dalempoort is nog over. Ik vond op Internet ook een foto van de waterpoort, genomen vanaf de stadszijde (zie hierboven). Natuurlijk maakt ik ook een foto vanaf hetzelfde standpunt van de huidige, treurige waterkering. Wat een nadelig verschil! Tenslotte zocht ik naar een foto van de poort zoals die nu bij het Rijksmuseum in Amsterdam staat. Als je nou geen zeiler was die staat te popelen om naar Israël te gaan om verder te varen, als je met andere woorden een vaste bewoner van de Gorcumse binnenstad was, dan zou je misschien wel een comité van burgers willen oprichten met als doel om de waterpoort terug te krijgen en weer op te bouwen. Ik zie me al voor het Rijksmuseum met een spandoek heen en weer lopen: "Terug met die poort! Naar Gorcum!!" Ach, misschien is het al eens geprobeerd.

Halverwege de dag vervoeg ik me bij het ING-filiaal in de stad. Baliemedewerker W. constateert met mij dat zijn bedrijf het lelijk liet afweten en dat er geen kans is dat het afhaalbericht voor de pincodes in ons bezit raakt. Dus zullen onze passen opnieuw geblokkeerd worden en bovendien komt Internetbankieren niet voor elkaar. Wel maakt hij namens ons bezwaar op hoger niveau tegen de aanslag van 20 euro voor de betaalrekening (zie gisteren). Hij snapt goed dat we onze inkomens niet laten overmaken op een rekening waar we geen enkel zicht op hebben. Hij regelt dat er een twee-wekelijks afschrift naar Tessa gestuurd wordt, zodat we via haar enigszins kunnen zien hoe de stand is. Van de zomer, als we voor de hete twee maanden weer in Gorcum zullen zijn, zullen we opnieuw proberen om bankpassen en Internetbankieren te regelen.

Ik drink koffie bij Rijk van Kooy en zijn partner Joke Ravensberger in hun mooie tweedehands-boekhandel schuin tegenover ons op de Kriekenmarkt, Antiquariaat Gorcum. Ach, wat een mooie plek is dat! Terwijl ik verwonderd in veel zijn boekenkasten veel oude bekende boeken begroet, gaat Rijk naar achteren en maakt een lekkere sterke kop koffie voor me. Bij hem in de winkel leer je boeken waarderen én relativeren. Je hoeft ze immers niet allemaal zelf te hebben met zo'n boekwinkeltje vlak in de buurt. Toch bezwijk ik voor een exemplaar van het literair tijdschrift Tirade, nummer 3 uit 2007. Dat is gewijd aan het overlijden van de dichteres Hanny Michaelis, die.... Ach, laat ik ophouden, ik leg het nog wel eens uit. Slechts vijf euro.

Om half vier komt mijn vriend Herman Ursinus me halen om samen naar het Heukelums Wijnhuis te rijden van mijn goede vriend Inge Hogerdijk. Hij schenkt vanmiddag een verrassend goede rode wijn uit Zuid-Afrika, een land waaruit tegenwoordig meestal regelrecht bocht komt, uitzonderingen daargelaten. Dit is duidelijk één van die uitzonderingen, genaamd "Vuurberg" uit 2005, een klassieke blend van Merlot, Cabernet Sauvignon en Petit Verdot, gemaakt door een Nederlander, Sebastiaan Klaassen. Geweldig lekkere, stevige wijn met 14,5% alkohol, goed om te drinken bij entrecôte, vlees van de grill en sterke kazen zoals rauwmelkse camembert en Münster. Absoluut aanbevolen! Herman blijft nog gezellig wat bij ons op het Eind plakken terwijl de avond valt. Ik zie dat er gelukkig verder geen aanvallen op Israël waren vanuit Gaza. In Syrië doden veiligheidstroepen een 20-tal demonstranten, ondermeer in Sanamein, Homs en ook in Latakia, de havenstad waar we nog in september waren. Willen jullie niet graag weg uit die Arabische wereld?, vraagt Herman. Nee, want het is immers goed dat deze omwentelingen ondernomen worden en ze zijn niet tegen ons gericht. En Israël? Tja, de kans om door een Qassam-raket te worden geraakt, een projectiel dat niet echt gericht kan worden, is niet groot, kleiner dan een ongeluk krijgen op de weg in Nederland. Herman blijft niet op 't eten. Samen smullen we opnieuw van een entrecôte, met de eerder genoemde Vuurberg wijn uit Zuid-Afrika in het glas (foto hier).  Terug naar boven

Het strandje van Buiten de Waterpoort is verlaten. In de verte de bogen van de Merwedebrug

Zaterdag 26-03-2011

Anders dan gisteren is het vandaag een bewolkte en kille dag, enige regen is mogelijk en het wordt hooguit een graad of tien. Voor het ontbijt maak ik de dagelijkse kuier naar Buiten de Waterpoort om voor drie euro een dagparkeerkaart uit de automaat te trekken. Het is stil vanmorgen. Het strandje ligt er verlaten bij (foto hierboven). De dame met het hondje en de man met de metaaldetector zijn er niet. Langs de Merewedewal ligt een grote aak met een duwbak ervoor. De Lion uit Dordrecht, staat op de spiegel. De mannen die een Volvo personenauto van de wal op het achterschip hijsen spreken echter Duits (foto hier). Ik loop terug langs de kade van de veerdienst. op een van de zware steigerpalen staat een beeldje van een mannetje (foto hier). Het verhaal erachter en ik niet. Ik zal het eens aan Rijk vragen. Om half tien zitten we aan het ontbijt. Het regent inmiddels. Verbaasd zien we een tiental leden van de Gorcumse gemeenteraad, sommigen vergezeld van hun kinderen en kleinkinderen, over de loopbrug langs onze ramen voorbij lopen. Ze dragen allemaal een vuilniszak en een grijpstok met zich mee. Bij de Kriekenmarkt lopen ze de stadswal op en beginnen blijmoedig vuil te rapen. Hoe lovenswaardig. Met alle bovenstaande elementen zou je zomaar een verhaal kunnen gaan schrijven dat zich afspeelt in een oud stadje aan de rivier, waar.....

Ik check de websites van de Israëlische kranten. De Jerusalem Post meldt nieuwe beschietingen uit Gaza. In de Eshkol regio in de noordelijke Negev-woestijn bracht een Qassam-raket zware schade aan een huis toe. Er vielen geen slachtoffers. Later heeft ook Haäretz het bericht. Israël gaat versneld een peperduur nieuw raketten-afweersysteem in gebruik nemen, het Iron Dome systeem. Ook wordt de roep om een massale vergeldingsaktie in Gaza sterker. Ondermeer de Israëlische minister van Onderwijs Gideon Sa'ar (Likud) vroeg er gisteren om. De Palestijnse president Mahmoud Abbas had overigens vandaag voor het eerst sinds een jaar een ontmoeting met de Hamas-top. In Syrië zijn vandaag nieuwe demonstraties ondanks de vrijlating van politieke gevangenen (daarvoor worden verschillende aantallen genoemd, van 70 tot 260)

Ans gaat vanmiddag langs bij haar moeder en bij Michel & Barbara. Op het laatste adres laat ze een grote hoeveelheid boeken op de e-reader zetten, die ze voor haar verjaardag van me kreeg. Ik loop met paraplu de binnenstad in om het naambordje af te halen, dat we voor montage naast de bel hadden besteld. Trots plak ik het naast onze voordeurbel (foto hier). Later in de middag klaart het buiten wat op. Ik zoek toch verder op Internet naar dat beeldje van een mannetje op een meerpaal Buiten de Waterpoort. Ik vind dat het waarschijnlijk - en toepasselijk! - "Simeon" heet en in 2006 werd gemaakt door de beeldhouwer Erik Buijs (Rhenen, 1970) en aangekocht door de gemeente Gorinchem. Erik Buijs heeft een interessante website. Daar vind ik inderdaad een foto van het beeldje. Het is gemaakt van ijzer met een witte coating eroverheen.

Vanmiddag komt mijn jongste zoon Bas langs. Samen rijden we naar Wijnhuis Heukelum. Mijn laatste fles 'woestijnwijn', de rode wijn (2007) uit de kibboets Sde Boker in de Negev-woestijn oogst alom lof. Terwijl Ans met haar dochters en schoondochter naar de nieuwe film "Gooische Vrouwen" gaat kijken, eten Bas en ik genoeglijk in Restaurant Mykonos op de Langendijk. Vannacht gaat hier de zomertijd in, de klok wordt om twee uur een uur vooruit gezet waardoor we dezelfde tijd hebben als in Israël. Daar gaat de zomertijd op vrijdag 1 april a.s. in, zodat we dan weer een uur verschil met Nederland hebben. Terug naar boven

Zondag 27-03-2011

Bij het uitzoeken van een doos oude video's en DVD-schijfjes vond ik van de week de opnames terug, die in 1992 gemaakt werden bij de opening van de kunstmanifestatie BRAIN/Internal Affairs. De manifestatie over hersenen en kunst die in de nazomer van dat jaar plaatsvond in het oude, leegstaande gebouw van het Beatrixziekenhuis in Gorinchem, voordat het voorgoed gesloopt zou worden. Een intensief gebeuren van zes weken dat bestond uit een expositie van 40 kunstenaars die het gebouw - alle muren blauw geschilderd tot hersenhoogte - hadden veranderd in een soort hersenspeeltuin, met verder een lezingencyclus en een symposium, een concertenserie en een filmfestival. Onvergetelijk! Ik noem het vaak het mooiste dat ik in mijn leven georganiseerd heb. Bovendien kwamen Ans en ik elkaar daar voor 't eerst tegen. Bas hielp me gisteravond om een deel van het materiaal, met ondermeer de uitzending van het NOS-Journaal op zaterdagavond 22 augustus 1992, op YouTube te zetten (zie hierboven). Je ziet ondermeer een bijna twintig jaar jongere, zeer vermoeide Zijlstra, nog lang geen schipper, die zijn wonderlijke kermis- en beestenspul aanbeveelt. En vele anderen die ook allemaal twintig jaar ouder zijn geworden.

Onze voorlopig laatste dag in Gorcum vangt zonnig aan. We ontbijten op ons gemak en beginnen dan de koffers in te pakken. veel is het niet, nu we veel spullen kunnen achterlaten in ons appartementje. Vanavond rond negen uur vliegen we terug naar Israël.

Groepen jihadisten in de Gaza-strook en/of Hamas zélf hebben Israël een hervatting van het informele staakt-het-vuren van de achterliggende jaren voorgesteld, maar nog geen dag later doodde de Israël Defence Force (IDF) twee militanten en verwondde er drie in het noorden van de Gaza-strook, lees ik in Haäretz. Ze wilden een projectiel op Israël afvuren, aldus aldus "getuigen" "There's anarchy on the other side right now. It will be difficult for Hamas to roll things back", zegt een legercommandant in de krant. De afschrikking die de Operation Cast Lead twee jaar geleden teweeg bracht neemt af, zegt hij. "Both the government and the IDF believe it will be difficult to retain any calm for long and that another escalation may occur in the near future" De partijen geven zoals gebruikelijk dubbele boodschappen af. Er is ook onenigheid binnen Hamas zélf, maak ik uit de berichten op. De veiligheid van de Palestijnse leider Abbas tijdens zijn voorgenomen verzoeningsbezoek aan Gaza kunnen we niet garanderen, zegt de militaire leiding van Hamas. Vervolgens heeft Abbas het bezoek afgezegd. Intussen zouden gewapende mannen in de Sinaï geprobeerd hebben de gaspijpleiding naar Israël en Jordanië te saboteren.

We ruimen het appartementje op, koelkast en vriezer zijn al ontdooid. Buiten in de zon vindt de zondagmiddag-pantalonnade van Gorcummers plaats. Het is vandaag koopzondag. Zometeen gaan we afscheid nemen van Ans' moeder en op de Weverstraat. Ik sluit het verslag af. Terug naar boven

Ashkelon. Heerlijk gevoel om weer terug aan boord te zijn

Maandag 28-03-2011

Gister treffen we - na het bezoek aan Ans haar moeder in het verzorgingshuis - aan het eind van de middag Ans' schoondochter Kate met haar kinderen Liam en Caelan, zittend in de lentezon op het terras van de kinderboerderij in het Gijs van Andel park. Tessa is er ook (foto hier). Leuk om ze nog even te zien! Het voorjaar is grootscheeps uitgebroken, overal botten bomen en struiken uit. Tessa & Jeffrey brengen ons naar Schiphol. De vlucht naar Tel Aviv vertrekt op tijd. Het toestel is vol en het valt ons steeds zwaarder om 4,5 uur verkrampt in de beperkte stoelruimte door te brengen. Het lijkt wel of de beschikbare ruimte iedere vlucht kleiner wordt. Om half twee landen we op het vliegveld Ben Gurion. De afhandeling is vlot. Bij de douane overhandigen we onze paspoorten en zeggen als steeds "Don't stamp them, please, we are sailors" Dan krijg je een stempel op een los papiertje. Jaap & Diana halen ons af. Om half drie arriveren we in Ashkelon, in de haven. loopplank aantrekken, groepsschakelaars aan op het instrumentenpaneel, afsluiters open, enzovoorts, de omgekeerde routine van veertien dagen geleden. Hoewel we moe zijn, drinken we nog tot half vijf een glas wijn bij Jaap & Diana aan boord.

Vanmorgen slapen we tot half elf. Het is lekker zonning, 24 graden, met een fris noordenwindje. Vergenoegd zit ik een tijdlang aan dek rond te kijken, het is heerlijk om weer aan boord te zijn (foto hierboven). Jaap & Diana serveren ontbijt. We ruimen onze koffers leeg, maken het schip schoon en provianderen bij de Russische supermarkt in het oostelijke industriegebied. Daar verkopen ze, anders dan in de meeste supermarkten hier, varkensvlees. Er is geen luchtalarm en er zijn geen beschietingen vanuit Gaza. Vandaag neemt het leger het nieuwe raketschild in gebruik, dat gedeeltelijk bescherming zou moeten bieden. De aanslag van gisteren op de gaspijpleiding naar Israël en Jordanië in de Sinaï bij El Arish, blijkt mislukt. In Syrië houdt het verzet aan. In de havenstad Latakia, waar we een halfjaar geleden een tijd lagen, is de toestand anarchistisch, lezen we bij de NOS-nieuwssite: "Burgers richten eigen controleposten op uit voorzorg tegen gewapende bendes die door de stad trekken. Volgens een inwoner van Latakia, die door het persbureau Reuters wordt geciteerd, zijn de straten verlaten uit angst voor deze bendes die, voorzien van stokken en jachtgeweren, willekeurig auto's aanhouden" Er zou sprake zijn verdeeldheid binnen het regime waarbij de president Bashar al-Assad, ooit oogarts en leider-tegen-wil-en-dank, concessies zou willen doen, versus de hardliners in de dynastieke familie. Bashar hief gisteren de noodtoestand op die al vanaf 1963 van kracht was, een opvallende en paradoxaal aandoende beslissing bij alle onrust in het land, en vandaag liet hij weten in de komende dagen een belangrijke mededeling te zullen doen, "die het hele land plezier zal doen" Het leidt allemaal opnieuw, net als bij de val van Mubarak, tot angstige speculaties in Israël. "Assad's fall may open a path for Iran into Lebanon, without it having to consider Syria's position any longer", schrijft Haäretz vandaag. Terug naar boven

De resultaten van de exo-planetenjager Kepler tot dusver

Dinsdag 29-03-2011

Gisteravond hebben we bij Jaap & Diana een lekkere erwtensoep gegeten en gepraat over de verdere vaarplannen. Duidelijk is dat onze wegen binnenkort zullen scheiden. Zij hebben definitief besloten om niet naar de Rode Zee te gaan; vanaf hier zullen ze medio april via Cyprus naar de zuidkust van Turkije vertrekken. Voor die tijd willen we met zijn vieren nog een paar tochten in Israël maken en een langere tocht naar Petra in Jordanië. Wij zullen daarna dus alleen door het Suezkanaal naar de Rode Zee gaan. Jammer natuurlijk, minder gezellig, maar het zij zo. Mogelijk treffen we elkaar weer ergens in de Middellandse Zee voor de overwintering 2011/2012. In 2012 willen we - Ans en ik - geleidelijk richting Gibraltar varen om eind dat jaar of begin 2013 de Atlantische oversteek te maken. Die zal ik zonder Ans maken, zij ziet er teveel tegenop. Maar ik heb een lijstje van potientiële opstappers. Ans vliegt dan in als we aan de andere kant zijn.

