Logboek 2020/1 Naar Antarctica
Buenos Aires
Donderdag 19-03-2020
Gistermiddag liep ik even naar de La Anónima voor verse broodjes en een fles wijn. Stond een halfuur in de rij, waarbij mensen een grotere afstand tot elkaar aanhielden. Opmerkelijk hoe rustig en geïnformeerd men zich betoonde. Na iedere klant spuitten en wreven de kassamedewerkers de band bij hun kassa schoon met desinfectans. Ze droegen alemaal handschoenen. Per artikel mocht je niet meer dan twee stuks meenemen. Na de winkel liep ik even om om te zien of de Bark Europa nog aan de kade lag. Dat was het geval. In de hoofdstraat waren nu alle winkels, koffietenten en restaurants gesloten, en sommige mensen liepen met mondkapjes op. Later reed er een geluidswagen door de straat, maar de boodschap verstond ik niet.
Vanmorgen at ik de rest van de broodjes terwijl buiten een grijze dag aanbreekt. Mijn geliefde Anna belt me 5.30 uur maar ik was dus al wakker. Sliep gewoon op de wijze van hanewaken. Na de douche haalde ik een glas thee beneden en at de rest van de boordjes van gisteren met het laatste beleg. De taxi was er binnen twee minuten. Een oude man - ik kon niet verhinderen dat hij in de kille grijze ochtend mijn zware plunjezak in de achterbak zwaaide. We rijden langs de boulevard en ik zie de Bark Europa nog aan de kade liggen. Ze worden hier zwaar getroffen door de coronacrisis. Het schemerde nog, de stad was in koude gevat. Op de luchthaven vroeg de oúde man - die tien jaar jonegr is dan ik maar er niet zo uitzag, slechts vijf dollar. Ik gaf hem er zes, In het opengewerkte houten gebouw dat eruit ziet alsof we in Zwitserland zijn en dat de indruk van een ski-vakantie wekt, stond een lange rij voor de desk van Aerolines Argentinos. Ik beleefde weer eens de ergernis afhankelijk te zijn van jonge gastjes met wapens, die de evenzeer knullige functonarissen bewaken die alles voor ons moéten regelen.
Ach, je rijdt in je taxi uit een van de mooiste dromen van je leven naar de luchthaven. Het Beaglekanaal ligt in schemer. we passeren de haven waar de Bark Europa nog steeds aan de kade ligt. Toch ga ik graag weg naar mijn liefste. Op de luchthaven staat een lange rij voor de desk van Aerolingeas Argentinas (AA), waarvan de desk nog niet eens open is. Een op de twintig mensen draagt een mondkapje. Ik tref bezijdens de rij Donna van onze 'voyage crew', die in Australië moet zien te komen. Blij elkaar te zien. Ze probeert op een lijst te komen als stand-bye voor Santiago de Chili, om vandaar naar Sidney te vliegen. Even later tref ik beide 30-jarige tortellduifjes van onze reis, die elk straks een ander kant van de wereld op moeten. Ze maken een gelaten indruk. Er loopt een man langs de rij wachtenden die ongevraagd de temperatuur van je voorhoofd meet. In elk geval bij mij in orde. Bij iedereen trouwens. Om half acht gaat eindelijk de AA-desk open. Wij met tickets kunnen door naar de gate. De rest moet opzij voor de standbye-list. Een kaalgeschoren ventje met mondkapje vind dat ik te dicht bij hem sta. Tja, ik kan niet achteruit want daar staan ook mensen. Hij wordt niet vriendelijker als ik hem daarop wijs. Die mondkapjes dienen overigens vooral tot bescherming van de medemens, als ik het goed snap. Ik negeer het ventje verder.
