Logboek 2010/2 (Fethiye>Israël)

Mijn oudste zoon Rommert gistermiddag tijdens de presentatie van zijn afstudeerproject aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht

Donderdag 01-07-2010

Vlak voor het diner van gisteravond bel ik Rommert. Hij is geslaagd! Bachelor in Digital Media Design aan de HKU in Utrecht. Helemaal tevreden is hij desondanks niet want hij kreeg slechts een 7; hij had meer verwacht voor zijn presentatie. Hierboven een foto ervan. Hoe dan ook, ik ben apetrots (of is het apentrots?). Na Floor is mijn tweede kind gereed om aan het werkzame deel van zijn leven te beginnen, hoewel ik - ik schreef het al eerder - liever had gezien dat hij eerst nog zijn Master ging doen. We gaan met de crews van Anégada en Kiara eten in het restaurant aan de wal en brengen een toast uit op het succes van de jonge bachelor. De keuken is prima en de avond gezellig. Het etablissement heet Nomad Bar & Restaurant en behalve eten en drinken bieden ze ook nog een kapper, getuige een bord waarop in grote letters staat: MASSAGE, SHAVE, HAIRCUT, LEG SHAVE, HAIR WASH. Een bijzonder element in de avond vormt de enorme sprinkhaan die we opeens ontdekken op het tafeltje naast ons (foto hier). Er zijn overigens veel insecten, met name wespen, die de Turken proberen te verdrijven door op tafel een schaaltje met gemalen koffie te plaatsen, waarop ze een brok gloeinde houtskool leggen. Tamelijk effectief. Tijdens de maaltijd stellen we onze plannen bij. We vinden elkaar op het plan om eerder de tocht naar het Anatolisch binnenland te doen. Over een dag of tien leggen we de boten weg in de veilige marina van Marmaris. Na de terugkomst van Ans uit Holland op 13 juli vertrekken we na een paar dagen met huurbusje voor een tocht van een week of drie. Vrij kort na terugkeer gaan Ans en ik naar Holland, in mijn geval voor de contrôle van mijn prostaat en de derde Zoladex-injectie. Dan zijn we omtreeks 25 augustus weer terug aan boord om de tocht naar het oosten, Noord-Cyprus en de Levant aan te vangen.

Vanochtend kondig ik telefonisch onze komst aan bij de steiger van het Yacht Classic Hotel in Fethiye, waar we een aantal dagen willen liggen. We zijn welkom. Kiara gaat naar Gözek aan de noordkant van de grote Fethiye baai en Anégada gaat weer voor anker liggen op het plekje achterin de baai bij de scheepswerf, waar we eerder met zijn drieën lagen. We zeilen gerieflijk op de genua met halve tot bakstagwind de 12 mijl naar het oosten. Vlak voor de haven halen Geert & Ine, die later waren vertrokken, ons in. Ik maak opnieuw foto´s van hun schip onder zeil. Dan gaat ieder zijns weegs.

Een marinero ontvangt ons met een lazy line op de steiger van het hotel dat direct westelijk naast de grote Ece Marina ligt. De faciliteiten zijn voortreffelijk: walstroom en water op de steiger, een restaurant, een bar, een zwembad, goede douches en toiletten en direct bij het centrum gelegen. We genieten van de luxe. Het liggeld is op een linke manier geregeld: als je ´s avonds in het restaurant komt eten, slechts 22 TL (ongeveer 12 euro) en anders 1 euro per voet bootlengte (in ons geval dus 43 euro) We vullen onze watertanks en de accu´s tot aan de rand en de wasmachine maakt overuren. Aan de andere kant van de straat ligt, tegenover het hotel, een nieuwe moskee. Voor de gebedsoproepen zitten we eerste rang. Vanavond gaan we in elk geval dat restaurant eens proberen. Morgen een auto huren om Ans zaterdag naar het vliegveld van Dalaman te brengen. Het jaar 2010 is voor de helft voorbij. Wat voor een helft! Ik werd bestraald voor prostaatkanker (de hormoonbehandeling gaat nog tweeëneenhalf jaar door) en werd voor het eerst opa, dan de ellendige trubbels met Ans´kleinkind Liam en op het eind studeert mijn oudste zoon af.