Vandaag verscheen op de website van Astronieuws een mooi plaatje van de resultaten die de exo-planetenjager Kepler tot dusver boekte (zie hierboven). Kepler, gelanceerd in 2009, is met Corot (eind 2006 gelanceerd) een van de satellieten die op zoek zijn naar aardachtige planeten buiten ons zonnestelstel. Het plaatje toont de vele sterren, in opeenvolgende grootte op rij gezet, waar kandidaat-planeten zijn gevonden. Je ziet ze als zwarte stipjes voorlangs de sterren schuiven. Ter vergelijking staat ook onze eigen zon erbij, de eenzame ster rechtsboven in het plaatje, waar nét de planeten Jupiter en onze Aarde voorlangs schuiven. De laatste is bij deze resolutie te klein om zichtbaar te zijn. Een overtuigend plaatje voor wie er nog aan twijfelt dat er bewoonbare planeten in het nabije heelal zijn. Bewoonbaar is uiteraard niet hetzelfde als bewoond.

"Maar plotseling, als ik het het minst verwacht, overvalt het me weer. Het besef dat het leven maar heel kort is, en de dood onverwacht, is zo diep tot me doorgedrongen, dat ik een schok voel van verbazing als ik de mensen zie die geld en bezittingen opstapelen, alsof het leven eeuwig zal duren" (blz. 81 uit Jacoba van Velde, "De grote zaal", Querido, 1953).

Het is zonnig met vooral in de middag een lichte, frisse noordenwind. Met cellotape plak ik een paar scheurtjes in de plastic ramen van de buiskap, waarschijnlijk ontstaan door de zware hagelstenen van een bui vorige week. Daarna lees ik ademloos een klein en mij volledig onbekend meesterwerkje van slechts 134 bladzijden. Het bovenstaande citaat is eruit genomen. Ans kreeg het te lezen van haar vriendin Jannie. Het boekje herverscheen in 2010 ter gelegenheid van de actie Nederland Leest en werd toen gratis verspreid via de openbare bibliotheken. Jacoba van Velde beschrijft met een sobere indringendheid de wereld van mensen in een verzorgingshuis - rusthuis heette het nog in de jaren '50 - die gelaten of opstandig wachten op de dood. Voor eenieder die ooit een ouder in een dergelijke instelling verloor uiterst herkenbaar. Juist die soberheid, vermengd met een ingehouden ironie, maakt een grote indruk. Er is niets van de mismoedige drakerigheid die elders soms om de hoek komt kijken, bijvoorbeeld in het eerste boek van de verpleeghuisarts Bert Keizer ("Het refrein is Hein", Balans, 1994) Van Velde's oeuvre is klein en ze meed de publiciteit. Toch werd deze eersteling van haar hand in dertien talen vertaald. Ze schreef in het klimaat van het existentialisme van de vijftiger jaren, de wereld van Sartre, de Beauvoir en Camus en ook van Samuel Beckett, met wie ze persoonlijk bevriend was. Ze overleed in 1985.

Een rustige dag met veel lezen. In Syrië weet het regime tienduizenden te mobiliseren voor steunbetogingen. Verder treft het een kosmetische regeringswisseling. Eigenlijk dezelfde taktiek die een paar maanden geleden in Egypte Mubarak niet redde. In Libië wordt de opmars van het verzet gestuit voor de poorten van Sirte, de geboortestad van Gadaffi. Ook elders in de Arabische wereld is er vandaag onrust (Yemen, Jordanië).

Vanavond lees ik dat na een zenuwslopende tocht is het konvooi van negen zeiljachten onder leiding van Alondra via Al Mukallah in Aden aangekomen. Ze willen er drie dagen blijven om diesel en water in te nemen en daarna verder varen naar Eritrea. Lees het verslag hier. Overigens heeft de Blue Water Rallies besloten hun aktiviteiten op te schorten. De motivering is tweeledig: "The current economic downturn and a dramatic rise in piracy in the Indian Ocean (which shows little prospect of resolution) however, have led us to make this disappointing, but we feel realistic, decision" Dat leidt wel tot de vraag of ze onder betere marktomstandigheden waren doorgegaan, maar dat terzijde. Ze hebben gelijk. Het is natuurlijk tergend dat criminelen de doorvaart van de noordelijke Indische Oceaan kunnen lamleggen. De jaarlijkse stroom van honderden zeiljachten zal, enkele onbezonnen durfals daargelaten, opdrogen. Ze hadden beter jachthavens langs de Somalische kust kunnen aanleggen, dan hadden ze op termijn meer verdiend. Maar de meeste mensen kiezen voor korte-termijn winst. Heb geen medelijden met die piraten, het gaat niet om arme mensen, maar om criminele conglomeraten met ruime fondsen en investeerders, net als in de drugshandel, en plenty technologie om schepen op te sporen. Het gebied dat ze bestrijken is nu dermate groot dat een probleemloze circumnavigatie niet meer mogelijk is. Jachten blijven nu steken in Sri Lanka, India of de Malediven omdat het te gevaarlijk is om de Indische Oceaan over te steken, zowel langs de noordelijke als de zuidelijke route. Het klinkt als elitair gemopper en misschien is het dat ook wel. Wat kan iemand immers die paar honderd yachties schelen? Mensen die niet (meer) werken maar die te klein in aantal zijn om economisch gewicht in de schaal te leggen. Het ziet er somber uit voor wereldzeilers. Ik begrijp wel dat Blue Water Rallies in zijn bericht ietwat melodramatisch spreekt van "End of an Era"  Terug naar boven

Een baggermolentje poogt ijverig de steeds dichtslibbende haveningang open te houden. Op de achtergrond de koepel van het Holiday Inn hotel

Woensdag 30-03-2011

Mooi weer, weinig te melden. Ik fiets naar het uiteinde van de havendam. De uitvaart is na de laatste stormen opnieuw bijna dichtgeslibd. Het baggermolentje is druk bezig de smalle geul open te houden (zie foto hierboven). Daarna fiets ik naar het Oortjesstrand. Merkwaardig, er zijn helemaal geen oortjes (van oude aardewerken potten) meer. Drie weken geleden lagen er nog honderden. Wel veel dode kwallen op het strand.

De rest van de dag ben ik vezonken in de recente geschiedenis van Libanon, dus vanaf de moord op Rafiq Hariri in 2005, in het boek van de Libanese journalist Michael Young "The Ghosts of Martyrs Square. An eyewitness account of Lebanon's life struggle" (Simon & Schuster, 2010) Een verwarrende wereld van sectarische groepen, Maronitische christenen, Sunni- en Shia-moslims, Druzen, die ieder alleen niet groot genoeg zijn om het land te besturen. Een wankele staat die nog verder uit balans raakte door de moord op Hariri (nog steeds niet opgelost) en de groei van de shiïtische Hezbollah als een "staat in de staat" met een grote invloed vanuit Iran. Langzaam zie ik meer tekening in het geheel en het is natuurlijk ook bijzonder dat we een halfjaar geleden op veel van de lokaties waren, die in het boek voorkomen. Libanon is een angstige gemeenschap, bang om het wankele evenwicht tussen de sectarische groepen te verstoren, want dat leidt haast zeker tot een nieuwe burgeroorlog. Wij waren vooral in christelijk gebied, maar de christenen vormen al lang niet meer de meerderheid en hun invloed is tanende en bestaat vooral vanwege de controverse tussen Sunni's en en Shiïeten. De christenen leven in een staat van fatalistisch hedonisme met hun SUV's, hun bars, nachtclubs en dure appartementen en hun landhuizen, zoals we dagelijks konden vaststellen. Opnieuw valt me op hoezeer de eeuwenoude vijandschap tussen Sunnieten en Shiïeten nog altijd niet alleen Libanon, maar de hele Arabische wereld verscheurt, veel meer dan andere tegenstellingen, bijvoorbeeld met het Westen. Je ziet dat ook in sommige van de huidige revoltes in de Arabische wereld, met name in Bahrein, en in de angst van Arabische regimes voor de toenemende macht van het shiïetische Iran.

Sinds januari van dit jaar heerst er een ernstige politieke crisis in Libanon, toen de minsters van het door Hezbollah geleide blok uit de regering stapten. Sindsdien is er sprake van een impasse en hoewel alle partijen zich inhouden, verkeert het land weer dichtbij een nieuwe burgeroorlog. Temidden van alle onrust in de Arabische wereld is dat extra gevaarlijk.

In Syrië heeft president Bashar al-Assad vandaag zijn toespraak gehouden, die naar eigen zeggen "het volk veel plezier zou doen" Dat valt bar tegen, hij doet wat vage toezeggingen en en heft zelfs niet de 50-jaar oude noodtoestand op, zoals beloofd was. Ook zegt hij, net als Mubarak een aantal maanden geleden, dat de demonstraties tegen zijn autoritaire bewind "een buitenlands complot" zijn. In Haäretz lees ik meer. Hij probeert een wig tussen de demonstranten te drijven, tussen oprechte hervormers ("we will support them") en samenzweerders die een minderheid vormen en wier doel is "to fragment and bring down Syria and enforce an Israeli agenda" Na de toespraak gaan verontwaardigde demonstranten in de havenstad Latakia en in de zuidelijke stad Deraa de straat op. "Thousands return to Syria streets after Assad blames unrest on Israeli 'plot'", kopt Haäretz. Niet helemaal correct, want de demonstranten zijn niet woedend om de onterechte beschuldiging aan het adres van Israël, maar omdat hun president geen hervormingen treft.

In Libië winnen Gaddafi's troepen weer terrein op de slecht georganiseerde opstandelingen. In Benghazi, het centrum van de opstand, dreigt paniek uit te breken. Obama en Cameron spreken al van mogelijke wapenleveranties aan het verzet. Dat ligt in de lijn der verwachtingen. Als de dictator militair opnieuw de overhand krijgt, dan kan de coalitie niets anders dan verder steun bieden. Anders zijn alle akties, het embargo en de no-fly zône, voor niets geweest. De zuigende logica van wie in een gewapend conflict verzeild raakt. Belangrijk is dat men ervoor zorgt dat de Arabische Liga erachter blijft staan. Terug naar boven

Kleinzoon Thijs Thomas kan, elf maanden oud, zitten!

Donderdag 31-03-2011

Gisteravond heb ik de nieuwe browser Internet Explorer 9 ge-download. Even wennen. Of hij beter is dan Explorer 8 weet ik niet. In elk geval heb je meer beeldruimte omdat de browserbalk kleiner is. Overigens doet hij het alleen op onze nieuwe MSI-laptop. Op de andere twee laptops gaat niet want die hebben Windows XP en daar draait Explorer 9 niet op. Vreemd, eigenlijk, want het is ook van Microsoft. Een poging om mensen naar Windows 7 te dwingen?

Hierbij een foto van mijn kleinzoon Thijs, ruim elf maanden oud (foto hierboven). Hij kan zitten! Verder is hij niet meer zo dik, hij is uiterst beweeglijk en kruipt en tijgert in alle richtingen, het babyvet is eraf.

Mooie dag, een dag voor klusjes. Hoewel de dames Diana en Ans met de bus naar de stad gaan om te winkelen. Vier uur later keren ze met opgeruimde gezichten terug. Wat is de oogst? Een leuk damestasje, elegante schoentjes en een doos eieren. Jaap en ik houden ons onderwijl eerst bezig met zijn benzine-generatortje, jongstleden januari weer door mijn maat Fons tot leven gewekt. Leven zit er genoeg in maar hij lekt benzine uit een slangetje. We snappen het niet en halen het generatortje uit elkaar, snappen er nog niks van, zetten hem weer in elkaar en zie: hij lekt niet meer. Is dat niet wonderbaar?

Daarna halen we onze dinghy van het dek, waar hij minstens anderhalf jaar in een vastgesnoerde zak heeft gelegen, en pompen hem op. Beetje vuil maar verder prima. We zetten het buitenboordmotortje erop, ik trek aan het koordje en zie! (opnieuw), reeds de tweede keer start hij. Om hem wat op te warmen vaar ik trots een rondje door de haven (foto hieronder en hier nog een). We hijsen het bootje weer op de wal. Later maken Ans en ik het schoon en klaar om ons over een paar weken te dienen op mooie ankerplaatsen in de Rode Zee. Natuurlijk hebben we ook nog het vaste bootje, dat ik twee jaar geleden van Johan Huy in Malta kocht, maar dat kan wat minder goed tegen ruw water.

In de loop van de middag horen we explosies uit oostelijke richting. Geen idee wat er aan de hand is, maar omdat er geen luchtalarm klinkt maken we ons geen zorgen. Ook de Israëlische kranten geven later geen duidelijkheid.Eind van de middag zie ik dat helaas een helft van onze dinghy langzaam maar onmiskenbaar leegloopt. Een lek. We laten het bootje op de steiger liggen, morgen zal ik er naar kijken. Jaap & Diana komen een borrel drinken met zijn vieren boeken we een vijfdaagse trip naar Jordanië. Vanuit Eilat, waar we aanstaande zondag met een huurauto naar toe willen rijden, willen we Petra en Wadi Rum, de Vallei van de Maan, bezoeken.

Het nieuws: de opmars van Gaddafi's troepen stokt  gelukkig. Inmiddels is duidelijk dat CIA-mensen de opstandelingen ondersteunen. Dat ik nog eens blij over de inzet van de CIA bij een omwenteling zou zijn! Terug naar boven

Het lek in de dinghy gevonden

Vrijdag 01-04-2011

Vannacht ging in Israël om 01.00 uur de zomertijd - Daylight Saving Time (DST) - in. Vanmorgen zet ik de klokken een uur vooruit. We hebben nu weer een uur verschil met Nederland.

Met wat zeepsop vind ik tamelijk gemakkelijk het lek in de dinghy (foto hierboven). Jaap heeft nog een tube zeewaterbestendige lijm en samen plakken we het lek met een rubber rondje. Daarna span ik een touw onder het schip door ter hoogte van de schroef. Gewapend met een schildersmes ga ik te water, zonder pak want de temperatuur is een graad of 18, en duik herhaalde malen onder de boot om de harde pokken van de schroefbladen te steken. Na de teleurstellende ervaring met harde antifouling op de schroef, twee jaar geleden, hebben we er niks meer op gesmeerd. Het afsteken gaat redelijk. 's Middags duik ik nog een keer en morgen zal ik het ook nog een of twee keer doen, dan is het wel klaar.

Het is warm, liefst 28 graden. Ergens in de komende dagen zal een lagedrukgebiedje passeren met mogelijk wat regen. Met veel plezier ben ik aan de bestseller van Dick Swaab begonnen, "Wij zijn ons brein. Van baarmoeder tot Alzheimer" (Contact, 2010, nu al de 10e druk). Ik herinner me nog zijn verkettering twintig jaar geleden door de spraakmakende gemeenschap, toen hij anatomische verschillen vond tussen hersenen van heteroseksuele en homoseksuele mannen en daarover rapporteerde. Hij hield zich toen goed staande in de storm van verontwaardiging die opstak en het doet me plezier dat zijn boek nu zoveel succes heeft.