Het AA-toestel, een Boeing 737-700, vertrekt een halfuur te laat en is maar voor 2/3e vol. Naast me twee lege stoelen. Wat een luxe! Het verbaast me, waar zijn al die mensen in de stanbye-list gebleven? Bij het opstijgen werp ik een laatste blik op het Beaglechannel. Hm. Ik reken erop het nooit meer terug te zien. Onze vlucht gaat via El Calafate, een toeristenoord bij een prachtig gorenblau meer waar het vliegtuig vlak naast landt. Dat is het Argeninomeer. Tja, je weet niet wat je allemaal mist in je leven. In de verte zie je besneeuwde bergtoppen. Dat moeten de fameuze Andes zijn. Een tiental mensen verlaat het vliegtuig. Dan komt er een amn in een raar isolatiepak de toiletten desinfecteren. Iedereen kijkt schuldig maar wat kunnen we eraan doen dat we moeten dat we moeten palssen? De captaain zegt over de intercom dat ons oponthoud 40 minuten duurt. Ach die besneeuwde toppen die ik door het raampje zie. daar zal ik nooit komen, net zomin als dit groenblauwe meer. Intussen stroomt heel het vliegtuig vol, waar komen al die mensen vandaan? Nu begrijp ik waarom er het vanaaf Ushuaia zo leeg was. Niet omdat er geen passagiers waren, maar omdat de luchtbaartmaatschappij AA bestemmingen combineert omde toestellen zo vol mogelijk te laten vliegen. Wat moet je ervan zeggen? Van de binnenkomenden heeft 1 op de 5 een mondkapje op.
Om 14.00 uur landen we volgens de dienstregeling op Buenos Aires EZE. Het is daar 23 graden Celsius. Daarna volgen drie uren vaneen Kafka-scenario. Ik word letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd. Nergens word ik wijzer. Uiteindelijk zijn een paar zaken aan het eind van de middag duidelijk of beter, onduidelijk.
1. De geboekte vlucht van Alitalia voor morgen 14.05 is geannuleerd. Dat lees ik op de displays. Denk niet dat Alitalia me op enigerlei manier informeerde.
2. De eveneens geboekte vlucht van KLM, uitbesteed aan AA voor morgenmiddag 15.05 uur naar Rio de Janeiro, gaat mogelijk door. Van KLM hoor je daar niks over. Die zou vandaar naar Amsterdam vliegen en daarvoor betaalde ik 858 euro extra. De vlucht vanaf Rio was overigens voor vandaag geannuleerd. de kans dat het ook voor morgen geldt is groot.
3. De Nederlandse ambassade raadt aan om een van twee extra Air France vluchten te boeken naar Parijs op 23 en 25 maart.
4. De Argentijnse overheid sluit om middrnacht het hele land af voor alle verkeer. Totale quarantaine tot 31 maart. Geldt dat ook voor die twee extra Air France vluchten voor ons?
Urenlang probeer ik vergeefs duidelijkheid te krijgen. Ik vind een stopcontact om mijn mobiel op te laden, want anders kan ik niks. Tenslotte pak ik een taxi die me in een uur naar de Palermo Soho wijk van deze miljoenstad brengt, waar ik een kamer heb gereserveerd in Hotel 5411Soho op de Thames. Daar zit reisgenoot Clemens ook. Overigens een erg aardig hotel. Het is hem gelukt om de eerste van de Air France vluchten te boeken voor 1400 euro. Zijn derde boeking. Op maandag. Mij lukt dat niet meer. Volgeboekt? Hoe nu? Op het 8-uur journaal zien we hoe de Argentijnse president vol pathetiek de volledige isolatie van het land afkondigt tegen de corona-pandemie. Geen mens mag op straat, geen winkel mag open, alleen supermarkten, geen vliegtuig komt het land in. En wij? Dat zegt hij niet. Alles tot 31 maart. Of de Air France vluchten volgende week wel doorgaan? Geen idee. Ik vind onderhand wel dat ons land meer mag doen om ons landgenoten naar huis te brengen.
Nadat al mij pogingen om nieuwe vluchten naar huis te boeken mislukt zijn - ze schijnen allang volgeboekt te zijn. een druppel op de gloeiende plaat - gaan Clemens en ik de straat op. Het is al negen uur geweest en het is een warme avond met veel volk op straat en op de terrassen. Ze weten natuurlijk dat het straks niet meer kan. We eten op een hoek bij een volksrestaurant. Ze zetten een enorme vleesschotel op tafel, misschien omdat ze weten dat ze morgen dicht moeten. Dan bederft het vlees maar. Enfin, voor het raam komen zwaarbewapende politieagenten staan (foto hierboven), jonge gastjes maar wel met echte wapens. Het terras zit nog vol met vrolijke mensen. Morgen kan dat niet meer. We wachten het niet af en lopen terug naar het hotel. Ik ben te moe om de fouten in het blog op te sporen. Dat komt morgen wel. Terug naar boven
website maken