Logboek 2015/1 Winter in Gorcum
Gorinchem (118)
Maandag 02-02-2015
Curieus nieuwsfeit: middenin toenemende inflatie - alles wordt daar ook duurder - verlaagt Moskou de prijzen voor wodka met liefst 16%. Het is niet een poging om Rusland zich moed in te laten drinken, maar een poging om vanwege de hoge inflatie de snel florerende zwarte markt en de thuisstokerij te pareren.
Gistermiddag met Wiger & Arina naar het Louis Hartlooper Complex, een gezellig geheel van cafë, restaurant en bioscopen in het vroegere politiebureau op het Ledig Erf. Dit is Lucas territory, goeie genade, hier deed hij ooit midden in de nacht dronken aangifte van diefstal van zijn auto die hij niet kon vinden - en de volgende dag wist hij ontnuchterd weer waar hij hem geparkeerd had. Dat was veertig jaar geleden, lees het in deel 3. Hoe dan ook, we zien er Birdman, een film van de Mexicaanse cineast Alejandro González Iñárritu. Van hem zagen we ooit zijn debuut Amores Perros (2000) , die indruk maakte. We zijn er om half vijf, nog tijd voor een kop thee of glas bier. Je mag dat mee naar binnen nemen overigens. De film komt traag op gang. Wat interesseren mij al die acteursperikelen? Maar halverwege grijpt de film me, wanneer hij een surrealistische impact krijgt. De basis van het script is een novelle van Raymond Carver uit 1981,'What We Talk About When We Talk About Love'. Hij was er een van die generatie Amerikaanse schrijvers die diepgaand worstelden met drank en beroemdheid, zoals Hemingway en Cheever. Wat moet je doen om beroemd te worden en hoe blijf je dat? En waar dient het toe? Iñárittu maakt er een geestige, soms bittere en zeer dubbelzinnige comedie van, zijn eerste. Prachtig is het beeld van de man die de zee in loopt om zelfmoord te plegen en bedekt raakt met stekende kwallen. 'Ik ben verbrand door de zon', zegt hij later tegen zijn vrouw om zijn rode huid te verklaren. Dat is klasse.
Om zeven uur staan we buiten op het Ledig Erf. Wiger & Arina stellen voor dat we gaan eten in een Thais/Vietnamees tapas-restaurant in de Twijnstraat. Heerlijk om daar vol nostalgie te lopen; hier liggen vele voetstappen van mij c.q. Lucas. Maar toen was het een volkse winkelstraat, nu is het er vol trendy winkels en horeca. Zondagavond, maar er is veel volk op de been, meest jonge mensen. Zo vind je het niet in Gorcum. Het restaurant heet Yum Saap en het is eenvoudig, maar de keuken is top! Na het eten slenteren we naar het Nicolaaskerkhof waar de auto staat. Ik knijp mijn ogen toe en dan loop ik hier in de jaren '70, alles is nog op zijn plaats. Het W.A. Huis en de afdeling De Huisjes waar de resocialisatie-patiënten woonden, ik kan dit alles dromen. Boven de Nicolaaskerk staat de bijna volle maan (foto hier). Wat is daar bijzonder aan? Niks - en toch. Zo'n film maakt dat je anders gaat kijken. Ik zou hier wel willen blijven en achter elkaar gedichten schrijven. Dat kan natuurlijk - natuurlijk? - niet, we rijden naar Gorcum. De film en de ambiance hier inspireren me om thuis een oud, onafgemaakt verhaal nog eens ter hand te nemen; ik zal toch eens proberen het af te schrijven voor we in april naar Portugal gaan.
Vanmorgen regen en natte sneeuw. In het land staan megalange files. Samen boodschappen in de stad. Daarna verder lezen in Karen Armstrong. En een paar uurtjes Skyrim. Terug naar boven
website maken