Rond half vier (Israël tijd) vanmiddag was er een lichte aardbeving bij Kreta, het epicentrum lag 92 kilometer noordoostelijk van Ayíos Nikoláos en ongeveer 50 kilometer westelijk van de trits eilandjes, waaronder het langgerekte Karpáthos, die we een klein jaar geleden bezochten (zie kaartje hieronder). Ik lees het in de NRC. De aardbeving was 77 kilometer onder de zeebodem. Er zijn nog geen berichten over slachtoffers of schade en er werd geen tsunami-waarschuwing gegeven. De beving zou vanmiddag ook in Israël zijn gevoeld, aldus Haäretz, maar wij hebben niets gemerkt.

In Syrië wordt in verschillende steden gedemonstreerd tegen Assad. Veiligheidsstroepen zouden tien betogers gedood hebben. In Yemen is een hele grote demonstratie gaande in de hoofdstad, honderdduizenden betogen tegen het regime van Saleh. Zijn reactie: "I will sacrifice my blood and soul for the sake of this great people".

Er is sprake van een nieuw flottielje van de vredesbeweging met hulpgoederen, dat in de tweede helft van mei naar Gaza zou varen. Mooi, maar desondanks zijn we dan liefst al hoog en breed in de Rode Zee. De Israëlische premier Netanyahu dreigt al: "The flotilla is being organized by extreme Islamists that are interested only in provocation" Het is stellig beter voor onze veiligheid er dan niet in de buurt te zijn.

De avond valt. De weinige wind van vandaag is gaan liggen. Op de steiger zijn de vaste gasten voor het sabbathsweekend gearriveerd, vissers, booteigenaren en hun gasten. Er klinkt wat gedempte muziek, gekabbel van gesprekken en uitroepen van vissers. We ruimen de kuip leeg, gooien de kussens onder de buiskap en gaan naar binnen. Het zal vanavond een uur langer licht blijven dan we gewend waren.  Terug naar boven

Zaterdag 02-04-2011

'Exhausted, tired, angry and demoralised', zo beschreef een Deense journalist dezer dagen de door Somalische piraten gekidnapte crew van het zeiljacht ING. Het Deense gezin Johansen, vader, moeder, drie kinderen (teenagers tussen 13 en 17) en twee opstappers zitten nu een maand vast sinds hun jacht gekaapt werd. Ik lees het op Noonsite. De kidnappers zouden 5 miljoen dollar losgeld eisen.

Vannacht om 02.00 uur schieten Israëlische vliegtuigen het broze bestand van de laatste dagen met Hamas aan stukken. Vliegtuigen doden drie Palestijnen, leden van Hamas, bij Khan Younis in het zuiden van de Gaza-strook. Volgens de IDF, het Israëlische leger, hadden ze eerder deze week op dinsdag een korte-afstand-raket op Israël afgevuurd, die geen schade veroorzaakte. Ze zouden van plan zijn geweest om tijdens het komende Joodse Pesachfeest opnieuw aanvallen uit te voeren en Israëliërs te ontvoeren. Hoe de IDF dat weet? Hamas zweert nu wraak en kondigt vergeldingsacties aan. Een van de drie Palestijnse slachtoffers is een hoge Hamas-commandant, Muhammad Ad-Dayah. Het wordt misschien tijd om dit land te verlaten.

Op de steiger pomp ik de dinghy op om te zien of hij niet weer leegloopt. Dat doet hij niet. De zon is vandaag wat gesluierd en vanaf de middag trekt de hemel dicht met bewolking. Het blijft echter warm. Een warmtefront dus. Ik duik nog een zestal malen met het schildersmes onder de boot om schroefbladen en schroefas verder te "ontkokkelen" Het is druk in de haven met sabbathsvierders. Lezen in Dick Swaabs prachtboek. Ondertussen houd ik de lucht en het nieuws in de gaten. Niets te melden. Morgenochtend vroeg zullen we naar Eilat in het diepe zuiden van Israël rijden. Terug naar boven

Uitzicht op de Golf vanuit ons hotel in Aqaba, Jordanië. De moskee is in aanbouw

Zondag 03-04-2011

Om half tien rijden we weg van het autoverhuurkantoor van Eldan weg voor de ruim 300 kilometer naar het zuidelijke Eilat. Het eerste deel van de lange weg reden we al een paar keer eerder. Opnieuw voert de weg door het vruchtbare akkergebied ten oosten van de Gaza-strook. Ballonnen met waarnemingsapparatuur van het Israelische leger hangen hoog boven de velden langs de grens. We zoeven over de lange, kaarsrechte wegen, omzoomd door bloeiende mimosabomen, naar het zuidoosten. Kleine vliegtuigjes cirkelen over de akkers rond en sproeien wolken bestrijdingsmiddelen. De plotselinge overgang van het vruchtbare land naar dorre woestijn. Bij een benzinestation op een kruispunt drinken we koffie. We passeren Sde Boker, de kibboets waar Ben Gurion zich terugtrok. We passeren een gebouwencomplex met hoge muren en bemande wachttorens; het is een gevangenis waarvan we vermoeden dat er vele Palestijnen in gevangen zitten (foto hier). Een halfuur later dalen we met scherpe haarspeldbochten af in de grote Ramon-krater. Het landschap met tafelbergen en heuvels van vulkanische as is spectaculair. Dat neemt na de doortocht van de krater af. Het laatste deel van de lange rit is voornamelijk saaie, dorre woestijn, behalve waar we tenslotte in de diepe, brede vallei afdalen die tussen de Dode Zee in het noorden en de Rode Zee in het zuiden loopt en de grens vormt tussen Israël en Jordanië.

Eilat is een volledige toeristenkermis vol mega-hotels, vaak uitgevoerd in de sprookjesstijl die we van de Efteling kennen, beach-resorts, supermarkets, shopping-malls, boetiekjes, souvenirwinkeltjes en tientallen restaurants. Er is hier niets origineels te vinden. In de stad overheerst het bekende beeld van de volgevreten en te naakte, roodverbrande en vaak getatoeeerde westerse toerist. Grote delen van de korte Israëlische kustlijn langs de Golf van Aqaba zijn afgezet; lange stukken kiezelstrand zijn namelijk verpacht aan duikbedrijfjes en alleen toegankelijk voor hun eigen clientèle. We rijden verder langs de kust tot we niet verder kunnen, hier is grensovergang naar Taba, naar Egypte dus (foto hier). Over Taba is jarenlang gesteggeld tussen beide landen, totdat Israël het uiteindelijk in 1989 teruggaf. We keren terug en parkeren bij de jachthaven, die door een ophaalbrug wordt gescheiden van de Golf (foto hier). Er staat een groot fantasiepaleis, het Hilton Hotel. In een van de talloze strandtentjes lunchen we. Daarna informeer ik op het marina office naar de mogelijkheden voor een ligplaats: ze zijn vol maar als we niet langer dan een week blijven is er wel plaats.

Langs het centrum van Eilat ligt de start- en landingsbaan van het vliegveld. Vliegtuigen landen vlak over het water en de hotels. Er staat een mooie oude Dakota geparkeerd. Om het vliegveld heen bereiken we weg naar de grensovergang. Het Jordaanse Aqaba ligt maar een paar kilometer verder onder de steile hellingen van het woestijnplateau waaruit Jordanië grotendeels bestaat (foto hier). We zetten de huurauto op een parkeerplaats en lopen van de ene grenspost naar de andere. Het niemandsland ertussen is bijna een halve kilometer (foto hier). De formaliteiten gaan tamelijk vlot. Aan Jordaanse zijde maakt men van ieder van ons een iris-scan. Er staat een zilvergrijs mini-busje van Wadi Rum Desert Service voor ons klaar. Over brede lanen rijden we naar het havenstadje. Na het afrekenen op het kantoortje brengen ze ons naar ons hotel, het Amer Hotel, een ietwat sjofel hotel zonder lift in het stadscentrum. Maar de lakens zijn schoon en we hebben een mooi uitzicht over een grote moskee-in-aanbouw heen op de Golf (foto hierboven). Er liggen wat vrachtschepen en twee motorjachten voor anker. Na een dutje en opfrissen zit ik op ons balkon naar de stad te staren terwijl de zon langzaam achter de bergen van de Sinaï zakt. Arabische steden, nee beter, Oriëntaalse steden maken je door hun authentieke levendigheid gelukkig, zeker als ook nog de zangerige oproep tot gebed uit de moskeeën opklinkt. We drinken we met Jaap & Diana een glas wijn op ons balkon, wijn die Jaap even verderop in een liquor store haalde, want het hotel heeft geen wijn. We dineren op straat en slenteren in de warme avond – nog 28° - door de staartjes langs alle schilderachtige nerinkjes. De helft van de mensen, mannen en vrouwen, is traditioneel gekleed, de andere helft – ook de vrouwen – westers. In de eerder genoemde drankwinkel vinden we rode wijn uit Jordanië, die zullen we dezer dagen proeven en eventueel meenemen om ze op een goede dag te presenteren in het kritische gezelschap in Wijnhuis Heukelum. Terug naar boven

Petra. Ans voor de Treasury Tombe (waar nooit een schat gevonden werd)

Maandag 04-04-2011

Om half acht ontbijt. Amer Hotel (foto hier) heeft geen eetzaal, maar er staat een tafeltje met vier stoelen in de gang (foto hier). Arabisch ontbijt met broodflappen, thee,salade van tomaat en komkommer en drie schaaltjes humus. Je scheurt stukjes van een broodflap af en doopt die in de humus. Ik was er in Turkije en Syrië niet dolenthousiast over en nu weer niet. Onze chauffeur Sultan staat stipt om acht uur klaar. Een vriendelijke jongen die helaas geen Engels spreekt. Over drie maanden gaat hij trouwen, krijgen we er later met moeite uit. We rijden over de snelweg naar Amman (323 kilometer) de kale bergen in. Het wordt snel kouder hoewel de zon schijnt. Na de grillige, dorre kloven komen we in een uitgestrekt, dor woestijngebied. Soms lopen er kamelen over de weg (foto hier). De hemel betrekt. Na een kilometer of zeventig is er een zijweg richting Petra, die weer de bergen in leidt. Af en toe rijden we door de laaghangende bewolking heen. In Petra arriveren we bij een hotel, Mussa Spring geheten. Ofwel de Bron van Mozes. Toen het Volk van Israël na de uittocht uit Egypte weer eens mopperde, nu om het gebrek aan water in de woestijn, sprak God tot Mozes en “ toen nam Mozes de staf van vóór het aangezicht des HEREN, zoals Hij hem geboden had. Toen Mozes en Aäron de gemeente vóór de rots hadden doen samenkomen, zeide hij tot hen: Hoort toch, wederspannigen, zullen wij uit deze rots voor u water te voorschijn doen komen? Daarop hief Mozes zijn hand op en sloeg de rots met zijn staf tweemaal, en er kwam veel water uit, zodat de vergadering kon drinken en ook het vee” (Numeri 20:11). En zie, direct naast het hotel is die rots waaruit nog steeds water opwelt, in een gebouwtje met drie koepeltjes (foto hier). We gaan eens kijken, er is niemand maar inderdaad is er een bron. Even later staat de kleine ruimte vol kwetterende moslima´s (2 foto´s hier). Voor de goede orde, Mozes is zowel in de Bijbel als in de Koran een profeet maar of hij ooit bestaan heeft, daarover verschillen de geleerden van mening zoals het hoort.

Helaas weet onze chauffeur Sultan niet zeker of we in dit hotel moeten slapen. Heen en weer bellen levert op dat we goed zijn. In de Spartaanse kamers is geen verwarming, terwijl het buiten miezert en koud is. Vanmorgen viel er zelfs sneeuw. We installeren ons en Ans kijkt rond in het souvenirwinkeltje (foto hier, geen commentaar) en ´s middags brengt Sultan ons in tien minuten naar de Siq, de kronkelende, smalle kloof die je door moet lopen om bij het oude Petra te komen. Dat is ruim een uur lopen. We nemen dus voor 20 dinar (= 20 euro) ieder een rijtuigje dat ons in nog geen kwartier zal brengen. Het hotsebotst behoorlijk maar tenslotte komen we bij dat dramatische punt waar je door de kloofspleet voor je opeens de eerste tombe ontdekt, de zogenaamde Treasury Tomb, die een van de beroemdste tomben van Petra is (foto hierboven en 2 hier). Vanaf hier lopen we. Terwijl het weer langzaam opknapt zwerven we de rest van de dag ontroert en onder de indruk door het wondermooie Petra. De roserode stad. Petra beschrijven? Dat vermag ik niet. Het is zó mooi, je moet het zelf zien. Ik volsta met de foto´s die ik maakte en wat zaken die me opvielen (Hier 10 foto´s). De stad werd bewoond door de Nabateeërs (die het bouwden) en ondermeer de Romeinen, de Byzantijnen en de Arabieren. Oorlogen en aardbevingen maakten er een eind aan, hoewel de tombes nog tot 1986 bewoond werden door Bedouïenen, aldus de menner van ons rijtuigje, die er zelf geboren werd. De stad bestaat eigenlijk uit twee delen, de dodenstad met de magnifieke tombes, en de stad der levenden die erna komt. Bezoekende karavanen kwamen dus door de necropolis tot de stad zelf. Dat moet een gevoel van bescheidenheid gegeven hebben.

Het is niet erg druk, het is geen toeristenseizoen en de duizenden mensen die er desondanks zijn, raken verspreid over het enorme complex. De prachtige tombes huisden de lichamen van de Nabatese koningen en hun families. Ze zijn uitgehakt uit kwetsbare kalksteenrots met vaak prachtige kleuren. Die kwetsbaarheid is direct zichtbaar als je foto´s en tekeningen van vroger met nu vergelijkt. Verwering heeft de hele figuur van de godin Isis, de centrale figuur in het midden, vervaagd. Zij wordt aan beide kanten geflankeerd door dansende amazones, die bijlen boven hun hoofden zwaaien. Niet meer te herkennen (zie de verschillen op de twee afbeeldingen hierboven) Merk overigens op dat er aan de linkerkant een pilaar gerestaureerd werd. Aan de voet van de Treasury werden overigens nog pas in 2004 twee onbekende tombes opgegraven - de bodem was in Nabatese tijd zes tot zeven meter lager -  met menselijke resten. Daaruit kon DNA worden geïsoleerd. Wat dat heeft opgeleverd, kan ik niet vinden.

De souvenirstalletjes en -verkopers zijn tamelijk opdringerig. Stalletjes met prullaria en vermeende oudheden staan zelfs op de voorpleinen van de tombes. Nu het hier UNESCO World Inheritage Site is geworden, zal dat hopleijk veranderen. Overal ligt het boek van ene Marguerite van Geldermalsen "Married to a bedouïn" uit 2009. Ze komt niet uit de elfdorpen gemeente Geldermalsen (lang woonde ik in het dorp Deil dat ertoe hoort), maar is een verpleegster uit Nieuw Zeeland die hier in 1978 een mooie man ontmoette en ze zou de enige niet-bedoeïn worden die ooit in Petra woonde. 

