Logboek 2015/2 Op weg naar huis

Brekers bij Cabo Raso, de lage kaap bij Cascais. Daarachter op ruim vier mijl Cabo da Roca, die veel hoger is.

Woensdag 06-05-2015

Het zeilersleven is ongewis. Als het weer verandert, veranderen de plannen. Gisteravond komen Piet & Ineke terug uit Sintra. We bespreken de weersvoorspellingen en die zijn erg gunstig: rustig weer, weliswaar met een behoorlijke zeegang (3,5 meter), maar oceaandeining is niet vervelend. We besluiten morgen naar Peniche te gaan; ons bezoek aan Lissabon gaat dus niet door. Ach, acht jaar geleden lagen we er al eens voor langere tijd.

Vanmorgen om kwart voor acht weg. Ik roep de marinero op de VHF dat we bij de meldsteiger gaan aanleggen voor check-out. 'Not possible', zegt hij,'office opens at 9'. Maar dat office heeft ons verteld dat we op elk van de 24 uur in een etmaal konden vertrekken, protesteer ik. Ja, zegt hij, maar dan moet je de avond tevoren afrekenen. Dat hebben ze er niet bij gezegd, is mijn antwoord. Hoewel je het niet kunt zien, voel je dat hij zijn schouders ophaalt. Enfin, we wachten een uur bij de meldsteiger en krijgen duizendmaal excuus van een lief meisje - Deolinda - waar je onmogelijk kwaad op kunt worden.

We varen uit. Het lijkt een mooie dag te worden. De oceaandeining is hoger dan de vorige dagen, maar hij rolt gemakkelijk onder ons door. Wind is er niet. We motoren de ruim vier mijl naar de eerste kaap, Kaap Raso. Een tamelijk lage kaap maar er slaan forse brekers op stuk (foto hierboven). We blijven er een flink eind uit de buurt. Zal je motor het opeens begeven, dan sla je hier reddeloos stuk. De volgende kaap - Cabo da Roca - is veel hoger. Het is een uitloper van het Sintra-gebergte. In de ruim vier mijl neemt de hoogte van de zeegang toe tot een meter of vier. De Tartaan vaart schuin achter ons en zakt steeds bijna helemaal in de golfdalen (foto hier). Een spectaculair gezicht. Er zijn meer wolken maar echte kaapwind blijft achterwege. Raar om te zien hoe de lange oceaangolven een eind boven de zeerailing uit rijzen en daarna de boot optillen naar de kam en hem er dan metersdiep weer vanaf laten glijden.

Nu volgt een saai stuk van bijna veertig mijl naar het ver in zee uitstekende schiereiland van Peniche. De plek met de beruchte staatsgevangenis waar vroeger de Afrikaanse vrijheidsstrijders zaten opgesloten, onder wie Agostinho Neto. Hij schreef er zijn gedichten, ontsnapte uit de gevangenis en werd later de eerste president van het onafhankelijke Angola (lees deel 3 van mijn romancyclus). Het is een lange 'rit over de waterheuvelen, deze tocht. Rijzen en dalen. Gelukkig komt er om half één uit het noordwesten genoeg wind om de genua erbij te zetten. Dat scheelt ruim een knoop, we maken nu goed voortgang, soms acht knopen. Stroomt na onze inspanningen de diesel vrij tussen hoofdtank en dagtank? Dat is helaas een tegenvaller, de zaak zit weer verstopt. De vullingsgraad van de dagtank is alweer naar 85% gezakt. Je krijgt niks cadeau in het leven. We zullen binnenkort serieus werk moeten maken van het schoonmaken van de hoofdtank.

Even na half vier komen we bij Peniche aan. Even westelijk van het schiereiland liggen twee rotseilandjes, de Berlenga's. Op de heenweg, acht jaar geleden, zijn we er wezen kijken. Een prachtplek, zie hier een foto en een verslag. In de vissershaven van Peniche is een kleine marina. Met enige moeite is er plaats voor onze boten, Tartaan buitenop en wij binnen. Een aardige politieman van de 'Immigration-service' neemt onze gegevens over uit de paspoorten. We beginnen niet over Schengen, en zo, waarom ook? Op het marinakantoortje zit ook een aardige man. Onze gegevens van acht jaar geleden zitten nog in de computer, maar de eigenaarsgegevens zijn op een of andere wijze verloren gegaan. Het ICP brengt uitkomst (International Certificate of Propriety). 'I trust you', zegt de havenmeester, 'you don't have to pay a deposit for the pontooncard. Just put it tomorrow in the white mailbox, because I will not be here then.' Het is niet mogelijk zoveel vertrouwen te beschamen.

Aan boord dweilen we de twee liter zeewater (van het lekkende waterslot) uit de bilge op. We blazen met de fietspomp de opzuigstang van de hoofdtank door - nu een routinehandeling - en zetten het pompje aan. Na een kwartier is de vulling van de dagtank weer 100%. Het zal nog wel eens vaker gebeuren. Wat we morgen doen, dat zien we morgen. Mogelijk naar Nazaré, op 25 mijl. Vanavond verse vis eten in dit vissersdorpje met Piet & Ineke. Is er vandaag iets gebeurd in de wereld? Ik weet het niet. Terug naar boven