Een half uur nadat we de kloof uit zijn gaat het regenen en onweren; de kloof wordt gesloten. Andere bezoekers mogen op de terugweg de kloof niet meer door en moeten terug naar boven en langs de andere kant weg. Wij waren nét op tijd weg. In de klite van een van onze kamers hokken we kleumend bijeen en drinken de rode wijn die we uit Aqaba meenamen (foto hier). Jordaanse wijn, helemaal niet slecht. Het zou me niet verbazen als het vannacht ging vriezen. We eten in het eetzaaltje een traditioneel kipgerecht en praten wat met twee Nederlandse backpacksters. Het kipgerecht is niet denderend. Morgen gaan we nog een keer naar Petra - als het tenminste weer kan - en ´s middags naar Wadi Rum. Hopelijk treffen we beter weer. Of ze er Internet hebben is maar de vraag. Terug naar boven

Kamelenrit door de woestijn in Wadi Rum

Dinsdag 05-04-2011

De ochtend brengt regen. Erg vervelend want misschien is Petra daardoor gesloten. Plotselinge watervloed kan de wadi's in het gebied gevaarlijk maken. Maar we treffen het, de site is open. Gehuld in rose plastic regenjassen, gekocht in de souvenirwinkel naast Mussa Spring Hotel, laten we ons weer naar de Tombe van de Schat rijden. Vandaar af lopen we door de Siq, de Buitenste Siq en langs de Straat van de Facades naar het theater en drinken daar koffie/thee (2 foto's hier). Inmiddels regent het niet meer en verschijnt er een aarzelend zonnetje. We concentreren ons deze ochtend op de Koninklijke Graven aan de oostzijde van het complex in de rotswand van Gebel Al Khubtha. een klim langs trappen, omzoomd door de stalletjes van souvenirverkopers. Verbluffend mooi is de voorzijde van het Zijde Graf met een gamma van kleurschakeringen in het zandsteen, van oker overlopend naar saffraangeel en verschillende nuances van blauw (2 foto's hier). Ernaast ligt het Corinthische Graf dat, gelegen op een plaats die erg bloot staat aan zon, regen en wind, behoorlijk beschadigd is geraakt. De meeste tijd besteden we aan de indrukwekkende Tombe van de Urn. Onder de grote voorhof is een subconstructie van grote bogen, de hof zelf is grotendeels uitgehouwen uit de kalksteenrotsen. Je hebt er een schitterend uitzicht over de vallei waar ooit de stad lag. Nu een brede, vlakke heuvel van puin in de diepte (3 foto's hier). Het grootste deel van Petra is nog niet opgegraven en wacht op archeologisch onderzoek. De Tombe van de Urn is - vreemd genoeg - genoemd naar de kleine, onbetekenende urn die fungeert als gevelversiering. Volgens de geleerden was de tombe gebouwd door de weinig succesvolle Nabatese Koning Malichos II (40 - 70 AD) voor hemzelf en zijn familie. Malichos II steunde de Romeinen tegen een Joodse opstand en verloor de contrôle over de stad Damascus. In de vijfde eeuw gebruikten de Byzantijnen de tombe als kerk. Ze hakten de centrale grafnis uit tot een absis voor het altaar; of de stoffelijke resten van Malichos er toen nog lagen? De kleuren van de nis en het plafond van de grote binnenzaal, gehakt uit de levende rots, zijn ook hier ronduit spectaculair (2 foto's hier). Er zitten zwarte stukken tussen van roet, afkomstig van de vuren van de bedoeïnen die hier nog tot halverwege de vorige eeuw in woonden. Door de hoge toegangsdeuren zien we de magnifieke zuilenrij langs de noordelijke wand van de voorhof (foto hier). Helaas is er geen tijd meer om de lange klimtocht naar El Deir (Het Klooster) te ondernemen.

Om twee uur rijdt onze chauffeur Sultan ons een kleine honderd kilometer terug naar het vermaarde woestijngebied Wadi Rum, een uitgestrekte vallei tussen bergen van kalksteen en graniet. Langs de rand loopt een spoorlijntje waarover een paar keer per dag moeizaam een lange trein met fosfaat naar Aqaba rijdt. We steken de rails over (foto hier) en bereiken het Wadi Rum Desert Camp, waar we de nacht zullen doorbrengen in een bedouïnentent. We zijn op twee Noorse toeristen na de enige gasten en worden hartelijk ontvangen (3 foto's hier). Oorspronkleijk leefde het nomadische woestijnvolk van hun kuddes kamelen, schapen en geiten. Nu leeft men vooral van het toerisme en zijn er veel van dit soort kampen in de woestijn, waar men toeristen rondkart op jeepsafari's en kamelen. Zo ook wij. In de middag maken we urenlange rit met een 4-wiel aangedreven auto door het gebied. De dames mogen in de cabine, Jaap en ik zitten in de laadbak (foto hier). De woestijn is prachtig. Over zanderige wielsporen rijden we over lage zandheuvels tussen enorme, sterk geërodeerde rotsen door die als reusachtige slagschepen, hier voorgoed gestrand, her en der om ons heen liggen (foto hier). Dit is het gebied van de legendarische Lawrence of Arabia, de Britse officier die in WO 1 de Arabieren bijstond in hun opstand tegen de Ottomaanse overheersers. Na een uur rijden stoppen we bij een bouwval onder een overhangende rots. Hier vertoefde Lawrence in zijn tijd graag, verklaart de gids. We krijgen mierzoete thee in een bedouïnentent, die ik beleefd afsla (2 foto's hier). Verder gaat de rit door de woestijn, langs kuddes grazende kamelen (foto hier). De volgende bezienswaardigheid is een hoge rotsbrug, een curieus fenomeen, die Jabal Umm Fruth heet (foto hier). We struinen er wat in het rond; er staan veel bloeiende struiken, die aan witte brem doen denken, en ook her en der uit de ruwe zandbodem schietende, donkerrode of paarse bloemen die aan hyacinthen doen denken (foto hier). Deze maand bloeit de woestijn, zegt de gids, alléén deze maand.

Weer een uur verder stoppen we bij een donkerkleurige rots waar tot onze stomme verbazing prehistorische tekeningen op staan. Petroglieven van vele duizenden jaren oud van kamelen, struisvogels en jagende mensenfiguurtjes (2 foto's hier). de afbeeldingen zijn treffend van eenvoud en stilering. Ongelooflijk om dit soort schitterende, oeroude tekeningen zomaar tegen te komen, onbeschermd, zonder bewaking, op een willekeurige rots in de woestijn. Ze zouden gemakkelijk door dwazen vernield kunnen worden. Er staan meerdere mensen foto's te nemen, het lijken haast neptekeningen om toeristen te trekken en ze in de maling te nemen. Maar ze zijn helemaal écht. Niet te geloven en zeer indrukwekkend! Vanaf hier kunnen we een kamelenrit maken en Ans en ik besluiten om dat te doen. Je moet toch eens in je leven op een kameel zitten (zie foto bovenaan en eentje hier). Het is een aardige ervaring. Bij het gaan-staan en gaan-liggen buigt de kameel ver voorover en dan moet je je stevig vasthouden om er niet af te vallen. Je zit erg hoog en het schokt beduidend minder dan bij paardrijden. Een kameel schrijdt bedaard door het zand en schommelt licht; terecht wordt hij het Schip der Woestijn genoemd en we worden dan ook niet zeeziek. Het is intussen stervenskoud geworden. Om zeven uur zijn we terug in het kamp. Terug naar boven

Op onze hotelkamer in Amer Hotel, Aqaba

Woensdag 06-04-2011

Gisteravond zitten we na het traditionele kipgerecht - ja, alweer - gezellig samen met de mannen c.q. jongens die het kamp runnen. Plus twee toeristen uit Noorwegen. Lekker warm bij het vuur, dat ze stoken met dorre takken van de schriele struiken die hier overal in het zand groeien (foto hier). We drinken wijn. De jonge bedouïen die hier de leiding heeft, kijkt afkeurend. "One glass and you get hooked", verklaart hij op stellige toon terwijl hij de rook van zijn zware sigaret uitblaast. We laten het maar zo en nemen later bij het licht van zaklampen een afzakkertje bij ons in de tent. Buiten is het uitspansel erg helder. Oude bekende Orion pinkelt boven ons hoofd. Onder vier dikke dekens hebben we het ´s nachts niet koud.

De volgende ochtend wekt keiharde Arabische discomuziek ons wreed uit onze dromen. Als we naar het ontbijt lopen zien we een klas van jonge meisjes die onder leiding van een streng kijkende docente zich uitleven op de dansvloer. De docente heeft liever niet dat we dit zien, ze gaat er voor staan met enkele collega´s en werpt ons bozen blikken toe. Tja, we moeten toch ontbijten, het bekende humus, broodflappen, salade en thee ontbijt. Sultan rijdt ons de 70 kilometer terug naar Aqaba. Omdat onze kamers in het Amer Hotel nog niet ontruimd zijn, wachten we in de lobby. Het is hier na de kille woestijn aangenaam warm.

Even na het middaguur kunnen we terecht op de kamers. Eerst uitvoerig doucen want dat schoot er in Wadi Rum bij in. We doen een dutje en later gaat Ans met Jaap & Diana de stad in. Ik werk de website bij, dat wil zeggen het verslag over Petra. Hoe? Het hotel heeft geen Internet maar met mijn dongel kan ik hier het mobiele netwerk van Cellcom in het nabije Eilat oppikken. Het verslag en de foto´s van gisteren volgen nog wel. Terug naar boven

Op een helling boven de Dode Zee voorbij Mineral Beach

Donderdag 07-04-2011

Vandaag de grens over naar Eilat. De veiligheidscontrôle is net zo grondig als op een luchthaven, compleet met poortjes en doorlicht-apparatuur. We rijden door de Wadi Araba naar het noorden, de brede vallei tussen de Rode Zee en de Dode Zee. Daarna zoeken we in Sodom naar de plek waar een zoutrots de zoutpilaar van de vrouw van Lot zou moeten verbeelden. Onzin, natuurlijk, het stuk rots dat we boven ons langs de weg zien is niets anders dan een afgescheurd fragment van de kalksteenwand. Maar toch verwijt een bord met de tekst "Lot's wife" naar een grot langs de weg. Dat willen we wel eens zien, misschien is de zoutpilaar daar? We dringen voorzichtig de grot binnen. Achter een rotsblok doet een hoop papiertjes en een onwelriekende geur vermoeden dat de grot ook wel andere doeleinden dient. Verderop wordt het plafond lager en de duisternis neemt toe. Ik kijk achterom - wat Lot van God niet mocht (en Orpheus niet van zijn goden) - en zie Ans staan. Het Euridice-thema. Er gebeurt echter niets (foto hier).

We rijden verder langs de Dode Zee naar het noorden (foto hierboven) en bezoeken Qumran. In de winter van 1947, Palestina was nog Brits mandaatgebied, zochten twee bedouïen hier naar een zoekgeraakt schaap. ze kwamen bij een grot waar een groot rotsblok de ingang blokkeerde. Ze wierpen er een steen overheen en hoorden een vreemde weerklank. Ten ze later terugkeerden met een olielamp, over de rots klommen en de grot binnendrongen, zagen ze rij cylindrische vazen. Een ervan bevatte een rij opgerolde perkamenten met teksten erop. Later bleek dat het om teksten uit de Hebreeuwse Bijbel ging. De politieke impact van de vondst was uiteraard groot. De jonge staat Israël, uitgeroepen in 1948, zag er een rechtvaardiging van haar bestaan in. Duizenden jaren geleden woonden er al Joden in Judea, aldus de propaganda. Sedertdien zijn er in diverse grotten in de buurt bijna duizend van die boekenrollen gevonden. Over de vraag wie ze maakten en of dat gebeurde door de inwoners van de oude nederzetting, die er vlakbij lag, verschillen de geleerden van mening. De inwoners zouden leden van de Joodse secte der Essenen zijn geweest, een uiterst rechtzinnige groep die geen individueel bezit kende. Zij zouden dus de boeken geschreven hebben, een opvatting die tegenwoordig door velen betwijfeld wordt. Voor we door de ruïnes dwalen zien we een filmpje van de Israël Nature and Parks Authority, waarin geen twijfel bestaat: de Essenen schreven ze. Tja. Groepen gelovigen kuieren over de plek, ze komen uit de hele wereld om hier te kijken en bevestiging van hun geloof te vinden. Zo werkt dat. Zie hier twee foto's. We lunchen in het restaurant en rijden verder.

Langs Jericho en Jeruzalem keren we terug naar Ashkelon. Bij Jeruzalem lukt het me eindelijk om een foto te maken van de omstreden scheidingsmuur, die Israél bouwt om de Palestijnen op te sluiten in de westbank (zie foto hier). Bij terugkeer op de boot blijkt dat er vandaag tussen Gaza en Israël veel heen en weer is geschoten. Een Hamas-raket raakte een Israëlische schoolbus, een 16-jarige scholier werd ernstig gewond. Het nieuwe Iron Dome anti-raketsysteem onderschepte met succes twee Grad-raketten die op Ashkelon gericht waren. Alles is in orde hier, in de jachthaven en aan boord. We halen sushi aan de wal (en Jaap & Diana een pizza) en gaan vroeg naar bed.  Terug naar boven

Zo werkt een batterij van het nieuwe Iron Dome anti-raketsysteem, zoals er ook ten zuiden van Ashkelon opgesteld staan

Vrijdag 08-04-2011

Tegen de ochtend regent het een uur lang. Het klaart daarna op en de dag is zonnig. We doen uitvoerig boodschappen in Hertzl Street en in de Russische supermarkt op het oostelijk industrieterrein. Ik werk de achterstand van onze website bij. Vandaag vielen er diverse slachtoffers in de Gaza-strook door Israëlische akties, zowel onder militanten als onder de burgerbevolking.

We zitten buiten in de kuip als er om twintig voor zes een gierend geluid klinkt alsof er een straaljager nadert. De weekendvissers en booteigenaren op de steiger kijken omhoog. Iedereen staat stokstijf aan de grond genageld. Uit de richting van Gaza stijgen een vijf- of zestal lichtgevende punten op gevolgd door een rookspoor. In de lucht exploderen ze. Eentje lijkt op de grond af te gaan. Omdat er geen luchtalarm klinkt, denken we dat we misschien de sporen van het nieuwe Iron Dome afweersysteem zagen, dat een aantal raketgranaten uit Gaza uit de lucht heeft geschoten. Een aantal van die batterijen staat in het duingebied ten zuiden van Ashkelon opgesteld. Ik probeer een foto van de rooksporen te maken, maar later blijkt dat ze niet genoeg tegen het blauw van de hemel afsteken om zichtbaar te zijn. De foto staat hier. De Jeruzalem Post meldt om 17.42 uur dat er vandaag 19 raketgranaten op Israël werden afgevuurd, waarvan vijf ten zuiden van Ashkelon neerkwamen. Inderdaad zouden drie ervan, Kassam raketten, door Iron Dome in de lucht zijn vernietigd, aldus de krant. Om 18.07 uur zegt Haäretz: "Rockets fired from Gaza to south Israel, one explodes in open area near Ashkelon" Tegelijkertijd roepen alle partijen, zowel Hamas en de Islamitische Jihad als Israël, geen escalatie te willen en tot een bestand bereid te zijn.

Wat te doen? We praten met Jaap & Diana naast ons. We hebben niet de neiging om hals over kop weg te varen, naar Cyprus bijvoorbeeld. De komende dagen zal de weersituatie verslechteren en het risico om getroffen te worden is buitengewoon gering. Geringer, vermoed ik, dan het risico dat je loopt als je in Nederland de weg op gaat. Met slecht weer uitvaren is dan beduidend hachelijker.

Om 18.15 uur horen we gedempte knallen uit Gaza. Daarna blijft het af en toe rommelen uit die richting. De vissers vissen vanaf de steiger als altijd, de booteigenaren om ons heen zitten met hun gezinnen rustig in de kuip te praten, op de havendam snellen joggers langs en wandelen de verliefde stelletjes stevig gearmd, de jongeman die ieder weekeind over vliegt met zijn gemotoriseerde luchtfiets (hoe heet zo'n ding?) vliegt ook nu over, alles is als anders. Het is een wat onwerkelijke sfeer. Of het in Gaza ook zo vredig is? Reacties vandaar kun je ondermeer hier lezen. De avond komt met een mooie zonsondergang, ik neem maar een glas wijn. We kijken naar het nieuws op de Israëlische TV. Uiteraard veel aandacht voor de raketaanvallen. Beelden van de getroffen schoolbus. De gewonde scholier is nog in kritische toestand. Daarna een lang item over de marathon van Tel Aviv. Mocht er nog iets gebeuren, dan meld ik me wel weer.

Om 20.30 uur zie ik door het kajuitvenster een oranjegeel licht snel voorbijvliegen, vanaf zuid-Ashkelon in de richting van de gasterminal. Ik zoek snel mijn bril en zie ondertussen hoe hij vlakbij de terminal omhoog schiet en er een lichtflits is, even later gevolgd door een explosie. Er is echter ook een explosie op de grond. Twee raketten waarvan er één onderschept werd? Natuurlijk is de gasterminal een belangrijk, strategisch doelwit. Vandaar de concentratie van Iron Dome batterijen hier. Om 21.13 uur bevestigt de Breaking news JP: "Iron Dome intercepts another rocket headed for Ashkelon" De tweede werd gemist. Ans zegt dat ze niks meer met Israël en de Arabische wereld te maken wil hebben en gaat naar bed. Nog steeds klinkt er gebonk. Dat zijn de luidsprekers van de afgeladen restaurants hier in de haven. Ik sluit af, 21.30 uur.
 

(Sommige lezers melden dat de site weer slecht laadt. Ik geloof dat Maakum hem vooral op Internet Explorer (8 en 9) bouwt. Neem dus maar die browser voor onze site. Verder denk ik per 1 mei en nieuwe pagina te beginnen) Terug naar boven

Zaterdag 09-04-2011

Gedurende de nacht horen we nog enkele gedempte detonaties in de richting van Gaza. Op de wal gaat het joelen en zingen van groepen feestende jongeren gewoon door. Om kwart voor vier schrikken we op door loeiende sirenes. Luchtalarm! We schieten uit bed en sprinten naar de kuip om te zien wat er aan de hand is. De sirenes vallen na een halve minuut stil. Alarm voorbij. Het feestgedruis van de jongeren aan de overkant is er nog steeds. Verderop op onze steiger zitten vissers gedempt te praten. We gaan weer naar bed en vallen in slaap. Later deze ochtend blijkt dat het vannacht ging om een aantal Grad-raketten die over Ashkelon heen vlogen - vandaar het luchtalarm - en ten noorden van Ashdod en bij de badplaats Nitzanim in de duinen neerkwamen. Ook bij Be'ersheva in de Negev kwamen raketten neer, één werd door Iron Dome uit de lucht geschoten. Nergens vielen slachtoffers. Wel aan Palestijnse zijde. Bij Israëlische vergeldingsacties vielen inmiddels 17 doden, zowel militanten als burgers.

Het is een zonnige ochtend. De maandelijkse grafiek van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere troposfeer staat weer op de website van klimaatscepticus Roy Spencer (zie hierboven). Je ziet geringe verdere afkoeling in februari. "La Niña Coolness Persists", zegt Spencer ervan. Vaste lezers weten dat die maandelijkse variaties niets zeggen. Het gaat om de langjarige trend, die er een is van voortgaande opwarming.

We hebben vandaag de huurauto nog. Zonde om hem niet te gebruiken. We rijden met Jaap & Diana naar het lieflijke, zeer groene heuvelland ten zuiden van Beit Shemesh, waar een Italiaans klooster is gebouwd op de resten van een Byzantijnse basiliek uit de vijfde eeuw. Het heet Beit Gemal en is van de congregatie van Salesianen van Don Bosco. Een orde waarvan leden - meen ik - in Nederland betrokken waren bij de ellendige ontuchtzaken tegen minderjarige leerlingen. In elk geval is het hier een oase van bloemen en rust (2 foto's hier). Men verkoopt er ondermeer de wijn die hier gemaakt wordt. We proeven bij een Italiaans sprekende, zeer vrolijke oude monnik een Cabernet Sauvignon uit 2008 die niet tegenvalt. Altijd goed om eens door te proeven in Wijnhuis Heukelum. De oude baas is overigens zó vrolijk dat we vermoeden dat hij vandaag al veel geproefd heeft (foto hier). Achter het klooster is een mooie kerk, de Sint Stephanus Kerk, gewijd aan de eerste martelaar van het Christendom die gestenigd werd in Jeruzalem in het jaar 35 (foto hier). Een stokoude monnik geeft ons uitleg. het klooster heeft tot onze verwondering ook een concertzaal en zowaar, er is om half een een concert. We maken voor die tijd een wandeling door de idyllische omgeving langs een pad dat met veldbloemen omzoomd is (foto hier). De batterij van mijn camera is leeg, dus de verdere foto's maakte Diana. We vinden in de omgeving een intrigerende, bijna zwarte bloem; geen idee wat het is (foto hier). Het concert wordt gegeven door en kleine jazzcombo, niet mijn meest favoriete muzieksoort, maar de combo speelt zeer aanstekelijk en muziek ontroert me nu eenmaal nogal gauw. De zangeres heeft een prachtstem, de gitariste boeit niet alleen door haar prima spel maar ook door de veelheid van grimassen die ze erbij trekt, de bescheiden bassist maakt mooie solo's en de drummer...die is manisch. Hier een foto (waar de drummer niet op staat).

Nahet concert rijden we door het groene heuvelland, het doet aan Luxemburg of Zuid-Limburg denken, naar Beit Guvin, meer bekend als het Romeinse Eleutheropolis, de lokatie van een amphitheater uit de Romeinse tijd (foto hier) en van later tijd een kruisvaarderskasteel met basiliek, gebouwd door de Hospitaalridders, die we nog kennen van Malta en Rhodos.

Om vier uur zijn we terug in Ashkelon. En meteen in de realiteit van vandaag. Over de hele dag zijn er diverse raketten uit gaza afgeschoten op het zuiden van Israël. Niettemin heeft Hamas vandaag ook een staakt-het-vuren voorgesteld als Israël van nieuwe vergeldingsaanvallen afziet. Even ziet het ernaar uit dat de IDF daar wel oren naar heeft, maar om tien voor vijf is er kort luchtalarm. We horen explosies in de verte. Er zouden vijf raketten op Ashkelon zijn afgevuurd. Nog geen uur later opnieuw, maar nu aanhoudend luchtalarm. We rennen de steiger op en zien een raketspoor uit het zuiden aankomen. Het volgt een grillig patroon. Ineens klinkt een geloei en zien we van de andere kant een gloeiend lichtje, met ook een spoor, erop af vliegen. Een Iron Dome afweerraket van de IDF. In een knal vernietigt hij de raket uit Gaza, vrijwel boven ons hoofd. Er blijft alleen een wolkje over dat Jaap op de foto weet te zetten (foto hier). Je verwacht dat er mogelijk wel fragmenten naar beneden zullen vallen, maar die zien we niet. Niemand rent weg, niemand beweegt. Na een paar minuten vist, klust, babbelt en eet iedereen in de haven ongestoord verder. Wonderlijk.

Het is half negen, lokale tijd. Nog twee keer schoot het Iron Dome systeem vlakbij twee raketten uit Gaza uit de lucht. IJzeren Koepel, we leren U nog aanbidden. Nu is het alweer een uur rustig. Hoe het precies zit is niet erg duidelijk. Haäretz schrijft vanavond: "One of the six rockets fired on Saturday evening landed in the middle of a community near the beach in Ashkelon and the other four landed in open areas nearby" Dat moet erg dichtbij zijn geweest, maar we hebben dat in de jachthaven niet gemerkt. Verwarrend. Het lijkt bij dit soort situaties te horen dat je niet precies weet wat er gebeurt. Intussen vernemen we van een bizarre schietpartij in Holland, in Alphen aan de Rijn. Even schijnt de wereld nog gekker dan hij toch al is. We bespreken samen onze opties. We willen hier wel snel weg maar het weer verslechtert. Geen stomme avonturen. Over een dag of vijf lijkt er een goede gelegenheid te zijn om naar Port Saïd te varen.

Vanavond al mijn kinderen even opgebeld. Waarom? Zomaar, omdat het zaterdagavond is. Ook mijn broertje. Verder gebeurt er niets. We eten en we doen de afwas, we ruimen op en we kijken af en toe naar het zuiden, waar hoog op de twee schoorstenen van de grote gasterminal/energiecentrale de lichten knipperen als iedere avond. Ik sluit af om 22.24 uur local time.  Terug naar boven

Om 11.30 uur zien en horen we een Irom Dome afweerraket voorbijvliegen, gevolgd door drie knallen

Zondag 10-04-2011

Vannacht geen raketbeschietingen uit Gaza en vanmorgen ook niet. De partijen lijken tot bedaren te komen nadat Hamas en andere militante facties in het sabbathsweekend ongeveer 120 raketten op het zuiden van Israël hebben afgevuurd en de IDF 19 Palestijnen in Gaza heeft gedood.

"Both Hamas and Israel on Sunday signaled willingness to agree to a mutual cease-fire to end days of cross-border violence", schrijft Haäretz vanmorgen. Dat gaat hopelijk goed. De zon schijnt en de westenwind trekt ondertussen flink aan. Ik breng - vouwfietsje in de kofferbak - de huurauto terug en fiets langs de schoenmaker in Hertzl Street om mijn schoenen op te halen. Wat er met de mensen aan de hand is, weet ik niet. Ze zijn ontzettend narrig en schelden elkaar voortdurend uit. Maandagochtend-, hier zondagochtend humeuren? Of stress vanwege de beschietingen? Om 10.19 uur rapporteert Haäretz "Qassam rocket strikes south of Ashkelon; no casualties reported" We hebben het niet gehoord, waarschijnlijk door de harde wind. Ook in de regio Eshkol zijn vanmorgen granaten neergekomen. Een electriciteitsleiding werd geraakt waardoor het gebied tijdelijk zonder stroom zat. Waarom kan het schieten niet gestaakt worden als beide partijen dat zeggen te willen? Sommigen veronderstellen dat Hamas niet alle militanten in Gaza in de hand weet te houden. De VS stellen 205 miljoen dollar voor extra Iron Dome afweerraketten ter beschikking aan Israël.

Om half twaalf horen we weer dat geluid als van een naderende straaljager. We rennen over de loopplank de steiger op en zien een lichtpunt van links naar rechts vliegen. Hij laat een wit, wolkig spoor achter (foto hierboven). Waarschijnlijk is dat een Iron Dome afweerraket van de IDF. We horen drie detonaties in de richting van de gasterminal/energiecentrale zuidelijk van ons aan de kust. De Jeruzalem Post meldt even later: "A rocket and three mortar shells exploded in Israeli territory late Sunday morning. No injuries or damage was reported from the rocket, which landed south of Ashkelon" maar stelt het bericht abusievelijk op 11.11 uur. Toen was het nog niet gebeurd. Ik heb overigens de indruk dat de Israëlische afweerraket de Palestijnse raket gemist heeft. Mogelijk een verkeerde indruk, zo blijkt later, als JP om 12.12 uur schrijft: "A Grad rocket fired from the Gaza Strip towards Ashkelon was intercepted by the anti-rocket defense system Iron Dome, one battery of which is deployed just outside the coastal city" Even later schrijft de krant dat er vanaf middernacht mogelijk toch sprake is van een bestand-in-wording, op initiatief van Robert Serry, de UN-coördinator voor het Midden Oosten (overigens een Nederlandse diplomaat). Laten we het hopen.

16.50 uur. Het is niet helemaal duidelijk of het staakt-het-vuren werkt. We hebben niets meer gehoord, maar de Israëlische bladen hebben na het middaguur nog beschietingen gemeld: volgens de JP kwamen er twee Qassam-raketten neer, om 14.11 uur bij Eshkol en om 16.00 uur ten zuiden van Ashkelon, en 4 mortiergranaten bij Eshkol om 14.40 uur en om 15.48 uur. Israëlische kabinetsministers, de MP voorop, steggelen over de mate van hardheid waarmee Israël moet reageren. Ze willen vast allemaal flink overkomen bij de kiezers. De harde wind is wat afgenomen en we lezen in de kuip en vallen allebei in slaap.

20.xx uur. Vanmiddag vergadert het Israëlisch kabinet. Waar we al bang voor waren, gebeurt. PM Netanyahu komt naar buiten en zegt: "Cabinet decides to continue fighting 'terror in Gaza' despite Hamas ceasefire plea" (Haäretz) Ik heb nooit een grein fiducie in de intellectuele vermogens van "BiBi" gehad. Je gelooft het niet maar binnen een kwartier zien we over ons hoofd de helikopters al naar het zuiden vliegen, ieder met twee raketten onder aan de buik. Even later horen we de ontploffingen. Dit lijkt helemaal verkeerd. We zitten bij Jaap & Diana aan boord op de borrel als de heli's terugkeren, allemaal leeg, één uitgezonderd. Het zal toch niet zo zijn dat Israël door blijft bombarderen? Amr Moussa, de secretaris generaal van de Arabische Liga, heeft een origineel plan bedacht. Bij de VN diende hij een voorstel in voor een no-fly zône boven Gaza. Het concept is na Libië in de mode geraakt. Ondanks de goede bedoeling té simpel, vrees ik. Alleen Israël vliegt daar immers, de Palestijnen vuren hun raketten van de grond af. En wie zou het trouwens moeten handhaven?

In het ellendige Syrië van Bashar al-Assad worden ondertussen weer demonstranten doodgeschoten. Wat zoek je toch in die Arabische wereld?, vraagt Ans. Ik antwoord dat juist de revoltes interessant zijn, omdat het door de bank genomen om demokratische omwentelingen gaat en niet om fundamentalistische. Daar moeten we niet bang voor zijn, lijkt me. Maar ik merk bij mezelf dat dit geen goed antwoord is. Wat kan het ons eigenlijk schelen? Waarom gaan we niet lekker terug naar de aangename wateren van Griekenland en Turkije? Tja. Die grenzenloze nieuwsgierigheid van me... En we zijn nu zó vlakbij het Suezkanaal! Ik sluit af om 21.00 uur (Israël time).  Terug naar boven

PM Netanyahu (midden) en defensie-minister Barak (aan de microfoon) waren hier gisteren. Rechts de burgemeester van Ashkelon Benny Vaknin. Links op de achtergrond de Iron Dome batterij bij Ashkelon (foto Haäretz)

Maandag 11-04-2011

Israël, Hamas en de andere radikale Palestijnse facties lijken zich nu aan het informeel staakt-het-vuren te houden. Sedert gistermiddag werden er geen raketten of projectielen meer uit Gaza afgevuurd en ook de IDF hield zich gedeisd. Haäretz bevestigt vanmorgen die situatie: "The Israel Defense Forces refrained from responding to a rocket fired on Sunday toward Ashkelon and to the 10 mortar shells that hit open areas in southern Israel" Alleen het eigen ongeleide projectiel van de regering, minister van buitenlandse zaken Avigdor Lieberman, zegt vandaag op de radio dat het staakt-het-vuren een grote vergissing is en dat Israël beter kan proberen de leiders van Hamas te verwijderen. Nu kan Hamas de gevechtspauze gebruiken om wapens binnen te smokkelen en zich te versterken, zegt hij. Tot zover de eenheid binnen de Israëlische regering. Tegelijkertijd gaan de dokters in de Israëlische ziekenhuizen juist vandaag massaal in staking voor hogere salarissen. Tot zover de eenheid in het land.

Om half tien horen we toch weer een detonatie uit de richting van Gaza. Geen idee wat er aan de hand is. Radio Haifa geeft op de Navtex voor vandaag en morgen een stormwaarschuwing met West- tot Noordwestenwinden tot 40 knopen en mogelijk regenbuien. Het blijft echter de hele dag rustig en zonnig. Ik maak het schip alvast wat zeilklaar. Bevestig de genuaschoten en de genuaroller op hun plaats en de lijn van de neerhouder en de bedieningslijntjes voor de lei-ogen. De rest van de dag geniet ik van Dick Swaab's boek. Wat is het toch een geestig boek! Voorbeeld:

"Hoe is het misverstand dat sport gezond is eigenlijk ontstaan? Zeker niet door, zoals ik deed, zondagen op de Eerste Hulp van een ziekenhuis door te brengen" (blz. 285) Je leeft door sport eerder korter dan langer, betoogt Swaab. Welke factoren maken wél dat je langer leeft? "...er zijn twee factoren die onze levensduur bepalen: de stofwisseling van het lichaam en de grootte van de hersenen. Hoe hoger de stofwisseling van het lichaam, hoe korter de levensduur. (...) Hoe groter en actiever de hersenen zijn, hoe langer de levensduur" (blz. 286) Altijd al gedacht. Ik heb in mijn leven dan ook nauwelijks aan sport gedaan.

Om kwart voor drie is er gerommel uit de richting van Gaza, maar op de nieuwssites staat niks. Wel is er weer nieuws over het Freedom Flottielje 2, dat pro-Palestijnse activisten op 31 mei a.s. (precies een jaar na Flottielje 1) dit  keer met 15 schepen naar Gaza willen varen. "This flotilla must be stopped," zei PM Netanyahu vandaag tegen Europese ambassadeurs in Jeruzalem, aldus Haäretz. Het zal - vrees ik - een herhaling van zetten opleveren, ditmaal zonder slachtoffers, zo valt te hopen. Er moet eigenlijk zo spoedig mogelijk door de partijen gekozen worden voor het 2-staten model, met Jeruzalem als gedeelde hoofdstad. Anders wordt het hier op den duur alleen maar erger.

Vanmiddag heb ik definitief besloten om per 1 mei een nieuwe pagina te beginnen: Logboek 2011/2. Dit om de problemen van moeizaam downloaden van de site, die enkele lezers meldden, niet erger te maken. Dit jaar zal dus waarschijnlijk 3 logboeken gaan krijgen. Terwijl de avond valt bekijken we onze opties. Nog steeds waarschuwt Haifa Radio voor storm, nu uit Zw tot W, voor de komende twee dagen. Daarna komt er een hogedrukgebied. Als dat stabiel blijkt te zijn, dan kunnen we vrijdag of zaterdag uitvaren. Ook Jaap & Diana en Anégada vertrekken dan waarschijnlijk, in hun geval richting Cyprus/Turkije. Je moet hier twee dagen tevoren uitklaren en dat is dus woensdag of uiterlijk donderdag. En ik zal morgen alvast per email een agent inschakelen voor het Suezkanaal. Belangrijk om te regelen is dat we halverwege, in Ismailia, een paar dagen willen doorbrengen.  Terug naar boven 

Sembach 24-uursprognose van vanmorgen. Je ziet een lagedrukgebiedje boven Israél liggen met een koufront (blauwe lijn) dat vandaag over ons heen trekt naar het oosten

Dinsdag 12-04-2011

"Religie is de lokale invulling van onze spirituele gevoelens" (blz. 323). Ook een goede. Gisteravond lees ik tot laat in Dick Swaab. Religie had een evolutionair voordeel, het hield ondermeer de groep bij elkaar. Dat voordeel is achterhaald, religie is eerder schadelijk geworden voor de mensheid, zou ik zeggen. De meeerderheid van de oorlogen, de massaslachtingen en de volkerenmoorden in de moderne geschiedenis werd immers om geloofsredenen uitgevoerd.

Het is vervelend weer. Vanaf 02.00 uur vannacht steekt de verwachte harde westenwind op, Bf 5 tot 6. Om tien uur valt er een spat regen. De Sembach-prognose toont dat het vandaag zo blijft (zie hierboven). Zwager Cees stuurt een torenhoge rekening van de Sociale Verzekerings Bank (SVB) Nu we een vrijwillige AOW/Anw-verzekering hebben, betalen we geen maandpremie meer, maar moeten we het bedrag van de jaarpremie in één keer overmaken. Eind juni, in ons geval. Daar gaat de vakantie-uitkering van mei...

De Jeruzalem Post schrijft dat leger-officials het tijdelijke bestand met Hamas en de andere Palestijnse facties broos vinden. "We succeeded in postponing a large-scale conflict with Hamas but that conflict is likely inevitable" Ze pochen er op dat Israël desalniettemin duizenden vrachtwagens met voedsel en medicijnen voor Gaza heeft doorgelaten, ook tijdens de beschietingen. De Israëlische propaganda is handig en goed georganiseerd.

Opnieuw klachten, dit keer in het Gastenboek, over de onbereikbaarheid van de Logboek-verslagen na 4 april. Het lijkt me dat het om Mac-gebruikers gaat (zoals mijn dochter). Als je een PC neemt met Windows Internet Explorer 8 of 9 als browser, gaat het wel. Ik kan daar niets aan doen. De oorzaak ligt bij de mensen van Maakum, die hun systeem vooral om deze browser heen hebben opgebouwd. Ik stuur ze er een email over. (Aan het eind van de dag is er een reactie: "Beste Tom, Het is een bekende bug van Firefox (3.x), die bij een te lange pagina blijft hangen. We zullen even kijken of we er iets aan kunnen doen. Updaten naar Firefox 4.0 zal naar alle waarschijnlijkheid ook helpen" Waarvan acte.

Daarna ga ik met de jerrycans naar de bunkersteiger, om ze te laten vullen met reserve-diesel en met benzine voor het buitenboordmotortje. "Het is weer rustig in Gaza", zeg ik tegen de pompbediende. "They learned their lesson", zegt hij. Nogal een korte-termijn analyse. Terug aan boord stuur ik een email naar Felix Maritime Agency in Port Saïd om onze komst ergens in de komende dagen aan te kondigen, afhankelijk van de weersituatie. Een agent is onmisbaar voor de passage van het Suezkanaal, om alles rond visa, inklaren, ligplaatsen en kanaalarrangementen te regelen.

De harde wind blijft ook vanmiddag doorstaan. Ik voel me niet lekker, ik heb een vervelende buikloop en last van pijn en bewegingsbeperking in een aantal gewrichten (linkerschouder en -pols) Kiara ondertussen heeft een vervelend probleem met starten of beter, met het opladen van de startaccu. Vanmiddag is er eindelijk een monteur, die uitvindt dat het probleem zit in de "insulator" Daarvoor moet er dezer dagen een electriciën komen. Nu is niet duidelijk wanneer ze kunnen vetrekken.

Met opluchting lees ik dat het Nederlandse jacht Alondra met een konvooi van tien schepen in Eritrea is aangekomen. het traject vanaf Aden verliep zonder problemen. "Wij hebben gedurende de drie dagen en nachten zeilen tot aan de Rode Zee, geen warship gezien maar gelukkig ook geen piraten. Het stuk waar dus iedereen het meest bevreesd voor was is achteraf het traject geweest waarin het minst gebeurde", schrijft camaraman Henk Visser vandaag. Overigens is ook de Vasco da Gama Rally van de Nederlander Lodewijk Brust bezig om de Rode Zee in te varen. Op die website wordt de TTT van René Tiemessen van Alondra sterk bekritiseerd. "He checked never the situation in the Indian Ocean between the Maldives and Salalah, which became the last year the most dangerous piracy area". De TTT viel onderweg uit elkaar door motorpech en angst voor de piraterij. Verschillende boten gingen terug of verkozen met boot en al op een vrachtschip naar de Middellandse zee te reizen. Ik kan er niet goed over oordelen; in elk geval is het restant-konvooi van Tiemessen toch heelhuids in Eritrea gearriveerd. "Also to criticize the coalition forces who have, from the outset, quite clearly stated their mission does not include protecting pleasure yachts is a misplaced attempt to pass off responsibility", zegt de auteur, Henri Capleton. Dat ben ik wel met hem eens.

Jaap & Diana komen een borrel drinken. Omdat we dezer dagen uit elkaar zullen gaan, hebben ze alvast een verjaardagscadeautje voor me bij zich: een wegwerp-onderwatercamera met 27 foto's van Kodak voor de Rode Zee. Dat is heel aardig van ze en heel bruikbaar. Terug naar boven

Met de fiets naar het werfje om een fender op spanning te laten brengen

Woensdag 13-04-2011

De Vasco da Gama Rally, die deze week in Eritrea arriveerde, bestond uit 11 jachten. Konvooileider Lo Brust hield de route geheim; hij stond bijvoorbeeld niet op de website van de rally. Het verslag van het deelnemend jacht Damaris staat op Noonsite. Alle kans dat we deelnemers van de konvooien in het Suezkanaal of de Rode Zee zullen tegenkomen.

Lezeres Erna meldt in het Gastenboek de naam van de bijna zwarte bloem, die we onlangs in de buurt van het klooster Beit Gemal fotografeerden: een Palestijnse Aronskelk (Arum Palaestinum). Waarvoor dank! Inderdaad een toepasselijke naam.

Het weer is rustig en zonnig maar de zeegang is nog behoorlijk. Af en toe knallen er wolken zeeschuim over de havndam. De dag bestaat uit klusjes en provianderen. Ik loop de wanten en de zeereling na, vernieuw het doogeschavielde touw van een stootwil en fiets met een andere, halfvolle fender naar het werfje om hem op spanning te laten brengen (foto hierboven). Dat kan bij Gal,de man die me een aantal maanden geleden een nieuwe startaccu leverde. Gal is een forse man die altijd en eeuwig een zonnebril draagt. Hij zetelt in een rommelige container die zijn werkplaats is. Het is tamelijk stuurse, maar toch hulpvaardige man. "Are you the manager of the wharf here?", vraag ik hem pseudo-onnozel. "There is no manager on this wharf", is zijn antwoord en daar blijft het bij.

Terug aan boord laat ik de generator een uurtje draaien. Daarna gaan we verder met fourageren, met de huurauto die we voor vandaag huurden met Kiara en Anégada. Vanmiddag is het onze beurt en we bezoeken de grote supermarkt op het oostelijke industrieterrein, een kleine Russische winkel bij Hertzl Street (voor het varkensvlees en uiterst kruidige salami, die je lang kan bewaren) en het drankenhandeltje op David Remez Street, om flink wat rode wijn in te slaan. Duidelijke prioriteiten stellen is belangrijk (ahem) Maar aan een bakje nispero's, de vrucht die we voor het eerst in Portugal leerden kennen, kunnen we geen weerstand bieden. (Daar zit het verhaal van de verkeerde kathedraalboom aan vast, veel te lang om te vertellen). Het is erg druk overal, vanwege het komende Joodse Paasfeest dat liefst een week duur (19 tot 25 april) De Joden herdenken dan de uittocht uit Egypte. Op een aantal dagen wordt niet gewerkt en dan kunnen we niet eens uitklaren, tenzij we ettelijke honderden shekels extra dokken voor de politie en de douane, die dan uit Tel Aviv moeten komen. Voorals nog mikken we, wheather permitting, voor ons vertrek op volgende week donderdag 21 april. Op woensdag werkt men weer en kunnen we uitklaren. Ik moet die dag niet vergeten mijn mobiel-internet abonnement op te zeggen. Bij Jaap & Diana aan boord lost een electriciën vanmiddag supersnel het isolator-probleem op. Terug naar boven

Nog wat gekreukt, maar het grootzeil staat erop

Donderdag 14-04-2011

Er is antwoord van Felix Maritime Agency, de agent die onze passage door het Suezkanaal moet regelen. Mohamed Mostafa, executive manager, mailt: "Many thanks for your email & we will pleasingly waiting for your safely arrival and make all the required procedures so as you have a smooth transit through the Suez Canal" Hij vraagt me alvast kopieën te mailen van ons registratiecertificaat en de crewlist, wil weten of ons schip al eerder, onder de huidige of onder een andere naam, door het Suezkanaal voer en wat onze last port of call is en de haven van eerste bestemming na het kanaal. Nu had ik onze nieuwe Zeebrief nog niet als document ingescand en de driver van mijn Epson scanner is op een of andere manier in het ongerede geraakt. Een gelukkig toeval maakt dat ik terstond de installatie-CD-ROM vind, namelijk in een van de mappen met gebruiksaanwijzingen. Ik installeer de driver opnieuw en zie: hij werkt weer. Het antwoord aan mr. Mostafa is daarna snel verstuurd.

Op deze zonnige, bijna windstille dag spannen we ons in om van ons schip weer een zeilschip te maken. Dat wil zeggen dat we op de steiger het opgehoopte zand van de huik van het grootzeil schrobben, dat we het grootzeil hijsen (valt mee, niet echt vuil), en de genua uitrollen. In het laatste geval moet de genuaroller wat langer gemaakt worden om het hele zeil uit te kunnen rollen. Tenslotte schrobben alle recent vergaarde roekenstront van het dek en dan is het mooi geweest (zie foto hierboven en 2 andere hier). De rest van de dag lekker lezen. Ik lees Dick Swaab uit. Nogmaals, een prachtboek, zeer aanbevolen. Er staan veel behartigenswaardige en citabele zinnen in, ik kom er nog wel een paar keer op terug. Dit bloempje wil ik de lezer niet onthouden. Het is overigens een citaat van Midas Dekkers uit de Volkskrant van 2 januari 2010, dat door Swaab met instemming wordt aangehaald:

"De dood is merkwaardig. Eerst maak je een fantastisch organisme en vijftig jaar later gooi je het zo weer weg. Een rotstreek is het, en als God bestaat zou ik hem om die reden wel eens in een donker steegje willen tegenkomen"

Eind van de middag meert er een grote Hallberg Rassy 46 naast ons af, het Amerikaanse jacht Imagine. Jaap en ik nemen de touwtjes aan. Het kwam door het Suezkanaal. Een gezin met drie jonge kinderen, die zeggen vanaf de Malediven te hebben gemotord. Weken, dus! Hoeveel capaciteit aan dieseltanks heb je daar niet voor nodig? Ze zaten in de groep schepen waarin ook de Nederlandse jachten Senang en Dingo meevoeren. We zijn uiteraard benieuwd naar hun verhalen maar we laten we ze eerst maar een dag met rust, want vannacht hebben ze vast niet geslapen. Terug naar boven

Donderdag 15-04-2011

Peinzen, peinzen en herinneren. Gisteravond na het eten en een paar glazen wijn val ik in diep gepeins, zonder twijfel door wat het boek van Dick Swaab in mijn geheugen wakker roept. Ans gaat in bed liggen lezen en ik speel wat muziek af van vroeger en keer  - waardoor? - zomaar bijna veertig jaar terug en herinner me de langdurige omgang, die ik in het begin van de jaren zeventig had - voor en na ik afstudeerde als dokter - met een schizofrene patiënt die mijn vriend was. Let wel, het ging niet om een sexuele relatie maar om een ingrijpende vriendschap met iemand die op een onnavolgbare manier ziek was en tegelijk briljant en wanhopig. Hij heette Edzard en hij had een illustere achternaam die ik niet noemen zal. Met een groepje medische studenten en psychiatrische patiënten zat ik een groepje dat we het PKU noemden, het Psychiatie Kollektief Utrecht. "Aus der Krankheit eine Waffe machen", daar geloofden sommigen in. Ik bekeek die gedachte met grote scepsis, moet ik bekennen, ik was vooral erg bezig met afstuderen en met Edzard. Hij was er eigenlijk altijd; ook als hij er niet was, dan was je nog met hem bezig. Ik woonde ondertussen op een mooi bovenhuisje op de Oudegracht in Utrecht. Hij mocht we wel, op een ietwat spottende manier, herinner ik me; hij nam me nooit helemaal serieus. Op de onmogelijkste tijden van de dag of de nacht ging de bel, en dan was het Edzard. We praatten dan uren en hij was altijd sceptisch en geloofde soms niet dat ik hem serieus nam. Ik was in mijn eigen ogen een geëngageerde dokter maar volgens hem stelde dat niets voor. Hij woonde in een lekkend slooppandje in een wijkje in het oude centrum van Utrecht, in de buurt van de Smeestraat, dat ten dode opgeschreven was. Daar had hij een 'nest', hij sliep hij op een voddige matras en ik herinner me nog avonden dat ik een fles sherry meenam (dat dronken we vroeger) en we er uren oeverloos zaten te praten nergens op uit kwamen.

Een keer was Edzard op mijn bovenhuisje op bezoek en hoe het kwam, weet ik werkelijk niet meer, maar uit een ooghoek zag ik opeens dat hij in de keuken een mes had gepakt en ermee op me af kwam. Hoe ik in staat was om hem mijn rug toe te draaien, mezelf in een positie van opperste kwetsbaarheid plaatsend, weet ik niet meer. In elk geval gebeurde er niets en ik draaide me om en zag geen mes meer in de handen van Edzard. Een vrouwelijk lid van het PKU, zelf net dokter, werd verliefd op hem en beleefde daardoor een ellendige tijd. Ik snap dat wel, hij wist veel van filosofie en letterkunde en was het prototype van de verloren gaande dichter. Het is nu veertig jaar later en ik heb geen idee wat er van hem geworden is en of hij überhaupt nog leeft. De deprimerende gedachtengangen van toen waren erg dichtbij me en het is een wonder dat ik er uiteindelijk niet zelf slachtoffer van werd.

Prachtig, zonnige dag. Op het havenkantoor krijg ik bevestigd dat als we a.s. donderdag vertrekken willen, we dat 24 uur tevoren, dus op woensdagochtend, moeten melden. Zij regelen de komst van de uitklarings-autoriteiten. De weerkaartjes tonen dat er zondag/maandag opnieuw een depressie met een koufront overkomt. Daarna lijkt er een Hoog te komen met rustig weer. Zoals gezegd een warme dag. Het lange weekend van het Joodse Paasfeest is begonnen. De stranden naast de jachthaven zijn afgeladen. Ik ben begonnen in een boek dat ik een paar weken gelden op de valreep op Schiphol kocht, "Dromen van een Arabische Lente. Een Nederlandse diplomate in het Midden-Oosten" van Petra Stienen (Nieuw Amsterdam, 2008) Ze werkte tien jaar als diplomate in Caïro en Damascus. De droom van een Arabische Lente is gedeeltelijk uitgekomen. In Syrië demonstreren vandaag tienduizenden mensen tegen het regime, ondermeer in het oostelijke Deir ez-Zur, waar we vorig jaar september waren; het leger en de veiligheidsdiensten zouden zich op de achtergrond houden. Onduidelijkheid over de moord, vanmorgen in Gaza, van een Italiaanse activist, Vittorio Arrigoni, mogelijk door aan Al Qaida gerelateerde groepen. hij was betrokken bij de hulp-flottieljes naar Gaza. Men vond hem, hangend in een strop. Hamas heeft de moord scherp veroordeeld, maar beschuldigde indirect "Israel on Friday of engineering the killing of an Italian Palestinian peace activist in Gaza in order to intimidate other foreign activists hoping to sail to Gaza as part of the next flotilla", aldus Haäretz. Je weet het natuurlijk nooit zeker, maar het lijkt me vergezocht. Terug naar boven

Een foto die de wereld over ging. Santiago de Cili, 11 september 1973. President Salvador Allende verdedigt met een paar getrouwen het presidentieel paleis La Moneda tegen het leger onder leiding van generaal Augusto Pinochet

Zaterdag 16-04-2011

Hierboven een foto van de Chileense president Salvador Allende tijdens de belegering van La Moneda, het presidentiële paleis in de hoofdstad Santiago, op 11 september 1973. Ik herinner me nog tot op de dag van vandaag dat die gebeurtenis me woedend maakte en dat ik uren naar de foto staarde die hierboven staat. Een woede die me lang bij bleef en die zo lang duurde dat ik twee jaar later als revolutionaire dokter de revolutie in de ex-Portugese kolonie Angola ging ondersteunen (een revolutie waar niets van terecht kwam, maar dat terzijde). Allende staat voor zijn paleis terwijl het leger aanvalt, met een machinegeweer in de rechterhand op een manier waarop geen enkele soldaat het wapen vast zou houden. Hm, bij nadere beschouwing lijkt het meer op een pistool. Hij heeft een dwaze helm op het hoofd. Naast hem een paar van zijn laatste getrouwen. Ik heb wel honderden keren naar die foto gekeken, me voorstellend dat ik persoonlijk erbij was. De foto werd een ikoon van onrecht, ook voor mij en zelfs tot op de dag van vandaag. De eerste Marxistische president in de geschiedenis die in demokratische verkiezingen aan het bewind kwam. Een humanist. De hoop van een verpauperde bevolking. Op die dag werd hij afgezet in een bloedige coup door militairen met steun van de CIA. Tegenwoordig weten we dat zelfs Allende's bewind het verdeelde land niet uit het slop had kunnen halen. Maar dat wisten we toen niet en de bloedige staatsgreep was sowieso ronduit een misdaad. Altijd al was er daarna een meningsverschil: had Allende toen zelfmoord gepleegd of was hij vermoord? Vandaag lees ik verbaasd - en dat is de reden om deze herinnering op te halen - dat zijn dochter hem laat opgraven om die vraag nu eindelijk te kunnen beantwoorden (als dat nog kan). Vreemd, het is zo lang geleden dat je er nooit meer aan denkt. Bijna veertig jaar. En wat maakt het uit? Van de toenmalige coupplegers onder leiding van generaal Augusto Pinochet had Allende volstrekt niets anders te verwachten dan de dood, dus is het goed voorstelbaar dat hij letterlijk de laatste kogel voor zichzelf bewaarde.

Gistermiddag hoorden we twee knallen uit zuidelijke richting. Omdat er geen luchtalarm was, besteedden we er geen aandacht aan. Nu blijkt dat het toch twee raketaanvallen uit Gaza waren. Haäretz vanmorgen: "Two rockets were fired from the Hamas-controlled Gaza Strip in the direction of the southern Israeli cities of Ashdod and Ashkelon. Neither caused any injuries or damage" De Israëlische luchtmacht voerde twee uur later luchtaanvallen uit op doelen van Hamas, "ending a lull in violence since an informal ceasefire took effect earlier in the week" De luchtacties veroorzaakten geen slachtoffers of schade in Gaza. Het wordt een uiterst warme dag, vandaag, mogelijk voor het eerst boven de 30 graden.

!7.30 uur. Gelukkig is het rustig gebleven op deze puffend warme dag. Ik lees het boek van Petra Stienen uit en begin aan een boek met een aardige opzet: "The Tenth Parallel. Dispatches from the Fault Line Between Christianity and Islam" (Farrar, Straus & Giroux, 2010) van de journaliste Eliza Griswold. Zij bereisde de landen in Afrika (Nigeria, Soedan en Somalië) en Azië (Indonesië, Maleisië en de Filiippijnen) langs de (noordelijke) tiende parallel en analyseerde de manieren waarop beide wereldgodsdiensten in toenemende conflicten raken. Ik hade het boek gekocht met het oog op onze voorgenomen tocht naar de Indische Oceaan, die nu niet doorgaat. Geen reden om een waarschijnlijk goed boek niet te lezen. Terug naar boven

Kiara vaart door de smalle geul de haven van Ashkelon uit, op weg naar Cyprus

Zondag 17-04-2011

Gisteravond afscheidsdiner met Jaap & Diana in het Blue Bar Restaurant in de haven. Onze wegen scheiden zich; vandaag vertrekken ze naar Larnaca, Cyprus, samen met Anégada. We hebben veel beleefd met ze, jammer dat ze niet meegaan naar de Rode Zee. Maar zo gaat het soms en wie weet, zien we van ´t winter elkaar wel ergens terug. Het is meer dan 200 mijl naar Larnaca, ze hopen dinsdagochtend aan te komen.

Vandaag een bloedhete dag met temperaturen boven de 35 graden. Vannacht en vanmorgen staat er een mooie Oost- tot zuidoostenwind. Verdraaid, die hadden we ook wel kunnen gebruiken! Waarom gingen we ook niet weg? Tja, we wilden tot na het Joodse paasfeest wachten. Enfin. Ik studeer de hele dag in boeken over Egypte om bestemmingen en trips uit te zoeken: de Lonely Planet Egypt (9th ed., may 2008) en een oude maar degelijke Cantecleer Kunst-Reisgids over Egypte van Hans Strelocke uit 1979, die ik van Ine kreeg. Behalve de obligate toer naar de piramides van Gizeh en een bezoek aan het Egyptisch Museum (en natuurlijk het Tahrir Plein) in Caïro, zouden we kunnen proberen om een cruise over de Nijl in Zuid-Egypte te maken tussen Luxor en Aswan, mogelijk met een verlenging over het Nasser Stuwmeer naar het tempelcomplex van Abu Simbel. We zullen proberen dat vanuit Hurghada te arrangeren. Zo is er meer - er is eigenlijk ontzettend veel te zien in Egypte. Verder zoek ik nog een keer de route uit, maar nu gedetailleerder. Het schijnt zo te zijn dat je bij aankomst in het land al moet opgeven welke havens je onderweg wilt aandoen, die worden dan in je cruising-permit gezet, net als de Turken dat deden. Zet er zoveel mogelijk in, was toen het devies, dan ben je nooit in overtreding. Het zal hier vast ook zo zijn.

Ans belt met haar dochter Barbara, die vandaag 39 wordt. Om half vier varen Jaap & Diana door de smalle geul de haven uit (foto hierboven), een uurtje later vertrekt ook Anégada. Inmiddels is de wind helaas gedraaid en hebben ze hem tegen, maar de wind is licht en zal nog wel draaien. Twee uur later roep ik op de VHF Kiara op: ze hebben 12 knopen wind uit noordelijke richting, druk in het zeil, en varen juist door de rij wachtende schepen op de rede van Ashdod, op de motor met een knoop of vijf, zes. Terug naar boven

Uit de bergruimte onder de poot van de kajuittafel zoek ik de zeekaarten voor de Rode Zee uit.

Maandag 18-04-2011

Een vette, warme zuidenwind maakt het leven een groot deel van de dag onaangenaam. De temperatuur is liefst 37 graden, iets teveel van het goede. Het is zo warm dat je niet geneigd bent om iets te ondernemen, behoudens een boodschapje op de fiets in de vroege ochtenduren bij het mini-marktje boven de haven. Verder zoek ik alvast de zeekaarten op die we straks nodig zullen hebben in het grote kaartenvak, dat we destijds maakten van de lege ruimte onder de voet van de kajuittafel (foto hierboven). Er zijn heel wat detailkaarten bij van de Rode Zee, die we een jaar geleden in Kreta van de Mammacocha kregen.

Verder noodt de dag tot niks. Zelfs niet om naar het strand te gaan, want dat ligt mudvol met paasvakantievierende Israëli's. Pas om half vijf brengt een licht noordenwindje enige verkoeling. We zijn terneergeslagen want het lijkt niet goed te gaan met de moeder van Ans. Ze heeft last van veel pijn in de rug, komt niet meer uit bed en eet niet meer. Vandaag kwam de huisarts kijken: slijtage, waarvoor pijnstilling en fysiotherapie. Fysiotherapie hielp nooit bij haar. Ans is uiteraard erg bezorgd. We bespreken onze opties. Donderdag naar het Suezkanaal vertrekken levert het probleem op dat we de boot niet zo gemakkelijk ergens vertrouwd kunnen achterlaten, als het mis is en we hals over kop naar Holland moeten. Pas in Hurghada is dat mogelijk. Misschien moeten we ons vertrek uitstellen? Want hier in Ashkelon is het zeker vertrouwd. Lastige dilemma's, maar we wisten dat het vroeg of laat een keer aan de orde zou komen met iemand die al 92 is. We besluiten de verdere berichten even af te wachten.

Langzaam begint de avond te vallen. De zon zakt bleek weg in een onbestemde heïigheid, het weer is ook al somber. Volgens de verwachting komt vannacht een koufront over en valt de temperatuur terug naar een veel aangenamere 20 graden. Terug naar boven

Het bedieningspaneel van de motor

Dinsdag 19-04-2011

Op een of andere manier is dit geen gelukkige dag. Zo'n dag waarop kleine zaken tegenzitten, onverklaarbaar kapot gaan en je beter geen klussen kunt doen, een dag waarop gereedschappen niet willen meewerken en alle andere voorwerpen in de wereld zich zo opstellen dat je je er steeds pijnlijk aan stoot. Wat is dat toch? Bovendien heb ik al dagen last van vervelende gewrichtspijn in mijn linkerschouder en -pols en van voortdurende opvliegers door de hormoonbehandeling. Het begint vanmorgen al vroeg als Ans het verzorgingshuis belt om te vragen hoe haar moeder de nacht heeft doorgebracht. "Ja, eh...redelijk", zegt iemand aan de telefoon op een toon die meteen laat doorschemeren dat ze er niets vanaf weet. "Wat bedoelt u daarmee?", vraagt Ans. "Nou, eh...redelijk. Meer kan ik er niet van zeggen" Het stomme is dat je Ans' moeder niet rechtsstreeks kunt bellen, omdat ze dan zó schrikt dat ze de telefoon loslaat en dan uit bed dreigt te vallen omdat ze er niet meer bij kan. Dat is al een aantal keren gebeurd.

Het is bewolkt, hooguit 20 graden en winderig, Bf 4 - 5 uit het noordwesten. Het koufront is duidelijk gepasseerd. De nieuwe e-reader die ik Ans voor haar verjaardag gaf, loopt vast. Het beeld blijft bevroren en is niet weg te krijgen, zelfs als je de batterij eruit haalt. Aansluiten op de computer geeft ook geen reactie. We hebben er garantie op, maar daarvoor moet je in Nederland zijn. We besluiten ondanks dat het een overduidelijke pech-dag is, toch maar wat klusjes te gaan doen. Ik start zonder problemen de motor en laat hem een halfuurtje draaien (foto hierboven). Een check op de boegschroeven levert op dat de stuurboordschroef niet wil draaien. Zie je wel. Misschien komt het door aangroei, maar daarvoor zou ik het water in moeten en daar zie ik nu tegenop. Samen laten we ons harde bijbootje vanaf het voordek te water. Daarna ga ik de vuile regenstrepen op het vrijboord wegpoetsen alsook de roetaanslag bij de uitlaat van de motor (foto hier). Als ik uit het bootje klim stoot ik ongenadig hard mijn kop, mijn hoofd ketst naar beneden en ongenadig hard raakt mijn neus een stang. Bijna mijn voortanden eruit geslagen. We leggen het bootje terug op het voordek en spuiten het dek af, maar verder houden we het klussen voor gezien.

Om twee uur nog geen nieuws van Kiara en ook niet over de moeder van Ans. Militanten in Gaza vuurden vannacht een Kassam-raket af die in zonder schade aan te richten in de Negev-woestijn terecht kwam. Israël heeft nog niet gereageerd. In Syrië schoten ordetroepen in de stad Homs op betogers. Bashar al-Assad heeft in een TV-toespraak hervormingen beloofd, waaronder het opheffen van de noodtoestand die al bijna 50 jaar van kracht is, maar vanaf nu worden betogingen niet meer toegestaan "want ze zijn niet meer nodig" De IUCN publiceert een rapport, waaruit blijkt dat er door overbevissing, vervuiling en het verdwijnen van leefgebieden veertig vissoorten uit de Middellandse Zee dreigen te verdwijnen. Wat een klotenwereld.

Ergens op enig tijdstip slaat de teneur van de dag om. Om kwart over twee SMS't Diana dat ze Larnaca binnen varen. Anégada is er al. De laatste drie uren hadden ze veel wind. De zon is ondertussen gaan schijnen. We dommelen allebei in slaap. Daarna krijg ik op niet-naspeurbare wijze de e-reader van Ans weer aan de gang. Ik denk dat de blokkade veroorzaakt werd doordat hij de hele nacht per ongeluk ingeschakeld bleef, waardoor een onderuitputting van de batterij ontstond. Ans weer een stuk gelukkiger. In Syrië maakt de staatstelevisie de opheffing van de noodtoestand bekend. Te laat. Het demonstrerende volk zal er geen genoegen mee nemen en het regime zal met nóg meer geweld de betogingen neerslaan, vreest iedereen. De Israëlische regering raakt steeds meer onder druk van het zogenaamde Kwartet (EU, USA, UN en Rusland) om een vredesregeling met de Palestijnse Autoriteit (PA) te treffen, zoniet dan zullen ze in september van dit jaar de PA als onafhankelijke staat erkennen, met de grenzen van 1967 en Jeruzalem als hoofdstad. In september is er een algemene vergadering van de UN, en de PA heeft er al heel wat landen voor een erkenning gewonnen. Premier Netanhayu draait zich in alle mogelijke kronkels om uit het duivelse dilemma uit te komen. Zijn politiek voortbestaan staat op het spel en ik vrees dat er onder het Israëlische volk op dit moment helaas geen meerderheid voor een vredesregeling bestaat.

Helaas is er nog geen nieuws over de moeder van Ans, zodat we nog niet weten wat we moeten doen en of we morgen een check-out voor donderdag kunnen aanvragen. Terug naar boven

De verplichte route van Ashkelon naar Port Said (rode pijlen, de oriëntatie van het kaartje is andersom) In het omcirkelde gebied links moeten we 's nachts op onverlichte visserstrawlers letten. Rechts de verboden zônes voor Gaza en de gasinstallatie

Woensdag 20-04-2011

Gisteravond gaat Ans' telefoon. Het verzorgingshuis geeft haar haar moeder aan de telefoon. Snuggere actie! Ze komt tamelijk monter en helder over, het lijkt allemaal mee te vallen. Een fikse geruststelling, die ons de mogelijkheid biedt om in elk geval naar Egypte te vertrekken. In Hurghada zullen we een vertrouwde plaats vinden om de boot even weg te leggen en voor een kort bezoek aan Oma Steers naar Holland te gaan, medio mei.

Vanmorgen kijk ik naar de weerberichten voor donderdag en vrijdag. Zoals meestal in deze tijd en in dit gebied overheersende westenwinden. Tegenwind dus, maar licht. We doen wat laatste boodschappen bij het mini-marktje. Er is geen brood; dat wordt de hele week niet gebakken vanwege het joodse paasfeest. Religieuze terreur tegen andersdenkenden. We melden ons bij havenmeester Hillel om het havengeld af te rekenen en de uitklaringspapieren te regelen. Morgenochtend om 11 uur kunnen we uitklaren en vertrekken. Hillel geeft ons een kaartje (zie hierboven) voor de route om de restricted zone voor de kust van Gaza en de Israëlische gaswinningsinstallatie voor de kust. Daar mag je niet in de buurt komen. Verder waarschuwt hij voor de vele, vaak onverlichte vissertrawlers in het zeegebied voor de ingang van het kanaal. Goed opletten, dus. Het kaartje is georiënteerd op de aanvaart van Ashkelon, dus je moet de opgegeven koersen 180 graden draaien. Ik stuur een e-mailtje naar Mr. Mostafa van Felix Maritime Agency dat we morgen vertrekken en dat hij ons in de loop van vrijdagochtend in Port Saïd kan verwachten. We zullen hem oproepen op VHF 12.

Straks zal ik voor de laatste keer naar de stad fietsen om bij Cellcom mijn account voor mobiel internet op te zeggen. Dan zijn we aangewezen op het kwakkelend WiFi-netwerk van de haven, dus of er nog nieuws volgt, moet je afwachten. (Wordt misschien vervolgd).

Terug naar boven

Sembach-weerkaartje voor vandaag

Donderdag 21-04-2011

Laatste dag in Ashkelon. Gisteren geen contact met geschikt Wifi-netwerk, vandaag heel zwak. Vannacht om half vijf begint het te regenen. Eerst zacht, later hard. Bij het ochtendgloren is het bewolkt, er is geen wind. Om half acht brengt de Navtex het weerbericht van Radio Haifa voor het zeegebied Crusade, het meest oostelijk deel van de Middellandse Zee, vanaf de Nijldelta en ten oosten van Cyprus. “A weak trough over E. Med. Isolated light rain. SW – NW 8 – 14 kt, slight, waves 60 – 120 cm, swell: W 50 – 80 cm, 5 nm. Outlook: loc rain, W 7 – 12 kt, slight, 60 – 120 cm” Conclusie: rustig weer, nauwelijks wind maar wel tegen, weinig zeegang. We gaan het maar aan.

Laatste voorbereidingen. Het bijbootje goed vastbinden op het voordek. De schijnwerpers opzoeken en testen (doen het). Nu het erop lijkt dat we een bewolkte en dus donkere nacht gaan krijgen, hebben we die mogelijk nodig om onverlichte visserschepen in het vizier te krijgen en te houden. Watertanks aftoppen. Vuilnis wegbrengen. Lierhendels op hun plek. Alles in de kajuit en de hutten zeevast zetten. Gastenvlaggetje Egypte opzoeken alsook de gele quarantainevlag. En zo nog wat. Straks om elf uur zullen we ons melden op het havenkantoor met onze papieren, om uit te klaren.

We weten nog niet of we in Port Saïd weer internet zullen hebben en of er al snel een volgend verslag zal zijn. Terug naar boven

Het klassieke gebouw van de Suez Canal Authority in Port Saïd, gefotografeerd vanaf ons voordek, in Port Fouad Yacht Centre

Vrijdag 22-04-2011

Om elf uur gisterochtend klaren we vlot en informeel uit bij de grenspolitie. Het regende eerst maar nu is het droog. De agent loopt mee naar de boot om zich ervan te vergewissen dat we geen verstekelingen aan boord hebben. Zijn er mensen die illegaal Israël zouden willen verlaten? Daar heb ik me niet in verdiept en ik vergat het de agent te vragen. Die was trouwens snel tevreden. Nog twee laatste handelingen voor vertrek: Ans neemt voor de zekerheid een zeeziektepilletje en ik plaats het logwieltje op zijn plek. Had ik eruit gehaald om er geen aangroei op te krijgen. Overigens denk ik dat ik het een beetje scheef terugzette, want hij geeft veel te weinig aan ten opzichte van de GPS-gemeten snelheid (SOG = speed over ground) We klungelen wat bij het uitvaren, althans ik maak precies de verkeerde landvast los, zodat we even scheef dreigen te komen liggen in de box. Voorzichtig motoren we naar de uitvaart. Het is 12.05 uur. Laatste blik op de restaurants en het baggerschuitje van Marina Ashkelon (foto hier). Israël bleek zolas verwacht een erg boeiend land maar deze haven was wel erg saai. Langzaam vaar ik door het geultje. Bij het rode boeitje heb ik minder dan 10 cm onder de kiel, maar we lopen niet aan de grond.

Buitengaats waait het West 3, de verkeerde richting. Ik zet een koers uit op 315 graden, naar het Waypoint op 16 mijl uit de kust, waar we verplicht heen moeten om uit de buurt van het Israëlisch gasboorplatform te blijven en het verboden zeegebied voor Gaza. De SOG is 5,4 knopen. Na 4 mijlen komt een Israëlische patrouilleboot poolshoogte nemen. In een boog vaart hij om ons heen (foto hier) om vervolgens pijlsnel weg te varen. Aan bakboord zien we de energiecentrale en de gasterminal met de twee immer rokende schoorstenen en daarachter de flatgebouwen van de stad Gaza. Het is behoorlijk kil op zee, we trekken onze fleecejackets aan. De hemel is betrokken, in het westen valt een vette regenbui. Ans gaat slapen, de dufmakende zeeziektepil vraagt zijn tol. Ruim een uur later zet ik de koers op 248 graden; vanaf hier is het 107 mijl in rechte lijn naar Port Saïd. Al na vijf minuten klinkt “Dulka! Dulka!” over de marifoon. Dat moet op ons slaan. De Israëli Navy vindt dat te dicht bij het boorplatform kom. Dacht ik een klein stukje af te snijden…

De uren volgen elkaar op terwijl ons bootje stug naar het zuidwesten motort. Om 17.10 uur waait de wind opeens iets noordelijker en kunnen we zeil zetten. Hoewel er nog steeds weinig wind is, scheelt het meteen een knoop of anderhalf. In het zuiden valt een enkele onweersklap. Anderhalf uur later gaat de zon onder achter wolkenbanken en tovert zonlicht in de kuip en een stukje regenboog op de tegenoverliggende hemel (3 foto´s hier). Het lijkt alsof we een opklaringsgebied binnen varen; de wind zakt in tot NNW 2. We gaan de nacht in (foto hier). Om half acht schakel ik de navigatieverlichting aan. Het is opeens erg donker, er is geen maan en de wolken verhullen de meeste sterren. Ik wil de radar aanzetten, maar die vertikt het. Welverdorie! Dat is handig als we vannacht tussen al die onverlichte vissersboten voor Port Saïd zijn! Het lijkt of de scanner niet wil ronddraaien, misschien is hij vastgekoekt door zout, zand of allebei. Ik wilde hem tevoren nog controleren maar dat is me door het hoofd geschoten. Wat een zak ben ik toch. Ans is nijdig op me.

Om acht uur scheuren de wolken verder uiteen en hebben we redelijk zicht door het sterrenlicht. Aan de horizon richting Sinaï zien we steeds bleke maar fel oplichtende stukken horizon. Onweer of schietoefeningen? Zo kachelen we voort met het gas wat teruggenomen om niet te vroeg en liefst pas in de ochtendschemering bij die nijvere, onverlichte Egyptische vissers te geraken, nu we geen radar hebben. Om 23.45 uur komt als een wonder bij toverslag de maan op en alles opeens baadt in een zilverig licht. De maan is dan wel afnemend maar nog meer dan halfvol. We zijn opgelucht, als er nu maar geen mist komt. Wat ben je eigenlijk gehandicapt zonder radar! We varen urenlang verder zonder bijzonderheden, tot opnieuw de hemel betrekt. Vrijwel overal aan stuurboordzijde onweert het fel. Daar hangt een inktzwarte bui waaruit af en toe enorm dikke, oranjekleurige ontladingen met rotklappen in zee slaan. Aan bakboord zien we drentelende lichtjes, dat moeten de nijvere, onverlichte vissers zijn. De volgende uren schampt de onweerswolk net langs ons heen en trekt de zee op. De drentelende visserstrawlers zijn allemaal van navigatieverlichting voorzien en sommigen wijken zelfs netjes voor ons uit. Om half zes breekt een koude dageraad aan.

Om 7 uur breekt een rauwe, koude dageraad aan (foto hier). We zijn op 13 mijl van de aanloop van Port Saïd en van het Suezkanaal. We hebben ZW 5 – 7 plus een zware, nare zeegang precies op de kop. Het is hakken geblazen, er is volstrekt geen lol aan. We krijgen veel water over. Kruisen is geen optie want daar heeft Ans een gloeiende hekel aan. Tot troost zwemmen twee dolfijnen, moeder en kalf, een eind met ons mee. Om half acht snijdt ik een stuk af door het gebied waar de zeeschepen zich verzamelen voor het samenstellen van de konvooien. Officieel moet je daar omheen varen, maar er ligt geen enkel schip, het zuidgaand konvooi is waarschijnlijk al vertrokken. Na een paar goeie schuivers liggen we op koers. Wind en zeegang nemen langzaam af. Aan de overzijde naderen een paar containerschepen, maar ik denk dat ik op tijd weg ben.

Tja, en dan komt het grote moment dat je eindelijk bij de aanloop zelf komt. Het Suezkanaal! De aanloop is helemaal niet breed, nog geen halve mijl. Ik steek hem redelijk dwars over naar de kant van de groene tonnenlijn (foto hier). Nu opletten waar het zijkanaal naar Port Saïd aftakt. Zo varen we op de havenstad toe. Ik roep Felix Maritime Agents op met net verzoek me te assisteren. Akkoord. Dan komt Port Control ertussen: we moeten een pilot aan boord nemen. Hier was ik voor gewaarschuwd. Geldklopperij, de haven is volstrekt niet ingewikkeld en de afmeerplaats bij Port Fouad Yacht Centre is gemakkelijk te vinden. Maar Port Control heeft al een pilot-boot op ons afgestuurd, is het verontwaardigde antwoord. “We didn´t ask for a pilot”, herhalen we. Enfin, je begrijpt al hoe het afloopt. Een smerige motorvlet dringt op. Terwijl ik van hem wegstuur, probeert Ans per VHF bij Felix raad te vragen. “It is out of our hands”, zeggen ze daar. Vanaf de vlet roept men dat we zonder loods de haven niet binnen mogen, maar buitengaats moeten ankeren bij de zeeschepen op de rede. Dat is natuurlijk dwaasheid. Omdat de oude man die als loods moet fungeren er beschaafd uitziet, geven we het maar over. Hij komt aan boord, een en al vriendelijkheid (foto hier) en probeert het uit te leggen. Laat maar, denk ik. Het kost ons tien dollar en twee pakjes Marlboro.

We meren af tegenover het klassieke gebouw van de Suez Canal Authority (foto hier) met het anker voor uitgestroomd en lange lijnen naar de kant. Het is een smerige en onrustige plek, maar we liggen toch goed met een mooi uitzicht op de langsvarende scheepvaart. Helaas blijkt een van onze toiletjes stuk te zijn gegaan, het achterste, het pompt alleen maar lucht. Dat zoek ik dezer dagen wel een keer uit, ik heb er nu geen zin in en we hebben gelukkig een tweede. De een na de andere functionaris komt langs: als eerste de agent (foto hier) die ondanks een baard van vier dagen, een baseballpetje en een ruïneus gebit erg aardig is. Natuurlijk wil hij wel een “geschenk”, zoals ze de bakshish hier noemen. We wennen er snel aan, de mensen verdienen immers inderdaad een schijntje, iedereen doet eraan mee en het maakt dat alles vlotter verloopt. Het zij zo. Met de douane zijn we dan ook gauw klaar, de agent komt onze visa brengen, zeer fraai gestempeld in onze paspoorten, en dan komt een rare, morsige man die onze passage-fee komt berekenen, de kosten van de doorvaart door het Suezkanaal. Nooit heeft iemand de daartoe gehanteerde formule doorgrondt. Hijzelf ook niet, is onze indruk, maar er komt altijd wat uit en dat horen we pas als we alles morgen zullen afrekenen met Felix: de loods, de douane, de passage-fee, de visa, de kosten van de agent en wat niet meer. Natuurlijk afgerond met een “geschenk” Om een of andere reden moeten we er steeds meer om lachen.

We zetten de klok een uur terug, hier is dezelfde tijd als in Nederland. Het is vrijdagmiddag, het tijdstip voor het belangrijkste gebed van de week voor moslims. Vanuit de grote moskee naast de haven horen we de imam preken, versterkt door een luidspreker is het buiten goed te horen. De zon klatert over het roerige, vuile water, waar veerpontjes af en aan varen en mooie koloniale huizen de havenkade sieren. De stad heeft ondanks alle vuil en verval toch allure, het moet gezegd. Het heeft ook wel iets van het cosmopolitische van Istanboel en de Bosporus. Ik geloof dat we ons hier toch wel gaan thuis voelen. Morgen gaan we misschien al het kanaal in, op weg naar de eerste stop, Ismailia bij de Bittermeren. Tenzij er marinevaartuigen door moeten, dan moeten we een dag wachten. Terug naar boven

Het Suezkanaal bij de draaibare spoorbrug van El Firdan

Zaterdag 23-04-2011